ตอนที่ 565: เผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตสี่มิติ
ลู่หยวนยังคงอยู่ที่ระบบดาว Glassian อีกครึ่งวันก่อนที่จะตัดสินใจกลับ
เนื่องจากได้เห็นการขาดการรับรู้ต่อภาวะวิกฤตของ Glassian ลู่หยวนจึงหยุดฆ่า Glassian ที่รอดชีวิต ท้ายที่สุด Glassians บางคนที่มีความเกลียดชังมนุษย์อย่างมากก็สามารถหลบหนีจากการโจมตีของมนุษย์ได้ในที่สุด เพื่อการพัฒนาในระยะยาวของมนุษย์มันจะเป็นแรงกระตุ้นสัญชาตญาณการอยู่รอดของพวกเขาในแง่ที่ว่าจะยังมีศัตรูอยู่เสมอ
ไม่ว่าการกระทำนี้จะกลับมาหลอกหลอนมนุษย์ในภายหลังหรือไม่ ลู่หยวนคิดว่าโอกาสที่จะเกิดขึ้นนั้นคงเป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่ว่าทุกเผ่าพันธุ์จะเป็นเหมือนมนุษย์และสามารถผลิตบุคลากรที่ชาญฉลาดได้อย่างรวดเร็ว อีกปัจจัยหนึ่งที่ต้องคำนึงถึงคือประชากรที่ลดลงของ Glassian สิ่งเดียวที่รอผู้รอดชีวิตอยู่คือการพัฒนาทางเทคโนโลยีที่ลดลงและการถดถอยของอารยธรรมก่อนหน้านี้ของพวกเขา
ต่อจากนั้นร่างกายของลู่หยวนก็มองไม่เห็นเพื่อหลีกเลี่ยงระยะตรวจจับของเครื่องบินไอพ่นประจัญบานอวกาศของมนุษย์ที่กระจายไปทั่วทุกมุมของระบบดาว ด้วยรูปร่างเล็ก ๆ ของเขาเมื่อเทียบกับระบบดาวนี้ มันก็เสมือนหนึ่งว่าเขาเป็นหยดน้ำในทะเล จากนั้นเขาก็ออกจากระบบดาวอย่างเงียบ ๆ ตอนที่เขาเข้ามาตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีเครื่องบินไอพ่นประจัญบานอวกาศของมนุษย์ที่สังเกตเห็นอะไรผิดปกติ
ลู่หยวนรอหลังจากออกจากระบบดาวเป็นเวลา 6 วัน หลังจากนั้นเขาเปิดใช้งานฟองสเปซไทม์ (Space–Time Bubble) และมุ่งหน้าไปในทิศทางของระบบดาวบาร์นาร์ด
อย่างไรก็ตามหลังจากสองสามวันของการเดินทาง จู่ ๆ ลู่หยวนก็รู้สึกเหมือนเขากำลังถูกจับตาดู
ในตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงสัญชาตญาณของเขาและยังคงบินต่อไปอีกชั่วโมง จนกระทั่งเขาสังเกตว่าแรงดึงดูดในพื้นที่ใกล้เคียงมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ตอนนั้นเองที่เขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
สีหน้าของลู่หยวนเริ่มเคร่งขรึมและค่อย ๆ ออกจากฟองสเปซไทม์ (Space–Time Bubble) อย่างช้า ๆ หลังจากหยุดแล้วเขาก็เริ่มสังเกตการณ์รอบ ๆ ตัวเขาอย่างระมัดระวัง
ปัจจุบันนี้เขาสามารถไปถึงความเร็วที่น่าตกใจที่ 1,200 วันแสงต่อวัน แต่ทว่าด้วยความเร็วที่น่าสะพรึงกลัวนี้ กลับมีผู้ที่ไม่รู้จักเฝ้าจับตาดูเขาในความมืดอย่างคาดไม่ถึง มันน่ากลัวสำหรับเขา
สัญชาตญาณของเขาดึงเขาให้ไปดูที่มุมหนึ่ง แต่พื้นที่ใกล้เคียงก็ยังคงเงียบ จากภาพรวมของบริเวณนั้นมันไม่มีอะไรเลย แม้กับประสาทสัมผัสที่เพิ่มขึ้นของลู่หยวน เขาก็ไม่สามารถค้นหาร่องรอยของสิ่งมีชีวิตใด ๆ ในสถานที่นั้นได้
พลังจิตที่แข็งแกร่งของลู่หยวนทำการสแกนสภาพแวดล้อมอย่างละเอียด ไม่ว่าจะเป็นรังสีคอสมิกเฉพาะที่, นิวทริโน, โฟตอน, หรือแม้แต่อิเล็กตรอน ไม่มีสิ่งใดสามารถหนีประสาทสัมผัสของเขาได้ สำหรับอนุภาคฝุ่นขนาดเล็กที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงและกลุ่มก๊าซบาง ๆ เขาได้จดจำตำแหน่งที่แน่นอนของมันอย่างละเอียด
แต่ก็ไม่มีอะไรเลย
ปกติ ! ทุกอย่างเป็นปกติ แต่แน่นอนว่านี่เป็นความผิดปกติที่มากที่สุด
แรงดึงดูดที่นี่เพิ่มขึ้นอย่างมาก ในตอนแรกการเพิ่มขึ้นของมันมีน้อยมากจนถึงจุดที่แทบจะไม่สามารถตรวจจับได้ ซึ่งแทบจะไม่เท่ากับแรงดึงดูดที่ออกมาจากวัตถุหนึ่งพันล้านตัน อย่างไรก็ตามตอนนี้แรงดึงดูดนั้นเทียบได้กับแรงดึงดูดของดวงจันทร์และแรงของมันก็ยังคงเพิ่มขึ้น
ลู่หยวนจำได้อย่างแม่นยำว่าบริเวณนี้ไม่มีประวัติของหลุมดำใด ๆ ยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่าจะมีหลุมดำแรงดึงดูดก็จะไม่เพิ่มในลักษณะที่รุนแรงเช่นนี้
ไม่กี่วินาทีต่อมาแรงดึงดูดก็กำลังเข้าใกล้ 10G และภายในไม่กี่นาทีมันก็ถึง 1,000G สเปซไทม์ (Space–time) เริ่มแปรปรวนอย่างชัดเจนราวกับว่ามีหลุมดำกำลังพุ่งมาหาเขาด้วยความเร็วแสง
อันที่จริงผลกระทบของสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นแทบจะเหมือนกัน
แม้แต่ในจักรวาลอันกว้างใหญ่นี้ นี่เป็นสถานการณ์ที่หาได้ยากอย่างไม่น่าเชื่อ และถึงแม้ว่าลู่หยวนจะตกใจ แต่เขาก็ไม่กลัว พลังจิตของเขากำจัดการบิดเบือนของพื้นที่อย่างเงียบ ๆ และเมื่อแรงดึงดูดอันรุนแรงในอวกาศส่งผลต่อมวลของเขาในที่สุด มันก็เริ่มแสดงสัญญาณของการอ่อนตัวลง
ในทฤษฎีฟิสิกส์ แรงดึงดูดจะเกิดขึ้นเสมอเมื่อมีมวลเกิดขึ้น ส่งผลทำให้เกิดแรงดึงดูดขึ้นในจักรวาล ยิ่งมวลมากเท่าไหร่ก็จะยิ่งมีแรงดึงดูดที่รุนแรงมากขึ้นเท่านั้น ถ้าใครค้นคว้าเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นไปได้ที่จะค้นพบว่ามวลสามารถปล่อยกราวิตอน (Graviton) หรือสนามแรงดึงดูดได้เท่า ๆ กันโดยการเพิ่มพลังงานของกราวิตอน การใช้ทฤษฎีนี้มันเป็นไปได้ที่จะสร้างแรงดึงดูดเทียม ส่งผลให้เกิดความเป็นไปได้ของเครื่องยนต์ขับเคลื่อนแบบไร้ปฏิกิริยาสะท้อนที่แข็งแกร่งและมีประสิทธิภาพมากขึ้น
อย่างไรก็ตามนี่เป็นเพียงพฤติการณ์ของแรงดึงดูดภายใต้กล้องจุลทรรศน์ เมื่อพิจารณาจากมุมมองมาโครของมิติที่สี่ แรงดึงดูดของวัตถุที่เปลี่ยนเป็นพลังของคุณสมบัติมิติที่สี่ ยิ่งมวลของวัตถุใหญ่ขึ้นเท่าไหร่คุณสมบัติมิติที่สี่ของวัตถุก็จะยิ่งใหญ่ขึ้นเท่านั้น ซึ่งเป็นสัดส่วนโดยตรงกับผลกระทบที่มีต่อพื้นที่ สิ่งนี้นำไปสู่รูปแบบของการบิดเบือนเชิงพื้นที่และจากนั้นก็ก่อให้เกิดแรงดึงดูดเทียม
เนื่องจากแนวคิดนี้ ลู่หยวนจะไม่ได้รับผลกระทบจากวัตถุใด ๆ ที่มีแรงดึงดูดที่รุนแรง เว้นแต่เขาจะพบกับวัตถุท้องฟ้าที่มีแรงดึงดูดสูงอย่างเช่นหลุมดำ
เขาจ้องมองไปในทิศทางของแหล่งที่มาของแรงดึงดูด ลู่หยวนไม่จำเป็นต้องรอนาน ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุด 'สายตา' ของเขาก็เห็นจุดดำ ๆ
ทันทีที่เขาเห็นต้นตอนั้น ร่างกายของลู่หยวนก็เริ่มสั่นเทา 