ตอนที่ 544: ความขัดแย้ง
ลู่หยวนกำลังจะแก้ไขดาบฟันขาม้าของเขา
ตอนแรกเขาใช้พลังจิตของเขาเพื่อตรวจสอบดาบฟันขาม้า มันเป็นสิ่งที่ซับซ้อนของอะตอมโลหะและชีวโมเลกุล พวกมันไม่ได้ยุ่งเหยิง แต่มีลักษณะที่เป็นระเบียบ
ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นวัสดุที่ดีเยี่ยม แม้ว่าจะไม่สามารถเทียบได้กับวัสดุขั้นสูง ไม่ว่าจะเป็นคุณสมบัติทางกายภาพหรือทางเคมีของมัน แต่พวกมันยอดเยี่ยมเมื่อเทียบกับวัสดุทั่วไป เทคโนโลยีของมนุษย์ยังไม่สามารถผลิตวัสดุที่มีความแข็งแรงเช่นนี้ได้ ยังใช้แค่วัสดุธรรมดา
อย่างไรก็ตามวัสดุเหล่านี้ลู่หยวนสามารถทำให้เหมือนกันได้อย่างง่ายดาย
ในไม่ช้าดาบฟันขาม้าเล่มใหม่ก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา
ทั้งสองเล่มดูเหมือนกันเพราะว่าพวกมันถูกสร้างขึ้นโดยแม่พิมพ์เดียวกัน แม้แต่โครงสร้างอะตอมก็เหมือนกัน อย่างไรก็ตามลู่หยวนรู้สึกได้ว่าดาบฟันขาม้าทั้งสองเล่มต่างกันโดยสิ้นเชิงและเขาสามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างพวกมันได้
หนึ่งในดาบฟันขาม้านั้นมีลักษณะคล้ายกับส่วนขยายของเนื้อและเลือด เนื่องจากมันมีการเชื่อมโยงกับร่างกายของเขาอย่างแนบแน่น ดูเหมือนมันจะหายใจราวกับเป็นสิ่งมีชีวิต เมื่อคนทั่วไปเข้าใกล้มัน คน ๆ นั้นจะรู้สึกได้ถึงความเยือกเย็นของดาบฟันขาม้า แต่ทว่าดาบฟันขาม้าอีกเล่มไม่ได้ปล่อยออร่าออกมา นอกจากที่พวกมันทั้งสองมีความคมเหมือนกันแล้วก็ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเรื่องนี้
ยิ่งไปกว่านั้นดาบฟันขาม้าที่ทำให้เหมือนกันก็ไม่ได้มีพลังของเล่มเดิมที่เป็นต้นแบบ
อันที่จริงลู่หยวนไม่ได้รู้สึกแปลกใจเพราะเขาไม่ได้ทำให้เหมือนเล่มเดิมได้อย่างสมบูรณ์แบบ ด้วยการมองเห็นสิ่งที่เล็กมากโดยการใช้พลังจิตของเขา เขาสามารถมองผ่านชั้นนิวตรอนเท่านั้น เขาไม่สามารถมองผ่านอนุภาคที่มีขนาดเล็กลงเช่นควาร์ก (Quark) หรือเลปตอน (Lepton) ได้
รอยประทับพลังจิตของตัวมันเองจะเป็นสสารในชั้นที่ลึกซึ่งเป็นปฏิกิริยาที่เกิดจากการพัวพันเชิงควอนตัม ด้วยความสามารถในปัจจุบันของเขา เขายังไม่สามารถมองผ่านมันได้ นอกจากนี้ดาบฟันขาม้าของเขายังมีความสามารถในการตัดผ่านช่องว่าง เห็นได้ชัดว่าสสารนั้นทำจากสิ่งที่มีคลื่นพลังงานในระดับที่สูงกว่า
ตอนนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ถึงความสามารถในการผสานของระบบก่อนหน้านี้ แม้เขาจะมีเหตุผล แต่มันก็ยังหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะถูกกระตุ้นโดยมัน
เมื่อเขาเริ่มใช้มันครั้งแรกเขารู้สึกว่ามันน่าทึ่งมากและก็ไม่ได้คิดอะไรอีก อย่างไรก็ตามเขารู้สึกกลัวเมื่อนึกถึงมันในตอนนี้ จะต้องมีความสามารถทางเทคโนโลยีอันมหาศาลที่อยู่เบื้องหลังพลังนั้น
ในขณะที่เขารู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับระบบของอารยธรรมที่ยิ่งใหญ่ที่ไม่รู้จักนี้ ลู่หยวนรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งของมันว่ามันเป็นยังไง
คำจำกัดความของความแข็งแกร่งนี้ไม่ได้เกี่ยวกับปริมาณพลังงานอีกต่อไป แต่มันเป็นเรื่องของความสามารถในการควบคุมอนุภาคขนาดเล็ก ใครก็ตามที่สามารถควบคุมอนุภาคขนาดเล็กได้ คนๆ นั้นจะมีความเข้าใจที่ดีขึ้นเกี่ยวกับธรรมชาติของจักรวาล และด้วยเหตุนี้จึงเป็นผู้ที่แข็งแกร่งขึ้น
เทคโนโลยีของมนุษย์สามารถมองผ่านชั้นขององค์ประกอบเท่านั้น เมื่อเทียบกับอารยธรรมที่ไม่รู้จักนั้นมันเหมือนมดที่เผชิญหน้ากับช้าง เมื่อช้างยกขาของมัน มันสามารถฆ่ามดได้อย่างสบาย ๆ และทำให้มันกลายเป็นเนื้อสับละเอียด
แม้กระทั่งลู่หยวนก็แข็งแกร่งกว่ามดเหล่านั้นเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น
เขาขมวดคิ้วและตื่นจากความคิดของเขา เพราะมันไร้ประโยชน์ที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
ต่อจากนั้นดาบฟันขาม้าทั้งสองก็สลายตัวทันที และในเวลาเดียวกันสสารจำนวนมากก็เริ่มรวมตัวกัน วินาทีต่อมาดาบฟันขาม้าเล่มใหม่ก็ปรากฏขึ้นในมือของเขาอีกครั้ง
ดาบฟันขาม้าเล่มใหม่ถูกบีบอัดในอัตรา 60,000 และหนักถึง 1,000 ตัน
อย่างไรก็ตามมันเบามากสำหรับเขา และเขาสามารถยกมันได้อย่างสบายๆ
ลู่หยวนเหลือบมองดูมัน และในไม่ช้าเขาก็วางมันไว้บนชั้นวางอาวุธใกล้ ๆ
จริงอยู่ที่อาวุธไม่ได้มีความหมายอะไรกับเขา ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งมีชีวิตสี่มิติพลังจิตของเขาคือสิ่งที่แข็งแกร่งที่สุดและยังเป็นแหล่งพลังงานของเขาด้วย เขาสร้างดาบฟันขาม้าเล่มใหม่ขึ้นเพียงเพราะว่าเขาได้รับการเร่งเร้าจากแรงกระตุ้นอย่างฉับพลัน
ลู่หยวนไม่ได้สงบอย่างที่เขาคาดหวังไว้ นับตั้งแต่เมื่อเขารู้ว่า Glassian กำลังจะมาถึง มันก็ส่งผลกระทบต่อเขา
มันเป็นแรงกระตุ้นอย่างฉับพลันที่เกิดจากสงคราม มันเป็นความปรารถนาของสิ่งมีชีวิตที่จะตอบโต้เมื่อเผชิญกับอันตราย ลู่หยวนได้เตรียมพร้อมตัวเองในการทำสงครามโดยไม่รู้ตัว ไม่ว่ามันจะมีประโยชน์หรือไร้ประโยชน์ ไม่ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งหรืออ่อนแอก็ตาม
…
ในตอนบ่ายเฉินซินเจี๋ยและลู่จุนเชาได้มาเยี่ยมลู่หยวน
"จุนเชา เรียกพ่อสิ ! " เฉินซินเจี๋ยเร่งเร้าเมื่อเห็นว่าลูกชายของเธอนิ่งเงียบ
"พ่อ ! " ลู่จุนเชาร้องเรียกด้วยความกลัว ในขณะที่เขากลั้นหายใจ
เขาได้พบกับพ่อของเขาอีกครั้งหลังจากผ่านไปหลายปี อย่างไรก็ตามพ่อของเขาเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขา พ่อของเขามีสีผิวที่ไม่เหมือนมนุษย์ซึ่งเป็นสีขาวเหมือนเซรามิกและมีออร่าที่กดดัน พ่อของเขาใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาหลายปี ทั้งหมดนี้ทำให้เขากลัวพ่อของเขาอย่างมาก
ลู่หยวนพยักหน้าเมื่อเห็นพวกเขาทั้งสอง "อะไรทำให้คุณมาที่นี่"
