Castle of Black Iron

Chapter 1953: การพูดคุยลับๆ

จางเทีย อยู่ในที่ค่อนข้างไกลในห้องโถง เขาอยู่ห่างจากความสนใจของคนอื่น นี่เพราะฐานะของเขาตอนนี้ด้วย จางเทีย ฟังเพลงและดื่มเหล้าลำพัง เขามองคนที่เข้าออกประตูไป ผู้ช่วยที่มากับพรีสคนอื่นได้จับกลุ่มกัน 2-3 คนอยู่ไกลๆ ไม่มีสักคนที่มาเชิญ จางเทีย ไปด้วยรึอยากจะมาพูดคุยกับเขา
ในอาณาจักรแสงนั้น ในแวดวงของผู้ติดตามก็เต็มไปด้วยความขัดแย้งและผลประโยชน์ ในสายตาคนอื่นมันเป็นโชคดีที่ จางเทีย ได้กลายเป็นผู้ติดตามของ บอดี้ น้อยคนนักที่ต่ำกว่าระดับ 10 ส่วนมากจะอยู่ระดับ 11-14 ผู้ติดตามคนก่อนของ บอดี้ นั้นอยู่ระดับ 11 แม้แต่ประสบการณ์ของ จางเทีย จะก็ด้อยกว่าผู้ติดตามคนอื่นๆ นี่ไม่ต้องพูดถึงระดับ 9 ของเขาเลย
…
" บอกกันว่าเขาเพิ่งได้รับการฝึกมารยาทมาในโรงแรม มันเป็นการตัดสินใจที่ฉลาดที่เขาจะอยู่เงียบๆ..
" หวังว่าไอ้หนูนี่คงไม่ทำเรื่องน่าอาย.."
" ฮาฮา เขาอาจจะอึ้งกับงานใหญ่แบบนี้ก็ได้ ! "
พวกผู้ช่วยในชุดแดงต่างก็พากันกระซิบกระซาบ มันมีบางคนในหมู่พวกนั้นหันมามอง จางเทีย ด้วยสีหน้าไม่พอใจ
…
มันอีกแค่ 2 วันก่อนจะเข้าหอคอยเวลาเพื่อฟื้นฟูพลังของตัวเอง ดังนั้น จางเทีย จึงผ่อนคลายอย่างมาก เขาแค่มองทุกอย่างในงานอย่างใจเย็นแล้วไม่ได้สนใจสิ่งที่คนอื่นพูดถึงตัวเขา เขาแค่รู้สึกว่าทุกอย่างมันตลก
ท่ามกลางเสียงไวโอลินอันไพเราะ พวกชนชั้นสูงพากันเข้ามาในงานมากขึ้นเรื่อยๆ ผลก็คืองานเลี้ยงนี้จึงดูคึกคักขึ้นมาทันที
แม้ว่าจะอยู่ในช่วงสงครามแต่ในที่ห่างไกลสนามรบแบบนี้ งานเลี้ยงนี้คือสิ่งจำเป็นสำหรับชีวิตธรรมดาทั่วไปของชนชั้นสูง มันก็เหมือนกับเกลือในอาหาร ส่วนที่จำเป็นนั้นหาได้ยากในช่วงเวลาที่ยากลำบากแต่พวกเขาไม่อาจจะตัดมันทิ้งได้
สงครามเปลี่ยนเปลงได้หลายอย่างแต่มันก็มีบางอย่างที่ไม่อาจจะเปลี่ยนได้ด้วยสงคราม
ผู้ชายจะผูกมิตกับผู้หญิงที่สวย ผู้หญิงก็จะผูกมิตรกับผู้ชายที่แข็งแกร่ง, มีอำนาจเพื่อจะได้รับข้อมูลที่เป็นประโยชน์และผลดีมากมาย ผู้หญิงมักจะพูดคุยเรื่องทั่วไป อีกอย่างแล้วถ้าเครื่องประดับของพวกเธอไม่เจอแสงบ้าง พวกเธอก็จะกังวลว่ามันจะหมอง
อัศวินที่สร้างผลงานในสนามราบนั้นจะได้ยินเสียงชื่นชมพวกเขา พวกคนมีอำนาจจะรู้สึกว่างานเลี้ยงแบบนี้สามารถเพิ่มกำลังใจและแสดงให้ผู้คนได้เห็นความหวังในแห่งชัยชนะ สำหรับหลายคนแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ไปที่แนวหน้าแต่พวกเขาก็ยังอยากเข้าร่วมสงครามรึมีส่วนร่วมกับสงครามแม้เพียงน้อยนิดเพื่อเอาไปคุยโม้
จางเทีย มองไปยังงานเลี้ยงตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
จางเทีย รู้สึกว่าเขาเป็นแค่คนดูและคนที่ไม่สะดุดตาแต่เขาไม่รู้เลยว่าคนเราจะแสดงบุคลิกออกมาผ่านรอยยิ้ม, สีหน้ารึแม้แต่ท่ายืน
ในสายตาของบางคน คนธรรมดานี้อาจจะปลอมตัวมาและดึงความสนใจเป็นพิเศษ
ตอนที่เขาดื่มไปได้ครึ่งหนึ่ง เขาก็ได้เห็นสาวสวยวัย 20 ปีในชุดแดงเดินมาหาเขาด้วยผมยาวสีทองพาดไหล่และสวมสร้อยคอ เธอถาม จางเทีย ด้วยรอยยิ้ม – " เจ้ามาคนเดียวรึ ? "
เด็กสาวคนนี้สวยและมีรูปร่างที่งดงาม ดูจากอายุและบุคลิกของเธอแล้วเธอน่าจะมาจากครอบครัวที่ดี เธอน่าจะเป็นคนที่เพิ่งแต่งงานได้ไม่นานรึเป็นพวกชั้นสูงที่มาร่วมงานเลี้ยงนี้
จางเทีย ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม – " ใช่แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ! "
ตอนนั้นบริกรได้เดินผ่านมา จากนั้น จางเทีย ก็หยิบแก้วเหล้าจากถาดแล้วส่งให้กับหญิงสาว
" ขอบคุณ.." – เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้มสดใสกว่าเดิม หลังจากที่ได้ยินประโยคนั้นและรับแก้วจาก จางเทีย เธอก็สนใจ จางเทีย มากกว่าเดิม
เธอชื่อว่า เรดดี้ หลานของประธานรัฐสเตอแลน เธอยังไม่แต่งงานและมาจากครอบครัวที่มีอำนาจ เธอตามพ่อของเธอมางานเลี้ยงชาติ ไม่นานหลังจากที่เข้าห้องมาเธอก็เห็น จางเทีย หลังจากนั้นเธอก็สนใจเขา
เมื่อกินไปได้ครึ่งแก้วในเวลาไม่ถึง 3 นาที ท่าทีระหว่าง เรดดี้ กับ จางเทีย ก็ราวกับคนรัก
…
พวกผู้ช่วยที่ไม่ได้สนใจ จางเทีย เพียงไม่กี่นาที ตอนที่มีบางคนหันกลับมามองที่ จางเทีย พวกเขาก็ได้เห็น เรดดี้ ที่ตัวแทบติดกับ จางเทีย…
….
หลังจากนั้น จางเทีย ก็ได้เห็น โอ๊กแฮม
จางเทีย เห็นคนจีนคนหนึ่งยืนข้าง โอ๊กแฮม คนจีนนั้นสวมชุดสีฟ้าทำจากไหมอรสพิษ เขาดูอายุ 40 ปี เขาอ้วนเล็กน้อย เขามีตาที่เล็กและหนวดนิดหน่อย ดูจากพลังฉีแล้วเขาไม่ใช่อัศวินแต่เขาก็มีสนามพลังฉีที่แข็งแกร่งและหน้าตาที่มั่นคง พวกคนที่ยืนอยู่ข้างเขาต่างก็ยำเกรงเขา
ชายคนนี้เข้ามาในงานพร้อมกับ โอ๊กแฮม แต่ โอ๊กแฮม นั้นดูไม่ได้ข่มเขาเลย โอ๊กแฮม ยังคงยืนอยู่ข้างกายชายคนนั้น แม้แต่ประธานก็ยังเดินตามหลังชายคนนี้มาและกระซิบด้วยการโน้มตัวเล็กน้อย
ไม่นานหลังจากที่พวกนี้เข้ามาในงาน คนมากมายก็ได้ไปล้อมพวกเขาราวกับหมู่ดาวที่ล้อมดวงจันทร์
โอ๊กแฮม เองก็เห็น จางเทีย แต่หลังจากที่มองตากับ จางเทีย เขาก็ได้มองไปยังผู้หญิงข้างกาย จางเทีย จากนั้นเขาก็ละสายตาหนีราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดยไม่ทำให้คนอื่นสนใจ
" คนจีนคนนั้นเป็นใครกัน ? " – จางเทีย กระซิบกับ เรดดี้
" เขาคือตัวแทนของไทเซียในรัฐสเตอแลน ! "- เรดดี้ โน้มตัวมา หน้าของเธอแดงขึ้นเพราะความรัก ตอนที่เธอคุยกับ จางเทีย เธอแทบจะปล่อยพลังฉีของเธอเข้ามาในหูของ จางเทีย
" ทำไมตัวแทนถึงได้มีชื่อเสียงแบบนี้ได้ ? ทำไมข้ารู้สึกว่าคนอื่นๆประจบเขา? "
" แน่นอนว่าตัวแทนของไทเซียนั้นมีตำแหน่งพิเศษ พวกเขาจะเป็นที่สนใจไม่ว่าจะไปที่ไหนแต่คนนี้ต่างจากตัวแทนไทเซียทั่วไป พ่อข้าบอกว่าตัวแทนคนนี้มีภูมิหลังลึกซึ้งในไทเซีย เขาเกิดมาในกลุ่มที่แข็งแกร่งในไทเซีย.."
" มีกลุ่มในไทเซียด้วยรึ ?" – จางเทีย ถามหลังจากที่อึ้งไปชั่วครู่
" พ่อข้าบอกเรื่องนี้ ข้าเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน กลุ่มนั้นอาจจะมีอำนาจอย่างมากในเนินเขาซวนหยวน.."
จางเทีย เข้าใจว่า เรดดี้ พูดถึงกลุ่มกลืนกิน กลุ่มในไทเซียต่างจากกลุ่มในรัฐอื่นๆ มันมีเหตุผลที่ เรดดี้ ไม่อาจจะพูดออกมาได้
หลังจากผ่านไปกว่าสิบนาทีทั้งสองคนก็กินจนหมดแก้ว หน้าของ เรดดี้ แดงอย่างเห็นได้ชัด
" ไปสูดอากาศด้านนอกหน่อยมั้ย.." – เรดดี้ กระซิบกับ จางเทีย โดยเอาริมฝีปากของเธอลูบกับใบหูเขา
" ด้านนอก ? แน่นอน " – จางเทีย รู้คำใบ้ของเธอดีแต่เขาเลือกที่จะอยู่กับสาวงามดีกว่าจะมาเสียเวลาในงานเลี้ยงที่น่าเบื่อแบบนี้ สาวงามอาจจะน่าสนใจกว่า
" ไม่ ด้านนอกนั่นเสียงดังเกินไป ข้ารู้จักสวนด้านบน.."
ด้วยการนำทางของ เรดดี้ ทั้งสองได้เดินออกจากประตูด้านข้างของห้องโถงซึ่งมียามสองคนยืนคุ้มกันไว้ หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินขึ้นไปที่บันได
มียามของวังที่ทางเดินและบันได ดังนั้นคนทั่วไปจึงไม่อาจจะผ่านไปได้แต่เพราะ เรดดี้ มักจะมาที่วังแห่งนี้ แน่นอนว่าพวกยามต้องรู้จักเธอ ดังนั้นตอนที่เห็นเธอเดินมากับ จางเทีย พวกเขาจึงไม่ได้ห้าม
มันจริงที่มีสวนเล็กๆที่ชั้นบน มันเต็มไปด้วยกุหลาบ สวนนี้เงียบสงบและเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของกุหลาบ มันเป็นที่ที่ดีในการพักหายใจ เรดดี้ ได้พา จางเทีย ไปยังห้องรับรองเล็กๆที่อยู่ติดกับสวน..
..
10 นาทีต่อมาพวกเขาก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออกและเสียงประธาน – " ตัวแทนซัน เข้ามาได้เลย นี่คือห้องสมุดส่วนตัวของข้า ไม่มีใครรบกวนเราได้ .."
มันมีประตูระหว่างห้องรับรองกับห้องสมุด ตอนนั้นประตูไม่ได้ปิดสนิท จริงๆแล้วมันมีรอยแยกเล็กๆซึ่งทำให้พวกเขาได้ยินเสียงพูดคุยได้
จางเทีย รีบโบกมือให้กับ เรดดี้ บอกให้เธอเงียบทันที…