หลังบ้านผมเป็นที่ทิ้งขยะ (Galactic Garbage Station)

GGS:บทที่ 6 นักจับปลามืออาชีพ

ซูจิ้ง ลากปลาตัวใหญ่ไปบนฝั่งและวางอยู่บนชายหาด

ปลาในถุงตาข่ายกระโดดไปรอบๆจึงทำให้ถุงตาข่ายของเขากระโดดขึ้นลง คนที่อยู่บนชายหาดรู้สึกทึ่ง

“ชายหนุ่มคนนี้ลงไปทะเลเพียง 10 นาทีเขาจับปลาได้มากมายขนาดนี้เลยหรอ”

“สุดยอด นี่คือตัวอย่างที่ยอดเยี่ยมสำหรับการจับปลา”

“ปลาเยอะแยะเลย!” ซูหยาน วิ่งออกมาอย่างตื่นเต้นและเอื้อมมือไปจับปลาจวดสีเหลืองตัวใหญ่ มือเล็กๆของเธอถูกสะบัดด้วยหางปลา แต่เธอไม่ได้หัวเสียและยังคงหัวเราะอย่างมีความสุข

“อาจิ้ง นายจับปลาได้มากขนาดไหน?” จ้างเหมิงเซียง รู้สึกเหลือเชื่อ แม้ว่าบุคคลอื่นจะใช้เรือประมงเล็กๆในการลากอวนก็ยากที่จะจับปลาได้จำนวนนี้อย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังมีปลาจวดเหลืองมากมาย

“แค่โชคดีน่ะ” ซูจิ้ง หัวเราะเพื่อซ่อนความจริงเอาไว้ เขาพยายามที่จะขึ้นบกอย่างช้าๆเจตนาของเขาเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยเกินไป

“เกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนี้?ที่มหาวิทยาลัยเขาสอนจับปลาหรือยังไง?”หญิงสาวหมู่บ้านฉือที่ยืนอยู่ถัดจาก ฉือชิง กระซิบ

“ใครจะไปรู้ล่ะ” ฉือชิง จ้องมองไปที่ ซูจิ้ง และกำลังสงสัยว่า ซูจิ้ง มีเทคนิคในการจับปลาที่ยอดเยี่ยมได้อย่างไร

“ มีปลามากมายที่นี่พวกมันไม่สามารถบรรจุลงไปในถังได้ บอสจ้าว อยู่ที่ไหน? ขายให้กับเขาโดยตรงเลยได้ไหม” จ้างเหมิงเซียง มองถังที่อยู่ในมือของเธออย่างไร้ประโยชน์เธอสามารถถือน้ำหนักได้ 40จิน แต่เธอคิดว่าปลาเหล่านี้มีน้ำหนักมากกว่านั้น ซึ่งดูเหมือนถังของเธอจะไม่เพียงพอที่จะเก็บพวกมันไว้ทั้งหมด

“ บอสจ้าว เดินออกไปด้านนอกเขาบอกว่าเขาจะกลับมาภายหลัง ฉันมีตู้ปลาขนาดใหญ่อยู่คุณสามารถใช้มันได้” เจ้าของร้านอาหารทะเลของหมู่บ้านตระกูลซูที่ตั้งอยู่บนชายหาดพูดขึ้นและโบกมือ

“ขอบคุณครับคุณลุง” ซูจิ้ง และ จ้างเหมิงเซียง ช่วยกันย้ายปลาไปเทในตู้ปลาในร้านอาหาร โดยทั่วไปแล้วปลาที่ถูกจับได้จะถูกเก็บรักษาไว้ในน้ำแข็งแต่ บอสจ้าว ต้องการให้มันสดใหม่ที่สุดดังนั้นพวกเขาจึงต้องเก็บมันไว้ให้เป็นธรรมชาติ

ซูจิ้งหยิบตะกร้าออกมาจากตาข่ายเขารู้สึกหดหู่ทันทีเมื่อเห็นว่าตะกร้านั้นหักและชิ้นส่วนของเนื้อสัตว์วิเศษได้หายไปแล้ว

ซูจิ้ง ใช้ถุงพลาสติกปิดรอยแตกของตะกร้าและถือถุงตาข่ายลงไปทะเลอีกครั้ง

หลังจากนั้นชั่วครู่ต่อมา ชาวประมงของหมู่บ้านซูและชาวประมงของหมู่บ้านฉือก็กลับมาหลังจากที่พวกเขาออกเรือและลากอวนพวกเขาได้ปลาตัวเล็กๆเท่านั้น พวกเขาไม่ได้ออกไปยังทะเลลึกและใช้เวลาอยู่กับการเหวี่ยงตาข่าย

ซูเหลียง และซูเซียวหลิน ลากปลาขนาดใหญ่ขึ้นฝั่งพร้อมกับหัวเราะ

“โชคดีเป็นของเราดูสิวันนี้เราจับปลาได้ดีแค่ไหน”

ฉือหยุน และคนอื่นเดินติดตามขึ้นมาแล้วพูดอยากดูถูกว่า

“แต่ดูเหมือนว่าเราจะมีปลามากกว่าพวกนาย”

ซูเหลียง กล่าวว่า “นายมีปลาทั่วไปเท่านั้น แต่ส่วนใหญ่ของเราเป็นปลาจวดหัวดำซึ่งมีมูลค่ามากกว่าของนาย”

ฉือหยุน และ ซูเหลียง รวมทั้งคนอื่นขึ้นฝั่งอย่างราบรื่นในขณะที่พวกเขากำลังทะเลาะกัน แต่แล้วก็พบว่าชาวบ้านไม่ได้มาร่วมแสดงความยินดีกับพวกเขาตามปกติ แต่มีสีหน้าที่แปลกประหลาดจนทำให้พวกเขารู้สึกแปลกๆ

ชายชราของหมู่บ้านตระกูลฉือพูดขึ้นมาว่า

“ไปดูซิว่ามีปลากี่ตัวที่ ซูจิ้ง สามารถจับขึ้นมาได้เพียงลำพัง”

ฉือหยุน และซูเหลียง รวมทั้งคนอื่นตกตะลึงเมื่อพวกเขามาถึงร้านอาหารทะเลและเห็นตู้ปลาขนาดใหญ่ที่ใส่ปลาของ ซูจิ้ง ไว้ทั้งหมด พวกเขาพูดอะไรไม่ออก ปลาหลายตัวที่โดนจับโดยคนคนเดียวในเวลาอันสั้น?เร็วกว่าพวกเขาทั้งหมดรวมกันซะอีก

“นี่เป็นไปไม่ได้!” ฉือหยุน ปฏิเสธที่จะยอมรับความจริงและหันหน้าไปหา ฉือชิง

“ น้องพี่ เขาโกงใช่ไหม?”

“ทุกคนเห็นเขาดึงปลามาจากทะเล เขาจะโกงได้ยังไง” ฉือชิง ชี้ให้ ฉือหยุน ดู

“มันเป็นไปได้ยังไงที่ฉันจะแพ้เขา ฉันจะไม่ขึ้นเรือหาปลาอีกแล้วฉันจะตรงไปที่ทะเลเช่นกัน”

ฉือหยุน ถูกกระตุ้นเมื่อเห็นฉากนี้เขาพยายามรวบรวมเครื่องมือทั้งหมดและตรงไปที่ทะเลเพื่อจับปลาโดยตรง ชาวประมงที่มีประสบการณ์จะสามารถจับปลาได้มากมายโดยลำพังแม้จะไม่มีเรือ แต่ระดับของปลาที่จับได้นั้นมีความเป็นไปได้ที่จะจับได้สายพันธุ์หลากหลายเกือบ 100 ชนิด

“ อาจิ้ง แค่นี้ยังไม่พออย่ายอมแพ้เขา ไปกันเถอะ” ฉือหยุน ส่ายหัวพร้อมกับหัวเราะ พวกที่ออกไปกับเรือหาปลาก่อนหน้านี้ถูกกระตุ้นเพราะการกระทำของ ซูจิ้ง ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะถูกเปรียบเทียบว่าขนาดใช้เรือแล้วยังแย่ยิ่งกว่า ซูจิ้ง ที่ออกจับปลาเพียงลำพัง

ซูจิ้ง ไปถึงทะเลอีกครั้งเขาใช้วิธีเดิมโดยใช้เนื้อสัตว์วิเศษเพื่อดึงดูดปลาจำนวนมาก แต่คราวนี้เขาขี้เกียจเกินไปที่จะให้ความสนใจกับปลาจวดสีเหลืองเขาต้องการหาอาหารทะเลที่มีราคามากยิ่งขึ้น

เขารอให้ปลาเข้ามาใกล้เรื่อยๆรอบเขาทุกทิศทางเป็นวงกลมในรัศมี 100 เมตรเขาสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนและสามารถใช้มือจับปลาที่เขาต้องการได้

“โอ้นี่คือ…”

ทันใดนั้น ซูจิ้ง ก็เห็นกลุ่มของปู่ขนาดใหญ่กำลังเดินไปมาบนพื้นทะเล

ซูจิ้ง รู้สึกมีความสุขเขารีบเปิดตาข่ายและจับปูทั้งหมดใส่ไว้ในนั้น ปูทะเลนั้นเดินช้าดังนั้นจึงง่ายต่อการจับ

ซูจิ้ง เคลื่อนตัวออกไปข้างนอกและมองหาอีกสักพักหนึ่งเขาเห็นกุ้งก้ามกรามมากกว่า 1 โหลปรากฏตัวต่อหน้าเขา ตัวขนาดเล็กสุดมีน้ำหนักมากกว่า 1 จิน และตัวใหญ่มีน้ำหนักมากกว่า 2 จิน ซูจิ้ง รู้สึกดีใจและก้มลงจับกุ้งก้ามกรามทั้งหมด

“หวือ”

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดังภายในน้ำราวกับจรวด มีปลาตัวใหญ่ตัวหนึ่งโผล่ออกมาจากกลุ่มปลาตัวเล็กและพยายามพุ่งตรงไปยังตะกร้าไม้ไผ่ของ ซูจิ้ง

ด้วยความเร็วสูงทำให้ ซูจิ้ง ไม่ทันได้ตอบสนอง เขารู้สึกตกใจอย่างมากเมื่อถูกแรงกระแทกที่ตะกร้าทำให้ตะกร้าของเขาหลุดจากมือ ปลาตัวใหญ่รีบว่ายน้ำเข้าไปในตะกร้าไม้ไผ่ทันที

ซูจิ้ง รีบคว้าตะกร้าไม้ไผ่ไว้ในอ้อมแขนและเห็นปลาตัวใหญ่อยู่ในนั้น ดวงตาของเขาส่องประกายทันทีมันมีความยาวมากกว่า 1 เมตร ปลาที่มีรูปร่างตอปิโด หน้าตัดเป็นวงกลมเล็กน้อยและครีบหางสีเหลืองรูปจันทร์เสี้ยว

ซูจิ้ง จำมันได้ทันทีมันคือปลาทูน่าเหลือง

ปลาทูน่าเป็นอาหารทะเลที่ยอดเยี่ยมที่มีมูลค่าทางเศรษฐกิจสูงและมีคุณค่าทางโภชนาการรวมทั้งรสชาติอร่อย มันสามารถที่จะกินดิบหรือปรุงสุกก็จะดียิ่งขึ้น ปลาทูน่าในน้ำมันกระป๋องอร่อยมาก มันไม่เพียงได้รับความนิยมในหมู่คนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้แต่ยังไม่รับความนิยมในยุโรปและอเมริกา

เป็นที่เข้าใจกันว่าปลาทูน่าเป็นหนึ่งอาหารทะเลที่ชาวญี่ปุ่นชื่นชอบเสมอโดยเฉพาะอย่างยิ่งซาซิมิปลาทูน่าหรือไม่ก็ซูชิ กล่าวได้ว่าปลาทูน่าเป็นอาหารที่ขาดไม่ได้ในชีวิตของชาวญี่ปุ่น

แม้ว่าครั้งนี้จะไม่ใช่ปลาทูน่าครีบน้ําเงินที่โด่งดังที่สุดแต่ปลาทูน่าเหลืองก็ยังคงมีค่า

ในขณะที่ ซูจิ้ง มองปลาทูน่าเหลืองอยู่นั้น มันพยายามที่จะวิ่งออกจากตะกร้าไม้ไผ่ ซูจิ้ง ไม่ลังเลที่จะเปิดถุงตาข่ายและรีบใส่ปลาทูน่าเข้าไป ปลาทูน่าเกือบทำให้ถุงตาข่ายฉีกขาด โชคดีที่ปลาทูน่าตัวนี้มีความเร็วไม่ถึง 50 ไมล์ต่อชั่วโมง ไม่เช่นนั้นถุงตาข่ายของเขาแม้จะคุณภาพดีก็ไม่สามารถที่จะหยุดยั้งมันได้

แต่การจับปลาทูน่าด้วยตาข่ายเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดที่สุด ทำให้ ซูจิ้ง ยากที่จะควบคุมมันเอาไว้ได้เขาพยายามกอดรัดมันอย่างรุนแรงจนรู้สึกเวียนศีรษะและพยายามลากมันขึ้นฝั่ง

ซูจิ้ง ต้องใช้เนื้อสัตว์วิเศษหั่นเป็นชิ้นเล็กๆเพื่อล่อให้ปลาทูขึ้นฝากอย่างช้าๆ

หวือ หวือ หวือ

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงว่ายน้ำอย่างรวดเร็วนับไม่ถ้วนดังขึ้นจากด้านหลังของเขา ซูจิ้ง มอง มองย้อนกลับไปและตกตะลึง

มีปลาทูน่าเหลืองหลายสิบตัวกำลังพุ่งมายังทิศทางของเขา ซูจิ้ง หน้าซีดด้วยความหวาดกลัว แม้ว่าเขาไม่เคยได้ยินเรื่องการโจมตีของปลาทูน่า แต่ปลาทูน่าเหล่านี้ถูกดึงดูดโดยเนื้อสัตว์วิเศษ ถ้าพวกมันบ้าคลั่งมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเขาจะต้องสูญเสียอะไรบ้างหากพวกมันเริ่มที่จะจู่โจมเขา

ซูจิ้ง ไม่ต้องการคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป เขารีบส่งชิ้นส่วนของชิ้นเนื้อสัตว์วิเศษไปยังปลาทูน่าในถุงตาข่ายและให้โยนส่วนที่เหลือไปยังทิศทางอื่นเพื่อให้ปลาทูน่าที่กำลังพุ่งเข้ามากระจายตัวออกไป จากนั้นเขารีบใช้พลังทั้งหมดดึงปลาทูน่าในถุงตาข่ายขึ้นฝั่งโดยเร็วที่สุด

——————————————-