กระทะเหล็กกู้โลก - ตอนที่ 11 การออกกำลังกาย

ตอนที่ 11 การออกกำลังกาย

ทุกเดือนทุกคนจะต้องทำการล่าซอมบี้ให้ได้ห้าสิบตัว นี่เป็นการวัดระดับที่คนวงในชั้นสูงได้กำหนดขึ้นมา มีเพียงคนที่บรรลุเงื่อนไขนี้ได้เท่านั้นที่ในเดือนถัดมาจะได้รับรางวัลตามปกติ 

แม้ว่าจำนวนที่กำหนดนั้นจะไม่มากนัก แต่หากมองในมุมของกลุ่มสำรวจแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ปัญหาหลักคือจะหาซอมบี้ได้ยังไง

ทุกๆเดือนทีมสำรวจจะออกไปข้างนอกสามครั้ง ทุกครั้งจะอยู่ข้างนอกไม่ต่ำกว่าสามถึงห้าวัน มากที่สุดคือหนึ่งสัปดาห์ เวลาที่ใช้ไปทั้งหมดพวกเขาใช้ในการออกไปฆ่าซอมบี้เพียงครึ่งหนึ่งของจำนวนวันทั้งหมด ส่วนอีกครึ่งหนึ่งนั้นหมดไปกับการหาซอมบี้ และรีบกลับมายังกลุ่มของตัวเอง

ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่าตอนนี้เหล่าซอมบี้ที่อยู่ตามถนนในเมืองลิตเติ้ลร็อคนั้น ส่วนใหญ่แล้วได้ถูกเหล่ากองทัพกำจัดไปแล้วในช่วงเริ่มต้นก่อตั้งเมือง พวกมันเลยมีจำนวนที่รอดมาได้ค่อนข้างน้อย ดังนั้นเหล่าพวกซอมบี้ที่อยู่บนแผ่นดินใหญ่นั้น ส่วนใหญ่แล้วพวกมันจะรวมตัวอยู่ที่พื้นที่อาศัยหรือตรอกซอกซอยเล็กๆ พวกพื้นที่เหล่านั้นคือพื้นที่ที่เหล่ากองทัพไม่ได้จัดการให้หมดไปตั้งแต่แรก จึงทำให้มีซอมบี้เป็นจำนวนมาก

สถานที่เหล่านี้ ไม่สามารถขับรถเข้าไปได้ จำเป็นต้องเดินเข้าไปเท่านั้น ดังนั้นจจึงจำเป็นที่จะต้องใช้เวลาเป็นจำนวนมากในการเดินเข้าไป

เมื่อได้ฟังคำแนะนำของของพี่ใหญ่ ซ่งเจิงเริ่มรู้สึกว่าการล่าซอมบี้ในสถานการณ์แบบนี้นั้นเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากลำบากเลยทีเดียว ราวกับว่าเป็นการบุกเข้าไปยังเล้าหมูเพื่อที่จะเข้าไปฆ่าตัวที่ใหญ่ที่สุดอย่างไงอย่างงั้น เวลาที่หมูโกรธนั้นมันสามารถชนคนได้พร้อมกับกัดคนมันจะทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ด้วยพลังของพวกมันเอง

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ได้ลูบกระทะเหล็กของตัวเอง เมื่อนึกถึงเรื่องของกระทะเหล็กขึ้นมา ซ่งเจิงก็เกิดความมั่นใจขึ้นมาทันที

แต่เรื่องที่เขาค่อนข้างกังวลนั้น เป็นอีกเรื่องหนึ่ง นั้นคือเรื่องร่างกายของเขา นี่คือปัญหาที่ใหญ่ที่สุด มันเป็นเรื่องของความเป็นความตายเลยทีเดียว !

เมื่อก่อนซ่งเจิงเคยเป็นพ่อครัวในโรงแรมแห่งหนึ่ง แม้ว่าเขาจะทำแต่อาหารมาเป็นเวลานาน แต่ร่างกายก็ยังมีแรงอยู่บ้าง แต่ว่าร่างกายของเขามันไม่เป็นแบบนั้น แม้ว่าการล่าซอมบี้จะไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเหนื่อยล้า แต่กลิ่นเลือดและกลิ่นเนื้อนั้นจะทำให้พวกมันตามมากันอย่างบ้าคลั่งอย่างแน่นอน ! หากเกิดเหตุการณ์ทั้งสองอย่างนี้ขึ้น เขาอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้เลยทีเดียว !

หากยังอยากจะมีชีวิตรอดต่อไปในโลกของซอมบี้ล่ะก็ การที่ร่างกายเป็นแบบนี้นั้น  มันไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน

ซ่งเจิงไม่เพียงแต่แค่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเท่านั้น เขายังอยากจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้ด้วย และเขายังอยากจะรู้ว่าทำไมตัวเองถึงข้ามเวลามายังอดีตได้ !

เพื่อที่จะบรรลุเป้าหมายเหล่านี้ เขาเลยจำเป็นที่จะต้องมีร่างกายที่แข็งแรง

หากคิดที่จะพัฒนาฟื้นฟูร่างกาย เพียงเริ่มจากสองสิ่งนี้เท่านั้น หนึ่งคืออาหาร และ สองคือออกกำลังกาย

เรื่องอาหารนั้นไม่ต้องพูดถึง หากว่ากินผักกาดดองกระป๋องแบบนี้ทุกวัน ขนาดคนที่ร่างกายแข็งแรงก็ยังสามารถป่วยได้ มีแต่ซ่งเจิงเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่สามารถเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่นได้ เขานั้นเป็นคนที่มีความสามารถในการทำอาหารเป็นพิเศษ เพียงแค่เขาจัดการฆ่าซอมบี้กับเหล่าสัตว์ร้ายได้มากเท่าไหร่ เขาก็จะสามารถนำชิ้นส่วนของพวกมันมาทำแพนเค้กและน้ำสะอาดมากินได้

หากเพียงออกไปแล้วเจอซอมบี้ก็พอ หลังจากซ่งเจิงจัดการปัญหานี้ได้ เรื่องอาหารการกินก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป !

ส่วนอีกวิธีหนึ่ง การออกกำลังกาย เรื่องนี้เป็นเรื่องพื้นฐาน ซ่งเจิงนั้นได้เรียนเทควันโดมา หากทำการออกกำลังกายติดต่อกันเป็นเวลานาน นอกจากจะทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นแล้ว ยังทำให้พละกำลังเพิ่มขึ้นอีกด้วยและการตอบสนองก็เร็วขึ้น เหตุผลที่เขาในโลกก่อนนั้นโดดเด่นมากตอนที่เรียนอยู่โรงเรียนเทคโนโลยีโม๋เซียงนั่นก็เพราะว่าความสามารถทางเทควันโดของเขา

ดูเหมือนว่าเขาจะต้องรื้อฟื้นวิชาเทควันโดขึ้นมาอีกครั้ง ซ่งเจิงได้ตัดสินใจแล้วว่า เขาที่เป็นรุ่นพี่ในตอนนั้นทั่วทั้งโรงเรียนไม่มีใครที่จะสู้กับเขาได้เลย ! อย่างน้อยก็ตอนที่กระโดดถีบเจ้าหมูอ้วนที่เรียนโลจิสติกนั้น ก็ทำให้มันช้ำในได้ล่ะนะ ! หึหึ !

เพราะว่าเขาเข้าร่วมทีมสำรวจ ตอนนี้อาหารของซ่งเจิงจึงดีกว่าเมื่อก่อน ที่เปลี่ยนจากผักดองกระป๋องเป็นเบค่อน แล้วก็ยังมีหมั่นโถวดำ แม้ว่าจะเป็นการดูแลที่ค่อนข้างดี แต่ว่าเมื่อเทียบกับแพนเค้กของเมื่อวานแล้ว ยังห่างกันอีกเยอะ

หลังจากทานเสร็จแล้ว ซ่งเจิงก็เก็บตัวอยู่ในห้อง และฝึกเทควันโด

ต้องบอกว่า ร่างกายของซ่งเจิงนั้นแย่เอามากๆ มีบางจุดที่เกิดอาการบวม ในโลกที่แล้วเขาสามารถฝึกเทควันโดจนจบได้หนึ่งรอบ แต่ตอนนี้ทำไปเพียงครึ่งเดียวก็เหนื่อยจนหอบออกมาแล้ว แถมขายังอ่อนแรงไปหมดอีก

ซ่งเจิงกัดฟัน อดทนฝืนทำต่อไป เขาฝึกไปได้อีกสองสามท่า ก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะเกิดอาการหน้ามืดจนแทบจะล้มลงไปกับพื้นทันที

"ร่างกายชักจะอ่อนแอเกินไปแล้ว ดูเหมือนว่าจะต้องฝึกให้มากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นเมื่อถึงเวลาปะทะกับเหล่าซอมบี้ เกรงว่าแม้แต่ตู่หมิงฉันก็ไม่สามารถสู้ได้" ซ่งเจิงส่ายหัว พร้อมกับถอนหายใจออกมา

หลี่หวานหรูที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ด้านข้าง เธอมองซ่งเจิงที่ฝึกเทควันโด ราวกับเป็นภรรยาตัวเล็กๆก็ไม่ปาน ราวกับเธอเป็นเด็กดีที่นั่งดูอยู่เงียบๆ

กับผู้หญิงคนนี้ ซ่งเจิงไม่ได้ระวังตัวด้วยมากเกินไป อีกด้านหนึ่ง เขาในโลกก่อนยังเป็นตัวสร้างปัญหาเสียมากกว่า แม้ว่าเขากับหลี่หวานหรูจะเคยนอนด้วยกันบนเตียงแล้ว แต่ในใจของเขาก็เริ่มรู้สึกถึงความรู้สึกอันลึกซึ้งบางอย่างกับผู้หญิงคนนี้

อีกด้านหนึ่ง ในตอนที่หลี่หวานหรูเผชิญกับตู่หมิง แม้ว่าเธอจะกลัวมากเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เคยที่จะพูดความลับเรื่องนี้ออกไปเลย เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้เก็บความลับเก่งมากทีเดียว

ดังนั้นซ่งเจิงจึงปล่อยให้เธอนั่งดูอยู่อย่างนั้น นี่ก็เป็นการฝึกเทควันโดเท่านั้น ไม่ได้เป็นเรื่องน่าสนใจอะไร 

หากหลี่หวานหรูจะเอาไปบอกคนอื่น ซ่งเจิงก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว

ซ่งเจิงหยุดพักหายใจครู่หนึ่ง หลี่หวานหรูก็เด้งตัวลุกขึ้นยืนทันที เธอหยิบผ้าขนหนูที่ชุบน้ำแล้วส่งให้ซ่งเจิง

ซ่งเจิงมองครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปรับ แล้วเช็ดเหงื่อของตัวเอง

เมื่อเขาส่งผ้าขนหนูกลับไป หลี่หวานหรูที่ทำตัวราวกับเป็นภรรยาของเขาก็เดินไปยังห้องน้ำเพื่อที่จะซักผ้าขนหนูนั้นใหม่อีกครั้ง เมื่อบิดผ้าจนได้ที่แล้วเธอก็ยื่นให้ซ่งเจิงอีกครั้ง

แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็สามารถรับรู้ถึงบรรยากาศอันอบอุ่น ที่เกิดขึ้นในห้องนี้ได้อย่างชัดเจน

แม้จะเป็นความรู้สึกอันเบาบาง แต่ก็สามารถรู้ได้ว่ามันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นหัวใจ

เมื่อคิดแบบนั้นซ่งเจิงก็ส่ายหัว เขาพยายามไม่ทำให้ตัวเองคิดมากเกินไป เขาหยุดพักหายใจไม่นานก็กลับไปฝึกต่ออีกครั้ง

เขาฝึกเทควันโดก่อนสองรอบ หลังจากที่ไม่ได้ฝึกมานาน ก่อนจะดันพื้นอีกสิบกว่ารอบ รวมถึงทำสควอชและท่าอื่นๆ

ช่วงเวลาทั้งบ่าย ซ่งเจิงอยู่กับการออกกำลังกาย จนในที่สุดเขาก็เหนื่อยจนหมดแรง และนอนหายใจแรงอยู่บนเตียงครู่ใหญ่

เย็นวันนั้น หลี่หวานหรูไม่ได้นอนที่ห้องของซ่งเจิง

ผู้หญิงคนนี้อยากจะอยู่ที่นี่ แต่เธอโดนซ่งเจิงบังคับให้กลับไป ปู่ของเธออยู่คนเดียวจะต้องมีคนคอยดูแล

ซ่งเจิงนั้นยังเป็นชายหนุ่มอยู่ หากนอนกับผู้หญิงบนเตียงด้วยกันทุกวัน ไม่แน่ว่าสักวันหนึ่งเขาอาจจะทนไม่ไหวเอาก็ได้ ซ่งเจิงยังไม่พร้อมที่จะรับความเสี่ยงนี้

เมื่อทำจิตใจให้สงบลงได้ เขาก็ผล็อยหลับไป

เมื่อถึงเวลาตีสองของวันถัดมา

ซ่งเจิงออกมาจากห้อง เขาเดินไปยังห้องโถงใหญ่ของโรงแรมที่ชั้นหนึ่ง ภายในห้องเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังคึกคักเมื่อเขามองไปเห็นแต่หัวคนเคลื่อนไหวไปมา

เมื่อก่อนที่นี่มีคนไม่มากนัก แต่วันนี้เป็นวันที่เหล่าทีมสำรวจจะออกไปล่าซอมบี้กันแล้ว นอกจากกลุ่มทีมสำรวจยี่สิบกว่าคน ยังมีเพื่อน แฟนของคนเหล่านั้นมาส่งพวกเขาด้วยเหมือนกัน

หลี่หวานหรูก็อยู่ในกลุ่มคนเหล่านั้น เธอมองตรงมายังซ่งเจิง ก่อนจะเดินเข้ามา เธอยิ้มออกมาก่อนจะพูดว่า "ซ่งเจิง ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ อย่าลืมเรื่องความปลอดภัยล่ะ"