เมื่อคนที่อยู่ด้านนอกเดินเข้ามาด้านใน ซ่งเจิงก็รู้สึกได้ทันที เพียงแต่มืดมากจนมองไม่เห็นหน้าตาของคนที่มา
แต่ซ่งเจิงมองรูปร่างของคนนั้นรู้สึกว่าคุ้นๆตา คล้ายกับหลี่หวานหรูที่มาเมื่อตอนบ่าย ดังนั้นจึงไม่ได้ลุกขึ้น นอนอยู่บนเตียงมองดูการกระทำของเธอ
หลี่หวานหรูลูบๆคลำๆเดินมาจนถึงเตียง มองกราดสายตาลงมาดูซ่งเจิง เงียบไปสักพัก จึงใช้มือสองข้างรื้อเสื้อผ้าขึ้น แล้วได้ยินเสียงปลดตะขอชุดชั้นใน เหมือนกำลังถอดเสื้อผ้าอยู่
“ช้าก่อน คุณจะทำอะไร?” ซ่งเจิงตกใจ ตอนนี้ไม่สามารถแกล้งทำเป็นหลับได้ จึงรีบส่งเสียงถามขึ้น
หลี่หวานหรูเองก็ตกใจ แต่มือยังไม่หยุดการกระทำนั้น กัดริมฝีปากเบาๆแล้วพูดว่า : “ก่อนหน้านี้ฉันพูดแล้ว เพียงแค่คุณตกลงจะช่วยฉัน ให้ฉันทำอะไรก็ได้…..แม้กระทั่งนอนกับคุณ…..”
ในเวลานี้ยังคงเป็นฤดูร้อน สวมใส่เสื้อผ้าไม่เยอะมาก หลี่หวานหรูถอดเสื้อผ้าข้างบนออกหมดแล้ว และนอนอยู่ข้างๆกายซ่งเจิง ขยับร่างกายบนเตียงสองสามครั้ง เตรียมที่จะถอดเสื้อผ้าส่วนข้างล่างออก
ซ่งเจิงรีบจับข้อมือของเธอ พร้อมกับพูดห้ามเธอทันที : “ไม่ต้องถอด นี่ก็ดึกมากแล้ว เธอรีบกลับไปเถอะ”
เธอรู้สึกตกใจกับคำพูดนั้นมาก! บนโลกใบนี้ยังมีผู้ชายแบบนี้อยู่อีกหรือ? นี่เขาแกล้งทำ หรือว่าเขาเป็นแบบนี้จริงๆ! หลี่หวานหรูรู้สึกตกใจมากๆ!
มือสองข้างของหลี่หวานหรูถูกซ่งเจิงรวบเอาไว้ พยายามที่จะสะบัดออกเบาๆอยู่สักพักแล้วจึงหยุด พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน : “ไม่ ฉันได้สัญญาไว้แล้ว คำพูดที่พูดไปแล้วต้องรับผิดชอบ ไม่เช่นนั้นฉันจะไม่สบายใจ…..”
ได้ยินคำพูดที่ตรงไปตรงมา ซ่งเจิงรู้สึกรับมือไม่ไหว
คิดไม่ถึง เมื่อมาถึงวาระสุดท้ายของโลกกฎประเพณีต่างๆจะถูกทำลาย กลายมาเป็นแบบนี้
มองดูสีหน้าแววตาของหลี่หวานหรู ซ่งเจิงเดาว่าจะชักชวนให้เธอกลับไปคงจะเป็นไปไม่ได้ ดีที่สุดคงต้องหาวิธีประนีประนอม พูดว่า : “เอ่อ จริงๆถ้าคุณอยากจะนอนที่นี่ก็ได้….ดีที่เตียงนี้กว้างพอ คุณกับผมนอนกันคนละด้าน ห้ามข้ามเขตแดนเข้ามาก็แล้วกัน”
พูดจบ ซ่งเจิงก็ขยับตัวไปอีกด้านเหลือพื้นที่อีกครึ่งหนึ่งให้กับหลี่หวานหรู จริงๆแล้ว ตอนนี้เขารู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก! ในเมื่อหลี่หวานหรูเป็นหญิงสาวที่งามดั่งดอกไม้! ถึงแม้ว่าจะอยู่ในวาระสุดท้ายของโลก ถึงร่างกายของเธอดูจะซูบผอม แต่เท่าที่เคยเห็นมาเธอเป็นคนป่วยที่งดงามมากที่สุด!
หลี่หวานหรูกัดริมฝีปาก มองไปที่ซ่งเจิงด้วยความลังเลแวบนึง แล้วถึงลงไปนอนที่เตียงอีกด้านหนึ่ง ซ่งเจิงจึงส่งผ้าห่มไปให้อีกครึ่งหนึ่ง หลี่หวานหรูเองก็รับมา
หลี่หวานหรูตอนนี้เองก็รู้สึกสับสน
ตั้งแต่เข้าสู่วาระสุดท้ายของโลกมานี้ เธอเองก็ผ่านเรื่องราวมาตั้งมากมาย ได้เห็นรูปร่าง**ของผู้รอดชีวิตมาก็ไม่น้อย แต่กลับกันผู้ชายแบบซ่งเจิงนั้นหาได้น้อยมากจริงๆ
พูดกันตามเหตุผล เธอเองก็เป็นผู้หญิง และยังเป็นผู้หญิงที่สวยอีกด้วย เมื่อก่อนตอนที่หนีเอาชีวิตรอดกับปู่ของเธอ ก็เจอกับผู้ชายที่อยากเอารัดเอาเปรียบเธอเป็นจำนวนไม่น้อย แม้แต่ผู้ชายบางคนที่ดูเป็นคนดี ก็ยังมองเธอด้วยสายตาที่เผยให้เห็นว่าต้องการ **กับเธอ เพียงแต่หลี่หวานหรูระมัดระวังมาโดยตลอด ผู้ชายพวกนั้นจึงไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ
ครั้งนี้เป็นทางเลือกสุดท้าย เพื่อที่จะช่วยชีวิตปู่ ไม่เสนอแลกเปลี่ยนกับซ่งเจิงก็ไม่ได้ เธอเตรียมใจพร้อมที่จะสูญเสียแม้กระทั่งของที่มีค่าที่สุด แต่คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้เธอกระตือรือร้นที่จะส่งอ้อมกอดของเธอให้กับเขา แต่ซ่งเจิงกลับไม่กระทำอะไรเลย
ทั้งสองคนนอนอยู่บนที่นอนกันคนละด้าน เพียงแค่พลิกตัว ก็จะสามารถชนกับอีกฝ่ายได้ แต่คาดไม่ถึงว่าซ่งเจิงไม่มีท่าทีจะข้ามเส้นมาแม้แต่น้อย พูดว่านอนใครนอนมันกันคนละด้าน ก็นอนกันคนละด้านกันจริงๆนี่น่า
นี่ทำให้หลี่หวานหรูรู้สึกดีใจและก็รู้สึกถอดถอนใจในเวลาเดียวกัน
หรือว่าตนเองไม่มีเสน่ห์ แม้แต่ทำให้ผู้ชายคนนี้หันมามองสักหน่อยก็ดึงดูดมาไม่ได้……
จริงๆแล้วหลี่หวานหรูกลับไม่รู้อะไรเลย ในใจซ่งเจิงตอนนี้รู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะพูดยังไง เขาก็เป็นผู้ชาย ทั้งเป็นชายหนุ่มในวัยยี่สิบกว่าปี ห่างกันเพียงระยะใกล้กันขนาดนี้ นอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับผู้หญิง ซ่งเจิงได้กลิ่นแม้กระทั่งความบริสุทธิ์ของหญิงสาว
ในยามที่ขยับมือขยับเท้าเป็นครั้งคราวก็ยังไปโดนตัวของหลี่หวานหรู ถึงแม้ว่าจะเป็นเพราะว่าอดอาหารมาเป็นเวลานานจนร่างกายซูบผอมจนอ่อนแอ แต่ผิวของหลี่หวานหรูก็ยังคงนุ่มลื่นอยู่ดี สัมผัสไปโดนแค่เพียงนิดเดียว ก็ทำให้ใจของซ่งเจิงนั้นเต้นแรงขึ้นแล้ว
แต่ทุกครั้งที่ถึงเวลานี้ ซ่งเจิงต้องแอบเตือนในใจตัวเองให้ระงับแรงปรารถนาเอาไว้
ต้องจำไว้ว่าการอบรมสั่งสอนของบ้านตระกูลซ่งต่อให้อดตายก็จะไม่ทำลายเด็ดขาด บรรยากาศแบบนี้ยังคงมีอยู่ การฉวยโอกาสตอนที่ผู้อื่นกำลังแย่นั้นต่อให้ตีเขาให้ตายก็ไม่มีวันทำเด็ดขาด
เพียงแค่ทั้งสองคนไม่รู้ความคิดของซึ่งกันและกัน ได้แต่สงสัยในความคิดของตนเอง จนทำให้นอนไม่หลับ
ตลอดทั้งคืนไม่มีคำพูดใดๆ
เช้าวันต่อมา ซ่งเจิงก็ลุกขึ้นจากเตียง
ตอนที่เขาอยู่โรงเรียนเทคโนโลยีโม๋เซียงแต่ไหนแต่ไรไม่มีนิสัยนอนดึกตื่นสาย ทุกวันเช้ามืดตีสามตีสี่ก็จะลุกขึ้นมาออกกำลังกาย ต่อให้อยู่ในวาระสุดท้ายของโลกเช่นตอนนี้ ก็ยังคงรักษาความเคยชินนี้ไว้
เพียงแต่หลี่หวานหรูกลับตื่นขึ้นมาเช้ามาก นี่กลับทำให้ซ่งเจิงถึงกับตกใจ อย่างที่รู้ว่ายุคสมัยตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน โดยเฉพาะพื้นที่รวมตัวของเขตรอบนอกของเมืองลิตเติลร็อค ล้วนอยู่ในสถานะที่ไม่มีใครยุ่งเกี่ยวกันและกัน
ถ้าเกิดว่าไม่มีการกำหนดวัตถุดิบอาหารที่จัดส่งจากเมืองด้านในออกมา พวกเขาและสังคมจากเขตด้านในก็เกือบที่จะตัดขาดต่อกันแล้ว
ผู้รอดชีวิตในโรงแรมส่วนใหญ่ล้วนอยู่ในสถานะที่ใช้ชีวิตไปวันๆรอวันตายเท่านั้น หลายคนมีแค่นอนอยู่บนเตียงตลอดทั้งวัน นอกจากกินข้าว เข้าห้องน้ำ เกือบที่จะไม่ใช้เท้าเดินแล้ว เช่นหลี่หวานหรูที่สามารถรักษาความเคยชินก่อนหน้าที่จะเกิดภาวะสุดท้ายของโลกใบนี้ได้ ตอนนี้มีน้อยมากๆแล้ว
เหมือนกับอาหารเย็นเมื่อวานนี้ ข้าวเช้าต้องลงไปรับที่ชั้นล่าง
อาหารก็ทำอย่างง่ายๆหยาบๆ ยังคงเป็นผักกาดดองกระป๋องเล็กๆคนละครึ่งกระป๋อง หมั่นโถวแข็งๆหรือว่าบิสกิตอัดแท่ง
หลี่หวานหรูและซ่งเจิงไปรับอาหารกลับมาพร้อมกัน ก็นั่งอยู่ที่โต๊ะและเริ่มทานอาหาร พวกอาหารหยาบๆพวกนี้เธอเองก็คุ้นชินแล้ว กินเข้าไปทีละนิดๆ
แต่ซ่งเจิงกินเข้าไปไม่กี่คำ ก็ได้แต่ขมวดคิ้ว
เขากลับไม่ได้ทิ้งอาหารเพราะไม่อร่อย เขาเองก็รู้ดี ในภาวะวันสิ้นโลกแบบนี้ ทรัพยากรเป็นสิ่งที่ขาดแคลนอย่างมาก เหมือนพวกเขาทั่วไปที่เป็นผู้รอดชีวิตอยู่เขตรอบนอก สามารถกินของพวกนี้ได้นับว่าไม่เลวเลยล่ะ ยังมีคนบางพื้นที่ที่แม้แต่อาหารแย่ๆก็ยังหากินไม่ได้
แต่ว่าผักกาดดองกับบิสกิตอัดแท่งจะมีสารอาหารเท่าไหร่กัน? นอกจากแก้ความหิวได้ แม้พลังงานที่จำเป็นต่อร่างกายยังไม่สามารถทำให้เพียงพอได้ ของพวกนี้ใช้แก้ความหิวระยะสั้นไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้านานไปล่ะก็ ร่างกายของคนเราต้องรับไม่ไหวแน่ๆ
แท้จริงแล้วก็ยังอยากรับรสสัมผัสกลิ่นหอมๆร้อนๆของแพนเค้ก……
ซ่งเจิงตัดสินใจแล้วว่า หลังจากกินคำสุดท้ายเข้าไป ก็ลุกเดินออกไปข้างนอก
หลี่หวานหรูรีบเงยหน้ามองตามแล้วถามด้วยเสียงอ่อนโยนว่า : “ซ่งเจิง คุณจะไปไหน?”
“ไปหาพี่ชายกุ้ย” ซ่งเจิงตอบ
ไปหาพี่ชายกุ้ย หลังจากนั้นก็เข้าร่วมทีมสำรวจ! ถ้าอยากจะใช้ชีวิตบนโลกสุดท้ายที่วุ่นวายนี้ละก็ มีเพียงเส้นทางนี้เท่านั้นที่จะอยู่รอด!
