Warlock Apprentice - WA 2808 การร่วมมือ
WA 2808 การร่วมมือ
นักปราชญ์ รู้สึกผิดหวังนิดหน่อยที่อังกอร์ ปฏิเสธ แต่เขาก็เข้าใจเหตุผลนั้นดี
จริงๆ แล้วอังกอร์กับนักปราชญ์ตกลงผลประโยชน์กันไม่ลงตัว แถมถ้ำสัตว์ป่า ก็เป็นองค์กรใหญ่ยักษ์ อังกอร์ไม่ใช่คนเดียวที่มีอำนาจสั่งการ นักปราชญ์เดิมทีวางแผนจะจัดการอังกอร์ก่อน แล้วค่อยให้อังกอร์ไปเกลี้ยกล่อมเบื้องหลังของถ้ำสัตว์ป่าอีกที
แต่ในเมื่ออังกอร์ปฏิเสธ นักปราชญ์ก็ต้องตัดใจ
แม้จะเสียดายแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพราะเป้าหมายที่แท้จริงไม่ใช่กระต่ายน้อยอย่างอังกอร์ แต่เป็นจิ้งจอกเฒ่าอย่างแบล็คเอิร์ล ซึ่งกำลังสนทนากับนักปราชญ์ (ร่างแยกอีกร่าง) ในอีกห้องหนึ่งต่างหาก
…
“ร่วมมือหรือ?”
แบล็คเอิร์ลมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาเหยียดหยาม
“ไอ้เมืองเนเธอร์ ผุพังนี่มีค่าอะไรให้ข้าต้องยอมร่วมมือด้วย?”
นักปราชญ์นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น ก้มหน้ามองลวดลายโค้งมนที่พื้น
ในขณะที่แบล็คเอิร์ลกำลังสงสัยว่าหมอนี่ทำอะไร จู่ๆ พื้นก็เรืองแสงขึ้นมา
แบล็คเอิร์ลไม่ได้ตกใจกับแสงนั้น เพราะสัมผัสไม่ได้ถึงเจตนาร้ายหรือจิตสังหาร
สองวินาทีต่อมา แสงรวมตัวกันกลายเป็นภาพบนพื้น
ถ้าอังกอร์อยู่ที่นี่คงดูออกทันทีว่ามันคือภาพเดียวกับภาพจิตรกรรมฝาผนัง ในห้องที่พวกเขาอยู่ มันแสดงทัศนียภาพแบบกว้างของเมืองเนเธอร์
ถึงจะบอกว่าเป็นภาพแบบกว้าง แต่มันก็แสดงแค่จุดสำคัญๆ บนพื้นดิน ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร ใครๆ ก็หาเจอ ส่วนที่ยากจริงๆ คือแผนที่ท่อระบายน้ำใต้ดิน ต่างหาก ซึ่งภาพนี้ไม่มี
แบล็คเอิร์ลมองแผนที่แล้วก็ยังไม่เข้าใจความหมาย
นักปราชญ์ชี้ไปที่ตึกสูงยอดแหลมสีขาว
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ไหน?”
แบล็คเอิร์ลตอบเสียงเรียบ
“เจ้ากำลังจะบอกว่าตระกูลโนอาห์ เคยเป็นส่วนหนึ่งของเมืองเนเธอร์ ดังนั้นตระกูลโนอาห์รุ่นปัจจุบันก็ต้องร่วมมือกับเมืองเนเธอร์งั้นสิ?”
แน่นอนว่าแบล็คเอิร์ลรู้จักตึกยอดแหลมสีขาวนี้ดี ในคลังสมบัติของตระกูลโนอาห์มีบันทึกเกี่ยวกับตึกนี้ละเอียดกว่านี้เยอะ
เพราะตึกนี้เคยเป็นของตระกูลโนอาห์มาก่อน
“ถ้าข้าบอกว่าใช่ แล้วเจ้าจะว่าไง?”
แบล็คเอิร์ลตอบสั้นๆ
“แค่นั้นยังไม่พอ”
เมื่อได้ยินคำตอบ นักปราชญ์ก็ยิ้ม
แบล็คเอิร์ลไม่ได้ปฏิเสธตรงๆ แต่บอกว่า “ไม่พอ” แสดงว่าเขายอมรับความจริงเรื่องประวัติศาสตร์ แต่การจะให้ร่วมมือกัน แค่เรื่องเมื่อหนึ่งหมื่นปีก่อนมันเอามาอ้างไม่ได้
มันเป็นไปได้ที่จะร่วมมือ แต่ต้องมีข้อเสนอที่ดีกว่านี้
นักปราชญ์มองแบล็คเอิร์ล แล้วค่อยๆ เลื่อนนิ้วไปชี้ที่พระราชวังโดมขนาดใหญ่ที่ดูเรียบง่ายแต่โอ่อ่า ซึ่งตั้งอยู่ข้างๆ ตึกยอดแหลมสีขาว
แบล็คเอิร์ลนึกว่านักปราชญ์จะถามเรื่องตึกนี้อีก แต่เปล่าเลย
นักปราชญ์กล่าวขึ้น
“ข้าจะไม่ถามเจ้าเรื่องตึกนี้ เพราะข้าเชื่อว่าต่อให้เจ้ารู้จักมัน เจ้าก็รู้ไม่หมดหรอก”
แบล็คเอิร์ลแค่นเสียงฮึในลำคอ รอฟังว่าอีกฝ่ายจะกล่าวอะไรต่อ
“ตึกนี้ชื่อว่า ห้องสมุดปูรู”
“ห้องสมุดปูรู?” แบล็คเอิร์ลทวนคำ ดูงงกับชื่อ
“ชื่อประหลาดใช่หรือไม่?” นักปราชญ์กล่าว
“เจ้าเมืองเป็นคนตั้งชื่อนี้ เหตุผลที่ชื่อปูรู ก็เพราะก่อนที่ข้าจะเป็นนักปราชญ์ ข้าเคยตั้งชื่อเล่นให้เจ้าเมืองว่า ปูรู”
แบล็คเอิร์ลอึ้งไป
“นั่นชื่อจริงของนักปราชญ์หรือ?”
นักปราชญ์ส่ายหน้า
“ตอนข้าเจอเขาครั้งแรก ข้ายังระแวงอยู่เลยบอกชื่อมั่วๆ ไป แต่เจ้าเมืองเนเธอร์… เฮ้อ เขารู้ทั้งรู้ว่าไม่ใช่ชื่อจริง แต่ก็ยังเอาชื่อ -ปูรู- ไปตั้งเป็นชื่อห้องสมุด”
แบล็คเอิร์ลถาม
“ท่านต้องการจะสื่ออะไรกันแน่?”
“ไม่มีความหมายลึกซึ้งหรอก ข้าแค่จะบอกว่าห้องสมุดปูรูคือถิ่นของข้า ก่อนข้าจะย้ายไปบันไดคุกแขวน ข้าอาศัยอยู่ที่นั่น และพื้นที่รอบๆ ห้องสมุดปูรูก็อยู่ในความดูแลของข้า รวมถึงเขตของตระกูลโนอาห์ด้วย”
“วาสนาระหว่างข้ากับตระกูลโนอาห์ไม่ได้มีแค่เรื่องออกัสติน ข้ารู้จักคนในตระกูลเจ้าอีกหลายคน และเฝ้าดูการเติบโตของพวกเขามาตลอด”
แบล็คเอิร์ลตัดบท
“เจ้าจะเล่นบทซึ้งกินใจอีกนานหรือไม่? ถ้ามีแค่นี้ คำตอบข้าก็ยังเหมือนเดิม คือยังไม่พอ”
ในฐานะลูกหลานตระกูลโนอาห์ แบล็คเอิร์ลเคารพบรรพบุรุษแน่นอน แต่เวลาหนึ่งหมื่นปีมันนานเกินไป นานจนความรู้สึกที่มีต่อบรรพบุรุษเหลือแค่ชื่อบนหน้ากระดาษ
มันแปลกหน้าและเย็นชา
นักปราชญ์หัวเราะ
“เจ้าใจร้อนกว่าอังกอร์อีกนะ พ่อหนุ่ม ฟังข้าให้จบก่อนสิ”
แบล็คเอิร์ลชะงัก เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า
“ขออภัยที่เสียมารยาท”
นักปราชญ์ยิ้มอย่างไม่ถือสา
“ที่ข้ากล่าวแบบนั้น เพราะข้าไม่ได้เมินเฉยต่อตระกูลโนอาห์ของเจ้า”
เขาเว้นจังหวะก่อนกล่าวต่อ
“ข้ามีความลับอย่างหนึ่งที่แม้แต่อดานิส ก็ไม่รู้ เกี่ยวกับตระกูลโนอาห์ เจ้าอยากฟังหรือไม่?”
“นี่รวมอยู่ในข้อตกลงด้วยหรือไม่? หรือเป็นส่วนหนึ่งของการร่วมมือ?”
นักปราชญ์ส่ายหน้า
“ไม่ทั้งสองอย่าง ถือซะว่าเป็นของแถมจากข้า”
ของแถมใครจะปฏิเสธ แบล็คเอิร์ลรอฟัง
“ความลับนี้เกี่ยวกับบรรพบุรุษตระกูลโนอาห์ แต่ไม่ใช่ออกัสตินหรือเพื่อนเก่าเมื่อหมื่นปีก่อนนะ… แต่เป็นคนที่ตระกูลโนอาห์ระบุว่า -สาบสูญ- ต่างหาก”
แบล็คเอิร์ลเข้าใจทันที
“ท่านหมายถึงคนในตระกูลที่ถูกอดานิสจับโยนลงทะเลกระจก จนความจำเสื่อมงั้นรึ?”
นักปราชญ์พยักหน้า
“ถูกต้อง เหล่า -มนุษย์กลวง- ผู้ถูกเนรเทศ”
“เพราะสัญญาที่ทำไว้กับอดานิส ข้าช่วยพวกเขาตรงๆ ไม่ได้ แต่หลังจากพวกเขาหลุดออกจากขอบเขตกระจก ข้าเป็นคนจัดการทุกอย่างต่อเอง”
“เดิมทีเรื่องนอกทะเลกระจกเป็นหน้าที่ของปีศาจเงา แต่ข้ากล่อมให้นางยอมให้พวกต้าเป่า กับเสี่ยวเป่า ไปดูแลแทน”
“ข้าให้คนของข้าสอนหลักการใช้ชีวิตให้พวกเขาใหม่ สร้างค่านิยมใหม่ และสอนวิธีฟื้นฟูความสามารถเดิมกลับคืนมา”
นักปราชญ์มองตาแบล็คเอิร์ลแล้วเน้นคำ
“ทุกคน… ข้าหมายถึงทุกคน”
ถึงตรงนี้ แบล็คเอิร์ลตกตะลึงจริงๆ
ไม่ว่านักปราชญ์จะทำไปเพราะความหวังดีหรือมีแผนอะไรแอบแฝง มันไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือคำกล่าวที่บอกว่าเขารู้ตำแหน่งและความเป็นไปของ “มนุษย์กลวง” เหล่านั้นทั้งหมด
จริงๆ แล้วมนุษย์กลวงเหล่านั้นรู้สึกขอบคุณนักปราชญ์ด้วยซ้ำ เพราะเขาเป็นคนสอนให้พวกเขากลับมาใช้ชีวิตในสังคมได้
แบล็คเอิร์ลอาจจะเมินเฉยต่อบรรพบุรุษเมื่อหมื่นปีก่อนได้ หรือเมินคนในตระกูลที่ออกจากเขตเวทมนตร์ทางใต้ ไปแล้วได้ แต่เขาเมิน “มนุษย์กลวง” เหล่านี้ไม่ได้
ตั้งแต่รู้เรื่องการมีอยู่ของคนกลุ่มนี้ แบล็คเอิร์ลก็เก็บเรื่องนี้มาคิดตลอด
แบล็คเอิร์ลตั้งใจไว้แล้วว่าจะไปถามอดานิสเรื่องนี้ตอนไปถึงห้องกวีฟ้ากระจ่าง
เหตุผลนั้นง่ายมาก… ทุกอย่างเพื่อ “สายเลือดโนอาห์”
สายเลือดโนอาห์เป็นสายเลือดของผู้มีพลังเหนือธรรมชาติ ที่มีพรสวรรค์พิเศษ มันคือความภาคภูมิใจของตระกูล เพราะพวกเขาสามารถฝึกฝนได้โดยไม่ต้องผสานสายเลือดอื่น แม้จะเทียบไม่ได้กับปีศาจระดับสูง แต่ข้อดีคือมันไม่ต่อต้านสายเลือดอื่นเลย
ดังนั้นสายเลือดโนอาห์จึงเป็นรากฐานที่มีศักยภาพสูงมาก ช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งและเข้าได้กับทุกสายเลือด
แต่จุดแข็งก็คือจุดอ่อน… การครอบครองสมบัติคือความผิด
พ่อมดส่วนใหญ่มักผสานสายเลือดกับสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติที่ไม่ใช่มนุษย์ น้อยคนจะใช้สายเลือดมนุษย์ด้วยกันเพราะมันมักจะธรรมดา
แต่สายเลือดโนอาห์นั้นต่างออกไป มันพิเศษและเป็นของมนุษย์ การผสานจึงแทบไม่มีการต่อต้านเลย มันเป็นเหมือนขนมหวานสำหรับพ่อมดฝึกหัด หรือพ่อมดสายดัดแปลง ที่ต้องการเพิ่มความสามารถ
แต่เพราะตระกูลโนอาห์มีแบล็คเอิร์ลคุ้มครอง และลูกหลานแทบทุกคนจะมีร่างแยกอวัยวะของแบล็คเอิร์ลติดตัว พ่อมดคนอื่นเลยไม่กล้าเสี่ยงมายุ่ง
แต่ตอนนี้มีกลุ่ม “มนุษย์กลวง” โผล่มา… พวกเขาไม่มีความทรงจำของตระกูล แต่มีสายเลือดเข้มข้น
ถ้าถูกจับได้ สายเลือดโนอาห์คงโดนสูบไปแน่
ยิ่งไปกว่านั้น มนุษย์กลวงหลายคนหายไปนานหลายปี พวกเขาอาจมีลูกหลานแล้ว ถ้าลูกหลานมีพรสวรรค์ สายเลือดโนอาห์ก็จะตื่นขึ้น และเสี่ยงต่อการถูกช่วงชิง
ในมุมมองของแบล็คเอิร์ล นี่คือหายนะ
ความพิเศษของสายเลือดโนอาห์ทำให้ตระกูลมาถึงจุดสูงสุดได้ แต่ถ้าคนอื่นได้มันไป แล้วรู้วิธีแก้ทางตระกูลโนอาห์ล่ะ? หรือแย่กว่านั้น ถ้าสายเลือดตกไปอยู่ในมือพ่อมดสายคำสาป… ผลลัพธ์คงสยดสยองพิลึก
แน่นอนว่าแบล็คเอิร์ลห่วงเรื่องความปลอดภัยของสายเลือดเป็นหลัก แต่ลึกๆ เขาก็ยังอยากตามหาคนในตระกูลที่ยังมีชีวิตอยู่ มันเป็นความผูกพันทางใจที่ตัดไม่ขาด
ดังนั้นเมื่อนักปราชญ์กล่าวถึงเรื่องนี้ แบล็คเอิร์ลจึงนั่งไม่ติด
“พวกเขาอยู่ที่ไหน?” แบล็คเอิร์ลถามเสียงเรียบ พยายามไม่แสดงอาการร้อนรน
“เจ้าถามถึงคนไหนล่ะ?”
แบล็คเอิร์ลเงียบไป เหมือนกำลังนึกชื่อคนที่หายสาบสูญ
แต่ยังไม่ทันได้นึก นักปราชญ์ก็โบกมือ
“ช่างเถอะ ต่อให้บอกชื่อมาข้าก็ไม่รู้หรอก พอความจำหายไป พวกเขาก็มีชื่อใหม่ ตัวตนใหม่ อดีตทั้งหมดสลายไปกับอากาศแล้ว”
“แล้วเหลือรอดกี่คน?”
“เยอะอยู่ พวกเขาเป็นผู้มีพลังพิเศษนี่นา การเอาตัวรอดไม่ใช่เรื่องยาก”
นักปราชญ์ตอบทุกคำถาม แต่ไม่ให้เบาะแสที่ใช้การได้เลย เหมือนจงใจใช้เรื่องนี้เป็นชิปต่อรอง
แบล็คเอิร์ลหลับตาลง ครุ่นคิดอย่างหนัก
ผ่านไปพักใหญ่…
นักปราชญ์อีกร่างเดินเข้ามาสมทบ รวมร่างกับคนตรงหน้า แปลว่านักปราชญ์สนทนากับอังกอร์เสร็จแล้ว ตอนนี้เหลือแค่แบล็คเอิร์ล
แบล็คเอิร์ลลืมตาขึ้นแล้วกล่าวช้าๆ
“ข้าเป็นตัวแทนตระกูลโนอาห์ร่วมมือกับท่านได้ แต่มีเงื่อนไขสามข้อ”
“ว่ามา”
“หนึ่ง ความร่วมมือต้องจำกัดอยู่แค่สิ่งที่ข้าทำได้โดยไม่กระทบผลประโยชน์ตระกูล ถ้าจะให้กอบกู้ -เนเธอร์- ให้กลับมารุ่งโรจน์ ข้าขอผ่าน”
การสร้างเมืองใหม่ไม่ใช่เรื่องง่าย และไม่มีกำไร แถมขุมนรกศัตรูเยอะขืนไปช่วย ตระกูลโนอาห์จะซวยไปด้วย
นักปราชญ์ตอบตกลง
“ได้ ข้าต้องการแค่ความร่วมมือแบบเดียวกับพ่อค้าพเนจร คือผลประโยชน์ต่างตอบแทน ข้าไม่โยนภาระกู้ชาติให้เจ้าหรอก ความรุ่งโรจน์ที่ข้าต้องการ ไม่ใช่แค่ซากปรักหักพังทางวัตถุ”
แบล็คเอิร์ลแค่นเสียง เขารู้ว่านักปราชญ์หมายถึงการยอมรับจากโลกภายนอกด้วย ซึ่งยากพอกัน
“ข้อสอง ข้าต้องการข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับท่อระบายน้ำใต้ดิน”
“ข้าให้ข้อมูลได้ตามระดับความร่วมมือ ถ้าอยากได้ทั้งหมด เป้าหมายเราต้องตรงกันมากกว่านี้ เจ้าจะยอมแบกรับภาระกอบกู้เมืองหรือไม่ล่ะ?”
แบล็คเอิร์ลปฏิเสธทันที การร่วมมือก็คือการร่วมมือ อย่ามาเนียนให้แบกรับภาระ
“ถ้าให้ไม่หมด งั้นในความร่วมมือระยะสั้นนี้ ข้าขอความเป็นอิสระทั้งหมด ถ้าข้าอยากทำข้าจะทำ ถ้าไม่อยากทำห้ามบังคับ”
“ตกลง” นักปราชญ์รับคำ
“งั้นเราต้องลองร่วมมือกันเบื้องต้นก่อน เพื่อดูขอบเขตของกันและกัน”
แบล็คเอิร์ลพยักหน้า
“ข้อสุดท้าย…” แบล็คเอิร์ลกล่าวเสียงเข้ม
“ข้าต้องการข้อมูลทั้งหมดของ -มนุษย์กลวง- ที่ท่านว่า รวมถึงความเป็นอยู่ ที่อยู่ และลูกหลานของพวกเขา”
นักปราชญ์หัวเราะเบาๆ แม้แบล็คเอิร์ลจะเอาเรื่องนี้ไว้ข้อสุดท้าย แต่เขารู้ดีว่านี่คือสิ่งที่แบล็คเอิร์ลให้ความสำคัญที่สุด
“ได้ แต่ข้าให้ข้อมูลได้เฉพาะคนที่ยังอยู่ในเขตเวทมนตร์ทางใต้ ส่วนคนที่ไปเข้ากับองค์กรใหญ่ๆ ข้อมูลข้ามีจำกัด เพราะคนของเสี่ยวเป่าแทรกซึมเข้าไปไม่ได้ และพวกที่ออกจากเขตแดนใต้ไปแล้ว ข้าก็จนปัญญา”
แบล็คเอิร์ลพยักหน้าเข้าใจ
เรื่องคนที่ออกไปนอกเขตเขาเข้าใจได้ ส่วนคนที่อยู่ในองค์กรใหญ่ แบล็คเอิร์ลซึ่งเป็นพ่อมดระดับสูงย่อมมีวิธีเข้าถึงพวกเขาได้อยู่แล้ว ขอแค่รู้ว่าเป้าหมายคือใคร
เมื่อตกลงกันได้ ทั้งสองฝ่ายก็ยืนยันสัญญาปากเปล่า
เนื่องจากแบล็คเอิร์ลที่นี่เป็นแค่ร่างแยก หากจะทำสัญญาเวทมนตร์ที่เป็นทางการ ร่างต้นต้องมาเอง ซึ่งตอนนี้ทำไม่ได้
สัญญาฉบับจริง… คงต้องรอหลังจบการสำรวจครั้งนี้
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
