Warlock Apprentice - WA 2802 การมาถึงของเสี่ยวเป่า
WA 2802 การมาถึงของเสี่ยวเป่า
นักปราชญ์กระแอมสองครั้ง ดึงทุกคนกลับจากความคิด และตอบคำถามของวายี่ต่อ
“อีกอย่าง เรื่องที่เจ้ากล่าวถึงพวกผู้ศรัทธาในจ้าวปีศาจ… พวกเขาน่าจะยังอยู่”
สีหน้าของนักปราชญ์จริงจังขึ้น
“ในเมื่ออดานิสได้ลิ้มรสความหอมหวานของการเสแสร้งเป็นจ้าวปีศาจแล้ว เจ้าคิดว่านางจะหยุดแค่นี้หรือ”
นักปราชญ์ไม่เปิดโอกาสให้พวกเขาตอบ
“ไม่ นางไม่หยุดหรอก ผู้ศรัทธาในจ้าวปีศาจส่วนใหญ่ตายไปแล้ว แต่เมื่ออดานิสแข็งแกร่งขึ้น นางก็ทะลวงผ่านพันธนาการของท่อระบายน้ำใต้ดินไปแล้ว นางสามารถเชื่อมต่อกับโลกภายนอกผ่านขอบเขตกระจกได้
“ตราบใดที่โลกภายนอกมีกระจก นางก็สามารถแสร้งทำเป็นจ้าวปีศาจต่อไปได้ เพื่อหลอกลวง ยุยง และฝึกฝนผู้ศรัทธามากขึ้น
“แม้ว่าผู้ศรัทธาในจ้าวปีศาจกลุ่มแรกจะไม่ค่อยเชื่อถือนางนักเพราะถูกลบความทรงจำโดยทะเลกระจกที่ว่างเปล่า พวกเขาก็ยังคงไม่ไว้ใจอดานิส แต่หลังจากหลายปีของการครอบงำและล้างสมองอย่างแนบเนียน มันก็ย่อมต้องมีผู้ศรัทธาที่เคร่งครัด”
“พวกเขาอยู่ที่ไหน ข้าไม่รู้”
“แต่อดานิสต้องการทำอะไรกับพวกเขา ข้าพอเดาได้นิดหน่อย แต่ก็ไม่แน่ใจ”
“ข้าคงต้องให้พวกเจ้าเป็นคนหาคำตอบที่แท้จริงมาให้ข้า” นักปราชญ์กล่าว
นักปราชญ์ไม่สามารถถามอดานิสได้ และอดานิสก็อาจไม่ให้คำตอบเขา ดังนั้น กลุ่มของอังกอร์จึงกลายเป็นความหวังเดียวของนักปราชญ์
ในตอนนี้ กลุ่มของอังกอร์ไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกับอดานิส ตราบใดที่พวกเขายังเป็นศัตรูกัน อดานิสก็จะเรียกผู้ติดตามของนางออกมาหยุดยั้งพวกเขาโดยไม่ต้องรอให้ถาม
นี่คือเหตุผลที่นักปราชญ์บอกว่าเขาต้องการให้พวกเขาเป็นคนให้คำตอบ
หลังจากฟังคำตอบของนักปราชญ์ ทุกคนต้องประเมินคำถามของวายี่ใหม่ ก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่คิดว่ามันสำคัญเพราะมันเกิดขึ้นเมื่อหนึ่งหมื่นปีที่แล้ว แต่ในเมื่อนักปราชญ์กล่าวชัดเจนว่าอดานิสยังคงพยายามสร้างกองกำลังของตัวเอง คำถามของวายี่ก็ไม่ใช่เรื่องไร้ประโยชน์อีกต่อไป พวกเขาต้องให้ความสนใจกับมันมากขึ้น
ถึงกระนั้น พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไป
ถ้าอดานิสยังคงเสแสร้งเป็นจ้าวปีศาจเพื่อหลอกลวงผู้ศรัทธา พวกเขาก็สามารถรายงานเรื่องนี้ต่อลัทธิสูงสุด ได้ ด้วยรูปแบบการทำงานของลัทธิสูงสุด ตราบใดที่ผู้ศรัทธาในสิ่งที่เรียกว่าจ้าวปีศาจเผยร่องรอยออกมาแม้เพียงน้อยนิด พวกเขาจะต้องเปิดฉากโจมตีเต็มรูปแบบอย่างรวดเร็วจนอีกฝ่ายพลิกสถานการณ์กลับมาไม่ได้แน่นอน
“พวกเจ้ายังมีคำถามอีกไหม…” นักปราชญ์หยุดกล่าวกะทันหัน
“ถ้าเจ้าอยากถามคำถาม อาจจะต้องหยุดไว้ก่อน คนที่ข้ากล่าวถึงว่ารู้เรื่องภายในของห้องกวีฟ้ากระจ่างมาถึงแล้ว”
หลังจากนักปราชญ์กล่าวจบ เขาก็ตบเสื้อผ้าและนั่งตัวตรง ท่าทางเกียจคร้านของเขาก็เปลี่ยนเป็นจริงจัง
เมื่อนักปราชญ์ -ตื่นตัว- เสียงเล็กแหลมที่ยังไม่โตเต็มที่ก็ดังขึ้นในห้อง
“ท่านนักปราชญ์ ท่านนักปราชญ์ ข้ามาแล้ว!”
เขาเรียก -ท่านนักปราชญ์- สองครั้งติดต่อกัน ครั้งแรกที่เขาเรียก รู้สึกเหมือนเสียงยังอยู่ไกล แต่ครั้งที่สองที่เรียก กลับรู้สึกเหมือนเสียงอยู่ใกล้พวกเขานิดเดียว
แม้ว่าจะไม่มีข้อมูลอื่นในน้ำเสียงนี้ ทุกคนก็ได้ยินแววออดอ้อนอยู่ในนั้น
มันเหมือนความผูกพันของผู้น้อยต่อผู้ใหญ่
“โวยวายอะไรนักหนา ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าอย่าพรวดพราดเข้ามา เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะเคาะประตูก่อนเข้า แล้วก็หัดกล่าวเหมือนพี่ชายทั้งสองของเจ้าบ้าง อย่าลนลานตลอดเวลา”
เมื่อนักปราชญ์กล่าวเช่นนี้ เขามีใบหน้าเคร่งขรึมและวางท่า มันแตกต่างจากท่าทางเกียจคร้านไร้เรี่ยวแรงก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง
จะเห็นได้ว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้บุกรุกคนนี้ นักปราชญ์กำลังสวมบทบาทของผู้ใหญ่ หรือกระทั่งพ่อผู้เข้มงวด
อย่างไรก็ตาม ผู้บุกรุกไม่ได้ใส่ใจคำกล่าวของนักปราชญ์เลย เขายังคงโวยวายต่อไป
“ทำไมพวกเขาถึงมาอยู่ที่นี่ ท่านนักปราชญ์ ท่านนักปราชญ์ พวกเขาคือกลุ่มคนภายนอกที่ข้ากล่าวถึงเมื่อสักครู่ พวกเขาไม่ใช่คนนอกองค์กรพ่อค้าพเนจร!”
นักปราชญ์กล่าว
“…ข้ารู้ เจ้าไม่ต้องกล่าวซ้ำ”
“แต่…”
“ไม่มีแต่ หุบปากไปก่อน เดี๋ยวข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังทีหลัง หรือเจ้าจะไปถามพี่รองหรือพี่ใหญ่ของเจ้าทีหลังก็ได้” นักปราชญ์ทำหน้าเคร่งขรึม และผู้บุกรุกก็เงียบปากลง
ทุกคนกำลังเฝ้าดูฉากนี้ พวกเขายังไม่กล่าวถึงเนื้อหาบทสนทนา แต่พวกเขาก็พอจะเดาตัวตนและรูปร่างหน้าตาของผู้บุกรุกได้
ในห้องที่ปิดมิดชิด ผู้บุกรุกไม่ได้เคาะประตูและเข้ามาโดยตรง ยิ่งไปกว่านั้น แม้เขาจะกล่าว แต่เขาก็ไม่ปรากฏตัว
ทุกคนมองไปยังที่มาของเสียงด้วยความสับสน
สถานที่ที่เสียงปรากฏครั้งสุดท้ายอยู่ใกล้พวกเขามาก อาจกล่าวได้ว่าใกล้กันมาก
เพราะมันอยู่บนโต๊ะตรงหน้าพวกเขา
สถานที่ซึ่งเคยมีอาหารวางอยู่บนโต๊ะได้หายไปหมดแล้ว พร้อมกับจาน เหลือเพียงถ้วยใบเดียวที่ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยว
เมื่อมองแวบแรก ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติกับถ้วย และน้ำข้างในก็เต็ม แต่ถ้ามองดีๆ จะพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ ถ้วยเดิมสูงประมาณครึ่งฟุต และมองเห็นก้นถ้วยได้ในแวบเดียว แต่ตอนนี้ ก้นถ้วยกลับมืดสนิท ราวกับกลายเป็นห้วงอเวจีที่ไร้ก้นบึ้ง
และสถานที่ที่เสียงหายไปก็คือถ้วยใบนี้นั่นเอง
“กลิ่นนี้… มาจากตระกูลตาเดียว ” แบล็คเอิร์นกล่าวเบาๆ
ผู้บุกรุกมาจากตระกูลตาเดียวหรือ ทุกคนคิดอยู่ครู่หนึ่งและเดาตัวตนของผู้บุกรุกได้ทันที
ตระกูลตาเดียวมีเพียงต้าเป่า , เอ้อเป่า , และเสี่ยวเป่า ถ้านับรวม ก็อาจนับเสี่ยวเป่าเข้าไปด้วย พวกเขาเคยเจอต้าเป่า, เอ้อเป่า, และเสี่ยวเป่าแล้ว ดังนั้นครั้งนี้ ผู้บุกรุกต้องเป็นเสี่ยวเป่าตาเดียว คนเดียวที่พวกเขายังไม่เคยเจอจริงๆ
เมื่อเสียงของแบล็คเอิร์นเงียบลง ใบหน้าหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนผิวน้ำที่กระเพื่อมของถ้วย
ใบหน้านั้นดูไม่สมจริง ดวงตาขนาดใหญ่กินพื้นที่ไปครึ่งหนึ่ง ส่วนที่เหลือของใบหน้าประกอบด้วยปากเล็กๆ หู และจมูก โดยเฉพาะจมูกที่เล็กมากจนมีเพียงรูดำเล็กๆ
มันดูคล้ายกับถงซิน
มันไม่น่ากลัวเลย อันที่จริง มันค่อนข้างน่ารัก
“เฮ้ เฮ้ พวกคนนอก บอกจุดประสงค์ของพวกเจ้ามาซะ ไม่อย่างนั้นข้าจะให้พี่ใหญ่ของข้ากินพวกเจ้า!”
เนื่องจากเสี่ยวเป่าตาเดียวพ่ายแพ้ต่อนักปราชญ์ มันจึงตัดสินใจเล็งเป้าไปที่กลุ่มของอังกอร์โดยตรง อย่างไรก็ตาม มันเลือกเป้าหมายผิด ดวงตาข้างเดียวของมันเหลือบมอง และเป้าหมายที่มันจ้องมองคือ… แบล็คเอิร์น
ก่อนที่เสี่ยวเป่าตาเดียวจะได้กล่าวอะไร แบล็คเอิร์นก็จัดประเภทมันว่าเป็นเด็กซนไปแล้ว แบล็คเอิร์นไม่แม้แต่จะมองคำถามอวดดีของเด็กซนคนนั้น
แบล็คเอิร์นไม่ตอบ แต่ดอร์คัสสนใจเสี่ยวเป่าตาเดียวมาก
“เจ้าคือเสี่ยวเป่าตาเดียวสินะ ” ดอร์คัสขยับไปที่โต๊ะพร้อมกับยิ้มและถาม
เสี่ยวเป่าตาเดียวมองดอร์คัสอย่างระมัดระวังและไม่ตอบ แต่มันถามกลับ
“เจ้าเป็นใคร”
“ข้าเป็นใครไม่สำคัญกับเจ้าใช่ไหมล่ะ” ดอร์คัสถาม
เสี่ยวเป่าตาเดียวคิดตาม มนุษย์คนนี้กล่าวถูก คนเหล่านี้ไม่สำคัญกับมันเลย แล้วทำไมมันต้องสนใจพวกเขาด้วย แทนที่จะสนใจพวกเขา สู้คิดหาวิธีบ่นตอนที่แม่กลับมาและทำให้แม่เข้าใจเจตจำนงอันแน่วแน่ของมันดีกว่า
เมื่อคิดได้ดังนั้น ท่าทีขึงขังที่ใช้ซักฟอกแบล็คเอิร์นก็หายไปในทันที ผิวน้ำที่กระเพื่อมก็กลับมาเป็นปกติ
ทุกคนกล่าวไม่ออกกับฉากนี้ อย่างที่คาดไว้ นี่มันแค่เด็กน้อย เปลี่ยนท่าทีได้ในพริบตา
ดอร์คัสยังคงยิ้ม
“แต่พวกเราไม่สำคัญ เจ้าต่างหากที่สำคัญ เจ้าเห็นด้วยหรือไม่”
เสี่ยวเป่าตาเดียวพ่นลมและกล่าวอย่างภูมิใจ
“แน่นอน”
“ถ้าอย่างนั้น เจ้าควรประกาศชื่อของเจ้าดังๆ ให้ทุกคนที่นี่รู้”
เสี่ยวเป่าตาเดียวตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า
“ตกลง!”
“เจ้าคือเสี่ยวเป่าตาเดียวใช่หรือไม่ “
เสี่ยวเป่าตาเดียวตะโกนครั้งนี้
“ใช่ เสี่ยวเป่าตาเดียวคือข้า! “
“เจ้าคือเสี่ยวเป่าตาเดียวคนโปรดของปีศาจเงาใช่หรือไม่”
เสียงของเสี่ยวเป่าตาเดียวดังขึ้นอีก
“แน่นอน แม่รักข้าที่สุด!”
“เจ้าคือเสี่ยวเป่าตาเดียวที่ตั้งนามปากกาให้นักปราชญ์ว่า –บลูแฟ็ตตี้– ใช่หรือไม่”
เสี่ยวเป่าตาเดียวไม่ได้สงสัยเขาและตะโกนต่อไป
“ใช่! ข้าคือเสี่ยวเป่าตาเดียวที่ตั้งนามปากกาให้ท่านนักปราชญ์…”
กล่าวไปได้ครึ่งทาง เสี่ยวเป่าตาเดียวก็รู้ตัวกะทันหัน และเสียงของมันก็เบาลงเรื่อยๆ จนหายไปหมด
เมื่อเสียงของเสี่ยวเป่าตาเดียวหายไป บรรยากาศก็หยุดนิ่งไปบ้าง รอบข้างเงียบสนิทจนแทบจะได้ยินเสียงหายใจของทุกคน
เสี่ยวเป่าตาเดียวเหลือบมองไปทางนักปราชญ์อย่างลับๆ ล่อๆ
เมื่อเห็นนักปราชญ์จ้องมองมันอย่างเย็นชา เสี่ยวเป่าตาเดียวก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า
“ท่าน… ท่านนักปราชญ์… ไม่ใช่ข้านะ มันคือ…”
จมูกของเสี่ยวเป่าตาเดียวบานออก ราวกับว่ามันถูกใส่ร้าย
นักปราชญ์กล่าว
“หุบปาก เดี๋ยวข้าค่อยจัดการกับเจ้าทีหลัง แล้วก็ ห้ามร้องไห้หรือหนีไปไหน เจ้าจะไปได้ก็ต่อเมื่อข้าสั่งเท่านั้น”
กล่าวจบ นักปราชญ์ก็เงยหน้าขึ้นมองดอร์คัส
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าดอร์คัสจงใจกล่าวเรื่องนี้ขึ้นมา
ก่อนหน้านี้ ดอร์คัสรู้สึกว่านักปราชญ์ใส่ใจนามปากกาของเขามาก และได้อธิบายให้พวกเขาฟัง ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม ตอนนี้ดอร์คัสได้เปิดแผลนี้อีกครั้ง นักปราชญ์จึงค่อนข้างรำคาญเป็นธรรมดา
อย่างไรก็ตาม ดอร์คัสยังคงมีสีหน้าสงบ เมื่อเผชิญกับสีหน้าเย็นชาของนักปราชญ์ เขาเพียงแค่ใช้โทนเสียงที่ดูตื่นเต้นเกินจริง -พึมพำกับตัวเอง- ว่า
“แสดงว่านามปากกาของท่านนักปราชญ์มาจากเสี่ยวเป่าตาเดียวจริงๆ สินะ!”
เมื่อนักปราชญ์ได้ยินคำกล่าวของดอร์คัส ตอนแรกเขาก็แค่รำคาญนิดหน่อย แต่ตอนนี้ มันกลายเป็นความโกรธ
นักปราชญ์ได้อธิบายเรื่องนี้ -อย่างไม่ได้ตั้งใจ- หลายครั้งแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาแค่อยากจะบอกพวกเขาหรอกหรือว่านามปากกา –บลูแฟ็ตตี้– ไม่ได้มาจากเขา แต่มาจากเสี่ยวเป่าตาเดียว
แต่นักปราชญ์รู้ว่าคำกล่าวเพียงอย่างเดียวไร้ประโยชน์ เขาจึงได้แต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ
ตอนนี้ คำกล่าวของดอร์คัสอาจมองได้ว่าเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ให้นักปราชญ์จากอีกมุมหนึ่ง เพียงแต่… ทำไมนะ ทำไมนักปราชญ์ถึงไม่รู้สึกดีใจ แต่กลับรู้สึกโกรธยิ่งกว่าเดิม
เหตุผลอยู่ที่ทัศนคติของดอร์คัส
ดอร์คัสเชื่ออย่างชัดเจนในสิ่งที่นักปราชญ์กล่าว แต่เขาก็ยังต้องขยี้และจงใจหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาต่อหน้าเสี่ยวเป่า
เขาเรียกมันว่าการยืนยันความบริสุทธิ์ แต่จริงๆ แล้ว เขาจงใจหยิบยกมันขึ้นมา
นักปราชญ์ไม่สามารถโกรธได้ เพราะแม้ว่าแรงจูงใจของดอร์คัสจะชัดเจน แต่ผลลัพธ์คือเขาได้ยืนยันความบริสุทธิ์ให้นักปราชญ์แล้ว เขาทำได้เพียงระงับความโกรธไว้
นอกจากนี้ นักปราชญ์ยังทำตัวเหมือนไม่สนใจอะไรเลย ถ้าเขาแสดงท่าทีว่าสนใจตอนนี้ เขาจะไม่ถูกเปิดโปงหรอกหรือ
นักปราชญ์หลับตาลงและถอนหายใจเบาๆ เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาก็กลับมาสงบเหมือนเดิม ราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น
“เสี่ยวเป่าตาเดียวเป็นที่รักของปีศาจเงามาก ผลก็คือ ปีศาจเงาไม่เคยหลีกเลี่ยงคำถามใดๆ ที่มันตั้งขึ้น” นักปราชญ์กล่าวอย่างใจเย็น
“สำหรับปีศาจเงาอย่างที่ข้าเคยบอกไป เขาเป็นที่โปรดปรานของเทพี และมักจะไปเยี่ยมนางผ่านกระจก แม้ว่าร่างหลักของเขาจะไม่เคยเข้าไปในห้องกวีฟ้ากระจ่าง แต่เขาก็เคยเห็นสถานการณ์ข้างในผ่านกระจก”
“ในอดีต เสี่ยวเป่าถามปีศาจเงาเกี่ยวกับห้องกวีฟ้ากระจ่างด้วยความอยากรู้ ปีศาจเงาไม่ได้ปิดบังอะไรและบอกเขาทุกอย่าง ดังนั้น หากพวกเจ้ามีคำถามอะไร ก็ถามเขาได้”
แบล็คเอิร์นกล่าว
“แล้วทำไมไม่ถามโดยตรงล่ะ”
นักปราชญ์กล่าว
“ข้ามีข้อตกลงกับนางว่าข้าจะไม่ถามเกี่ยวกับห้องกวีฟ้ากระจ่าง แม้แต่จากเสี่ยวเป่าก็ตาม ดังนั้น ข้าจึงไม่รู้ว่าเสี่ยวเป่าเรียนรู้อะไรจากปีศาจเงาบ้าง”
นักปราชญ์หยุดชั่วขณะและกล่าวต่อ
“ดังนั้น เมื่อพวกเจ้าถามเสี่ยวเป่า ข้าจะหลีกเลี่ยงเช่นกัน เมื่อการซักถามสิ้นสุดลง ข้าจะไม่ถามพวกเจ้าเกี่ยวกับสิ่งที่เสี่ยวเป่าบอกพวกเจ้า แน่นอน ถ้าพวกเจ้ามีคำถามอะไร ก็อย่ามาถามข้า”
นักปราชญ์มีข้อตกลงกับอดานิส แต่อังกอร์และคนอื่นๆ ไม่มี ดังนั้น พวกเขาจึงถามเสี่ยวเป่าได้ แต่นักปราชญ์ทำไม่ได้
นี่คือเหตุผลที่นักปราชญ์เชิญเสี่ยวเป่ามาเป็นพิเศษ
นักปราชญ์มองไปที่เสี่ยวเป่าอีกครั้งและกล่าวว่า
“เดี๋ยวคนเหล่านี้จะถามคำถามเจ้าเกี่ยวกับห้องกวีฟ้ากระจ่าง ข้าหวังว่าเจ้าจะตอบพวกเขาตามความจริง ถ้าพวกเขาถามอะไรนอกเหนือจากห้องกวีฟ้ากระจ่าง เจ้าสามารถถามเอ้อเป่า ได้ ถ้าเอ้อเป่า ตกลง เจ้าก็ตอบพวกเขาได้เช่นกัน”
“เอ้อเป่า ” ทุกคนได้ยินคำกล่าวของนักปราชญ์และสงสัย
“เอ้อเป่าตาเดียวก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ”
นักปราชญ์ส่ายหน้า
“เอ้อเป่า ไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่เสี่ยวเป่ามีวิธีติดต่อเอ้อเป่า ของเขาเอง”
นี่เป็นหนึ่งในความสามารถพิเศษของเสี่ยวเป่า
มันสามารถติดต่อต้าเป่า และเอ้อเป่า ได้แบบเรียลไทม์ เพราะความสามารถนี้ เสี่ยวเป่าจึงชอบก่อกวนพี่ชายทั้งสองของมัน
ต้าเป่า รักเสี่ยวเป่ามาก โดยพื้นฐานแล้ว เขาตามใจมัน เมื่อใดก็ตามที่เสี่ยวเป่าพยายามติดต่อเขา เขาก็จะตอบกลับเสมอ เสี่ยวเป่าก็ชอบติดต้าเป่า เช่นกัน ตอนที่อังกอร์และคนอื่นๆ เห็นรูสุนัขบนกำแพงครั้งแรก จริงๆ แล้วมันเกิดจากต้าเป่า และเสี่ยวเป่า ไม่ใช่แค่ต้าเป่า คนเดียว
เอ้อเป่าตาเดียวก็รักเสี่ยวเป่าเช่นกัน แต่เป็นความรักแบบพ่อที่เข้มงวดมากกว่า เอ้อเป่าตาเดียวไม่หลงกลมุขนี้เลย สิ่งที่เขาทำกับเสี่ยวเป่ามากที่สุดคือการสั่งสอนครั้งแล้วครั้งเล่า
เมื่อเผชิญกับการก่อกวนของเสี่ยวเป่า เอ้อเป่าตาเดียวก็จะเลือกตอบสนองอย่างมีเหตุผล
ด้วยเหตุนี้ เสี่ยวเป่าจึงมักไปฟ้องปีศาจเงาเกี่ยวกับเอ้อเป่าตาเดียว มีเหตุผลเดียวเท่านั้นคือ: เอ้อเป่า ไม่สนใจมัน เอ้อเป่า ดุมัน เอ้อเป่า ไม่ยอมเล่นกับมัน และอื่นๆ
ก่อนที่นักปราชญ์จะพาเสี่ยวเป่าเข้ามาในโถง เสี่ยวเป่าก็ยังคงบ่นไม่หยุด
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
