Warlock Apprentice - WA 2794 เขาต้องมีไพ่ตาย
WA 2794 เขาต้องมีไพ่ตาย
“คาถามายาพรางตาที่ไม่เหมือนใครรึ? ข้าไม่คิดเช่นนั้น เขาก้าวเข้าสู่พื้นที่กระจกได้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่คาถามายาทำได้”
นางไม่มีวันลืมเลือนภาพที่อังกอร์ทำลายภาพวาดของนาง
นักปราชญ์ยักไหล่
“สำหรับความสามารถของเขา ข้าทำได้เพียงเฝ้าสังเกต ไม่มีเหตุผลที่ข้าต้องไปซักถาม”
อดานิสกล่าว
“เช่นนั้น ดูเหมือนเจ้าจะเป็นมิตรกับพวกนั้นพอสมควร? หากพวกเขาเป็นศัตรูเล่า?”
“ไม่มี -หาก- ข้าไม่คิดว่าพวกเขามีความผิด”
“มีความผิดรึ?” อดานิสหรี่ตา
“นั่นไม่เหมือน -นักปราชญ์- ที่ข้ารู้จักเลย”
นักปราชญ์ไม่ได้โต้แย้ง เขากลับคล้อยตาม
“แม้ว่าเขาจะบริสุทธิ์ แต่ก็ยังสำคัญที่ต้องเฝ้าดูอย่างระมัดระวัง นั่นคือความเห็นของข้า ข้าจะไม่บังคับพวกเขาทำสิ่งใด เว้นแต่พวกเขาจะทำสิ่งผิด”
อีกอย่าง การบีบบังคับก็ต้องดูด้วยว่าเป็นใคร หลังจากเรียนรู้ตัวตนของอังกอร์และแบล็คเอิร์ล นักปราชญ์ก็ไม่คิดจะบังคับอะไรพวกเขา ตระกูลโนอาห์ไม่ใช่ตระกูลพ่อมดที่อยู่ใต้การคุ้มครองของเมืองเนเธอร์เหมือนเมื่อหนึ่งหมื่นปีก่อนอีกแล้ว ตอนนี้พวกเขายืนอยู่บนจุดสูงสุดของเขตเวทมนตร์ทางใต้
ในฐานะผู้นำตระกูลโนอาห์ ความแข็งแกร่งของแบล็คเอิร์ลนั้นไม่ต้องสงสัย เมื่อมีแบล็คเอิร์ลอยู่ในกลุ่ม แม้จะเป็นเพียงร่างแยก นักปราชญ์ก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม เขาไม่อยากเห็นผู้พิทักษ์ถูกทำลายโดยพ่อมดรุ่นใหม่
อดานิสถาม
“แสดงว่า เจ้าออมมือให้พวกนั้นตอนที่ข้ามอบหมายภารกิจให้สินะ?”
นักปราชญ์กล่าว
“ในเมื่อข้าจะไม่ใช้การบีบบังคับ ภารกิจขัดขวางก็ทำได้เพียงใช้บททดสอบเดิมที่ทายาทโนอาห์ต้องผ่านทุกครั้งที่มา พวกเขาผ่านบททดสอบด้วยความสามารถของตนเอง เจ้าจะว่าข้าออมมือได้อย่างไร?”
“อีกอย่าง เจ้าเองก็ลงมือเองไม่ใช่รึ?” นักปราชญ์ชี้ไปที่ปีศาจเงาซึ่งซ่อนตัวอยู่ในเงาบนหน้าจอ
“เขาเป็นคนทรยศ ข้าจึงต้องให้ปีศาจเงาจัดการแทน” อดานิสกล่าว
“คนทรยศ” อย่างนักปราชญ์หัวเราะเบาๆ เขาไม่กล่าวอะไร และไม่คิดจะโต้แย้ง
เขากับอดานิสไม่ลงรอยกันมาตลอด ที่สงบศึกกันได้ก็เพราะข้อตกลง ดังนั้น ในสายตาของอีกฝ่าย ต่างคนต่างก็เป็นคนทรยศ
อย่างไรก็ตาม คนทรยศก็คือคนทรยศ ตราบใดที่ไม่ต่อต้านท่อระบายน้ำใต้ดินและนรก พวกเขาก็ยังคุยกันอย่างสันติได้ เหมือนตอนนี้ที่โต้เถียงกันตลอด แต่ก็เถียงกันแค่ปาก ไม่มีใครคิดจะสู้กันจริงๆ
“เจ้าไม่ถามก็ไม่เป็นไร แต่ตอนที่เจ้าสังเกตความสามารถของเขา เจ้ามีความคิดอะไรบ้างหรือไม่?” อดานิสถาม
นักปราชญ์กล่าว
“ความคิดรึ? ข้าสงสัยว่าเจ้าเคยได้ยินเรื่องของ -ท่านหญิงมิเรอร์- หรือไม่?”
เมื่ออดานิสได้ยินชื่อท่านหญิงมิเรอร์ นัยน์ตานางหดวูบ หัวใจเต้นผิดจังหวะ แต่สีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง
“ข้าเคยได้ยินเรื่องท่านหญิงมิเรอร์ แล้วอย่างไร? เขาเกี่ยวข้องอะไรกับท่านหญิงมิเรอร์รึ?”
นักปราชญ์กล่าว
“ข้าไม่รู้ ข้าแค่กล่าวไปอย่างนั้น เพราะในเขตเวทมนตร์ทางใต้ พ่อมดที่ศึกษาเรื่องขอบเขตกระจกมีเพียงหยิบมือ และพ่อมดที่เข้าออกขอบเขตกระจกได้อย่างอิสระยิ่งน้อยกว่า คนเดียวที่ข้านึกออกว่ามีชื่อเสียงหน่อยก็คือนาง”
“ท่านหญิงมิเรอร์ไม่ใช่พ่อมด”
นักปราชญ์กล่าว
“แต่นางก็แยกขาดจากเหล่าพ่อมดไม่ได้ไม่ใช่รึ?”
อดานิสขมวดคิ้วและครุ่นคิด
นักปราชญ์กล่าว
“ไม่รู้ว่าเจ้ามีความคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับท่านหญิงมิเรอร์บ้าง?”
อดานิสขมวดคิ้ว
“ข้าไม่มีความคิดเห็น”
นักปราชญ์หัวเราะ
“เจ้าถามข้าตั้งหลายคำถาม ข้าก็ตอบไปหมด แต่ข้าถามเพียงคำถามเดียวที่ไม่สำคัญ เจ้ากลับไม่อดทนเสียแล้ว?”
แม้ขณะกล่าวนักปราชญ์จะยิ้มแย้ม แต่อดานิสสัมผัสได้ว่าเขาไม่พอใจนักที่นางเอาแต่ซักไซ้… หรือต้องเรียกว่าไต่สวน
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง อดานิสก็ตอบ
“สำหรับสิ่งมีชีวิตในขอบเขตกระจก ท่านหญิงมิเรอร์ไม่ต่างอะไรกับขอบเขตกระจก”
นักปราชญ์กล่าว
“เจ้าเองก็คิดเช่นนั้นรึ?”
อดานิสกล่าว
“ข้าไม่เห็นด้วย แต่ถ้าหญิงผู้นั้น… ข้าหมายถึงลาพลาส ในท้ายที่สุด นางอาจกลายเป็นตัวตนในระดับเดียวกับท่านหญิงมิเรอร์ก็ได้”
หากไม่นับความแข็งแกร่งของท่านหญิงมิเรอร์ในโลกกายภาพ นางเป็นตัวตนที่น่าเคารพยำเกรงในขอบเขตกระจก เหตุผลที่นางมีชื่อเสียงคือ นางเคยสร้างพื้นที่ที่มั่นคงอย่างสมบูรณ์ขึ้นในขอบเขตกระจก มันไม่ถูกรุกรานจากภายนอกมานานหลายพันปี และได้ปกป้องสิ่งมีชีวิตในขอบเขตกระจก
พื้นที่ที่มั่นคงสมบูรณ์แบบนี้หาได้ยากยิ่งในขอบเขตกระจก การที่กล้าสร้างพื้นที่เช่นนี้ ท่านหญิงมิเรอร์จึงควรค่าแก่การเคารพ แล้วทำไมถึงยังน่าหวาดกลัว? เพราะสิ่งมีชีวิตในพื้นที่นี้บูชานางถึงขั้นเรียกตนเองว่าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา หลังจากฟื้นฟูกำลังมาหลายพันปี สิ่งมีชีวิตในพื้นที่นี้แข็งแกร่งอย่างยิ่ง พวกเขาไม่มีปัญหาในการกวาดล้างขอบเขตกระจก
แม้ว่าท่านหญิงมิเรอร์จะไม่รู้ว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านี้บูชานางเพียงใด นางก็แทบไม่เคยมายังโลกกระจก สำหรับนาง โลกมิติกระจกไม่ใช่ “บ้าน” แต่เป็นโลกอีกใบ โลกกายภาพต่างหากคือที่ที่นางใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่
แต่ถึงนางจะไม่ค่อยมาที่ขอบเขตกระจก นางก็ยังมีชื่อเสียงมากที่นั่น แม้แต่อดานิสก็ยังเคยได้ยินชื่อนาง
“ข้าไม่นึกเลยว่าเขาจะมีศักยภาพถึงเพียงนี้” นักปราชญ์หัวเราะเบาๆ
“…เจ้าคิดจริงๆ รึว่าเขาเกี่ยวข้องกับท่านหญิงมิเรอร์?” อดานิสลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถาม
นักปราชญ์กล่าว
“ข้าไม่เคยพบท่านหญิงมิเรอร์ ข้าจะแน่ใจได้อย่างไร?”
นักปราชญ์หยุดไปครู่หนึ่งแล้วมองอดานิส
“อย่างไรเสียเขาก็มาที่นี่เพื่อ -มรดก- อยู่แล้ว เหตุใดเจ้าไม่ถามเขาเองเล่า?”
อดานิสพ่นลม
“เขามาไม่ถึงที่นี่หรอก ต่อให้เขาเกี่ยวข้องกับท่านหญิงมิเรอร์ เขาก็ต้องตายที่นี่”
นักปราชญ์ไม่กล่าวอะไร แต่หันไปมองจอโปร่งใสบนผนัง
“เช่นนั้น เรามารอดูกันว่าพวกเขาจะทำอะไรได้บ้าง”
อดานิสไม่กล่าวอะไรอีก นางจดจ่ออยู่กับกลุ่มของอังกอร์ นางไม่เชื่อว่าอังกอร์จะผ่านบททดสอบไปได้
ในตอนนี้ ภาพบนหน้าจอที่ผนังกำลังเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
นักปราชญ์เคยเห็น -ถ่ายทอดสดเสมือน- ของอังกอร์ที่บันไดคุกแขวนแล้ว มันดูไม่ยาก แต่ทำจริงยากมาก ครั้งนี้ อังกอร์เลือกใช้ -ถ่ายทอดสดแบบแบน- ที่เขาดัดแปลงโดยใช้สิทธิ์ควบคุมข่ายเวทมนตร์ของเขา
ตอนแรกนักปราชญ์คิดว่ามันง่าย แต่ครู่ต่อมา เขาก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ถ่ายทอดสดแบบแบนนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับการใช้พลังจิตสังเกตข่ายเวทมนตร์ มันมีปัญหามากมายที่ต้องแก้ไข ตัวอย่างเช่น จะนำเสนอถ่ายทอดสดอย่างไรให้ผู้ชมดูได้ง่ายขึ้น?
ปัญหามันซับซ้อนกว่านั้น มันเกี่ยวข้องกับสุนทรียศาสตร์ของภาพ เรขาคณิตต่อเนื่อง การตัดต่อ และปัญหาอื่นๆ อีกมาก อังกอร์คงแก้ปัญหาได้ในเวลาไม่นาน
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นักปราชญ์ทำอะไรแบบนี้ การเล่นแร่แปรธาตุก็ต้องใช้ความเข้าใจเรื่องสุนทรียศาสตร์บ้าง แต่สุนทรียศาสตร์ต่างแขนงก็ยังมีความต่างกัน ไม่ใช่ว่าจะเรียนรู้ได้ทันที
ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งสำคัญที่สุดที่ต้องใส่ใจระหว่างถ่ายทอดสดคือการ -สลับ- หน้าจอให้ถูกต้อง
แต่นักปราชญ์ยังไม่มีแนวคิดเรื่อง -การสลับ- เขาจึงต้องเปลี่ยนมุมมองไปเรื่อยๆ และพยายามหาจุดเดียวที่ให้มุมมองที่ดีที่สุด
สุดท้าย สิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอก็คือมุมมองจากด้านบน
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ทางเดินก็ยังเหมือนเดิม ทางแยกก็ยังเหมือนเดิม แต่เมื่อมองจากด้านบน มันก็ดูเหมือนเขาวงกตขนาดจิ๋ว กลุ่มของอังกอร์มองเห็นเพียงด้านบนศีรษะและร่างกายส่วนเล็กๆ
มีเงาดำมืดอยู่ตรงกลางทางแยก ซึ่งหมายความว่านั่นคือที่ที่ปีศาจเงาอยู่ กลุ่มของอังกอร์กำลังก้าวเข้าไปในเงานั้นช้าๆ
“…ทำไมเจ้าไม่ทำเหมือนเมื่อครู่เล่า หันกล้องไปที่ใบหน้าพวกเขาสิ?”
อดานิสรู้แล้วว่านักปราชญ์พยายามทำอะไรตอนที่เขาเปลี่ยนมุมกล้องไปมา
นักปราชญ์ยอมทำเรื่องไร้สาระเช่นนี้เพียงเพื่อจะไม่มอบสิทธิ์ในการตรวจสอบข่ายเวทมนตร์ให้นาง อดานิสไม่รู้จะกล่าวอะไร แต่นางก็ทำอะไรเขาไม่ได้
นักปราชญ์เป็นผู้ควบคุมข่ายเวทมนตร์ และมันก็ขึ้นอยู่กับเขาว่าจะให้สิทธิ์หรือไม่ นางบังคับเขาไม่ได้ การที่นักปราชญ์พยายามอย่างหนักเพื่อหามุมมอง แม้จะดูน่าอับอาย แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้สิทธิ์ นี่ก็แสดงถึงทัศนคติของเขาแล้ว
“แต่วิธีนี้ เราจะเห็นทุกอย่าง รวมถึงปีศาจเงาด้วย” นักปราชญ์กล่าว
ความคิดของเขาคือ แม้ฉากนี้จะดูอึดอัดไปบ้าง แต่มันก็ชัดเจนและตรงไปตรงมา
แต่อดานิสไม่คิดเช่นนั้น นางแค่อยากเห็นกลุ่มของอังกอร์ถูกกลืนกิน จะดีที่สุดถ้านางได้เห็นสีหน้าทุกข์ทรมานของพวกเขา ตอนนี้นางมองไม่เห็นสีหน้าพวกเขา เห็นแค่ทรงผมและสีผมที่ต่างกันไป
“เช่นนั้น ข้าจะใช้เขาเป็นมุมมองหลัก” นักปราชญ์ชี้ไปที่อังกอร์
ตอนแรกพวกเขาใช้อังกอร์เป็นมุมมองหลัก แต่ก็มองไม่เห็นปีศาจเงาหรือรอบข้าง นั่นคือเหตุผลที่นักปราชญ์ตัดสินใจเปลี่ยนมุมกล้อง
อดานิสพยักหน้า อังกอร์เป็นคนเดียวที่นางสนใจ
นักปราชญ์ก็ไม่ลังเล เขาใช้ข่ายเวทมนตร์เปลี่ยนมุมมองอีกครั้ง
ภาพเบลอไปประมาณสองวินาทีก่อนจะปรากฏขึ้นอีกครั้ง โดยแสดงอังกอร์เป็นมุมมองหลัก
เพียงแต่ ภาพที่นักปราชญ์ปรับนั้นมันใกล้ใบหน้าเขามากเกินไป… ในวินาทีที่ภาพปรากฏ มันคือการซูมหน้าแบบเต็มๆ
นักปราชญ์ปรับ “มุมกล้อง” อีกครั้ง แต่ขณะที่ทำ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
กลุ่มของอังกอร์ไม่ได้อยู่ในโถงทางเดินอีกต่อไปแล้ว
นักปราชญ์ตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้น ราวกับนึกอะไรขึ้นได้ เขาหันขวับไปมองทางเข้าพระราชวัง
ลมกระโชกพัดเข้ามาในห้องโถงหลัก พร้อมกับสายลมนั้น มีร่างหลายร่างปรากฏขึ้น ผู้นำกลุ่มคือชายผมแดง ดอร์คัส
ดอร์คัสปรากฏตัวเป็นคนแรก ตามมาด้วยคนอื่นๆ อังกอร์เป็นคนสุดท้ายที่เข้ามาในห้องโถงจากมุมห้อง
ทันทีที่เข้ามา พวกเขาก็สบตากับนักปราชญ์อย่างรวดเร็ว
นักปราชญ์มองกลับไปที่หน้าจอบนผนัง ซึ่งยังคงฉายใบหน้าของอังกอร์ แต่สีหน้าของอังกอร์นั้นดูแปลกๆ
เขาดูอย่างจนปัญญา กล่าวไม่ออก และรังเกียจ
ขณะที่นักปราชญ์พยายามอ่านสีหน้าของอังกอร์ อังกอร์ก็อ้าปากเล็กน้อยและกล่าวว่า
“ท่านกำลังทำอะไรอยู่?”
ในขณะเดียวกัน นักปราชญ์ก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากด้านหลัง
นักปราชญ์ถอนหายใจในใจ เขาเงยหน้าขึ้น อยากเห็นสีหน้าปัจจุบันของอดานิส
พวกเขาเห็นอดานิสกำลังจ้องเขม็งมาที่พวกเขา พลางพึมพำว่า “เป็นไปไม่ได้” ซ้ำไปซ้ำมา
ทันใดนั้น สายตาของอดานิสก็ประสานกับนักปราชญ์
“เจ้าช่วยพวกมัน?”
นักปราชญ์รู้สึกไม่เป็นธรรม แต่เขาก็เข้าใจความคิดของอดานิส วินาทีที่แล้ว กลุ่มของอังกอร์ยังอยู่ที่ขอบทางเดิน วินาทีต่อมา พวกเขาก็เข้ามาในห้องโถงแล้ว เกิดอะไรขึ้นในช่วงสองวินาทีที่ภาพเบลอไป? เขาจงใจทำรึ?
หากนักปราชญ์เป็นอดานิส เขาก็คงสับสนเหมือนกัน
นักปราชญ์ต้องอธิบาย
“ถ้าข้าช่วยพวกเขาจริงๆ -ปีศาจเงา- คงไม่รออยู่ข้างนอกหรอก มันคงมาหาเจ้าแล้ว”
“ถ้าเช่นนั้นก็บอกข้ามา พวกมันเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร?”
นักปราชญ์รู้อยู่แล้วว่ากลุ่มของอังกอร์เข้ามาได้อย่างไร แต่เขากล่าวออกไปไม่ได้
“ข้ามัวแต่ปรับหน้าจอเลยไม่ได้ใส่ใจ เจ้าก็เห็น ส่วนว่าพวกเขาผ่านบททดสอบมาได้อย่างไร ปีศาจเงาน่าจะรู้ดีกว่าข้า”
อดานิสรู้ว่านักปราชญ์ไม่โกหกนาง
ยิ่งไปกว่านั้น ปีศาจเงาได้ส่งสัญญาณให้นางผ่านแสงในกระจกแล้ว ถ้าอดานิสอยากรู้ความจริง นางก็แค่ลากปีศาจเงามาถามที่นี่ แต่นางไม่ทำทันที นางไม่อยากขายหน้าด้วยการดุด่าปีศาจเงาที่นี่
นางสูดหายใจลึกและละสายตาจากนักปราชญ์ไปมองอังกอร์
ในตอนนี้ ไม่มีใครกล่าวอะไร พวกเขาเพียงเฝ้าดูทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างเงียบๆ
อังกอร์ก็มองอดานิสอย่างเงียบๆ เช่นกัน การพบเจอกับอดานิสก่อนหน้านี้ของเขาส่วนใหญ่เป็นเพียงผิวเผิน พวกเขาอาจเห็นนางในรูปด้านข้างในตราประทับ หรือภาพวาดสีน้ำมัน หรือแค่ได้ยินเสียงของนาง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบอดานิสตัวเป็นๆ
อังกอร์ยังคงไม่รู้ว่าทำไมอดานิสถึง “ต้อนรับ” เขาอย่างดีเช่นนี้
เขาเคยคิดว่าเป็นเพราะเขาทำลายภาพวาดของบันไดคุกแขวน ซึ่งทำให้อดานิสโกรธ แต่เขาก็ไม่คิดว่านั่นคือประเด็นหลัก ตอนนี้ ดูเหมือนเขาจะคิดถูก
เมื่ออดานิสมองคนอื่นๆ ในแววตาของนางไม่มีอารมณ์ใดมากนัก ไม่มีความเกลียดชัง นางเย็นชาและไร้ความรู้สึก
นางมองเพียงอังกอร์ด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน
ท่ามกลางอารมณ์ที่ซับซ้อนเหล่านี้ มีความเกลียดชังอยู่ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญ ยังมีความรู้สึกประหลาดใจ สงสัย และ… อยากรู้อยากเห็นมากกว่า
เห็นได้ชัดว่าอดานิสสนใจในตัวอังกอร์มากกว่าสิ่งอื่นใด
“บอกข้ามา เจ้ามาที่ซากปรักหักพังนี้ทำไม?”
เสียงของอดานิสดังมาจากกระจกทองสัมฤทธิ์เรียบๆ เหนือเตาผิง
อังกอร์หัวเราะเบาๆ
“เรื่องมันยาว ข้าเองก็มีคำถามมากมายเหมือนกัน เอาอย่างนี้เป็นไร—”
อดานิสกล่าวแทรก
“เจ้าไม่มีสิทธิ์มาต่อรองอะไรกับข้า เจ้าไม่มีสิทธิ์ก้าวเข้ามาในซากปรักหักพังนี้”
สีหน้าสุภาพของอังกอร์ค่อยๆ หายไป เขายิ้มเยาะ
“เช่นนั้น คนสูงส่งอย่างเจ้ากำลังจะออกจากโลกมิติกระจกมายังโลกกายภาพเพื่อฆ่าข้าด้วยตัวเองรึ?”
“ข้าจะรอคอยเลยล่ะ”
“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้ารึ?” อดานิสหรี่ตา
“ใช่ อยากลองดูรึไม่เล่า?”
ดอร์คัสและพ่อมดฝึกหัดอีกสองคนตื่นกลัวกับคำกล่าวของอังกอร์ แต่แบล็คเอิร์ลกลับไม่ตอบสนองเลย
ถ้าเป็นเขา เขาคงไม่พยายามสุภาพก่อนจะใช้กำลังด้วยซ้ำ ถ้าเขาถูกโจมตีอยู่ตลอด เขาคงทุบกระจกทองสัมฤทธิ์นั่นให้แหลกไปแล้ว คนที่ซ่อนตัวในกระจกไม่กล้าแม้แต่จะโผล่หน้าออกมา จะมากล่าวเรื่องความสูงส่งและคุณสมบัติได้อย่างไร?
อย่างไรก็ตาม แบล็คเอิร์ลมั่นใจพอที่จะทำเช่นนั้น เพราะอย่างไรเสีย เขาก็สามารถปรากฏตัวจริงๆ เมื่อใดก็ได้
อังกอร์เองก็กล้าที่จะโต้เถียงอดานิส ซึ่งยิ่งทำให้แบล็คเอิร์ลมั่นใจว่าอังกอร์ต้องมีไพ่ตายซ่อนอยู่ มันคงแปลกถ้าเขาไม่มีไพ่ตายซ่อนไว้
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
