Warlock Apprentice - WA 2677 ความไม่เข้ากัน
WA 2677 ความไม่เข้ากัน
อังกอร์มีข้อสันนิษฐานบางอย่างอยู่ในใจแล้ว แต่ทั้งหมดต้องตั้งอยู่บนสมมติฐานบางประการ
นั่นคือ วิญญาณไม้ อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดนี้
อังกอร์เชื่อว่าวิญญาณไม้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ แต่เขาก็ไม่สามารถตัดความเป็นไปได้อื่นๆ ออกไปได้ เช่น หญิงผมบลอนด์ในภาพวาด
โชคไม่ดีที่อังกอร์ยังไม่สามารถค้นหาได้ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้
อย่างไรก็ตาม การค้นหาความจริงไม่ใช่เรื่องสำคัญที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ ตราบใดที่เขาสามารถบรรลุเป้าหมายได้ เขาก็ไม่สนใจที่จะต้องรู้ความจริง
ตัวอย่างเช่น เป้าหมายของอังกอร์คือการตามหาวิญญาณไม้ การรู้ความจริงนั้นไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย ส่วนเรื่องที่อยู่ของวิญญาณไม้นั้น อังกอร์ได้จำกัดตัวเลือกของเขาให้แคบลงแล้ว
หากเขาเดาไม่ผิด วิญญาณไม้ควรจะอยู่ที่ชั้นสอง
…
ประมาณหนึ่งนาทีหลังจากออกจากทางแยก กลุ่มของอังกอร์ก็เห็นห้องแรกลอยอยู่ในอากาศ
อังกอร์มองไปรอบๆ และไม่พบสิ่งใดที่เป็นประโยชน์ ดังนั้นเขาจึงเดินหน้าต่อไป
ในไม่ช้า พวกเขาก็พบซากห้องที่สองและสาม ฟังดูเหมือนว่ามีห้องสามห้องอยู่บนเส้นทางที่ถูกต้องแล้ว แต่นั่นไม่ใช่ความจริง ซากของทั้งสามห้องล้วนแตกต่างกัน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาเคยไปเยือนบันไดคุกแขวนที่สมบูรณ์ในเมืองเนเธอร์มาก่อน เขาสามารถบอกได้ว่าเครื่องเรือนในห้องทั้งสามมาจากห้องเดียวกัน
กล่าวอีกนัยหนึ่ง เป็นไปได้มากว่าซากของทั้งสามห้องนี้ถูกแยกชิ้นส่วนมาจากห้องขนาดใหญ่ห้องหนึ่ง เดิมทีมันเป็นหน่วยเดียวกัน
อาจเป็นเพราะพวกมันเคยเป็นหนึ่งเดียวกัน แม้แต่ระดับของความยากจนก็ยังเหมือนกันทุกประการ ยังคงไม่มีเบาะแสใดๆ ในซากปรักหักพังของห้องที่สองและสาม
หลังจากออกจากซากห้องแล้ว พวกเขาก็เดินหน้าต่อไป
ไม่นานนัก อังกอร์ก็ได้ยินเสียงใครบางคนกระซิบข้างหูของเขา เมื่อเขาหันไป เขาก็เห็นวายี่ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ เขาจากที่ไหนก็ไม่รู้
วายี่เห็นอังกอร์มองมาที่เขาและรีบส่งสัญญาณให้อังกอร์มองไปข้างหลัง
อังกอร์มองย้อนกลับไปและเห็นนักปราชญ์ยืนอยู่ที่ท้ายกลุ่มโดยก้มหัวลง ราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ แม้แต่ตาที่สามบนหน้าผากของเขาก็ยังหรี่ลงเป็นรอยขีด
วายี่ขยับเข้าไปใกล้อังกอร์และกระซิบว่า
“เขาเป็นแบบนี้มาสักพักแล้ว บางทีเขาอาจจะกำลังวางแผนอะไรบางอย่างอยู่ โปรดระวังตัวด้วย นายท่าน”
อังกอร์ไม่คาดคิดว่าวายี่จะมาที่นี่เพียงเพื่อบอกเขาเรื่องนี้ พ่อมดฝึกหัดหนุ่มคนนี้ช่างภักดีเสียจริง แต่…
“เจ้าลดเสียงให้เบาลงไม่ได้หรอก เขายังคงได้ยินเจ้าอยู่”
สีหน้าของวายี่แข็งทื่อ
“เพียงแต่ว่าจิตใจของนักปราชญ์หลุดออกจากภาพมายาไปชั่วคราว”
ดวงตาของวายี่เป็นประกาย
“นั่นหมายความว่าเขาไม่ได้ยินสิ่งที่ข้ากล่าวใช่หรือไม่”
อังกอร์ยักไหล่
“ข้าไม่แน่ใจ อย่างไรก็ตาม เทียบกับเรื่องนี้แล้ว เจ้าควรจะกังวลมากกว่าว่ามีอะไรเกิดขึ้นทางฝั่งของเจ้าหรือไม่”
อังกอร์ชี้ให้วายี่มองไปที่แบล็คเอิร์ลและดอร์คัส
วายี่หันกลับไปและเห็นว่านายท่านของเขาล้มลงกับพื้น ไม่ไหวติง ส่วนดอร์คัสนั้นอยู่ในสภาพเดียวกับนักปราชญ์ หัวของเขาก้มต่ำ ดูเหมือนซากศพเดินได้ เห็นได้ชัดว่าจิตใจของเขาได้ออกจากภาพมายาไปแล้ว
การที่พ่อมดทางการสองคนถอนจิตใจออกจากภาพมายาหมายความว่ามีการเปลี่ยนแปลงที่ไม่ทราบสาเหตุเกิดขึ้นในโลกภายนอก
“เป็นไปไม่ได้… นักปราชญ์ฉวยโอกาสที่พวกเราไม่ทันตั้งตัวลอบโจมตีร่างจริงของพวกเราใช่หรือไม่” สีหน้าตื่นตระหนกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของวายี่
อังกอร์ส่ายหน้า
“ไม่ต้องกังวล เขาไม่ได้ทำอะไร”
ทั้งภาพมายาที่อังกอร์ทิ้งไว้ข้างนอกและเอลมิที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดสามารถให้ข้อมูลแก่เขาได้ ทั้งเอลมิและภาพมายาไม่ถูกโจมตี ซึ่งหมายความว่านักปราชญ์ไม่ได้ทำอะไร
ถึงกระนั้น มันก็ยังแปลกที่ทั้งสองคนจากไปพร้อมกัน
อังกอร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและสร้างคาถาพันธะวิญญาณ จากนั้นเขาก็รีบติดต่อกับแบล็คเอิร์ลและดอร์คัส
“ตอนนี้ท่านเพิ่งจะมาถามข้างั้นรึ ข้าเรียกท่านมาตั้งนานแล้ว”
เสียงของดอร์คัสดังมาจากอีกฟากของคาถาพันธะวิญญาณ
ในขณะนี้ แบล็คเอิร์ลก็ตอบกลับมาเช่นกัน
“เมื่อครู่นี้ นักปราชญ์ได้ออกจากภาพมายาไปอย่างกะทันหัน ข้าสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่แปลกประหลาดจึงออกมาตรวจสอบ ข้าพบว่าเขาจากไปแล้ว”
“เขาจากไปแล้วรึ?!”
“นั่นหมายความว่าพวกเราไม่ต้องทำตามข้อกำหนดใดๆ แล้วใช่หรือไม่” วายี่ถาม
“ข้าขออภัย เขากลับมาแล้ว”
ทันทีที่ดอร์คัสกล่าวจบ วายี่ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยอยู่ข้างหู
“ใช่แล้ว ขออภัยที่ทำให้เจ้าผิดหวัง ข้ากลับมาแล้ว”
วายี่สะบัดหน้าหันไปและเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งดวงตาทั้งสามของเขาหรี่ลงเป็นรอยขีดขณะที่เขายิ้ม
“ท่านนักปราชญ์!”
นักปราชญ์เหลือบมองวายี่อย่างมีความหมาย
“ข้าจากไปเพียงชั่วครู่ แต่ข้าก็ไม่ได้ถอนจิตใจออกไปทั้งหมด”
มุมปากของวายี่กระตุก
“ท่าน ท่านหมายความว่าอย่างไร”
นักปราชญ์ยิ้ม
“ข้าแค่จะบอกว่าเขากล่าวถูก ข้าได้ยินเจ้าแม้ว่าเจ้าจะลดเสียงให้เบาลงแล้วก็ตาม”
สีหน้าของวายี่แข็งทื่ออีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่วายี่กำลังจะสติแตก พลังงานฝันร้ายจำนวนมากก็รวมตัวกันรอบๆ ร่างกายของเขาและก่อตัวเป็นวงแหวนล้อมรอบตัวเขาไว้แน่น
ทันทีที่ออร่าฝันร้ายปรากฏขึ้น นักปราชญ์ก็เบือนความสนใจจากวายี่และมองไปที่อังกอร์อีกครั้ง
“ข้ารู้ว่าภาพมายาของเจ้าสามารถรับรู้อารมณ์ได้ แต่ข้าไม่คิดว่าพวกมันจะสามารถซ่อนตัวได้ด้วย” นักปราชญ์ยิ้ม “อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเจ้าจะสามารถปกปิดอารมณ์ของเขาได้ แต่ข้อมูลบางอย่างก็ยังคงรั่วไหลออกมาอยู่ดี”
นักปราชญ์กล่าวช้าๆ
“พลังแห่งดินนั้นอุดมสมบูรณ์ แต่มันก็ไม่ใช่ เขาก็เป็นผู้สืบทอดของโนอาห์ด้วยใช่หรือไม่”
ดวงตาของวายี่เบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาเพิ่งถูกหลอกงั้นหรือ นักปราชญ์จากไปเพียงเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาเพื่อที่เขาจะได้หาช่องโหว่และค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมอย่างนั้นรึ
“ท่านไม่ต้องเดาทีละคนหรอก ท่านนักปราชญ์ ท่านสามารถคิดว่าพวกเราทุกคนเป็นผู้สืบทอดของโนอาห์ได้”
“แล้วถ้าข้าบอกเจ้าล่ะว่าผู้สืบทอดของโนอาห์อาจจะจบไม่สวย ในขณะที่คนที่ไม่ใช่ผู้สืบทอดของโนอาห์อาจมีโอกาสรอดชีวิตที่ดีกว่า เจ้าจะยังกล่าวแบบนั้นอีกหรือไม่”
อังกอร์จ้องมองนักปราชญ์ด้วยความสับสนอยู่สองสามวินาทีก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาทันที
“ข้านึกว่าท่านนักปราชญ์จะเป็นคนที่หยิ่งทะนงกว่านี้ แต่ดูเหมือนว่าข้าจะประเมินท่านสูงเกินไป”
ความเย่อหยิ่งเป็นบาป แต่ความไม่รู้นั้นเป็นบาปที่เลวร้ายยิ่งกว่า
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
“ไม่มีอะไร ข้าแค่กำลังคิดถึงสิ่งที่อาจารย์ของข้าเคยสอน สิ่งต่างๆ เปลี่ยนไปแล้วในตอนนี้” อังกอร์ส่ายหน้า
เมื่อกล่าวจบ เขาก็หันหลังและเดินจากไปโดยไม่กล่าวอะไรอีก
แบล็คเอิร์ลและดอร์คัสกลับมาแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ สิ่งสำคัญอันดับแรกของเขาคือการตามหาวิญญาณไม้ สำหรับคำกล่าวของนักปราชญ์นั้น เขาจะทำเป็นไม่สนใจไปเสีย
ผู้สืบทอดของโนอาห์อาจจะจบไม่สวยงั้นหรือ กล่าวอีกนัยหนึ่ง ผู้สืบทอดของโนอาห์อาจจะตาย
แต่ถ้าผู้สืบทอดของโนอาห์ตายที่นี่ นักปราชญ์ก็ไม่สามารถหยุดยั้งคลื่นยักษ์ที่จะทำลายเมืองเนเธอร์ได้
ในอดีต เมืองเนเธอร์เคยรุ่งโรจน์ ในทางกลับกัน ตระกูลโนอาห์เป็นเพียงตระกูลพ่อมดฝึกหัดที่ไม่สำคัญในเมืองเนเธอร์
หนึ่งหมื่นปีผ่านไป และตอนนี้เมืองเนเธอร์ก็กลายเป็นกองซากปรักหักพัง ในขณะที่ตระกูลโนอาห์ได้กลายเป็นยักษ์ใหญ่ไปแล้ว
เมื่อพิจารณาจากทั้งหมดนี้ นักปราชญ์ก็ยังคงปฏิบัติต่อมันเหมือนเป็นเรื่องในอดีต วิสัยทัศน์ของเขานั้นล้าสมัยและเต็มไปด้วยความไม่รู้ ตระกูลโนอาห์ในตอนนี้มีทั้งนักสู้ที่ทรงพลัง ทรัพยากร และเส้นสาย ราชาโกแมนจะไม่กล่าวอะไรเลยแม้ว่าตระกูลโนอาห์จะเข้าควบคุมพื้นที่หลายพันกิโลเมตรรอบเมืองเนเธอร์ก็ตาม ไม่ต้องกล่าวถึงตัวเมืองเนเธอร์เลย
เมื่อเมืองเนเธอร์อยู่ใต้จมูกของตระกูลโนอาห์ นักปราชญ์ก็ยังคงต้องปล่อยมันไปได้ อย่างไรก็ตาม หากไม่ เมืองก็จะถูกทำลาย
เมืองเนเธอร์อาจจะยังมีทรัพยากรหลงเหลืออยู่บ้าง และอาจจะมีนักสู้ที่ทรงพลังกว่านี้ที่ยังไม่ตื่นขึ้นมาด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม หากเมืองเนเธอร์ยังคงยืนกรานที่จะปกป้องซากปรักหักพัง ในท้ายที่สุดก็จะพ่ายแพ้
เนื่องจากปัญหาด้านรากฐานของพวกเขา มันจึงไม่สมจริงที่จะกวาดล้างเมืองเนเธอร์อย่างรุนแรง แต่การกัดกร่อนมันไปทีละเล็กทีละน้อยก็ไม่ใช่เรื่องยาก
นี่คือเหตุผลที่อังกอร์บอกว่าสิ่งต่างๆ ในตอนนี้แตกต่างออกไปแล้ว
ความเย่อหยิ่งนั้นไม่เป็นไร แต่ความไม่รู้นั้นมีแต่จะทำให้ผู้คนหัวเราะเยาะ
…
วายี่ไม่คาดคิดว่าอังกอร์จะต่อต้านนักปราชญ์เช่นนี้ แล้วดูเหมือนว่าเขาจะเป็น -ชนวน- หรือนี่
วายี่กังวลเล็กน้อยว่านักปราชญ์จะคลั่ง แต่เขาก็รู้สึกอย่างอื่นด้วย
อา ท่านพ่อมดเหนือมิติคือขวัญใจของข้าโดยแท้!
ในทางกลับกัน นักปราชญ์ก้มหัวลงและทำสีหน้าครุ่นคิดราวกับว่าเขาสูญเสียสติไปอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้ทั้งแบล็คเอิร์ลและดอร์คัสไม่ได้ออกจากภาพมายาไป ครั้งนี้นักปราชญ์กำลังคิดอย่างลึกซึ้งจริงๆ
อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่เขากล่าวเมื่อครู่นี้
ไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือไม่ก็ตาม หากนักปราชญ์สามารถได้สติและละทิ้งความเย่อหยิ่งและอคติของเขาได้ มันก็จะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับพวกเขา แต่ถ้าเขาทำไม่ได้ พวกเขาก็ต้องเตรียมตัวหนี
ขณะที่อังกอร์กำลังคิด เขาก็ได้ยินเสียงของเคล
“นายท่านขอรับ มีห้องอยู่ทางนั้น!”
เหตุผลที่เคลร้องออกมาด้วยความประหลาดใจก็เพราะว่าห้องในครั้งนี้แตกต่างจากห้องที่เขาเคยพบมาก่อนโดยสิ้นเชิง
มันไม่ได้อยู่บนเส้นทางของโลกแห่งความจริง เช่นเดียวกับซากปรักหักพังลอยฟ้าที่พวกเขาเห็นก่อนหน้านี้ มันกำลังลอยอยู่ในอากาศ
อย่างไรก็ตาม ห้องนี้ยังคงสภาพสมบูรณ์เกือบจะเก้าในสิบส่วน
เมื่อมองแวบแรก มันไม่เหมือนซากปรักหักพังเลยสักนิด แต่กลับดูเหมือนบ้านเก่าที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่นมากกว่า
เป็นเพราะความแปลกใหม่ของมันนี่เองที่ทำให้เคลประหลาดใจและ… ดีใจอย่างน่าประหลาด แม้ว่าวิญญาณไม้จะไม่ได้อยู่ข้างใน แต่มันก็ยังเป็นสิ่งที่ดี อย่างน้อยก็ต้องมีร่องรอยโบราณอยู่ข้างในมากมาย นี่คืองานเลี้ยงสำหรับนักโบราณคดี
เคลแทบรอไม่ไหวที่จะก้าวเข้าไปในห้อง
อย่างไรก็ตาม เพื่อความปลอดภัย เขายังคงส่งสัญญาณให้อังกอร์เข้าไปก่อน เมื่อแน่ใจว่าไม่มีอันตรายที่ชัดเจน เคลจึงบินเข้าไปข้างใน
อังกอร์ไม่ได้เข้าไปในห้องทันที แต่เขามองไปที่แบล็คเอิร์ล
“นี่คือห้องสุดท้ายของชั้นสองใช่หรือไม่”
แบล็คเอิร์ลนพยักหน้า
“ใช่ มันเป็นทางตัน”
อังกอร์เปรียบเทียบพิกัดเสียงสะท้อนที่เขาสัมผัสได้ก่อนหน้านี้และยืนยันว่ามีจุดสะท้อนอยู่ในห้องนี้
หากวิญญาณไม้เป็นผู้สร้างจุดสะท้อนขึ้นมา ก็ควรจะมีร่องรอยของมันอยู่ที่นี่แม้ว่ามันจะไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ตาม
เมื่อคิดได้ดังนั้น อังกอร์ก็ก้าวเข้าไปในห้องเช่นกัน
…
ห้องนี้มีสองชั้น ชั้นแรกส่วนใหญ่อยู่ในสภาพปรักหักพัง มีข้าวของที่แตกหักกระจัดกระจายอยู่ทุกหนทุกแห่ง อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับห้องอื่นๆ ที่นี่มีของที่ “นำกลับมาใช้ใหม่” มากกว่ามาก
ตัวอย่างเช่น กระเบื้องปูพื้น เตียงทราย ตะเกียงน้ำมัน ไฟผี… ทั้งหมดนี้มีคุณสมบัติเหนือธรรมชาติและถือได้ว่าเป็นวัสดุเหนือธรรมชาติ
แต่ละชิ้นราคาไม่แพงนัก แต่ถ้าอังกอร์ต้องการซื้อทั้งหมด มันก็จะมีมูลค่ามหาศาล
ความปรารถนาของดอร์คัสที่มีต่อห้องนั้นเห็นได้ชัดจากสายตาที่เขามองมัน
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะปรารถนามากแค่ไหน เขาก็ทำได้เพียงมองและไม่สามารถนำไปได้ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เป็นเพียงภาพมายา แต่ดอร์คัสได้ตัดสินใจอย่างลับๆ แล้วว่าครั้งต่อไปจะเป็นตาของเขา เมื่อเขามาสำรวจบันไดคุกแขวน เขาจะต้องกวาดที่นี่ให้เกลี้ยงอย่างแน่นอน
เพื่อทำกำไรให้ได้มากที่สุด ดอร์คัสถึงกับพยายามเกลี้ยกล่อมไม่ให้เคลเอาอะไรไปจากห้อง ในกรณีนั้น เมื่อเขามาปล้น พวกมันทั้งหมดก็จะตกเป็นของเขา!
ส่วนอังกอร์นั้น ดอร์คัสไม่ได้พยายามห้ามเขาเลย ประการแรก อังกอร์ยังคงขวางกั้นไม่ให้เขากล่าว ประการที่สอง อังกอร์ไม่ได้สนใจของเหล่านี้อยู่แล้ว
แผนของดอร์คัสนั้นสมบูรณ์แบบ แต่เขาไม่ได้พิจารณาถึงความเป็นไปได้ที่อังกอร์จะพบวิญญาณไม้ในรอบแรก แล้วถ้าไม่มีรอบที่สามล่ะ
หลังจากสำรวจชั้นแรกของห้องแล้ว พวกเขาก็มาถึงบันได
พวกเขายังไม่ขึ้นไปทันทีเพราะแบล็คเอิร์ลกำลังบินอยู่ที่หัวบันได จมูกของเขาชี้ไปที่ราวบันไดทั้งสองข้าง
มีเถาวัลย์หนามแถวหนึ่งห้อยอยู่บนราวบันได
“นั่นเถาวัลย์ดูดเลือดหรือเปล่า” วายี่ถามด้วยความอยากรู้
“มันมีชีวิตอยู่หรือตายแล้ว”
เคลสัมผัสเถาวัลย์อย่างระมัดระวังและตอบว่า
“ข้าคิดว่ามันตายแล้ว ไม่มีอะไรที่มีชีวิตอยู่เลย แต่ทำไมข้าถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับมัน แต่ข้าบอกไม่ถูกว่ามีอะไรผิดปกติ”
เมื่อคิดไม่ออก เคลจึงมองไปที่อังกอร์เพื่อขอความช่วยเหลือ
“เจ้าคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติเพราะ… มันเป็นของปลอม”
“ของปลอมรึ” ทั้งเคลและวายี่มองไปที่อังกอร์ด้วยความประหลาดใจ
อังกอร์พยักหน้า
“ใช่ มันเป็นของปลอม หากเจ้ามองดูดีๆ เจ้าจะเห็นว่าพวกมันแกะสลักจากไม้ ไม่ใช่เถาวัลย์”
แบล็คเอิร์ลเห็นด้วย
“มันถูกแกะสลัก แต่ข้าไม่ได้ใส่ใจในรายละเอียดตอนที่มาที่นี่ ตอนนี้พอมาคิดดูแล้ว เถาวัลย์เข้ากับราวบันไดได้อย่างลงตัว มันเกือบจะเหมือนกับว่ามันถูกสร้างมาเพื่อมันเลย”
“แต่สีสันและรูปแบบไม่เข้ากันเลย มันไม่เหมือนสิ่งที่เคยมีอยู่ในห้องนี้แต่เดิม มันเหมือนกับ…”
“มีคนเอามันมาใส่ไว้”
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
