Warlock Apprentice - WA 2650 ส่วนประกอบที่สมบูรณ์

WA 2650 ส่วนประกอบที่สมบูรณ์

ทุกคนหันไปมองที่มือของอังกอร์และเห็นของบางอย่างที่คุ้นตา

มันคือแหวนสีเงินขาว

“นี่ไม่ใช่แหวนที่ซู่หลิงเจอในตรอก ที่อยู่บนร่างของดวงตาแม่มดหรือไม่?” ดอร์คัสนึกขึ้นได้

“ใช่ แต่ไม่เหมือนกัน ข้าจำได้ว่าของที่ซู่หลิงเจอวงเล็กกว่านี้ วงนี้ดูใหญ่กว่า” เคลเป็นคนกล่าว

เขาเคยสัมผัสแหวนเงินวงนั้นมาก่อน จึงจำได้ชัดเจน

“แล้วรอบวงยังมีอักขระสีดำล้อมรอบอีก มันซับซ้อนกว่าของเดิมด้วย”

ดอร์คัสสังเกตอย่างตั้งใจ แล้วก็เห็นความต่างเหมือนกัน

 “ก็มีบางอย่างที่ต่าง แต่รูปทรงโดยรวมก็คล้ายกัน วัสดุก็ดูคล้ายกัน เป็นเหล็กธรรมดาหุ้มด้วยเงินแท้”

ดอร์คัสจึงหันไปถามอังกอร์

“ท่านไปเจอมาจากไหน? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับวิญญาณไม้หรือ?”

ทุกคนต่างจ้องมองอังกอร์ด้วยความสงสัย ว่าวงแหวนธรรมดานี้เกี่ยวข้องอะไรกับวิญญาณไม้

อังกอร์ตอบ

“ข้าได้มาจากซิซีอา เป็นของแลกเปลี่ยนที่วิญญาณไม้เอามาให้ซิซีอาเพื่อแลกทางผ่าน”

ทุกคนก็เข้าใจทันที หมายความว่าแหวนนี้เคยเป็นของวิญญาณไม้ และเป็นหนึ่งในสมบัติของมัน?

ดอร์คัสขมวดคิ้ว

“แล้วไอ้ของโง่นี่มีความหมายอะไร?”

ของธรรมดาอาจจะมีความหมายก็ได้ และมักจะสัมผัสความรู้สึกของเจ้าของผ่านจิตสัมผัส แต่เขากลับสัมผัสอะไรไม่ได้จากแหวนวงนี้เลย

อังกอร์ส่ายหัว

“มันไม่มีความหมายอะไร ซิซีอาก็บอกไว้ชัดว่ามันไม่มีความหมาย”

“งั้นซิซีอารับของที่ไม่มีความหมายไปทำไม? แบบนี้ไม่เท่ากับเราโดนหลอกหรือ? ดาบปลายแหลมของข้า… ยัยผู้หญิงบ้านั่น!” ดอร์คัสหน้าแสดงความเจ็บใจแต่ก็ยังกล้าบ่นแค่ในพันธะวิญญาณ

ไม่ใช่แค่ดอร์คัส คนอื่นก็รู้สึกแปลกใจที่ซิซีอาจะรับของไร้ความหมาย

“มันมีเหตุผลอยู่”

อังกอร์ถอนหายใจ สีหน้าแปลกประหลาด

“ตามกฎที่ผู้ปกครองตั้งไว้เมื่อหมื่นปีก่อน มีสองวิธีที่จะขึ้นไปบนแท่นได้ คือใช้ของพิเศษแลกทางผ่าน หรือมีบัตรผ่าน”

“แต่หลังจากผู้ปกครองของบันไดคุกแขวนจากไป ซิซีอาก็ไม่มีความจำเป็นต้องใช้ของเจาะจงอีก นางจึงเปลี่ยนสิทธิ์ในการแลกเปลี่ยนเป็นสมบัติที่นางชอบและมีความหมาย”

“ตอนที่วิญญาณไม้มาเยือน ซิซีอาก็ใช้กติกาเดียวกัน แต่…”

แบล็คเอิร์ลกล่าวแทรกขึ้นมาทันทีว่า

“วิญญาณไม้ที่เพิ่งเกิดใหม่ไม่มีสมบัติล้ำค่าอะไรขนาดนั้นหรอก”

อังกอร์พยักหน้า

 “ท่านกล่าวถูกแล้ว วิญญาณไม้ไม่มีอะไรเลย ของอย่างเดียวที่มันมีคือแหวนเงินวงนี้”

ดอร์คัสว่า

“หรือว่าตอนที่ซิซีอาเห็นว่ามันไม่มีสมบัติมาแลกเลย ก็เลยยอมๆ รับแหวนวงนี้?”

อังกอร์ส่ายหน้า

“ไม่ใช่ แหวนวงนี้ถึงจะไม่มีความหมายอะไร แต่สำหรับวิญญาณไม้มันสำคัญมาก มันไม่อยากให้ใครเลย”

“ซิซีอาเองก็ไม่ได้อยากได้แหวนนี้ ส่วนวิญญาณไม้ก็ไม่อยากยกให้เหมือนกัน” อังกอร์กล่าวต่อ

 “ถ้ามีสามเงื่อนไขนี้ครบ ข้าว่าพวกเจ้าคงเดาออกแล้วว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป”

แบล็คเอิร์ลคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เข้าใจทันที แต่เขาไม่ได้อธิบายอะไร

ในหมู่คนอื่นๆ ดอร์คัสเป็นคนแรกที่นึกออก

“อย่าบอกนะว่าวิญญาณไม้ไม่อยากออกไป?”

“ถูกต้อง” อังกอร์ตอบ

“ลองคิดดูให้ดี วิญญาณไม้เพิ่งจะเกิดใหม่ มันไม่รู้จัก -บันไดคุกแขวน- ด้วยซ้ำ แล้วมันมาที่นี่ทำไม? เหตุผลก็ง่ายๆ”

หลังจากที่วิญญาณไม้มีสติขึ้นมา ก็เห็นว่ารอบตัวเต็มไปด้วยดวงตาแม่มดน่ากลัวเต็มไปหมด มันเลยแกล้งตายอยู่นานหลายสิบปี

พอได้โอกาสหลบหนี สิ่งแรกที่วิญญาณไม้จะคิดก็คือรีบหนีให้ไกล แต่ปัญหาคือมันไม่รู้จักที่นี่เลย มันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยู่ที่ไหนหรือควรไปทางไหน

วิญญาณไม้เห็นว่ามีอุโมงค์สองทางเชื่อมกับพื้นที่มิติ อุโมงค์ที่อังกอร์ใช้เข้ามาต้องผ่านตรอกมากมาย ส่วนอีกทางหนึ่งอยู่หลังวิหาร ซึ่งเห็นได้ง่ายกว่า

แต่วิญญาณไม้ก็ไม่รู้หรอกว่าอันไหนคือทางออก แต่ถ้าดูจากผลลัพธ์สุดท้าย มันเลือกอุโมงค์หลังหอแฝด

แต่แค่เข้าอุโมงค์ไม่ได้หมายความว่าปลอดภัย พอเดินลึกเข้าไปในพื้นที่มิติ มันก็ไปเจอเส้นทางใหม่ — ท่อระบายน้ำ

ส่วนมันเข้ามามิตินี้จากท่อระบายน้ำได้อย่างไร อังกอร์ก็ไม่แน่ใจ แต่ก็คงเป็นเพราะกลิ่นเหม็นของท่อนั่นเอง เพราะวิญญาณไม้คือพลังชีวิตบริสุทธิ์ที่สุด แต่ท่อระบายน้ำกลับเต็มไปด้วยของสกปรก มืด และโสมม ซึ่งเป็นสิ่งที่มันเกลียดที่สุด

ท้ายที่สุด วิญญาณไม้เลยเลือกเข้ามาทางประตูมิติเพื่อมาหาซิซีอา

“แล้ววิญญาณไม้อยากได้อะไร?” อังกอร์ไม่รอให้คนอื่นตอบ

“มันคงหวังอะไรที่ดีกว่า เช่น ออกไปจากเมืองเนเธอร์ไปหาสถานที่ที่ดีกว่านี้ แต่สำหรับวิญญาณไม้ที่เพิ่งเกิดใหม่แล้ว มันทำอะไรแบบนั้นไม่ได้ สิ่งเดียวที่มันอยากได้… มีแค่อย่างเดียว คือ -ที่ที่ปลอดภัย- เท่านั้นเอง”

“ลองคิดในมุมมองของวิญญาณไม้ดูสิ มันไม่มีสมบัติล้ำค่าอะไรเลย ของชิ้นเดียวที่มีคือแหวนเงินวงนั้น ซึ่งมันก็ไม่อยากยกให้ซิซีอา แล้วเจ้าคิดว่าแท่นของซิซีอาปลอดภัยหรือไม่?”

“ดูเหมือนจะปลอดภัยอยู่นะ ตราบใดที่วิญญาณไม้อยู่บนแท่นแล้วไม่ตกลงไปในความว่างเปล่า ก็น่าจะปลอดภัยดี”

“นั่นแหละ เหตุผลก็คือวิญญาณไม้รู้สึกว่าที่นี่ปลอดภัย เลยตัดสินใจอยู่ที่นี่ เพราะซิซีอาไม่ยอมให้มันผ่านไป”

“ไม่ว่าซิซีอาจะพยายามไล่มันอย่างไร วิญญาณไม้ก็ไม่ยอมไปไหน ซ้ำยังกลับไปใช้วิธีเดิมคือการแกล้งตายอีกด้วย”

“ซิซีอาเองก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน เพราะไม่อยากทำร้ายวิญญาณไม้ สุดท้าย หลังจากเวลาผ่านไป ซิซีอาก็ต้องใช้วิธีบังคับ ถอดแหวนเงินออกจากตัววิญญาณไม้ แล้วเตะมันตกจากแท่นไป”

“ทั้งหมดก็มีแค่นี้แหละ” อังกอร์หันไปมองดอร์คัส

“ดังนั้น ที่เจ้าว่าซิซีอาให้สิทธิพิเศษกับวิญญาณไม้ก็ไม่ผิดนัก แต่มันมีเหตุผลของมันอยู่ ถ้าเจ้ากล้าไปนอนแกล้งตายอยู่บนแท่นสักสองสามปี บางทีซิซีอาอาจรำคาญแล้วสุ่มหยิบอะไรขว้างเจ้าลงไปก็ได้”

วายี่เสริม

“ข้าว่าซิซีอาคงไม่ใจดีเหมือนกับตอนที่เจอกับวิญญาณไม้หรอก โดยเฉพาะกับดอร์คัสที่ควบคุมปากตัวเองไม่ได้ คงอยู่ได้ไม่ถึงวันก็คงโดนจัดการแล้ว”

ดอร์คัสรีบขมวดคิ้วใส่วายี่ทันที

“อย่าเพ้อเจ้อกับเรื่องที่ยังไม่เกิด และครั้งหน้าช่วยเรียกข้าให้สุภาพด้วย อย่าเรียกแต่ชื่อข้าอีก ไม่งั้นข้าจะไม่ปรานี!”

แต่ดูเหมือนวายี่จะไม่สนใจคำขู่ของดอร์คัสเลยสักนิด เขาทำหน้าล้อเลียนใส่ดอร์คัส ก่อนจะวิ่งไปยืนข้างแบล็คเอิร์ลอย่างท้าทาย

“เจ้าจะทำอะไรได้ล่ะ?”

ดอร์คัสโมโหจนแทบควันออกหู แต่ก็ทำอะไรวายี่ไม่ได้ นอกจากจ้องตาเขม็งแล้วหันหน้าหนี

แม้ดอร์คัสกับวายี่จะทะเลาะกัน แต่การสนทนาของคนอื่นก็ยังดำเนินต่อ

หลังจากฟังเรื่องราวของอังกอร์แล้ว เคลกล่าวผ่านพันธะวิญญาณว่า

“ข้าว่าวิญญาณไม้ดูเป็นมิตรดีนะ”

อังกอร์ในใจแอบยกนิ้วให้เคล — “การเข้ากันได้สูง มองโลกในแง่ดีจริง ๆ”

แต่จริง ๆ แล้วซิซีอาก็รู้ดีว่าวิญญาณไม้แสบแค่ไหน พอกล่าวถึงก็อยากจะกลอกตาใส่ ส่วนเคลที่เป็นคนนอก กล่าวแบบนี้ได้ก็ไม่แปลก

“กลับมาเข้าเรื่องกันดีกว่า” อังกอร์กล่าวต่อ

“พวกเจ้าจำเหรียญทองสองเหรียญที่ข้าเอาออกมาได้หรือไม่? เหรียญหนึ่งเป็นตั๋วของข้า อีกเหรียญข้าตั้งใจจะเอาไปแลกแหวนของวิญญาณไม้”

อังกอร์เว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ

 “เหตุที่ซิซีอายอมแลกแหวนของวิญญาณไม้กับข้า เพราะสำหรับนางแล้ว นี่คือจุดบกพร่องเดียวในบรรดาของสะสมทั้งหมด”

“เข้าเรื่องเลย ข้าแลกแหวนของวิญญาณไม้กับซิซีอา เพราะคิดว่าถ้ามีใครในพวกเจ้ารู้คาถาติดตามหรือทำนายเส้นทาง ก็จะใช้แหวนวงนี้เป็นสื่อเชื่อมโยงเพื่อตามหาตำแหน่งวิญญาณไม้ได้ เพราะเครื่องประดับนี้เป็นของวิญญาณไม้” อังกอร์เหลือบมองไปทางแบล็คเอิร์ลตอนกล่าวถึงเรื่อง “ติดตาม” แต่แบล็คเอิร์ลก็ทำเป็นไม่สนใจสายตาของอังกอร์

อังกอร์ถอนหายใจ

“เดี๋ยวข้าจะบอกวิธีใช้แหวนนี้ติดตามตัวให้ทีหลัง ขอต่อเรื่องนี้ก่อน ข้าสังเกตว่าตอนที่ได้แหวนของวิญญาณไม้มา มันมีบางอย่างน่าสนใจ…”

ดอร์คัสกล่าวว่า

 “น่าสนใจตรงไหน?”

อังกอร์ไม่ได้ตอบทันที แต่ร่ายคาถาเรียก “มือแห่งคาถา” สีฟ้าอ่อนออกมาสี่ข้าง แล้ววางแหวนเงินวงนั้นไว้บนมือแห่งคาถาข้างหนึ่ง

ต่อมาเขาหยิบของชิ้นที่สองออกมาจากกำไลเงิน นั่นคือมงกุฎเงินขนาดเล็ก ซึ่งเป็นชิ้นเดียวกับที่เขาได้จาก “กล่องสุ่ม” ตอนแสดงสด อังกอร์วางมงกุฎสามแฉกนั้นไว้บนมือแห่งคาถาข้างที่สอง

สำหรับมือแห่งคาถาข้างที่สาม อังกอร์วางเครื่องประดับเงินรูปทรงรีที่เขาได้จากดวงตาแม่มด

ส่วนมือแห่งคาถาข้างสุดท้าย อังกอร์วางดันครอสลงไป

ดันครอสหันมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อังกอร์ชี้ไปที่แหวนเงินบน “นิ้วโป้ง” ของมันแล้วส่งสัญญาณให้ถอดออกมาวางบนมือแห่งคาถา

ดันครอสเองก็ชอบแหวนเงินที่อังกอร์หาได้ แต่เพราะอังกอร์ขอ มันเลยถอดแหวนออกวางไว้บนมือแห่งคาถาอย่างไม่เต็มใจ

“อย่าทำหน้าละห้อยขนาดนั้น เดี๋ยวข้ามีเวลาจะหลอมแหวนให้เจ้าใส่ทุกนิ้วเลย สีสันสดใส แถมยังเรืองแสงได้อีก รับรองว่าเวลาเจ้าออกไปข้างนอกจะเด่นสุด ๆ เลย” อังกอร์กล่าวพลางอุ้มดันครอสกลับไปที่ที่พักของมัน

หลังจากจัดแจงดันครอสเสร็จ อังกอร์ก็ผายมือให้ทุกคนมองไปยังมือแห่งคาถาทั้งสี่ข้าง

“นี่แหละคือจุดที่ข้าบอกว่าน่าสนใจ ลองสังเกตดูดี ๆ พวกเจ้ารู้สึกเห็นอะไรหรือไม่?”

“สีมันคล้ายกันหมดเลย นอกจากมงกุฎกับเครื่องประดับรูปวงรีแล้ว ที่เหลือเป็นสีเงินขาวทั้งนั้น” วายี่เป็นคนแรกที่ก้าวขึ้นมากล่าว

 “ใช่แล้ว นอกจากผงทองในมงกุฎกับเครื่องประดับรูปวงรี ทุกชิ้นเป็นเงินทั้งนั้น”

“วัสดุก็คล้ายกันด้วยนะ ล้วนแต่ทำจากเงินเนื้อดี

“ส่วนที่เหลือก็เป็นของธรรมดาทั้งนั้น” วายี่หยุดนิดหนึ่ง

“ นี่คือทั้งหมดที่ข้าเห็นละ แค่นั้นแหละ”

แบล็คเอิร์ลกล่าวขึ้น

“กล่าวเหมือนไม่กล่าวเลยนะ เจ้าไม่ได้เข้าใจจุดสำคัญเลย เจ้าช่างโง่จริง ๆ”

วายี่ได้แต่ทำหน้าเจื่อน เขาตอบคำถามไปก็เพราะอยากสนับสนุนขวัญใจของตัวเอง ไม่อยากปล่อยให้บรรยากาศเงียบจนเกินไป เลยกล่าวออกไปตามที่เห็น ไม่ได้พิจารณารายละเอียดอะไรมาก

แต่ไม่คิดว่าแบล็คเอิร์ลจะดุทันทีที่กล่าวจบ

วายี่รู้สึกน้อยใจเล็กน้อย จึงมองดูมือแห่งคาถาทั้งสี่อีกครั้ง รอบนี้เขาจ้องดูละเอียดมากขึ้น

หลังจากสังเกตดี ๆ วายี่ก็เห็นบางอย่างที่ไม่ได้ใส่ใจในตอนแรก

“ทำไมของพวกนี้พอวางรวมกันแล้วมันดูเข้ากันมากเลย?” วายี่ถาม

“มันเหมือนกับ… เหมือนกับ…”

เคลกล่าวเสริม

 “เหมือนวัตถุสมบูรณ์ที่ถูกแยกออกเป็นชิ้นส่วนเล็ก ๆ”

“ใช่!” วายี่พยักหน้า

“ถูกต้องเลย ตอนมองแยกชิ้นก็ไม่รู้สึกอะไร แต่พอมองรวมกันมันรู้สึกพิเศษ เหมือนกับว่าสามารถประกอบกันเป็นวัตถุชิ้นเดียวที่สมบูรณ์ได้”

วายี่มองอังกอร์อย่างคาดหวัง

อังกอร์ก็ผายมือให้วายี่มองไปข้าง ๆ

วายี่หันไปตามสัญชาตญาณ เห็นแบล็คเอิร์ลกำลังจ้องมองเขาอยู่

วายี่ถาม

“นายท่าน ข้ากล่าวอะไรผิดหรือเปล่า?”

“เจ้ากล่าวถูกแล้ว แต่ดูเหมือนเจ้าจะอยากได้คำชมจากอังกอร์มากกว่าอะไรทั้งหมดเลยนะ”

วายี่หัวเราะแห้ง ๆ ไม่รู้จะตอบยังไง

อังกอร์เลยกล่าวขึ้นช่วยวายี่

“วายี่กล่าวถูก ตอนข้าได้แหวนเงินจากซิซีอามา ข้าก็สังเกตว่าของพวกนี้เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งของพวกนี้ ที่จริงข้าได้ความคิดนี้จากเคล ตอนที่แสดงสดด้วย”

เคลเดาว่ามงกุฎกับเครื่องประดับรูปวงรีต้องมีความเกี่ยวข้องกันและน่าจะรวมเป็นชิ้นเดียวได้ ด้วยคำชี้แนะของเคล อังกอร์จึงมองแหวนเงินของซิซีอาและแหวนที่เขาให้ดันครอสในฐานะ “แหวน” เหมือนกัน ความคิดนี้ทำให้เขาเชื่อมโยงสิ่งต่าง ๆ ได้ทันที

ขณะที่อังกอร์กล่าว เขาก็ใช้มือแห่งคาถาทั้งสี่ควบคุมให้ชิ้นส่วนทั้งหมดประกอบเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว

ในไม่ช้าก็ปรากฏวัตถุชิ้นหนึ่งในมือแห่งคาถาข้างที่เหลือ ดูแล้วกลมกลืนกันอย่างประหลาดแต่ก็มองไม่ออกว่าคืออะไร

อังกอร์ไม่รู้ว่าสิ่งนี้เอาไว้ใช้ทำอะไร แต่เขารู้สึกได้ว่ามันคือวัตถุที่สมบูรณ์และกลมกลืนกันอย่างลงตัว

ส่วนบนสุดของวัตถุคือมงกุฎเงินสามแฉก มองเผิน ๆ อาจจะดูธรรมดาแต่ถ้าสังเกตดี ๆ จะเห็นลวดลายสีเข้มและประกายสีทองแวบ ๆ สลับกันไปมา ให้ความรู้สึกหรูหราแต่ไม่ฉูดฉาด

ด้านล่างของมงกุฎนั้นคือแหวนเงินวงเล็กที่ซู่หลิงเจอเป็นชิ้นแรก ก่อนหน้านี้ทุกคนไม่ได้ใส่ใจเพราะมันดูเรียบง่ายไม่มีลวดลายใด ๆ แต่ตอนนี้เพิ่งรู้ว่ามีเหตุผลที่มันต้องเรียบง่าย เพราะแหวนนี้จะเผยให้เห็นแค่บางส่วน ที่เหลือจะถูกมงกุฎปิดไว้จนดูเหมือนเป็นฐานกลมรองมงกุฎ

ถัดลงมาคือเครื่องประดับรูปวงรี เดิมทีอังกอร์คิดว่ามงกุฎจะเชื่อมติดกับเครื่องประดับโดยตรง แต่ความจริงแล้ว ในมงกุฎมีโครงสร้างเล็ก ๆ เอาไว้รองรับแหวนวงเล็ก ไม่ใช่เพื่อยึดกับเครื่องประดับรูปวงรีโดยตรง

แหวนวงเล็กจึงไปเสียบกับช่องของเครื่องประดับรูปวงรีได้อย่างพอดี ทำให้ส่วนบนสุดของเครื่องประดับดูมีฐานรองที่แน่นหนา

ถัดจากเครื่องประดับรูปวงรีลงมา คือแหวนวงใหญ่ที่อังกอร์ได้มาจากซิซีอา แหวนวงใหญ่นี้ก็เข้าไปประกบกับฐานล่างของเครื่องประดับรูปวงรีได้อย่างลงตัว

เพราะทั้งด้านบนและล่างของจี้ถูกแหวนทั้งสองวงนี้ปิดไว้ เวลามองโดยรวม เครื่องประดับรูปวงรีจึงดูเหมือนเป็นชิ้นกลางทรงสี่เหลี่ยมมากกว่าวงรี

อังกอร์เองก็บอกไม่ได้ว่าสิ่งนี้ถูกสร้างมาเพื่ออะไร แต่ทั้งหมดนี้ดูงดงามและประณีตมาก