Warlock Apprentice - WA 2648 นางช่างขี้ระแวง
WA 2648 นางช่างขี้ระแวง
ซิซีอาเดินผ่านจอนแล้วนั่งลงตรงข้ามกับอังกอร์อีกครั้ง นางไม่ได้กล่าวอะไรในทันที แต่กลับยกมือขึ้นแตะหน้าผากและจมอยู่ในห้วงความคิด
อังกอร์รู้ว่าตัวเองผิดพลาดตรงไหน จึงไม่ได้แสดงความหงุดหงิดออกมา เขานั่งรออย่างอดทนจนกว่าซิซีอาจะตั้งสติได้
“โกโก้กับลูลู่เป็นของจริง” ประมาณสองนาทีให้หลัง ซิซีอาก็กล่าวขึ้นมาในที่สุด
หลังจากหยุดไปชั่วครู่ ซิซีอาก็กล่าวต่อ
“แต่พวกเขาก็เป็นของปลอมด้วย”
“สิ่งที่เป็นของจริงคือความทรงจำในอดีต แก่นแท้ และจิตสำนึกที่เป็นอิสระของพวกเขา แต่สิ่งที่เป็นของปลอมก็คือร่างกายของพวกเขา” ซิซีอาอธิบายความเห็นของตัวเอง
“แปลว่าตอนนี้ท่านก็เชื่อข้าแล้วใช่หรือไม่?” อังกอร์ถาม
ซิซีอาส่ายหน้า
“ข้าบอกได้แค่ว่าจิตสำนึกของโกโก้กับลูลู่เป็นของจริง แต่ข้ายังไม่รู้ว่าโบโบต้าที่เจ้ากล่าวถึงนั้นเป็นของจริงหรือเปล่า”
“ท่านไปเจอเขาเอง เดี๋ยวก็รู้” อังกอร์ตอบ
ซิซีอาถาม
“เขาอยู่ที่ไหน?”
อังกอร์ชี้ขึ้นด้านบน
“เขาอยู่ในห้องอาหารที่ชั้นสอง ถ้าหาไม่เจอ ก็ลองถามสาวใช้ให้พาไปก็ได้”
“เจ้าหมายความว่าข้าโง่จนหาทางเองไม่เจอหรือไง?”
“เปล่า แค่เตือนด้วยความหวังดี ถ้าท่านต้องการอะไร ท่านสามารถถามสาวใช้ที่นี่ได้เลย”
ซิซีอาลุกขึ้น ดูเหมือนนางไม่อยากสนทนากับอังกอร์ต่อแล้ว แต่จะไปหาโบโบต้าแทน
“ข้าต้องไปด้วยหรือไม่?” อังกอร์ถาม
“ถ้าเจ้าคือคนที่สร้างความฝันนี้ขึ้นมา อยู่หรือไม่อยู่ก็ไม่ต่างกันไม่ใช่หรือ?”
“ท่านก็ยังคิดว่าที่นี่เป็นแค่ความฝัน แปลว่าท่านยังไม่เข้าใจแก่นแท้ของที่นี่” อังกอร์ยืดแขน
“เอาเถอะ ไปหาโบโบต้าแล้วให้เขาเล่าความจริงให้ฟัง ข้าจะไม่ไปร่วมวงด้วย ข้าจะรอท่านอยู่ตรงนี้”
“แล้วก็อย่าใช้เวลาสนทนานานนัก ที่นี่เชื่อมต่อกับโลกจริง กล่องของท่านควบคุมเวลาที่นี่ไม่ได้ รีบหน่อย ข้าจะไปหา -วิญญาณต้นไม้- ถ้าสนทนาจบแล้วก็มาหาข้า ท่านจะมีเวลาสนทนากับโบโบต้าอีกเยอะ”
ซิซีอาหูผึ่ง
“หมายความว่าข้าจะเข้ามาที่นี่ได้อีกหรือ?”
“แน่นอน สองผู้ติดตามปีศาจหินของท่านก็หลับตายอยู่ข้างนอกแล้ว พวกเขามีชีวิตอยู่ได้แค่ในดินแดนแห่งความฝันเท่านั้น ท่านใจร้ายปล่อยให้พวกเขาเดินเตร็ดเตร่ในโลกแปลก ๆ แบบนี้ตามลำพังหรือ? ยิ่งไปกว่านั้น ตอนอยู่ในกล่อง ท่านก็แทบจะตัดขาดจากโลกภายนอก แต่ที่นี่ ท่านอยากติดต่อกับใครในแถบเขตเวทมนตร์ทางใต้ก็ทำได้ทั้งนั้น”
“หมายความว่าไง?”
ซิซีอาสัมผัสได้ว่าคำกล่าวของอังกอร์มีข้อมูลสำคัญซ่อนอยู่มาก แต่ก็ยังไม่เข้าใจทั้งหมด
“ท่านสามารถไปหาคำตอบด้วยตัวเองได้ หากไม่อยากเสียเวลา ก็ไปถามโบโบต้าเถอะ”
ซิซีอามองอังกอร์ด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ถามอะไรอีก
แต่ก่อนที่นางจะได้เดินออกไป อังกอร์ก็กล่าวขึ้นอีกครั้ง
“ข้าลืมบอกท่านไป ท่านคิดว่าคำตัดสินที่ท่านกล่าวเมื่อกี้ถูกต้องจริงหรือ?”
ซิซีอาไม่ได้ตอบ เพียงแต่หันมามองอังกอร์ด้วยสายตาตั้งคำถาม
“โกโก้กับลูลู่เป็นของจริง แต่ท่านคิดว่าทำไมร่างกายของพวกมันถึงเป็นของปลอม?”
“แล้วเจ้าคิดว่าไงล่ะ? หรือจะบอกว่าร่างกายใหม่ที่อ่อนแอของพวกมันเป็นของจริง?”
“อย่างน้อยในดินแดนความฝันนี้ มันก็เป็นของจริง เหมือนกับร่างกายที่ท่านกำลังใช้อยู่ตอนนี้ นี่คือตัวตนใหม่ที่อ้างอิงจากความเป็นจริง ตราบใดที่ท่านรักษามันไว้ มันก็จะเป็นร่างของท่านบนดินแดนความฝันนี้ และจะอยู่กับท่าน”
ซิซีอาหรี่ตาลง
“เจ้ากำลังจะบอกว่านี่คือโลกจริง? ว่าร่างกายทั้งหมดในที่แห่งนี้ถูกสร้างขึ้นงั้นหรือ?”
“ท่านสามารถพิสูจน์เองได้ว่าสถานที่นี้จริงหรือไม่ ส่วนร่างกายจะเป็นสิ่งสร้างขึ้นหรือเปล่า ข้าก็ไม่รู้…อย่ามองข้าด้วยสายตาสงสัยนักเลย ข้ากล่าวจริง สิ่งเดียวที่ข้ารู้คือดินแดนความฝันนี้กำลังถูกปรับแต่งให้สมบูรณ์ขึ้นเรื่อย ๆ และร่างกายของทุกคนที่นี่ก็ถูกพัฒนาไปพร้อมกัน แต่เหตุผลที่แท้จริงเป็นเพราะอะไร ข้าก็ไม่อาจบอกได้”
คำกล่าวของอังกอร์ยิ่งทำให้ซิซีอาสงสัยมากขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน นางก็ยิ่งรู้สึกสนใจดินแดนความฝันแห่งนี้มากขึ้น
“เจ้าดีแต่กล่าว…อย่าหลอกข้าอีกก็แล้วกัน”
กล่าวจบ ซิซีอาก็หันหลังเดินออกไปหลังม่าน
อังกอร์ไม่ได้กล่าวอะไรต่อ
“ข้าลืมบอกไปว่านี่คือคฤหาสน์แพดท์ ยินดีต้อนรับ ท่านหญิงซิซีอา ขอแนะนำอย่างเป็นมิตร: ซุปเห็ดของหัวหน้าแม่บ้านมานาอร่อยมาก ข้าได้กลิ่นแล้ว ลองชิมดูด้วยล่ะ”
ซิซีอาเพียงแค่ฮึดฮัดเบา ๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไร
จากเสียงฝีเท้าที่ค่อย ๆ ห่างออกไปนอกร่มผ้า อังกอร์ก็รู้ว่าซิซีอาได้ขึ้นไปชั้นบนแล้ว
อังกอร์ถอนหายใจยาวออกมาในที่สุด
ต่อจากนี้ ทุกอย่างต้องขึ้นอยู่กับฝีมือของโบโบต้าแล้ว มีคำทำนายของโดโดโร่ช่วย ก็คงไม่มีปัญหาใหญ่
สิ่งเดียวที่อาจเกิดขึ้นได้ก็คือ หากซิซีอาไม่ยอมรับโบโบต้าในฐานะผู้บูชาต้นกำเนิด ก็คงช่วยอะไรไม่ได้ ชีวิตผู้บูชาต้นกำเนิดของโบโบต้าก็ถือว่าล้มเหลว
อังกอร์สามารถแอบฟังสิ่งที่ซิซีอาสนทนากับโบโบต้าได้อย่างง่ายดาย แต่เขาไม่ได้ทำแบบนั้น
ไม่ใช่เพราะเขาไว้ใจโบโบต้า แต่เป็นเพราะเขาเชื่อมั่นในโดโดโร่
โดโดโร่มา “ชี้นำ” โบโบต้าด้วยตัวเอง หากโบโบต้ายังหลงกลซิซีอาอีก อังกอร์ก็จะไม่ยอมให้โดโดโร่จุดไฟแท่นบูชาบรรพชนแน่นอน โชคดีที่โดโดโร่เองก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นอยู่แล้ว
ระหว่างที่ซิซีอาสนทนากับโบโบต้า อังกอร์ก็ไปจัดการเรื่องสองปีศาจหิน
ด้วยความช่วยเหลือของปีศาจหินทั้งสอง ตัวตนของซิซีอาจึงไม่ค่อยสงสัยอีกต่อไป อังกอร์ก็ไม่ได้คิดจะใช้พวกมันเป็น “สัตว์กระดาษ” ในสารานุกรมสัตว์เวทมนตร์แต่อย่างใด ส่วนวัตถุประสงค์ของพวกมัน นอกจากจะเป็นข้อมูลวิจัยเพิ่มเติมให้กับจอนแล้ว ก็เป็นได้แค่ “มาสคอต” หรือ “ขยะ” เท่านั้น
สำหรับพรสวรรค์ของปีศาจหินอย่าง “ผู้เฝ้าประตู” ที่จะให้ไปเป็นยาม? ตัดใจเถอะ ร่างใหม่ของพวกมันเพิ่งถือกำเนิด ยังอ่อนแอสุด ๆ หากไม่ฝึกฝนก็ไม่มีทางแข็งแกร่งได้ จะสู้กับชาวนาธรรมดาได้หรือเปล่ายังไม่แน่ใจเลย
หน้าตาน่ากลัวของพวกมันก็มีไว้แค่ขู่คนเท่านั้น
แม้จะเรียกว่า “จัดการ” แต่จริง ๆ ก็คือพาโกโก้กับลูลู่เดินชมคฤหาสน์ ให้พวกมันคุ้นเคยกับสถานที่และผู้คน อยากให้ทุกคนรู้ว่า ปีศาจหินทั้งสองนี้ไร้ประโยชน์เรื่องการต่อสู้ ให้คิดซะว่าเป็น “มาสคอต” ไป
เมื่อเสร็จเรียบร้อย อังกอร์ก็บอกให้พวกมันหาที่อยู่ในคฤหาสน์ตามสบาย
หลังจากนั้น อังกอร์ก็เดินกลับเข้าปราสาทอย่างช้า ๆ
เพราะซิซีอายังไม่กลับมา เขาจึงยังไม่อยากไปไหน เลยเปิดกลุ่มต้นไม้ แล้วสนทนากับ “ยายเหล็ก” ที่คอยอยู่เสมอ
…
สิบห้านาทีต่อมา ภายในกล่องแห่งซิซีอา
เมื่อซิซีอาฟื้นจากบัลลังก์ นางก็มองลงมาเห็นอังกอร์ที่ยืนอยู่ตรงขอบความมืด ราวกับเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้
“เจ้า—” นางกำลังจะกล่าวอะไรบางอย่าง แต่อังกอร์ตัดบทขึ้นก่อน
“ถ้าท่านมีคำถามเกี่ยวกับดินแดนความฝัน อย่ามาถามข้าเลย ทางที่ดีท่านควรหาคำตอบด้วยตัวเอง ดั่งเช่นหนังสือ ยังมีวิธีเข้าใจได้มากมาย นับประสาอะไรกับโลกใบหนึ่ง แต่ละคนมองโลกต่างมุม คำตอบที่ได้ก็ไม่เหมือนกัน ข้าเองอาจให้คำตอบที่ถูกต้องไม่ได้ทั้งหมดจากสิ่งที่ข้ารู้” อังกอร์พยายามกล่าวให้ความ “ขี้เกียจ” ของตนดูเหมือนเป็นเรื่องของผู้รู้ลึกล้ำ
“กลับเข้าสู่ประเด็นหลักเถอะ ท่านซิซีอา ท่านคิดว่าโบโบต้าเป็นตัวละครปลอมที่ข้าสร้างขึ้นหรือไม่?” อังกอร์ถามย้ำอีกครั้งหลังจากแน่ใจว่าซิซีอาเข้าใจทุกอย่างแล้ว
ซิซีอาพยักหน้า
“โบโบต้าเป็นคนตระกูลต้นกำเนิด ข้ามั่นใจในข้อนี้”
อังกอร์ถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่โบโบต้าไม่ทำเรื่องพัง
“งั้นท่านเชื่อในสิ่งที่ข้ากล่าวแล้วใช่หรือไม่?”
ซิซีอาไม่ตอบ บางครั้งความเงียบก็คือคำตอบ
“ตอนนี้ท่านคงเข้าใจแล้วว่าทำไมข้าถึงบอกว่าเราจะพบกันได้บ่อยในอนาคตใช่หรือไม่? แค่เราออนไลน์พร้อมกันก็เจอกันได้ไม่ยาก ท่านไม่ต้องรอพึ่งแต่เหล่านักปราชญ์เพื่อจะได้ข่าวสารล่าสุดอีกต่อไป ที่แดนฝันร้างก็มีผู้มีพลังเหนือธรรมชาติอยู่ ท่านสามารถกล่าวสนทนากับพวกเขาได้”
หลังจากกล่าวสนทนากับโบโบต้าแล้ว ซิซีอาก็ได้รู้อะไรอีกมากมาย และเพราะเหตุนี้เอง นางจึงเริ่มปฏิบัติกับอังกอร์อย่างให้เกียรติมากขึ้น
ในความหมายกว้าง แดนฝันร้างคือโลกใหม่ที่แยกตัวเป็นอิสระจากโลกแห่งความฝัน
ซิซีอาเคยได้ยินข่าวลือว่าการมีอยู่ของโลกแบบนี้นับเป็นปาฏิหาริย์อย่างหนึ่ง แล้วโลกใหม่ของอังกอร์จะกลายเป็นปาฏิหาริย์ในอนาคตหรือเปล่า? หรือจะกลายเป็นโอกาส?
“เกี่ยวกับแดนฝันร้าง ข้าอยากถามเจ้าข้อเดียว ที่นี่เป็นสถานที่ถาวรหรือเปล่า?”
“มันคงที่ ข้าว่าประมาณนั้น แต่มันอยู่ข้างนอกโลกแห่งความฝันเสมอ ถ้าเราเจอปีศาจทรงพลังจากโลกแห่งความฝันเข้า ที่นี่ก็อาจถูกทำลายได้เช่นกัน”
“หรือว่า เจ้าเคยเจอสัตว์เวทมนตร์ในแดนฝันร้างมาก่อนหรือ?”
“นั่นเป็นคำถามที่สองแล้วนะ แต่ข้าก็ไม่ติดจะเล่า ใช่ ข้าเคยเจอ แต่ข้าหาคนมาช่วยแล้วก็จัดการมันจนได้”
“ในฐานะพ่อมดจากถ้ำสัตว์ป่า ข้ามีคนสนับสนุนมากมาย และในแดนฝันร้างก็มีวิญญาณบรรพชนอยู่ เช่น วิญญาณต้นไม้ที่ท่านรู้จัก พวกท่านทั้งคู่ต่างก็มีชีวิตมานานกว่าหมื่นปี ทำไมไม่ลองสนทนากันดูล่ะ เผื่อจะมีเรื่องที่สนทนากันถูกคอ”
“ข้าไม่รู้จักเขาหรอก แค่เคยได้ยินชื่อเท่านั้น”
“ไม่ต้องกังวล ท่านไปแดนฝันร้างเมื่อไหร่ก็ได้ จะใช้เวลาทั้งหมดอยู่ที่นั่นก็ยังได้ และสุดท้ายท่านก็จะได้รู้จักพวกเขาเอง”
“แล้วตัวตนของข้าล่ะ?” ซิซีอาหัวเราะเบา ๆ
“เจ้าคิดว่าข้าเป็นใครล่ะ? เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าเป็นใคร?”
อังกอร์มองซิซีอาด้วยสายตาคลางแคลง
“ท่านเคยเป็นผู้บูชาต้นกำเนิดมาก่อนใช่หรือไม่?”
ซิซีอาถึงกับกล่าวไม่ออก นางคิดว่าอังกอร์รู้แล้วว่านางคือใคร แต่ที่แท้อังกอร์แค่รู้เชื้อสายเท่านั้น
อังกอร์มองสีหน้าของซิซีอาที่กล่าวอะไรไม่ออก พลางทำเป็นใสซื่อไปตามบท ตามที่ซิซีอาเคยกล่าวไว้ว่า “ผู้ปกครองนักปราชญ์” มีสถานะเท่ากับนาง อังกอร์จึงรู้ได้ทันทีว่าซิซีอาไม่ได้เป็นเพียงผู้บูชาต้นกำเนิดธรรมดา นางอาจเคยเป็นคนสำคัญเมื่อหนึ่งหมื่นปีก่อนก็เป็นได้
แต่เมื่อซิซีอาไม่กล่าวอะไร อังกอร์จึงเลือกที่จะไม่ถามต่อ
จะเรียกนางอย่างอื่นก็ได้ ถ้านางเป็นคนสำคัญจริง ๆ เขาก็แค่เปลี่ยนคำเรียกเท่านั้น
แน่นอนว่าการเปลี่ยนคำเรียกไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับอังกอร์ แต่อังกอร์หวังว่าอย่างน้อยซิซีอาจะอยู่ฝ่ายเดียวกันก่อนที่จะเปลี่ยน หากไม่เป็นเช่นนั้น เวลาทำอะไรก็ต้องระมัดระวัง
“ในฐานะผู้บูชาต้นกำเนิด ต่อให้ท่านไม่อยากรู้จักคนเหล่านั้น แต่ตราบใดที่ท่านอยู่ในแดนฝันร้าง ท่านก็จะได้รู้จักผู้นำของถ้ำสัตว์ป่าอยู่ดี เพราะข้าเองก็ไม่อาจปกป้องผู้บูชาต้นกำเนิดที่ยังมีชีวิตได้ด้วยตัวคนเดียว หากไม่มีถ้ำสัตว์ป่า คงถูกโลกภายนอกกลืนกินไปนานแล้ว”
“เว้นแต่ว่าท่านจะไม่คิดกลับเข้าสู่แดนฝันร้างอีกเลย”
อังกอร์มองที่สร้อยคอระหว่างคิ้วของซิซีอา
“สร้อยเส้นนี้คืออุปกรณ์ล็อกอินของท่าน ข้ามอบให้ท่านแล้วและจะไม่เอาคืน ท่านจะใช้มันต่อหรือจะถอดทิ้งก็แล้วแต่การตัดสินใจของท่านเอง”
ขณะที่กล่าว ซิซีอาก็เผลอยกมือไปจับสร้อยที่หน้าผาก ตั้งใจจะถอดออก แต่เพราะสร้อยนั้นใหญ่และประณีต ทำให้ขวางสายตาได้ง่าย
แต่คำกล่าวของอังกอร์ก็ทำให้มือของซิซีอาชะงัก
แน่นอนว่านางยังอยากกลับเข้าสู่แดนฝันร้างอีก หลังจากอยู่ตัวคนเดียวมานานนับหมื่นปี แม้แต่แค่ได้มองผู้คนจากระยะไกลยังถือเป็นความฟุ่มเฟือย ยิ่งกว่านั้น ซิซีอายังสามารถสนทนากับผู้คนเหล่านั้นได้
นอกจากนี้ ยังมีโบโบต้าอยู่ที่นั่นด้วย
ต่อให้มันจะเป็นเพียงความฝัน ซิซีอาก็ยินดีจะอยู่ในฝันนี้ไปตลอด
ถ้านางถอดสร้อยออกตอนนี้ อังกอร์อาจเข้าใจผิดว่านางไม่ต้องการอุปกรณ์นี้และอยากจะทิ้งมัน
คิดได้ดังนั้น นางก็ชะงักมือ แล้วยิ้มเจื่อน ๆ ต่ออังกอร์
เดี๋ยวค่อยถอดทีหลังก็ได้ ยังใส่ไว้แบบนี้ไปก่อน
“ท่านมีคำถามอื่นอีกหรือไม่ ท่านซิซีอา? แต่ขอร้อง อย่าถามเรื่องแดนฝันร้างกับข้าอีกนะ” อังกอร์กล่าวพลางมองซิซีอา
ซิซีอาคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“โบโบต้าบอกข้อมูลกับข้ามาเยอะมาก มันซับซ้อน ข้าต้องใช้เวลาจัดการความคิดก่อน ตอนนี้ยังไม่มีอะไรจะถามเพิ่ม”
“ถ้าท่านไม่มีคำถามเพิ่มเติม ข้าขอตัวก่อน หากต้องการอะไร ทิ้งข้อความไว้ในกลุ่มต้นไม้ได้เลย ถามโบโบต้าดูว่ากลุ่มต้นไม้คืออะไร ถ้ารีบจริง ๆ สนทนากับฟรอยด์ เขาจะติดต่อข้าโดยเร็วที่สุด”
กล่าวจบ อังกอร์ก็ยกมือทำท่ากึ่งเชิญ เหมือนบอกเป็นนัยว่า ซิซีอาสามารถส่งเขาออกจากกล่องได้แล้ว
แต่ซิซีอาไม่ได้รีบส่งอังกอร์ออกไปทันที นางกลับถามขึ้น
“เจ้าต้องการให้ข้าไปพบผู้ปกครองนักปราชญ์ในแดนฝันร้างหรือ?”
“ใช่ หากเป็นไปได้ ข้าหวังว่าผู้ปกครองนักปราชญ์จะยอมพบกับท่านซิซีอา ข้าเชื่อว่าท่านจะโน้มน้าวใจเขาได้ง่ายกว่าข้า”
ซิซีอาพึมพำกับตัวเอง
“คนที่จะถูกเรียกว่าผู้ปกครองนักปราชญ์ จะต้องมีอะไรที่เหนือกว่าคนอื่น ข้ามองอะไรในแดนฝันร้างไม่ออก แต่ผู้ปกครองนักปราชญ์อาจจะเห็นบางอย่างได้ เจ้าต้องการจริง ๆ หรือที่จะให้เขาเข้าไปในแดนฝันร้าง?”
อังกอร์ไม่ได้ตอบ เพราะรู้ว่าซิซีอายังกล่าวไม่จบ
อย่างที่คิดไว้ ซิซีอาเพียงหยุดชั่วครู่ก่อนจะกล่าวต่อ
“เจ้าให้ข้าเห็นทั้งเปลวไฟต้นกำเนิด แดนฝันร้าง แล้วก็โบโบต้า… ข้าพอจะเดาได้ว่าเจ้าต้องการรับข้าเข้ากลุ่ม”
-เปล่า ข้าไม่ได้อยากรับใครเข้ากลุ่ม ข้าแค่อยากหา “บรรพบุรุษ” ให้โดโดโร่ต่างหาก- อังกอร์คิดในใจ แต่ภายนอกเพียงแค่ถามกลับ
“แล้วอย่างไร?”
“จะรับข้าเข้ากลุ่มได้หรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าเอง แต่เจ้าจะไม่มีทางโน้มน้าวผู้ปกครองนักปราชญ์ได้”
“ทำไม?”
ซิซีอาตอบ
“เจ้าคิดหรือว่าจะเปลี่ยนใจผู้ที่คอยเฝ้าซากปรักหักพังมานับหมื่นปี แล้วยืนยันมาตลอดว่าเมืองเนเธอร์จะกลับมาเกิดใหม่ได้?”
“ผู้ปกครองนักปราชญ์ภักดีต่อเมืองเนเธอร์อย่างแท้จริง ส่วนข้าเป็นกลาง เข้าใจหรือยัง?”
อังกอร์พยักหน้าเข้าใจ ซิซีอาพอจะกล่าวสนทนาได้ แต่ผู้ปกครองนักปราชญ์ไม่มีวันทรยศต่อเมืองเนเธอร์แน่นอน
“อีกเรื่องหนึ่ง อย่าหลงคิดว่าผู้ปกครองนักปราชญ์จะสุภาพอ่อนโยนอยู่เสมอ เวลาต้องฟื้นฟูเมืองเนเธอร์ เขาจะทำทุกวิถีทาง ถ้าแดนฝันร้างกลายเป็นโลกใหม่ได้จริงอย่างที่เจ้าบอก มันจะพิเศษมาก… บางทีผู้ปกครองนักปราชญ์อาจทำทุกอย่างเพื่อให้แดนฝันร้างกลายเป็นหนึ่งในไพ่ตายของเขา”
อังกอร์ลูบคาง
“แบบนี้ข้าคงต้องระวังตัวมากขึ้นกับผู้ปกครองนักปราชญ์”
“แค่ระวังพอหรือ?” ซิซีอาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว…แต่สร้อยที่หน้าผากก็แทบจะขีดข่วนหน้าผากนางแล้ว
“ข้ารู้ว่าถ้ำสัตว์ป่าเป็นองค์กรที่แข็งแกร่ง และพวกเขาก็จะช่วยเจ้าแน่นอน แต่เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่า เมืองเนเธอร์ที่ซ่อนตัวนิ่งมานับหมื่นปี จะเป็นลูกแกะเชื่อง ๆ อย่างนั้นหรือ?”
“ถ้าเจ้ายังอยากให้ข้าไปพบผู้ปกครองนักปราชญ์ในแดนฝันร้าง ข้าก็จะไป แต่ขอให้เจ้าระวังตัวให้มาก”
อังกอร์พยักหน้า
“ข้าเข้าใจ ขอบคุณสำหรับคำเตือน ท่านซิซีอา”
ซิซีอาไม่ได้กล่าวอะไรต่อ นางเพียงโบกมือเบา ๆ รูนสีแดงที่ส่องแสงเรืองรองก็ค่อย ๆ ลอยมาหาอังกอร์
“นี่คือตั๋วของเจ้า เก็บไว้ มันจะนำทางเจ้าไปที่บันไดคุกแขวน”
อังกอร์มองรูนสีแดงที่ลอยอยู่เหนือฝ่ามือด้วยความสนใจ เขาสังเกตเห็นมันตั้งแต่แรกแล้ว ตัวรูนดูธรรมดาแต่กลับไม่สามารถลอกเลียนแบบได้เลย
“อย่าสงสัยเลย นี่ก็แค่ของแถมจากมิติอื่น เจ้าจะคิดว่ามันเป็นของต่างถิ่นก็ได้ เอาออกไปด้านนอกของที่นี่ไม่ได้หรอก พอเจ้ากลับออกไป มันก็จะคืนกลับมาหาข้าเอง”
ซิซีอาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนกล่าวต่อ
“ข้าจะส่งเจ้าออกไปแล้ว”
“เดี๋ยวก่อน…”
ซิซีอากล่าว
“…”
อังกอร์ยิ้มกว้าง
“พวกเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ ข้าก็รอท่านทุกครั้งที่เรียก ข้าก็อยากให้ท่านรอข้าเหมือนกัน”
ซิซีอาถาม
“แล้วเจ้าต้องการอะไรอีก?”
“ไม่มีเรื่องสำคัญอะไร แค่อยากยืนยันบางอย่างกับท่านซิซีอาเท่านั้น”
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
