Warlock Apprentice - WA 2607 เงื่อนไขการผ่านทางนักปราชญ์
WA 2607 เงื่อนไขการผ่านทางนักปราชญ์
“ข้าว่าเจ้าคงไม่ใช่คนประเภทที่จะถามคำถามแบบนั้นหรอก” เดย์ไทม์หันไปมองพ่อมดฝึกหัดสองคนในกลุ่ม
“ข้าว่าน่าจะเป็นเจ้าสองคนนั้นมากกว่านะที่ถามคำถามนี้ ใช่หรือไม่?”
“นั่นไม่สำคัญหรอก อีกอย่าง ข้าก็ไม่ใช่คนประเภทที่ถามคำถามแบบนั้นอยู่แล้ว”
เดย์ไทม์พ่นลมหายใจเย็นชา
“เจ้ามีปีศาจคอยปกป้อง มีลมแรงคอยหนุนหลัง ยังมีเวทมนตร์ภาพมายาอยู่รอบตัวอีก เจ้าถึงกับถามคำถามแบบนั้นออกมาได้ ช่างขี้ขลาดเสียจริง”
“เมื่อเผชิญกับอนาคตที่ไม่รู้จัก การขี้ขลาดก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร” อังกอร์ตอบกลับเรียบๆ
ขณะที่เดย์ไทม์กับอังกอร์โต้ตอบกันไปมา วายี่—เจ้าของคำถาม—ก็หลุบตาลงอย่างอับอาย หากรู้ว่าปีศาจจะหัวเราะเยาะอังกอร์แบบนี้ เขาคงไม่ถามคำถามออกไปแน่
แต่ถึงอย่างนั้น การได้รับการปกป้องจากบุคคลที่ตนชื่นชอบก็รู้สึกดีไม่น้อย…
ขณะที่วายี่กำลังเหม่อลอย เดย์ไทม์ก็ยอมตอบคำถามในที่สุด หลังจากถากถางไปพอสมควร
“ข้างหน้าไม่มีอันตรายอะไรหรอก ก็แค่พวกดวงตาแม่มด ที่จะคลุ้มคลั่งเมื่อเห็นเลือดเท่านั้น ถ้าเจ้าจัดการพวกมันไม่ได้ ก็ไม่ต้องคิดจะเผชิญหน้ากับสิ่งนั้นเลย”
คำตอบของเดย์ไทม์ก็ใกล้เคียงกับสิ่งที่อังกอร์คาดไว้
แน่นอนว่า “บันไดคุกแขวน” คงอยู่ไม่ไกลจากแหล่งของพวก “ดวงตาแม่มด”
แต่อังกอร์ยังข้องใจอยู่
“ไม่ใช่หน้าที่ท่านหรือที่ต้องจัดการพวกดวงตาแม่มดพวกนั้น?”
“ไม่จำเป็นต้องจัดการ พวกมันอยู่ที่นี่มานานแล้ว” เดย์ไทม์เว้นช่วงไปเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ
“พวกมันถูกเลี้ยงไว้โดยสิ่งมีชีวิตตนนั้น ว่ากันว่าเพื่อใช้ศึกษาลักษณะของดวงตาแม่มด”
เดย์ไทม์หยุดชั่วครู่เหมือนกำลังตรวจสอบข้อจำกัดของสัญญา พอแน่ใจว่าไม่ผิดเงื่อนไขก็ถอนหายใจโล่งอก “เมื่อก่อน พวกดวงตาแม่มดมักจะวนเวียนอยู่ใกล้ๆ บันไดคุกแขวน พวกมันเข้าไปในตัวคุกจริงๆ ไม่ได้อยู่แล้ว ดังนั้นทุกคนจึงมองพวกมันเป็นแค่หมาร้าย แต่เมื่อเวลาผ่านไป จำนวนของหมาร้ายพวกนี้ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ”
ดอร์คัสบ่นผ่านพันธะวิญญาณ
“พวกมันถูกเลี้ยงไว้เพื่อการทดลอง แต่กลับปล่อยให้เดินไปมาได้ตามใจ… นั่นมันไม่สะเพร่าเกินไปหน่อยหรือ? ที่สำคัญคือ คนอื่นๆ ที่เห็นก็ไม่สนใจอะไรเลย มองแค่ว่าเป็น -หมา- งั้นเรอะ? ข้าแค่จินตนาการถึงความบ้าคลั่งของบันไดคุกแขวนในยุคนั้นก็พอแล้ว”
อังกอร์เห็นด้วยกับดอร์คัส แต่เขาเก็บความคิดไว้ในใจเท่านั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าเดย์ไทม์ เขายังคงรักษาท่าทีสงบเยือกเย็นเอาไว้
“แล้วนอกจากพวกดวงตาแม่มดแล้ว ยังมีอันตรายอย่างอื่นอีกหรือไม่? ในบันไดคุกแขวนไม่มีสัตว์เวทมนตร์ถูกกักขังไว้หรือ?”
“ตราบใดที่พวกเจ้าไม่เข้าไปในบันไดคุกแขวน สิ่งที่พวกเจ้าต้องรับมือก็มีแค่พวกดวงตาแม่มดเท่านั้น ส่วนเรื่องการเข้าไปในบันไดคุกแขวนนั้น…”
เดย์ไทม์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า
“ข้าบอกไม่ได้”
ทุกคนเงียบ
เดย์ไทม์ว่า
“แต่อย่างหนึ่งที่ข้าบอกได้ก็คือ บันไดคุกแขวนพังไปแล้ว พวกเจ้าจะขึ้นไปไม่ได้ แต่ในอดีตชั้นล่างก็ยังถือว่าไม่อันตรายเท่าไหร่”
เสียงของดอร์คัสดังขึ้นในพันธะวิญญาณอีกครั้ง
“อะไรนะ ขึ้นไปชั้นบนไม่ได้หรือ? ตราบใดที่มันยังอยู่ในซาก ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจะขึ้นไปไม่ได้!”
“เจ้าไม่จำเป็นต้องคัดค้านทุกครั้งที่ข้ากล่าวอะไร” อังกอร์กล่าวเสียงต่ำ
“และเกี่ยวกับบันไดคุกแขวน มันอาจไม่ได้อยู่ในซากก็ได้”
ดอร์คัสชะงัก
“ท่านหมายความว่ายังไง?”
“อีกมิติหนึ่ง”
เมื่อบันไดที่เชื่อมไปสู่อีกมิติที่ขาดหาย ไม่มีใครรู้ว่าปลายทางของมันลอยไปติดอยู่ในรอยแยกชั้นไหนของมิติ ดังนั้นคำกล่าวของเดย์ไทม์จึงไม่ผิดนัก
หลังจากกล่าวว่าบันไดคุกแขวนพังแล้ว เดย์ไทม์ก็เงียบไปอีกพักหนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อ
“ข้าตอบคำถามของพวกเจ้าได้เท่านี้ หากพวกเจ้ามีคำถามอื่นก็ถามมาเถอะ ถ้าไม่มีนั่นก็ยิ่งดี แต่ถ้ามี อย่าถามอะไรน่าเบื่อแบบเมื่อกี้อีก”
อังกอร์รีบถามคำถามต่ออย่างรวดเร็ว คราวนี้ไม่ใช่คำถามไร้สาระเหมือนครั้งก่อน
นั่นคือคำถามของเคล
เคลไม่ได้มีเจตนาไม่ดี เขาแค่อยากรู้ประวัติศาสตร์ของเมืองเนเธอร์ แม้จะเป็นแค่บางส่วนก็ยังดี
อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ยินคำถามของอังกอร์ เดย์ไทม์ก็เงียบไปเนิ่นนาน ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
“คำถามนี้ก็ไม่ใช่เจ้าที่เป็นคนถาม”
อังกอร์หัวเราะเบา ๆ และยอมรับ
“ข้ามีเพื่อนที่ชอบโบราณคดีน่ะ”
“ข้าตอบไม่ได้ และขอถอนคำกล่าวเมื่อกี้ ข้าจะยอมให้พวกเจ้าถามคำถามน่าเบื่อกับไร้สาระได้”
อังกอร์รู้ว่าเดย์ไทม์ไม่สามารถตอบคำถามของเคลได้ แต่พอเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของเดย์ไทม์แล้ว เขาก็รู้สึกว่ามันคุ้มค่าที่จะถาม
“งั้นข้าจะถามอีกข้อ คำถามนี้เพื่อนของข้าถามเหมือนกัน”
คราวนี้อังกอร์ไม่ปิดบังชื่อของผู้ถาม เขากล่าวถึงดอร์คัสอย่างตรงไปตรงมา
“เพื่อนของข้าชอบสะสมศพของผู้บุกเบิกยุคก่อน แถมยังชอบตามหาสิ่งของมีค่า ท่านพอมีคำแนะนำอะไรให้เขาบ้างหรือไม่?”
เดย์ไทม์มองดอร์คัสที่ยังงงงันกับคำถามของอังกอร์ ก่อนจะแสยะยิ้มเย็น
“เจ้ากล่าวถูก ไม่มีผู้บุกเบิกอะไรหรอก ทั้งหมดก็แค่โจรปล้นซาก”
เขาไม่ได้กล่าวเยาะเย้ยดอร์คัสต่อ แม้จะกล่าวเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่เชื่อว่าจะมีใครมาที่นี่โดยไม่มีจุดประสงค์เลยจริง ๆ
ดังนั้นแม้จะเคยถากถางดอร์คัส แต่ในใจแล้ว เดย์ไทม์กลับคิดว่าดอร์คัสคือคนที่จริงใจที่สุดในกลุ่มนี้
“การมาแสวงหาผลประโยชน์ไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่สิ่งที่น่าเศร้าคือเจ้าอาจไม่ได้อะไรเลย หากเจ้าสนใจศพของพวกดวงตา ก็ฆ่าพวกมันเอาเอง ถ้าข้าจำไม่ผิด พวกมันมีระดับพ่อมดอยู่สองตัว ถึงจะขายในราคาสมัยเมื่อหมื่นปีก่อน มันก็ยังถือว่าคุ้มมากอยู่ดี”
ดอร์คัสแอบเสริมในใจ สมัยนี้ราคายิ่งสูงกว่านั้นอีก!
สัตว์เวทมนตร์ระดับพ่อมดในเขตเวทมนตร์ทางใต้ตอนนี้แทบหาไม่ได้เลย หากใครต้องการล่า ก็ต้องไปยังโลกอื่น แต่พ่อมดพเนจรอย่างดอร์คัสไม่ได้สนใจว่าเป็นโลกไหน แต่ปัญหาคือการจะไปโลกอื่นต้องผ่านช่องว่างมิติที่รู้พิกัด หรือใช้ช่องทางส่งขนาดใหญ่ ซึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมขององค์กรใหญ่และลัทธิสูงสุด โอกาสที่ดอร์คัสจะได้ใช้แทบไม่มี
ถึงจะใช้ได้ ก็ต้องยอมให้ลัทธิสูงสุดเอาเงื่อนไขการแลกเปลี่ยนกับโลกอื่นมาใช้กับตน
ดังนั้นพวกที่ยอมเอาชีวิตไปเสี่ยง ก็ยังไปโลกอื่นไม่ได้ ส่วนพวกที่ไม่อยากเสี่ยงชีวิต ก็มีแค่ทางเดียวคือต้องเอาผลึกเวทมนตร์ไปซื้อสัตว์เวทมนตร์เอา
ด้วยเหตุนี้ ศพของสัตว์เวทมนตร์ระดับพ่อมดจึงมีค่ามหาศาล โดยเฉพาะดวงตาแม่มดที่ปกติไม่สามารถเติบโตถึงระดับนี้ได้ หากมีโผล่มา ก็จะกลายเป็นของล้ำค่าในงานประมูลอย่างไม่ต้องสงสัย
เมื่อคิดได้ดังนั้น ดอร์คัสก็เริ่มคิดหาวิธีเกลี้ยกล่อมอังกอร์ให้ช่วยฆ่าดวงตาแม่มดสองตัวนั้นให้ได้
แต่ก่อนที่เขาจะได้เปิดปาก หรือชั่งน้ำหนักว่าจะอยู่หรือลากลุ่มดี เดย์ไทม์ก็เอ่ยเสริมขึ้นมา
“อ้อ ลืมบอก ดวงตาแม่มดระดับพ่อมดสองตัวนั้น เป็นสองตัวสุดท้ายที่ยังมีชีวิตอยู่ แถมยังเป็นตัวที่ชายคนนั้นเลี้ยงไว้ด้วย ถึงช่วงหลังเขาจะไม่ค่อยสนใจพวกมัน แต่ถ้าเจ้าฆ่ามันไป ก็อาจกลายเป็นการล่วงเกินเขาได้”
“…ถ้าฆ่าเสร็จแล้วรีบหนีล่ะ?”
คราวนี้เดย์ไทม์ไม่ได้ขัดดอร์คัส
“ถ้าชายคนนั้นใส่ใจจริง ๆ ไม่ว่าเจ้าจะหนีเข้ารอยแยกมิติยังไงก็หนีไม่รอด แต่ถ้าเขาไม่ใส่ใจ ก็ฆ่าแล้ววนเวียนอยู่แถวนี้ไปเถอะ ไม่มีใครว่าอะไร”
กล่าวอีกอย่างก็คือ มันคือการเดิมพัน
หากฆ่าพวกมัน เขาอาจจะตาย หรืออาจจะรอด
และเมื่อต้องเผชิญกับทางเลือกเช่นนี้ ดอร์คัสเลือก… ไม่ฆ่า
ต่อให้มีโอกาสตายแค่หนึ่งส่วน แต่ถ้าโดนเพียงครั้งเดียวก็ตาย สำหรับพ่อมดผู้มีอายุยืนยาวแล้ว การเดิมพันด้วยชีวิตไม่ใช่เรื่องที่ใครจะยอมทำ เว้นแต่ถึงคราวจำเป็นจริง ๆ
เขตเวทมนตร์ทางใต้กว้างใหญ่ โลกอื่นก็มีอีกมาก หากหาอะไรที่นี่ไม่ได้ เขาก็แค่เปลี่ยนที่ ไม่จำเป็นต้องเดิมพันทุกอย่างกับที่นี่
“นอกจากดวงตาแม่มดแล้ว ยังมีซากของผู้สำรวจพวกก่อน ๆ เหลืออยู่บ้างหรือไม่? หรือในบันไดคุกแขวนไม่มีอะไรดีอีกเลย?”
เดย์ไทม์ตอบว่า
“ซากของผู้สำรวจที่มาก่อนหน้านี้ ดวงตาแม่มดกินไปหมดแล้ว ส่วนของที่พวกเขาทิ้งไว้ บางทีอาจอยู่ในท้องของดวงตาแม่มดตัวไหนสักตัว หรืออาจตกอยู่ในมุมใดมุมหนึ่งของบันไดคุกแขวน ลองใช้เวลาเดินหาให้ละเอียด บางทีเจ้าอาจเจออะไรดี ๆ ก็ได้
“สำหรับบันไดคุกแขวนเอง…”
เดย์ไทม์หยุดไปนาน ก่อนจะเริ่มพึมพำกับตัวเอง ฟังจากเสียงกระซิบแผ่วเบาเหมือนเขากำลังทดลองหาขอบเขตของข้อจำกัดในสัญญา
ไม่นานนัก เดย์ไทม์เงยหน้าขึ้น
“ในบันไดคุกแขวนยังมีของดีอยู่ เพียงแต่หากไม่มีพ่อมดที่ควบคุมมิติได้ ก็เอาออกมาไม่ได้ และข้าไม่สามารถบอกได้ว่ามันอยู่ตรงไหน”
ถึงจะมีพ่อมดควบคุมมิติอยู่ที่นี่ แต่เคลยังเป็นเพียงพ่อมดฝึกหัด ยังไม่ถึงระดับที่เดย์ไทม์กล่าวถึง
“แต่ยังมีอยู่สิ่งหนึ่ง ที่พวกเจ้าทุกคนมีสิทธิจะหยิบมาได้ หากพวกเจ้าหาเจอแล้วนำมันออกมาได้ มันจะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับเจ้า” เดย์ไทม์หันมามองอังกอร์ โดยเปลี่ยนจากคำว่า “พวกเจ้า” เป็น “เจ้า” เพียงคนเดียว
“หมายความว่ายังไง?” อังกอร์ถาม
“เจ้าไม่ได้กำลังตามหา -เขา- อยู่หรือไง? มีบางอย่างในบันไดคุกแขวนที่ -เขา- ชอบมาก หากเจ้าหามันเจอและนำไปให้เขา บางทีเขาอาจจะยอมให้พรตามที่เจ้าต้องการก็ได้”
อังกอร์ไม่ได้แสดงอาการใด ๆ หลังได้ยินคำกล่าวของเดย์ไทม์ แต่ในใจกลับสั่นคลอน คำตอบของเดย์ไทม์ช่างเย้ายวนเกินไป
ราวกับว่าเดย์ไทม์แทบทนไม่ไหว อยากจะเร่งให้อังกอร์รีบลงมือทันที
โดยปกติแล้ว สถานการณ์แบบนี้มักไม่ใช่เรื่องดีนัก เมื่อตอนเด็ก ๆ อังกอร์เคยถูกกลอุบายของจอนล่อลวงอยู่บ่อยครั้ง
เดย์ไทม์เองก็สังเกตเห็นสีหน้าระแวดระวังของอังกอร์ เขาคิดอยู่สักพักก่อนจะเข้าใจว่าเหตุใดอังกอร์จึงกลายเป็นเช่นนั้น
เดย์ไทม์หัวเราะเบา ๆ
“เจ้าคิดว่าข้ากำลังหลอกล่อเจ้าอยู่สินะ?”
อังกอร์ไม่ตอบอะไร ดอร์คัสกลับเป็นฝ่ายแทรกขึ้นมา
“มันเห็นได้ชัดว่าเป็นกับดัก แม้แต่ -เขา- ยังเอาไม่ได้ แล้วพวกเราจะเอาได้ยังไง?”
“เจ้าไม่เข้าใจ” เดย์ไทม์กล่าว
ต่อจากนั้นในไม่กี่นาที เดย์ไทม์ได้อธิบายสถานการณ์โดยรวมให้ฟัง
ที่ก้นบึ้งของบันไดคุกแขวน มี -วิญญาณ- ตนหนึ่งอยู่ แต่มันไม่ใช่วิญญาณของผู้ตาย หากแต่เป็นวิญญาณที่ถือกำเนิดจากสรรพสิ่ง คล้ายกับวิญญาณของท่านหญิงมิเรอร์ หรือวิญญาณต้นไม้
และวิญญาณนี้ก็ไม่ได้ถือกำเนิดมานานนัก มันเพิ่งมีอายุเพียงไม่กี่ร้อยปีเท่านั้น
มันเป็นวิญญาณไม้
บางทีอาจเป็นเพราะมันไม่เคยสัมผัสโลกภายนอก หรือไม่เคยได้รับการอบรมสั่งสอนอย่างเหมาะสม วิญญาณไม้ตนนี้จึงมีนิสัยประหลาดมาก
มัน… ขี้ขลาดเอามาก ๆ
สถานที่เกิดของมันคือด้านนอกของบันไดคุกแขวน ที่นั่นเต็มไปด้วยดวงตาแม่มด และเมื่อมันเห็นสัตว์เวทมนตร์หน้าตาน่ากลัวและโหดร้ายเหล่านั้นเข้า มันก็… เป็นลมล้มพับไป
เมื่อตื่นขึ้นมา มันก็แกล้งทำตัวเหมือนตายต่อไปอีกครึ่งปี เพราะไม่อยากโดนฉีกทึ้งโดยฝูงดวงตา กล่าวก็กล่าวเถอะ ตอนนั้นเดย์ไทม์และพวกผู้คุมคนอื่นยังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ เพราะมันแอบเก่งมาก อาจจะฝึกฝนตัวเองมาตลอดช่วงนั้น
เมื่อจิตวิญญาณของมันเริ่มแข็งแกร่งขึ้น มันก็รีบพุ่งเข้าไปในบันไดคุกแขวนทันที
ตอนนั้นเอง ผู้คุมถึงเพิ่งจะสังเกตเห็นมัน อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สามารถออกจากเขตหวงห้ามได้ จึงมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นในบันไดคุกแขวน
กระทั่งเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน ตอนที่นักปราชญ์เดินสำรวจในเขาวงกตใต้ดิน เขาก็เดินมาถึงบริเวณใกล้เดย์ไทม์
เดย์ไทม์จึงเล่าเรื่องวิญญาณไม้ให้เขาฟัง ตอนแรกเดย์ไทม์ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ แต่ต่อมาเขาก็พบว่านักปราชญ์ผู้นั้นสนใจวิญญาณไม้นี้มาก
เขาไปที่บันไดคุกแขวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็กลับออกมามือเปล่าทุกครั้ง
ตอนแรกเดย์ไทม์คิดว่าอีกฝ่ายอาจยังหาไม่เจอ แต่ว่าหลังจากสอบถามแล้วก็พบว่าจริง ๆ แล้วเขาพบวิญญาณไม้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ไป
วิญญาณไม้ปลอมตัวเป็นลูกกรงเรือนจำ หากไม่สังเกตก็จะมองไม่ออก อย่างไรก็ตาม นักปราชญ์มีพลังเหนือกว่าวิญญาณไม้มาก เขาจึงสามารถมองเห็นมันได้อย่างง่ายดายตั้งแต่ต้น
หลังจากสนทนากันหลายครั้ง นักปราชญ์ก็พบว่าวิญญาณไม้นั้น “ขี้ขลาด” อย่างแท้จริง ขี้ขลาดเสียจนไม่กล้าตอบคำถามของเขาเลยแม้แต่น้อย
แม้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นักปราชญ์จะสอนอะไรมากมายให้มัน แต่วิญญาณไม้ก็ยังไม่เคยไว้ใจเขาเลย เพราะรูปลักษณ์ของนักปราชญ์นั้นน่ากลัวยิ่งกว่าดวงตาแม่มดเสียอีก
“นักปราชญ์ชอบวิญญาณไม้ตนนั้นมาก ถึงขั้นตั้งใจจะให้มันเป็นทายาทของตน เมื่อวิญญาณไม้ไม่ไว้ใจ เขาก็ไม่เคยบังคับ หากไม่ได้รับความยินยอมจากวิญญาณไม้ เขาจะไม่พามันออกไปเด็ดขาด ดังนั้นวิญญาณไม้ก็เลยยังอยู่ในบันไดคุกแขวน” เดย์ไทม์เว้นจังหวะ
“หากเจ้าสามารถได้รับการยอมรับจากมัน และพามันออกมาได้ ข้าคิดว่านักปราชญ์จะไม่ทำอะไรรุนแรงกับเจ้า”
เมื่อได้ฟังคำอธิบายของเดย์ไทม์ อังกอร์ก็เริ่มเข้าใจภาพรวมของสถานการณ์
ถ้าสิ่งที่เดย์ไทม์กล่าวเป็นความจริง เขาก็อาจลองดูสักตั้ง วิญญาณไม้… วิญญาณไม้… เขาเคยพบกับวิญญาณต้นไม้อยู่ช่วงหนึ่ง และยังใช้เวลาร่วมกันอยู่พอสมควร อีกทั้งเขายังมี “ใบไม้แห่งวิญญาณต้นไม้” ติดตัวอยู่ บางทีอาจจะใช้สิ่งนั้นช่วยให้ได้รับความไว้วางใจจากวิญญาณไม้ได้
เมื่อเห็นว่าอังกอร์เริ่มมีความสนใจ เดย์ไทม์ก็เสริมขึ้นอีก
“แต่อย่าลืม หากเจ้าฝืนพามันออกมาโดยไม่ได้รับการยอมรับ นักปราชญ์จะปรากฏตัวทันที”
ดอร์คัสถามว่า
“งั้นนักปราชญ์จับตามองวิญญาณไม้ตลอดเลยหรือ? แบบนี้พวกเราก็ถูกจับได้สิถ้าเข้าไปใกล้?”
เดย์ไทม์ตอบ
“ข้าบอกแล้วว่าเขาถือวิญญาณไม้เป็นทายาท จึงได้มอบของป้องกันให้มันไว้ แต่ถ้าถามว่าเขาเฝ้ามันอยู่หรือไม่… ขอบอกเลยว่าเป็นไปไม่ได้”
เดย์ไทม์ไม่ได้อธิบายว่าเพราะเหตุใด แต่ทางอังกอร์อธิบายเรื่องนี้ให้ดอร์คัสฟังผ่านพันธะวิญญาณอย่างกระชับ
คำอธิบายนั้นสั้นมาก — “อีกมิติหนึ่ง”
ดอร์คัสที่เคยได้ยินอังกอร์กล่าวถึงมิติอื่นตอนก่อนหน้ากลับไม่ได้ใส่ใจนัก แต่คราวนี้เขาเริ่มเข้าใจความหมายจริง ๆ ของคำกล่าวนั้น
“ข้าขอถามอีกอย่างหนึ่ง — ท่านช่วยบอกข้าเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิญญาณไม้นั้นได้หรือไม่?”
อังกอร์ตอนนี้เริ่มรู้สึกอยากเข้าไปพบวิญญาณไม้อย่างจริงจังแล้ว หากเป็นไปได้ เขาก็หวังว่าจะใช้วิญญาณไม้เป็นทางผ่านทางนักปราชญ์ได้
ถ้าไม่สำเร็จ เขาก็จะลองหาเส้นทางอื่นเข้าไปแทน และเสี่ยงโชคดูอีกครั้ง
แน่นอนว่าอังกอร์ยังมีแผนสุดท้ายเตรียมไว้แล้ว นั่นคือ “เวทมนตร์อัญเชิญขั้นสูงสุด”
แต่หากเขาเรียก “ยายเหล็ก” ออกมาจริง ๆ แบล็คเอิร์ลก็คงจะเรียกร่างจริงของตัวเองออกมาด้วย และใครก็ไม่อาจทำนายได้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับซากโบราณสถานแห่งนี้
ดังนั้นเวทมนตร์อัญเชิญขั้นสุดท้ายจึงจะถูกใช้ก็ต่อเมื่อจำเป็นจริง ๆ เท่านั้น
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
