Warlock Apprentice - WA 2179 เพิ่มผู้ติดตาม
WA 2179 เพิ่มผู้ติดตาม
น่าเสียดายที่มีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างความจริงและความฝัน สิ่งมีชีวิตธาตุไฟไม่กล้าเข้าใกล้เขาเลย อังกอร์ไม่สามารถหลอกพวกมันได้แม้ว่าเขาจะต้องการก็ตาม
ส่วนการจับพวกมันโดยใช้กำลังนั้น… เขาไม่ได้วางแผนที่จะทำในตอนนี้ เพราะอย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องแปลกสำหรับเขาที่จะสร้างความสัมพันธ์อันเป็นมิตรกับสิ่งมีชีวิตในพื้นที่ไฟ แม้ว่าเขาต้องการจะทำลายกำแพงกั้น เขาก็ต้องรอจนกว่าจะได้ข้อมูลของวอนก่อน
อังกอร์จึงได้แต่เก็บไว้ในใจและร่อนลงข้างทะเลสาบลาวา
ดันครอสกระโดดลงมาจากมือแห่งคาถาและเดินไปที่ขอบทะเลสาบลาวาโดยใช้นิ้วชี้และนิ้วกลาง มันหันไปมองรอบๆ แล้วกล่าวกับอังกอร์
“ท่านแพดท์ อาจารย์แม็กกูมักจะนอนหลับเกือบตลอดเวลา ขอข้าดูก่อนว่าเขาตื่นหรือยัง”
เมื่อกล่าวจบ ดันครอสก็กระโดดลงไปในทะเลสาบ แต่เขาก็ยังไม่จมลง เขากลับยืนอยู่บนผิวน้ำของทะเลสาบลาวาและขยับ “เท้า” อย่างรวดเร็ว
ในที่สุด ดันครอสก็หยุดอยู่ที่บริเวณหนึ่งของทะเลสาบที่ค่อนข้างเงียบสงบ
อังกอร์ใช้สัมผัสวิญญาณของเขามองเห็นดันครอสยืนอยู่ข้างๆ “ถั่วงอก” โปร่งใส
ถั่วงอกที่ลอยอยู่บนผิวน้ำคือส่วนขยายของร่างกายของอาจารย์แม็กกู
หลังจากดันครอสมาถึงถั่วงอก มันไม่ได้กล่าวอะไรเลย แต่กลับเข้าหาถั่วงอกอย่างระมัดระวัง ขณะที่ดันครอสกำลังจะสัมผัสต้นถั่วงอก หัวของต้นถั่วงอกก็แกว่งไปมา และปากของมันซึ่งมีฟันที่แหลมคมก็กัดดันครอส
ดังครอสกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
“ปล่อยนะ! ปล่อยนะ! อาจารย์แม็กกู! ข้าเอง! ข้าเอง!” ดังครอสตะโกน
อย่างไรก็ตาม ถั่วงอกไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น มันยังคงกัดดันครอสต่อไป ดันครอสใช้พละกำลังทั้งหมดของมันเพื่อเปิดรูในปากของถั่วงอก
ดังครอสกระโดดและวิ่งกลับไปที่ริมทะเลสาบอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่มันไปถึงชายฝั่ง ดันครอสก็ล้มลงกับพื้นดินที่ไหม้เกรียมและหอบหายใจอย่างหนัก มันดูเหนื่อยล้าและหวาดกลัว
“ดูเหมือนอาจารย์แม็กกูของเจ้าจะไม่ต้อนรับเจ้า”
อังกอร์มองไปที่ต้นถั่วงอกที่อยู่ไกลออกไป ซึ่งเงียบลงอีกครั้ง จากนั้นเขาก็หันไปมองดังกรอสอีกครั้ง
ดันครอสพักสักครู่ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ เมื่ออาจารย์แม็กกูหลับ เสาอากาศที่เปิดออกจะโจมตีสิ่งมีชีวิตรอบข้างโดยอัตโนมัติ”
“อันที่จริง ตราบใดที่เราดำลงไปในทะเลสาบ ถั่วงอกก็จะไม่โจมตีเรา อย่างไรก็ตาม ทะเลสาบลาวาแห่งนี้เป็นอาณาเขตของอาจารย์แม็กกู ก่อนที่เราจะดำลงไปในทะเลสาบ เราควรทักทายถั่วงอกก่อน”
“ข้าเข้าใจแล้ว แต่ว่าเขายังคงหลับอยู่ เรารอจนกว่าเขาจะตื่นก่อนดีไหม”
ดังครอสส่ายหัว
“ไม่จำเป็น ตอนที่ข้าโดนถั่วงอกกัดเมื่อกี้ ข้าได้จุดไฟเผาหลอดอาหารของถั่วงอกไปแล้ว อาจารย์จะต้องตื่นขึ้นแน่นอนเมื่อโดนมัน”
คำกล่าวของดันครอส ฟังดูเป็นปกติ แต่อังกอร์กลับรู้สึกราวกับว่าดันครอส เพียงแค่ผายลมในลำคอของอาจารย์แม็กกู
อังกอร์และดันครอสยืนอยู่ริมทะเลสาบและรออย่างอดทน
ในขณะที่กำลังรออยู่ เขาก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ที่เท้าของเขา
เมื่อเขามองลงไป เขาก็พบว่ามีหอยทากขนาดเท่ากำปั้นของทารกกำลังคลานออกมาจากรอยแตกเล็กๆ ในดินที่ถูกเผาไหม้ หอยทากตัวนั้นปกคลุมไปด้วยเปลวไฟสีน้ำเงิน
หอยทากดูเหมือนจะมึนงงและเคลื่อนไหวเป็นวงกลมอยู่
เมื่อเห็นเช่นนี้ ดันครอสก็รีบวิ่งไปหยิบหอยทากไฟสีน้ำเงินขึ้นมาด้วยนิ้วก้อยและนิ้วหัวแม่มือของมัน
ดันครอสวางมือของมันไว้บนร่างของหอยทากและถูมันต่อไป ดูเหมือนมนุษย์กำลังดูดขนแมว
หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุด ดันครอสก็ยก “หัว” ของมันขึ้น ลูบหอยทากไฟสีน้ำเงินด้วยนิ้วก้อย และวางกลับลงในทะเลสาบลาวาอย่างระมัดระวัง
เมื่อเห็นหอยทากไฟสีน้ำเงินหายไป ดันครอสก็วางมือบนสะโพกของมันและหัวเราะออกมาดังๆ
“งานดีเลยวันนี้ ผู้ติดตามอีกคนแล้ว ฮ่าๆๆๆ!”
“เจ้ากำลังกล่าวเรื่องอะไร?”
ดังครอสกล่าวว่า
“ธาตุตัวน้อยเพิ่งเกิดในเสียงสะท้อนของโลก ข้าเพิ่งบอกมันไปว่าให้เป็นผู้ติดตามของข้า ข้าจะปกป้องมันในอนาคต และมันก็ตกลง”
“ธาตุน้อยธาตุที่เพิ่งเกิดใหม่มีสติปัญญาแล้วหรือ?” อังกอร์รู้สึกงุนงง
ดันครอส:
“แน่นอนว่าไม่หรอก ไม่ใช่ทุกคนจะฉลาดเท่าข้า!”
“แล้วทำไมมันถึงยอมเป็นผู้ติดตามของเจ้าล่ะ?”
ดันครอสทำหน้าจริงจัง
“ข้าทิ้งไฟไว้ในร่างของมัน และมันก็จำไฟของข้าได้ แน่นอนว่ามันเป็นผู้ติดตามข้า!”
เจ้ากำลังรับผู้ติดตามเข้ามาใช่ไหม? ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่าเจ้ากำลังใคร่ครวญเรือนร่างของมัน?
หลังจากได้ยินคำกล่าวของดันครอส อังกอร์ก็จินตนาการว่าดันครอสกำลังขับถ่ายลงในร่างของคนอื่น
อังกอร์มองดันครอสด้วยสายตาแปลกๆ มีแววเหยียดหยามแฝงอยู่ในดวงตาของเขา
ดันครอสไม่ได้สังเกตเห็นการกระทำของอังกอร์ มันยังคงมองไปรอบๆ
“ทุกครั้งที่เสียงของโลกมาถึง ธาตุจำนวนมากจะถือกำเนิดขึ้น ต้องมีมากกว่านี้ที่นี่ ข้าต้องใช้โอกาสนี้ในการหาผู้ติดตามเพิ่ม”
ไม่นานดันครอส ก็พบลูกอ๊อดควันตัวใหม่ มันตื่นเต้นมากจนอยากจะหาผู้ติดตามเพิ่ม อย่างไรก็ตาม ลูกอ๊อดควันกำลังว่ายน้ำอยู่ในควัน และดันครอส ก็ไม่สามารถเอื้อมถึงมันได้
เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ดันครอสจึงมาที่ทะเลสาบลาวาและเป่าปาก ครึ่งนาทีต่อมา กลุ่มผีเสื้อไฟก็บินออกมาจากใต้ทะเลสาบ ภายใต้คำสั่งของดันครอส ผีเสื้อไฟก็บินมาเกาะดันครอสทีละตัว ผีเสื้อทุกตัวกางปีกออกและพามันขึ้นไปในอากาศ
ผีเสื้อจับดันครอสได้และบินไปข้างๆ ลูกอ๊อดควัน มันใช้กลอุบายเดียวกับที่ใช้กับหอยทากไฟสีน้ำเงินและกอดลูกอ๊อดเพื่อดูดมันเข้าไป
ดันครอสลงสู่พื้นและโบกมือไปที่ลูกอ๊อด ลูกอ๊อดตามมาอย่างรวดเร็วและมันก็ถูหัวกับตัวของลูกอ๊อด
เห็นได้ชัดว่าธาตุน้อยไร้เดียงสาอีกตัวหนึ่งได้รับอันตรายจากดันครอส
ดันครอสลูบหัวลูกอ๊อดอย่างพอใจและบอกให้มันเคลื่อนไหวเอง จากนั้นมันจึงควบคุมผีเสื้อเปลวไฟเพื่อค้นหาธาตุน้อยเพิ่มเติม
หลังจากนั้นไม่นาน ดันครอสก็ยืนยันว่าไม่มีธาตุเกิดใหม่อยู่แถวนั้นอีกแล้ว มันจึงบอกให้ผีเสื้อเปลวไฟกลับบ้านของพวกมันในขณะที่มันกลับไปอยู่เคียงข้างอังกอร์
“ผีเสื้อเหล่านั้นเป็นผู้ติดตามของเจ้าหรือ” อังกอร์ถามขึ้น ขณะเฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขา
“แน่นอน” ดังครอสพยักหน้า
“พวกมันคือธาตุน้อยที่ถือกำเนิดเมื่อเสียงของโลกมาถึง”
“เหตุใดเจ้าจึงรับผู้ติดตามเข้ามามากมายเช่นนี้” … ไม่ใช่เพราะร่างกายของพวกเขาจริงๆ หรือ?”
ดันครอส กล่าวว่า
“ผู้ติดตามก็คือผู้ติดตาม เขาสามารถช่วยข้าต่อสู้ได้”
“ต่อสู้เพื่อเจ้าหรือ? ก้อนขนนั่นเป็นผู้ติดตามของเจ้าหรือเปล่า” อังกอร์ถาม
“งั้นเจ้าสัตว์ประหลาดที่ทำลายตัวเองนั่นก็เป็นผู้ติดตามของเจ้าใช่ไหม”
ดังครอสกล่าวด้วยความไม่พอใจ
“เจ้าตัวขนฟูนั่นน่ะหรือ นั่นโคโรคโร เคยเป็นผู้ติดตามของข้า แต่ตอนนี้เขาเป็นเพื่อนของข้าแล้ว นอกจากนี้ เขาไม่ได้ทำลายตัวเอง นั่นคือความสามารถพิเศษของเขา เขาสามารถจุดชนวนพลังงานที่เก็บไว้ในร่างกายได้ จิตใจของเขาจะไม่เสียหาย และเขาสามารถฟื้นตัวได้ช้าๆ ในอนาคต”
อังกอร์ลูบคางของเขา
“พรสวรรค์ของโคโรคโรไม่เลวเลย ถ้าข้าสามารถคัดเลือกเขาได้…”
“คัดเลือกอะไร” ดันครอสได้ยินบางอย่างและมองอังกอร์ด้วยความสงสัย
“ข้าไม่ได้กล่าวอะไร เจ้าฟังผิดแล้ว นอกจากโคโรคโรแล้ว ยักษ์เปลวไฟเมื่อก่อนนั้นก็เป็นผู้ติดตามของเจ้าเหมือนกันหรือ?”
ความสนใจของดันครอส เปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยิน “ยักษ์เปลวไฟ” มันกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า
“ถูกต้องแล้ว ดูโรชเป็นผู้ติดตามที่แข็งแกร่งที่สุดที่ข้าเคยได้รับมา”
“มันดูไม่เหมือนนางฟ้าธาตุเลย มันน่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตธาตุที่โตเต็มวัย ทำไมมันถึงยอมรับเจ้าเป็นเจ้านายของมัน”
อังกอร์มองดันครอสอย่างไม่แน่ใจ ยักษ์เปลวไฟพ่ายแพ้ต่อเอลมิ แต่ไม่ได้หมายความว่ามันอ่อนแอ แค่เอลมิแข็งแกร่งกว่าเท่านั้น
ยักษ์เปลวไฟนี้แข็งแกร่งพอๆ กับพ่อมดอย่างแน่นอน อังกอร์ไม่รู้ว่าดันครอสแข็งแกร่งแค่ไหน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาไม่สามารถหลุดพ้นจากคาถาระดับสอง เช่น มือแห่งคาถาขั้นสูงได้ ดันครอสจึงน่าจะแข็งแกร่งเท่ากับพ่อมดฝึกหัดระดับหนึ่งหรือระดับสอง
อังกอร์ไม่คิดว่าเป็นไปได้ที่พ่อมดฝึกหัดเริ่มต้นจะรับพ่อมดมาเป็นผู้ติดตามของเขาได้
ยิ่งอังกอร์สงสัยมากเท่าไหร่ ดันครอสก็ยิ่งรู้สึกภาคภูมิใจมากขึ้นเท่านั้น
“ข้าไม่ได้โกหก ดูโรชเป็นผู้ติดตามข้า ไม่เช่นนั้น เขาคงไม่ฟังข้าและต่อสู้กับแมวป่าตัวนั้นหรอก”
เมื่อกล่าวถึง “แมวป่า” ดันครอสก็แอบมองไปที่โทบี้ที่กำลังนั่งอยู่บนหัวของอังกอร์
ในขณะนี้ โทบี้ก็หันมามองเช่นกัน มันจ้องมองดันครอสด้วยความเห็นชอบมากขึ้น และแววตาของมันดูไม่ระมัดระวังอีกต่อไป มันพยักหน้าเห็นด้วย มันรู้สึกพอใจมากกับชื่อ -แมวป่า-
ดันครอสรู้สึกดีใจที่ได้รับคำชมจากโทบี้
“ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้า ท่านแพดท์ ข้าจะเรียกดูโรชมา”
หลังจากกล่าวจบ ดันครอสก็เป่านกหวีดไปที่ทะเลสาบลาวา อย่างไรก็ตาม หลังจากเป่านกหวีดไปเป็นเวลานาน พื้นผิวของทะเลสาบก็ยังคงสงบ และยักษ์เปลวไฟก็ไม่ปรากฏตัว
ผิวน้ำที่สงบทำให้ดันครอสรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย และมันเริ่มตื่นตระหนก มันรู้สึกว่าตัวเองอับอายต่อหน้าโทบี้ ซึ่งมันเคารพบูชา ดังนั้น มันจึงเป่าปากต่อไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ
ในท้ายที่สุด ยักษ์เปลวไฟก็ยังไม่ปรากฏตัว ดันครอสกลับเป่า “ถั่วงอก” ไปที่ขอบทะเลสาบลาวาแทน
“ดันครอส เจ้ากำลังมองหาข้าอยู่ หรือว่ากำลังมองหาดูโรช” ถั่วงอกถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูชราเล็กน้อย
ดังครอสตัวสั่นและยืดตัวตรง
“อาจารย์แม็กกู!”
“ใช่.” เสียงแหบพร่าดังขึ้น
“เจ้าส่งเปลวไฟของเจ้าผ่านเสาอากาศของข้า ข้าจึงคิดว่าเจ้ากำลังมองหาข้าอยู่ แต่ทำไมข้าถึงได้ยินเจ้าเรียกดูโรช”
ดันครอสถูหัวแม่มือและนิ้วก้อยเข้าด้วยกันอย่างไม่รู้ตัว
“ข้ามาที่นี่เพื่ออาจารย์แม็กกูจริงๆ ข้าพาท่านแพดท์และลูกหลานของคาโลมอนกิสมาด้วย อย่างไรก็ตาม ข้ายังมีบางอย่างที่อยากสนทนากับดูโรช -ผู้ติดตาม- ของข้าด้วย”
เมื่อดันครอส กล่าวถึงคำว่า -ผู้ติดตาม- เขาก็เน้นย้ำถึงคำนั้น
อาจารย์แม็กกูควบคุมถั่วงอกให้มองไปข้างหลังดังครอสแล้วกล่าวช้าๆ ว่า
“นั่นคือมนุษย์ …”
“แต่ข้าเห็นมนุษย์เพียงคนเดียวเท่านั้น ลูกหลานของคาโลมอนกิสอยู่ที่ไหน”
ดันครอสชี้ไปที่โทบี้
“ตรงนั้น”
โทบี้ก็ยืนขึ้นและเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ
“อาจารย์แม็กกู ข้าชื่ออังกอร์ แพดท์ ข้ามาที่นี่เพื่อตามหาผู้ช่วยให้รอด ข้าได้รับการแนะนำจากราชาองค์ใหม่ และหวังว่าจะได้พบท่าน” อังกอร์พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะระงับความต้องการที่จะลากโทบี้ไป
อาจารย์แม็กกูละสายตาจากดังครอสไปที่อังกอร์ และเงียบไปครู่หนึ่ง
เมื่ออังกอร์คิดว่าอาจารย์แม็กกูจะไม่กล่าว ถั่วงอกก็เคลื่อนไหวอีกครั้งและกัดลงบนร่างที่ไม่มีทางสู้ของดังกรอส
ดันครอสตกใจมาก มันทนความเจ็บปวดจากการถูกกัดและรีบกระโดดหนี
สักครู่ต่อมา เสียงของอาจารย์แม็กกูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“อุ๊ย ขอโทษที ข้าเผลองีบหลับไป ข้าแก่แล้วแต่ยังมีกำลังใจดี นั่นเป็นอุบัติเหตุ”
อังกอร์ไม่รู้จะกล่าวอะไร
อาจารย์แม็กกูหัวเราะและกล่าวว่า
“เจ้ากำลังกล่าวเรื่องอะไรอยู่? อืม ก็ได้ มาหาข้าก่อนสิ สนทนาผ่านเสาอากาศข้ามันเหนื่อยเกินไป Zzzzzzz … “
อังกอร์ได้ยินเสียงกรนแล้วรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าอาจารย์แม็กกูไม่ค่อยน่าเชื่อถือสักเท่าไร?
ดังครอสหัวเราะอย่างอึดอัด
“อาจารย์แม็กกูเผลอหลับไปอีกแล้ว แต่ไม่เป็นไร เขาตกลงที่จะให้เราเข้าไปแล้ว ไปกันเถอะ”
ทันทีที่มันกล่าวจบ ก่อนที่ดันครอส จะทำอะไรได้ ถั่วงอก ก็กัดมันอีกครั้ง
“ข้าอีกแล้วหรือ!” ดังครอสตะโกนด้วยความโกรธ
ถั่วงอกแกว่งเล็กน้อย และเสียงของอาจารย์แม็กกูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“อุ๊ย ข้างีบอีกแล้ว ดันครอส เจ้ากำลังกล่าวเรื่องอะไร โอ้ ข้าจำได้แล้ว เจ้ากำลังกล่าวถึงดูโรชใช่ไหม”
“ขณะนี้ดูโรชกำลังพักผ่อนอยู่ในทะเลสาบ แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก่อนหน้านี้ แต่ก็ฟื้นตัวได้อย่างสมบูรณ์ด้วยการปลอบโยนจากเสียงของโลก และยังสามารถฝ่าทะลุผ่านมาได้เล็กน้อยเมื่อไม่นานนี้” อาจารย์แม็กกูอธิบาย
อาจารย์แม็กกูดีดลิ้น
“เอาล่ะ ข้าเดาว่าเขาคงได้อะไรดีๆ จากภัยพิบัติ ข้าคิดว่าแก่นธาตุของเขากำลังเปลี่ยนแปลงไปแล้ว บางทีเขาอาจจะได้สติสัมปชัญญะเมื่อตื่นขึ้นมาในครั้งนี้”
ตอนแรกดันครอส ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เมื่ออาจารย์แม็กกู กล่าวจบดันครอส ก็แข็งค้างทันที
“ได้รับความสติปัญญา? ดูโรชจะได้สติปัญญา?! จริงหรืออาจารย์แม็กกู? “
“แน่นอนอยู่แล้ว ดูโรชยังมีโอกาสดีที่จะได้สติสัมปชัญญะ” อาจารย์แม็กกูกล่าว
“กล่าวถึงเรื่องนั้น เมื่อดูโรชมีสติปัญญา เจ้าจะสูญเสียตำแหน่งหัวหน้า”
เมื่ออาจารย์แม็กกูกล่าวจบประโยค มันก็หัวเราะคิกคักเหมือนกับว่ามันกำลังรอชมรายการดีๆ สักเรื่อง อย่างไรก็ตาม เสียงหัวเราะของมันหยุดลงในไม่ช้า และมันก็ได้ยินเสียงของการนอนหลับอีกครั้ง ในเวลาเดียวกัน ถั่วงอกก็กัดดันครอสอีกครั้ง
คราวนี้ ดันครอสไม่ดิ้นรน มันพึมพำด้วยความสิ้นหวัง
“ดูโรชเริ่มมีสติแล้ว อึ๋ย… ยังไงนะ… เขาเป็นผู้ติดตามอันดับหนึ่งของข้า อย่าทำแบบนั้น!”
เมื่อเห็นแววตาสิ้นหวังของดันครอส อังกอร์ก็เข้าใจในที่สุดว่าทำไมดูโรชถึงเรียกดันครอสว่าเจ้านายของมันได้ เป็นเพราะดูโรชยังไม่ปลุกสติปัญญาของมันให้ตื่นขึ้น
แม้กระนั้นก็ตาม เขายังคงชื่นชมดันครอส ในความสามารถที่ทำเช่นนั้น
แม้ว่าดูโรชจะไม่ได้รับปัญญามาก่อน แต่การที่ดูโรชเป็นผู้ติดตามก็ยังถือเป็นความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่ของดันครอส
บางทีนี่อาจจะเป็นพรสวรรค์พิเศษของดันครอส หรือเปล่า?
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
