Warlock Apprentice - WA บทที่ 49: การอำลาและการเดินทางครั้งใหม่ ฟรี

ดวงจันทร์อยู่สูงบนท้องฟ้าแล้วเมื่อพวกเขาออกจากร้านอาหารบาร์บี้

ดวงดาวนับไม่ถ้วนสะท้อนบนผิวน้ำทะเลราวกับว่าทะเลสีเข้มถูกปกคลุมด้วยพรมมันวาวสวยงามและน่าทึ่ง บางครั้งคลื่นจะกระจายระลอกคลื่นที่ส่องแสงและให้แสงจันทร์ที่นุ่มนวล

สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดสำหรับอังกอร์ เขาไม่รู้ว่ามันดีหรือไม่ดี แต่เขารู้ว่าเขากำลังจะอำลาอดีตที่เรียบง่ายของเขา

ด้านหน้าทางเข้าร้านอาหารตกแต่งในสไตล์เด็ก ๆ ซันเดอร์พูดกับอังกอร์ช้าๆ “ คืนนี้กลับไปที่เรือตาแดง แล้วเก็บข้าวของ ฟลอร่าจะไปรับเจ้า พรุ่งนี้เช้า”

ด้วยเหตุนี้ซันเดอร์จึงพยักหน้าให้อังกอร์ โบกไม้เท้าและสั่งให้เหยี่ยวปีศาจของเขาพาอังกอร์กลับไปที่ดาดฟ้าเรือ นกยักษ์รออยู่ข้างนอกตลอดเวลา

อังกอร์ยืนอยู่บนดาดฟ้าและมองดูทั้งคู่บินจากไป วาฬเมฆายักษ์เป็นเหมือนเกาะที่บินได้ท่ามกลางดวงดาวที่ส่องแสง พรุ่งนี้เขาจะขึ้นไปและก้าวเข้าสู่การเดินทางครั้งใหม่ของเขา

หนทางข้างหน้าอีกยาวไกล อนาคตที่ไม่รู้จัก อาจบดบังสายตาของใครคนหนึ่งได้เสมอ อังกอร์ยืนอยู่บนดาดฟ้าอย่างงุนงงเป็นเวลานานจนกระทั่งเขาถูกปลุก โดยฝูงชนที่อยู่ข้างๆเขา

“ เฮ้! เจ้าทำอะไรในอาคารนั้น”

“ ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง? อ้าวแล้วเจ้าเป็นใคร? เจ้ามาจากหอคอยแห่งเฮอริเคนเหรอ?”

“ ใครยืนอยู่บนนกยักษ์ตัวนั้น? เจ้ารู้จักพวกเขาไหม”

“ ทำไมนักบัลเล่ต์ถึงพาเจ้าเข้าไป? เจ้าเป็นเพื่อนของพวกเขา?”

ผู้มีพรสวรรค์ของเรือตาแดง ล้อมรอบอังกอร์ ด้วยคำถามของพวกเขา อังกอร์ มองไปรอบ ๆ เขาเห็นความอิจฉา ความอยากรู้ การเยินยอ ไม่แยแส …

นอกจากนี้เขายังได้ยินความเย่อหยิ่งและการใส่ร้ายท่ามกลางเสียง ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังรู้สึกมั่นใจ

กลับไปที่ร้านอาหารของบาร์บี้ เขากำลังเดินอยู่บนก้อนเมฆ แถมยังไม่มีพื้นแข็งรองรับเขา สำหรับมนุษย์อย่างเขา การสงบสติอารมณ์ในร้านอาหารนั้นน่าประทับใจอยู่แล้ว

ในที่สุดเขาก็ก้าวลงจากเมฆและกลับสู่พื้นดิน

เสียงพูดพล่อย ๆ และเสียงโห่ร้องของผู้มีพรสวรรค์บอกเขาว่า ในที่สุดเขาก็กลับมาที่โลกมนุษย์ เขารู้สึกโล่งใจ

หรือบางที นี่อาจเป็นสิ่งที่มนุษย์ควรนึกถึงในตอนแรก

เหล่าเทพไม่ได้ให้คำตอบแก่พวกเขา เขาขอโทษฝูงชนและเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง ภายใต้สายตาที่สงสัยของผู้คน

นี่คงเป็นคืนที่นอนไม่หลับ สำหรับทั้งอังกอร์ และคนอื่น ๆ บนเรือ

อังกอร์พิงหน้าต่างและคิดผ่านหลายสิ่งในใจของเขา รูม่านตาที่ชัดเจนของเขาเป็นดั่งแสงจันทร์ที่นุ่มนวลและคลื่นที่สั่นไหว

โลกเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ เขาจะไปไหน? แล้วเขาจะอยู่ที่ไหน? การเดินทางตลอดชีวิตของคน ๆ หนึ่ง เต็มไปด้วยสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ เขาจะเริ่มการเดินทาง โดยไม่รู้ว่ามีอะไรรอเขาอยู่ข้างหน้า ไม่ว่าจะเป็นพายุหรือเฮอริเคน พวกมันจะไม่ใช่ภาพสุดท้าย

อังกอร์รู้สึกว่าเขาเพิ่งได้เรียนรู้มากมาย ไม่แน่หลังจากวันนี้เขาอาจพยายามเรียนรู้เกี่ยวกับศาสนาและความรู้ปรัชญาจากโลก ความคิดเพ้อฝัน สามารถทำงานได้ดี ในการควบคุมอารมณ์ตัวเอง หลักคำสอนคำพูดที่ซาบซึ้งหรือเรื่องราว … ล้วนเหมือนกัน

ในที่สุดอังกอร์ ก็ตื่นขึ้นจากความคิดของเขา เมื่อดวงจันทร์อยู่ในจุดสูงสุดแล้ว

เขาจะออกจากเรือตาแดง สำหรับการเดินทางครั้งใหม่ ในวันพรุ่งนี้ อาจารย์ให้เวลาเขาหนึ่งคืนในการเตรียมตัว เขาไม่ควรเสียเวลากังวลกับเรื่องบางเรื่อง

อังกอร์เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว 

งานแรกโดยปกติแล้วคือการเก็บสัมภาระของเขา เขาไม่ได้มีมาก นอกเหนือจากเสื้อผ้าสำรองและสิ่งของจำเป็นเล็กน้อยแล้ว ข้าวของส่วนใหญ่ของเขายังเป็นหนังสือที่เขาซื้อจากเมืองมูนวอเตอร์ พวกเขาหยิบกล่องไม้ใหญ่สองกล่อง

ส่วนใหญ่เป็นหนังสือปกหนัง อาจจะไม่แพงเท่าของสะสมชั้นสูง แต่ก็ยังคงเป็นผลงานที่ดีในหมู่คนทั่วไป

อังกอร์อยากนำกล่องทั้งสองมาด้วย สำหรับเขาหนังสือคือความรู้และไม่มีอะไรมีค่าไปกว่านั้น จอนและซันเดอร์ต่างก็บอกเขาเช่นนั้น

แต่…ไม่มีทางที่เขาจะอุ้มทั้งคู่ได้…

อาจจะลองขอให้อาจารย์ช่วยเขา? ไม่ เขานึกไม่ออกด้วยซ้ำว่ามันจะเป็นยังไง ปล่อยให้อาจารย์ช่วยถือกล่องหนังสือ

หลังจากที่จิตใจลังเล อังกอร์ ก็ตัดสินใจว่าจะยอมแพ้

เขาเก็บสำเนาที่สแกนไว้ในเม็ดคริสตันแล้ว เขาไม่ต้องการอะไรจากพวกมัน เพราะเขามีความรักตามธรรมชาติต่อการสะสมหนังสือ

เนื่องจากเขายอมแพ้ เขาควรหาเจ้าของคนใหม่ การโยนหนังสือทิ้งเป็นสิ่งที่ไม่สามารถยอมรับได้สำหรับคนรักหนังสือ

พวกเดียวที่เขารู้จักบนเรือคือมาร่า, อลันและอาลีน มาร่าไม่ใช่เพื่อนร่วมโรงเรียนของเขา ดังนั้นหนังสือจึงไม่ใช่ของขวัญที่เหมาะสม นอกจากนี้ เมื่อพิจารณาจากประสบการณ์ของมาร่า หนังสือที่เขียนโดยคนทั่วไปอาจไม่ถูกใจเขาอยู่ดี

ดังนั้นอังกอร์ จึงตัดสินใจมอบหนังสือให้กับอลันและอาลีน

นาฬิกาบอกเขาว่าเป็นเวลา 5 ทุ่ม อังกอร์ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เขาจะออกไปเมื่อไหร่ ดังนั้นเขาจึงต้องไปหาเด็ก ๆ ตอนนี้แม้ว่าพวกเขาอาจจะนอนหลับไปแล้วก็ตาม

อาจเป็นเพราะภาพลวงตาของอาหาร ในระหว่างวันผู้มีพรสวรรค์มากมายในเรือตาแดง ได้รับบาดเจ็บ ขณะที่อังกอร์ เดินผ่านโถงทางเดินแคบ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวด

อารมณ์ของเขาเริ่มเศร้า ในขณะที่เขาเดิน

เขาไม่ใช่คนหน้าซื่อใจคดและเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะเห็นอกเห็นใจผู้บาดเจ็บ เขารู้สึกเสียใจกับความเป็นตัวของตัวเอง

ในฐานะที่เป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอที่สุด ในโลกพ่อมดเขารู้สึกเสียใจกับความจริงที่ว่าพวกเขาสามารถเผชิญกับผลที่ตามมา ในขณะที่ไม่สามารถควบคุมชะตากรรมของตนเองได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่ออังกอร์รู้ธรรมชาติของภาพลวงตา พวกเขาเป็นเพียงภาพลวงตาที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ เมื่อพ่อมดนักชิมทำอาหาร

ไม่มีใครพยายามทำร้ายพวกเขาโดยเจตนา มันเป็นเพียงออร่าที่ปล่อยออกมา โดยไม่ได้ตั้งใจและทำให้ผู้มีพรสวรรค์บนเรือตกอยู่ในความหวาดกลัวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เขาพูดอะไรได้บ้าง? นี่คือสิ่งที่ผู้อ่อนแอมักจะเจอเมื่ออยู่ในโลกของพ่อมดแม่มด

อังกอร์เป็นเพียงหนึ่งในนั้น เขาทุกข์ใจกับชะตากรรมอันเปราะบางของตัวเอง

หลังจากผ่านทางข้ามหลายแห่งอังกอร์ ก็มาถึงที่พักของอลันและอาลีน

พวกเขาอาศัยอยู่ในห้องสองห้องที่ปลายทาง ตรงข้ามกันจึงช่วยกันได้อย่างง่ายดาย จองห้องแบบนี้ต้องเป็นงานของมาร่า

เมื่ออังกอร์ เดินเข้ามาเขาสังเกตเห็นประตูห้องของอาลีน แง้มออกเล็กน้อยและมีเสียงสะอื้นออกมาจากข้างใน เขายังได้ยินคำปลอบโยนที่นุ่มนวลของอลัน

อังกอร์ไม่ได้พยายามแอบฟัง เขาเคาะประตูเบา ๆ รอให้พวกเขากล่าว “ เข้ามา” แล้วผลักประตูให้เปิดออก

โดยไม่คาดคิดเขาพบสามคนในห้อง นอกจากหลาน ๆ แล้วมาร่า ยังอยู่ที่นี่ในชุดคลุมสีดำตามปกติ