Warlock Apprentice - WA บทที่ 45: ความเสียใจของมาร่า ฟรี

“ เซอร์ซันเดอร์…เซอร์อัน – อังกอร์เข้าร่วมกับสถาบันเกาะปะการังขาวแล้วดังนั้น – ดังนั้น…”

มาร่าพูดไม่จบ ไม่ใช่เพราะเขากลัวซันเดอร์ เขาเหงื่อแตกเพราะใคร ๆ ก็จ้องมองมาที่เขา

ภายในห้องเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยกันและเงียบลง เมื่ออังกอร์ กำลังจะตอบคำถามซันเดอร์ ขณะที่ทุกคนกำลังรอการเลือกของอังกอร์ ด้วยความเงียบงันปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันของมาร่า ก็ดึงดูดความสนใจของพวกเขาได้อย่างเป็นธรรมชาติ

อังกอร์รู้สึกไม่สบายใจภายใต้การจ้องมองของผู้คน เพราะเขายังเด็กและไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับโลกของพ่อมดแม่มด อย่างน้อยเขาก็สามารถพูดคุยได้เหมือนปกติ ในทางกลับกันมาร่าเคยเห็นเหตุการณ์มากมาย ที่แสดงให้เห็นถึงธรรมชาติของมนุษย์ โดยปกติเขาจะรู้ว่าควรทำตัวอย่างไรในบางสถานการณ์ เขารู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว เมื่อมีพ่อมดอยู่รอบ ๆ นี่คือเหตุผลที่เขาพูดติดอ่าง เมื่อพ่อมดทางการทั้งหมดมองมาที่เขา

เมื่อมองไปที่ความผิดหวังครั้งใหญ่ เฮโรไลถ่มน้ำลายด้วยความรังเกียจภายในจิตใจของนาง

ฟลอเรนท์ยกมือขึ้นปิดหน้า เขาอับอายจนแดงแล้ว

มาร่ายังพูดไม่จบ แต่เจตนาของเขาชัดเจน

อย่างไรก็ตามซันเดอร์ ไม่เคยให้ความสนใจกับเขาเลย เขายังคงรอคำตอบของอังกอร์ ในขณะที่ลูบถุงมือของเขา

มาร่ายืนอยู่ตรงกลางของความสนใจด้วยความลำบากใจ ก่อนที่เขาจะรู้สึกกลืนหายไปกับความเงียบสงบที่น่ากลัวเสียงหัวเราะคิกคักที่น่าขนลุกทำลายความเงียบ

“อังกอร์ เป็นศิษย์ของสถาบันหรือไม่? ทำไมข้าไม่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ "

มันคือฟลอร่า นางลอยอยู่ในอากาศเหมือนนอนอยู่บนเก้าอี้นวม โดยมีต้นขาที่เรียบและสดใสของนางไขว้กัน ปลายเท้าสีขาวของนางจุ่มลงเป็นจังหวะ

“ ข้าพาเขาไปที่เรือ -”

“ แล้วไง? การพาเขาขึ้นเรือหมายความว่าเขาต้องเข้าร่วมกับเจ้า…มันเป็นกลุ่มไหนอีกล่ะ” ฟลอร่าเริ่มเหน็บแนมอีกครั้ง

"ข้า…"

“ นอกจากนี้เขายังเป็นมนุษย์ ไม่มีรูปแบบวิญญาณในตัวเขา เขาเป็นศิษย์ของเจ้าได้อย่างไร” ฟลอร่ากล่าว นางหยิบร่มอันบอบบางของนางออกมาและชี้ไปที่มาร่า “ สถาบันของเจ้า สอนเรื่องช่องทางสามเหลี่ยมใช่ไหม เจ้าสอนให้อังกอร์ หรือไม่? ถ้าเจ้าเป็นเช่นนั้นข้าก็ไม่รังเกียจที่จะปล่อยให้เขาเป็น เหมือนสิ่งที่ข้าทำกับอีสลีย์

“ หรือว่าเจ้าไม่ได้ทำเลยตั้งแต่เริ่มต้นจากเกาะชายขอบจนถึงน่านน้ำปีศาจ?”

มาร่าและฟลอเรนท์แข็งตัว ไม่ พวกเขาไม่ได้ทำ

ฟลอร่ามองไปที่อังกอร์อีกครั้ง “ อังกอร์ใช่ไหม พี่ใหญ่จะบอกเจ้าบางอย่าง องค์กรอย่างพวกเขา มักเรียกว่า 'นักวิชาการ' โดยเรา คล้ายกับการที่พ่อมดฝึกหัดบางคนแบ่งพ่อมดออกเป็นขาวดำ องค์กรดังกล่าวให้ความสำคัญกับผู้มีความสามารถใหม่ ๆ และมักจะสอนวิธีการหาช่องทางของพวกเขา ขณะอยู่บนเรือแนะนำ ข้าตรวจสอบผู้มีพรสวรรค์บนเรือ มากกว่าครึ่งหนึ่งมีแบบจำลองวิญญาณที่สร้างขึ้นภายในร่างกายของพวกเขาแล้ว

“ หมายความว่าถ้าพวกเขาเห็นว่าคนเก่งมีความสำคัญ พวกเขาจะสอนวิธีการหาช่องทางให้เขาโดยเร็วที่สุด ตอนนี้ดูที่เจ้า เจ้าอยู่ที่เรือตาแดงมานานแค่ไหนแล้ว? และยังคงเป็นคนธรรมดา เจ้าเห็นไหม? ฮิฮิ. พวกเขาไม่เคยสนใจคุณเลย”

คำพูดของฟลอร่ากระทบพวกเขา

มาร่าตัวสั่นอย่างหนักอีกครั้ง เขาวางแผนที่จะสอนอังกอร์ เกี่ยวกับช่องทางร่วมกับอลันและอาลีน เขาตัดสินใจเป็นอย่างอื่นเพราะเขาคาดหวังผลตอบแทนบางอย่างกลับมาก่อน มันเป็นความจริงเมื่อพูดถึง“ การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกัน” ในโลกของพ่อมดแม่มดและแน่นอนว่าเขาไม่ต้องการสอนการหาช่องทางให้ใครฟรีๆ

"มีคำถามเพิ่มเติมไหม? ถ้าเจ้าสอนอังกอร์ ไปแล้ว เจ้าสามารถพาเขาไป เป็นกฎของพ่อมด เราจะไม่หยุดเจ้า แต่ถ้าเจ้าไม่ได้ อังกอร์ มีสิทธิ์ที่จะเลือกด้วยตัวเอง เจ้าควรหยุดการแทรกแซง”

มาร่าไม่ขยับ ทุกคนในห้องนั้นเป็นพวกเหนือธรรมชาติ พวกเขาสังเกตเห็นอย่างแน่นอน อังกอร์ เป็นมนุษย์ทั่วไปและไม่มีร่องรอยเล็ก ๆ น้อย ๆ ของการฝึกฝน

ฟลอร่าใช้เหตุผลของเจลลอลเมื่อครู่ เพื่อตบหน้ามาร่า

และมาร่า ไม่สามารถโต้แย้งได้

อังกอร์ไม่ได้รับวิธีการหาช่องทางของสถาบันหรือผ่านการทดสอบความสามารถอย่างเป็นทางการ เขาอาจได้รับการพิจารณาว่าเป็นศิษย์ที่สงวนไว้สำหรับสถาบันและศิษย์สำรองก็ยังว่างอยู่ ไม่มีสัญญาไม่มีพันธะทางอารมณ์ มาร่าไม่สามารถใช้เหตุผลทางศีลธรรมเพื่อผลักดันเรื่องนี้ได้

ในท้ายที่สุดมาร่า ก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกต่อไป เขาก้าวออกไปอย่างเงียบ ๆ

เมื่อมองดูว่าเฮโรไลกำลังจ้องมองเขาด้วยความเกลียดชัง มาร่าก็ทำได้เพียงแค่มองด้วยความอับอาย ถ้าเขารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ เขาก็จะสอนอังกอร์ เกี่ยวกับช่องทางสามเหลี่ยมไปแล้ว มันไม่มีค่าอะไรเลย

ถ้าเพียงแค่…

มาร่ารู้สึกว่าสถานการณ์ของเขาเปลี่ยนไปจากโชคดีกลายเป็นเลวร้ายเร็วมาก เมื่อคิดถึงผลที่เป็นไปได้ของเขา เมื่อกลับไปที่สถาบัน แม้แต่อาหารของเกรย่า ก็ไม่สามารถทำให้เขามีกำลังใจ

ด้วยความเศร้าโศกไม่รู้จบ มาร่ารู้สึกว่าตัวเองมีอายุเพิ่มขึ้นอีกสิบปีในทันที เขาย้ายไปที่มุมหนึ่งและทำหน้าบึ้งตึง

…

“ อังกอร์ที่รักตัดสินใจแล้วหรือ” ฟลอร่าลอยไปหาอังกอร์และมองเขาด้วยท่าทางยั่วยวน นางกล่าวว่า“ ข้าแน่ใจว่าเจ้าอยากเป็นน้องเล็กของข้า”

การจีบของนางไม่ได้รับผลที่คาดหวัง ดวงตาของอังกอร์ ชัดเจนเช่นเคย เขาถึงกับขมวดคิ้ว เมื่อฟลอร่าพยายาม

ฟลอร่าหยุดชั่วขณะและแอบด่า "ไอ้สารเลวน้อย" ออกมาในใจ นางกลอกตาแล้วกลับไปที่เกรย่า เพื่อคุยเรื่องมื้ออาหารต่อไป

ผู้คนต่างมองไปที่อังกอร์ อีกครั้ง

อังกอร์มองไปที่มาร่า จากนั้นกลับไปที่ซันเดอร์

เขาไม่ลังเลเพราะกลัวว่าจะทำให้ใครบางคนขุ่นเคือง แต่เขากังวลเกี่ยวกับความตั้งใจของซันเดอร์ เขาไม่เชื่อในความโปรดปรานอย่างง่ายดาย เมื่อมาร่า ปฏิเสธที่จะสอนเขาเรื่องช่องทางสามเหลี่ยม เขาก็รู้สึกโล่งใจจริงๆ ซันเดอร์ มากะทันหันเกินไป ต้องมีเหตุผลว่าทำไม ผู้ชายคนนั้นถึงอยากจะพาเขาไป

อังกอร์รู้สึกกังวลเพราะเขาไม่รู้ว่าจะสามารถตอบสนองความคาดหวังของซันเดอร์ ได้หรือไม่ 

เขาต้องการอะไร?อังกอร์ สามารถทำให้เขาพอใจได้แค่ไหน? อังกอร์กำลังดิ้นรนกับคำถามเหล่านี้

เขาไม่ต้องกังวลกับสิ่งเหล่านี้หากเขาเลือกสถาบันเกาะปะการังขาว แต่…เขาจะช่วยอาจารย์ของเขาได้จริง ๆ ภายในห้าปีด้วยความช่วยเหลือของสถาบันหรือไม่?

เพื่อตัวเขาเอง. สำหรับครูของเขา.

อังกอร์กัดฟันแน่นเงยหน้าขึ้นอย่างมุ่งมั่นและพูดออกมาคำเดียว:

“ ข้าจะเป็น”

ชัดเจนและมั่นคง

ซันเดอร์ยิ้ม "ดีมาก."

แม้แต่ฟลอร่าก็เริ่มแสดงท่าทีอ่อนโยนต่ออังกอร์

นอกเหนือจากผู้คนจากสถาบันเกาะปะการังขาว ซึ่งทุกคนแสดงความเสียใจแล้ว คนอื่น ๆ ในกลุ่มยังยกย่องอังกอร์ ด้วยท่าทางที่จริงจัง

ก่อนที่พวกเขาจะเข้ามาในร้านอาหารของบาร์บี้ ชายหนุ่มคนนี้เป็นเพียงคนที่โชคดีมากเท่านั้นและนั่นก็ไม่สำคัญสำหรับพวกเขาเลย อย่างไรก็ตามครึ่งชั่วโมงต่อมาชายหนุ่มคนนี้จะสร้างผลประโยชน์ให้ตัวเองสูงขึ้นและสูงขึ้นด้วยความช่วยเหลือจากอาจารย์ของเขา ไม่มีใครคิดว่าเขาเป็นเด็กทั่วไป เขาอาจจะยังเป็นมนุษย์อยู่ในขณะนี้ แต่อนาคตของเขา … ไม่อาจคาดเดาได้