Warlock Apprentice - WA บทที่ 37: เกรซี่ เบิร์ด นีโอ ฟรี

“ ตอนนี้ข้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ บัตรก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับท่านมาร่าด้วย ประมาณสามเดือนที่แล้ว…” อังกอร์อธิบายการเผชิญหน้ากับนกทะเลแปลก ๆ ให้มาร่าฟัง

“ นกทะเลที่สวมเสื้อผ้าแปลก ๆ ดื่มชาน้ำค้างยามเช้าและจากไป มันให้บัตรสีทองแก่ข้า”

การแสดงออกของมาร่าเปลี่ยนไป เมื่อได้ยินคำพูดของอังกอร์มันปนไปด้วยความเสียใจและความอิจฉา เมื่อพวกเขาออกจากคฤหาสน์แพดท์ อังกอร์ก็มอบน้ำค้างยามเช้าส่วนใหญ่ที่เหลือให้กับมาร่า

น้ำค้างยามเช้าเป็นเพียงพืชวิเศษระดับต่ำ แต่คุณสมบัติพิเศษของมันสามารถแข่งขันกับน้ำยากล้วยไม้ขาวได้ สำหรับพ่อมดฝึกหัดส่วนใหญ่น้ำยากล้วยไม้ขาว เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่มีทางจ่ายได้

มาร่าวางแผนที่จะหารายได้จากการขายน้ำค้างยามเช้า เมื่อเขากลับไปที่ ทวีปเฟย์และดูว่าเขาจะได้รับความช่วยเหลือจากพ่อมดที่ใช้โอกาสนี้หรือไม่ ดังนั้นเขาจึงไม่เคยหยิบชาออกมาระหว่างทาง แม้แต่ฟลอเรนท์ก็ไม่รู้เรื่องใบชาที่น่าอัศจรรย์ที่มาร่าครอบครอง

เขาซ่อนน้ำค้างยามเช้าให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อที่เขาจะได้ใช้มัน แสวงหาโชคชะตาในภายหลัง แต่อังกอร์ก็แค่หยิบมันออกมาดื่มและได้รับโชคชะตาของตัวเองจริงๆ!

มาร่าเสียใจจนถึงกระดูก

ถ้าเขาทำได้ – ถ้าแค่เขา –

มาร่าได้ แต่ถอนหายใจในที่สุด ไม่มี“ ถ้า” ในโลกนี้ เขาพลาดโชคของเขานั่นเป็นเรื่องของมัน

ไม่มีใครสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของมาร่าและแม้ว่าพวกเขาจะทำเช่นนั้นพวกเขาก็ไม่สนใจ

“ เนอะฮ่าฮ่า ดังนั้นท่านโทบี้จึงให้บัตรแก่ท่าน!” ทอมวีเซิลกล่าว

“ ท่านโทบี้? ท่านหมายถึงนกที่ใส่เสื้อผ้าและกระเป๋าหรือเปล่า” อังกอร์ถาม

วีเซิล ปั่นบัลเล่ต์และอธิบายด้วยรูปลักษณ์ของผู้นอบน้อม “ ถูกต้องท่านโทบี้! เขาเป็นคนโปรดของนายท่าน เขามีตำแหน่งที่เท่าเทียมกับเจ้านายในร้านอาหารบาร์บี้!”

เมื่ออังกอร์ถามต่อ ทอมวีเซิลก็ไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป เขายิ้มเท่านั้น “ นีฮาฮา ท่านจะเห็นท่านโทบี้ เมื่อท่านเพลิดเพลินกับอาหารในภายหลัง”

หลังจากที่ อังกอร์เล่าเรื่องราวของเขาเกี่ยวกับบัตร ทอมวีเซิลก็อธิบาย“ โทบี้” ให้เขาฟัง อย่างไรก็ตามพ่อมดฝึกหัดคนอื่น ๆ สนใจอย่างอื่น นั่นคือน้ำค้างยามเช้า

อังกอร์กำลังเดินไปกับทอมวีเซิลและพวกเขาไม่ได้ใกล้ชิดกับอังกอร์เหมือนมาร่า ดังนั้นพวกเขาจึงได้ แต่เก็บคำถามไว้ในใจในตอนนี้

สำหรับพ่อมด … เมื่อพวกเขาได้ยินเกี่ยวกับที่มาของบัตรสีทอง พวกเขาก็ไม่สนใจ อังกอร์อีกต่อไป น้ำค้างยามเช้าไม่มีความหมายสำหรับพวกเขา

มีเพียงเฮโรไลพ่อมดจากสถาบันเกาะปะการังขาวเท่านั้นที่ทำให้อังกอร์ดูระวังตัวอีกครั้ง

โชคดีเป็นส่วนหนึ่งของความเข้มแข็ง หากอังกอร์สามารถรักษาโชคของเขาต่อไปได้เขาก็มีแนวโน้มที่จะกลายเป็นพ่อมด

เธอครุ่นคิดในใจ เป็นเด็กมีพรสวรรค์ที่ดี เธอจะคอยจับตาดูเขาในตอนนี้

โอ้ ใช่ เด็กคนนั้นกำลังถามมาร่าเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง … บางอย่างเช่น "ในวันที่เขาทำการทดสอบความสามารถของเขา" ซึ่งมาร่าขัดจังหวะ

ไม่เป็นไร เขาเป็นเพียงผู้มีพรสวรรค์ที่โชคดี ใครจะรู้ว่าเขาสามารถบรรลุอะไรได้จริง?

…

ทุกตารางนิ้วของผนังด้านข้างของโถงทางเดินที่มืดและลึกถูกปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์หนาม กุหลาบสีแดงเลือดจะปรากฏขึ้นเป็นครั้งคราว ความแตกต่างที่รุนแรงทำให้เกิดความสวยงามอย่างแท้จริง

ม่านสีแดงเข้มปิดกั้นปลายสุดของโถงทางเดิน ด้านหลังม่านเป็นห้องจัดเลี้ยงของร้านอาหารหรือห้องจัดเลี้ยงสำหรับผู้ถือบัตรบรอนซ์

ต่อหน้าซันเดอร์ ผู้หญิงคนหนึ่งยกแก้วค็อกเทลที่เต็มไปด้วยเมือกสีขาว 
“ โอโฮโฮโฮ เมล็ดเถาวัลย์ปีศาจสุกแล้ว เราสามารถปลูกมันไว้ในของเหลวในสมองของโนมผิวดำได้โฮะโฮะ! สามเดือนเราจะได้ดอกไม้สมองที่อร่อยที่สุด”

กลิ่นหอมหวานและไอสีม่วงเข้มออกมาจากมัน ผู้หญิงคนนี้อ้วนมากจนกรามของเธอมีหกชั้น “ สนใจลองหน่อยสิเพื่อนเก่า? โอ้โฮโฮโฮ. ดื่มดอกไม้โนมสีดำแล้วเจ้าจะมีสมาธิเป็นเวลาสิบวัน สิบคืนโดยไม่เหนื่อยเลย”

ซันเดอร์ถอดหมวกทรงสูงสีดำออกเผยให้เห็นผมหยิกสั้นสีเขียวอมเทา เขาวางหมวกลงบนโต๊ะและหยิบแก้วค็อกเทลจากเกรย่า ดื่มคำกล่าว(อาหารจากนรกตามฟลอร่ากล่าว) ในครั้งเดียวโดยไม่ลังเล

"ใช้ได้ดีทีเดียว." ซันเดอร์วางแก้วลงข้ามนิ้วของเขาแล้วยักไหล่ให้กับคำตอบที่เป็นกลาง

"ฮิฮิ. ข้าลืมบอกเจ้าไปว่าดอกไม้สมองของโนมสีดำยังกระตุ้นให้สมองของเจ้าปล่อยฟีโรโมนมากขึ้น เจ้าชอบมันไหม?" เกรย่าหรี่ตา

สีหน้าของซันเดอร์ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง "ข้ารู้สึกได้. เยอะมาก”

เกรย่าเดินเข้ามาหาซันเดอร์และหายใจเข้าลึก ๆ ข้างๆคอ แต่ไม่ได้กลิ่นใด ๆ

เกรย่าขมวดคิ้วและทำให้ซันเดอร์ ดูน่ารังเกียจ “ เจ้าหยุดสมองไม่ให้ปล่อยฟีโรโมนหรือ ข้าสงสัยว่าเจ้ามีกลิ่นอย่างไร มันน่าเบื่อเหมือนกัน”

ฟลอร่าที่ลอยอยู่ในอากาศด้วยความเบื่อหน่ายเห็นด้วยกับคำพูดของเกรย่า

เมื่อได้รับความสนใจจากฟลอร่า เกรย่าก็สบตากับฟลอร่า ด้วยความรักกับดวงตาที่กลอกไปมาของฟลอร่าแทน

ซันเดอร์ยังคงไม่แยแส แต่อย่างใด “ อย่ารอช้าในเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้อง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้รับบัตรเชิญของเจ้า เจ้าก็รู้”

เกรย่าโค้งให้ เธอจับคางด้วยมือที่ขาวอวบ เล็บสีแดงสดและมองไปที่ซันเดอร์ด้วยท่าทางยั่วยวน การแต่งตาแบบตุ้งติ้งเหล่านั้นปล่อยระลอกที่เลือนรางขณะที่เธอจ้องมองที่พวกซันเดอร์ ทีละคน

ซุนเดอร์ยังคงไม่มองไปที่เธอ เขาไม่แม้แต่จะยกศีรษะของเขา

“ ไม่แยแสทางเพศ? เจ้าไม่มีโอกาสมากมาย เมื่อผู้หญิงสวย ๆ พยายามเข้ามาหาเจ้า” เกรย่าที่คิดว่าตัวเองเป็น“ ผู้หญิงสวย” กลอกตาแล้วเดินไปที่โต๊ะทำงานของเธอพร้อมกับโยกบั้นท้ายอันใหญ่โตของเธอ

โต๊ะมีวัสดุเต็มไปด้วยสิ่งของแปลก ๆ มากมาย

มีภาชนะแก้วลอยน้ำที่มีวัสดุทำอาหารอยู่ แต่ไม่มีภาชนะใดที่ดูเหมือนวัสดุทำอาหารเลย ชิ้นเนื้อสีดำเมือกหนาปล่อยควันสีม่วงและสีแดงกองลูกตาที่มีชีวิตหนอนคลาน…มีแม้กระทั่งกระแสน้ำวน แก๊สที่มีสีที่มองเห็นได้

เกรย่าพบวัตถุดิบทำอาหารเหล่านี้จากทั่วทุกมุมโลก หนึ่งในเหตุผลที่ร้านอาหารของบาร์บี้ยังคงเดินทางไปรอบ ๆ คือการที่เกรย่า ออกล่าหาวัตถุดิบในสถานที่ต่างๆ บางครั้งเธอก็ไปต่างโลกด้วยซ้ำ ตัวอย่างเช่นวัสดุส่วนใหญ่ที่ให้ออร่าสีม่วงและสีดำมาจากโลกหุบเหว และวัสดุที่เป็นก๊าซส่วนใหญ่มาจากโลกเปลวเพลิง

เกรย่าสวมกระโปรงรัดรูปสีแดงเลือดหมู เธอโพสท่าเพื่อให้เธอสามารถเผยให้เห็นส่วนโค้งส่วนเว้าของเธอมากที่สุด (หรืออย่างที่เธอคิด) ในครัวยกคางอ้วนๆขึ้นแล้วยกช้อนยักษ์ประดับเพชร “ โปรโตซัวบิดอีกแล้วเหรอ”
ซันเดอร์พยักหน้า

“ อืม” เกรย่ากระตุกริมฝีปาก“ ช่างน่าเบื่อ”

โปรโตซัวบิดเป็นแมลงพิเศษที่ไม่สามารถเพาะพันธุ์หรือผลิตได้ตามธรรมชาติ วิธีเดียวที่จะได้มาคือใช้คาถาที่เกรย่า สร้างขึ้นด้วยความช่วยเหลือของวัสดุทำอาหารต่างๆ ผลของการปรุงอาหารเป็นอาหารที่แปลกประหลาดและมีชีวิต ซึ่งจะไม่ส่งผลกระทบใด ๆ ต่อผู้คนยกเว้นซันเดอร์

เกรย่าร่ายเวทย์มนตร์รสเลิศโดยเฉพาะของเธอและเริ่มแปรรูปวัตถุดิบโดยใช้หม้อหุงที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ

เมื่อเธอเดินผ่านไปได้ไม่ถึงครึ่งม่านของห้องจัดเลี้ยงก็ถูกยกออกและชายคนหนึ่งที่ดูเลอะเทอะตัวสั้น ๆ เลี่ยน ๆ ที่มีปากเหมือนจะงอยปากและดวงตาขนาดเท่าลูกปัดก็เข้ามา

ผู้ชายตัวเตี้ยส่วนสูงพอ ๆ กับฟลอร่าแขนขาผอมและหลังค่อม เขาดูเหมือนคนงานขี้เกียจที่ใคร ๆ ก็พบว่านอนหลับอยู่ใต้สะพานลอยฟ้า

เมื่อเขาเข้ามาฟลอร่าก็ขมวดคิ้วและรีบบินไปหาซันเดอร์ การแสดงออกของเธอแสดงความรังเกียจและตั้งใจที่จะหลีกเลี่ยง ซึ่งหมายความว่าผู้มาเยือนไม่ใช่คนธรรมดา

“ เกรซี่ เบิร์ด? เจ้าต้องการอะไร?"