Warlock Apprentice - WA บทที่ 27: ผู้เชี่ยวชาญวิญญาณ ฟรี

“ ฮีฮีฮี. ดูสิศิลาฝันร้ายขนาดใหญ่ เป็นวันโชคดีของข้า!”

ทันใดนั้นเสียงก็มาถึงหูของทุกคนบน เรือตาแดง ฟังดูเหมือนเด็กอายุประมาณเจ็ดขวบ แต่ไม่ใช่เด็ก มันมีเสน่ห์อย่างประหลาด

อังกอร์ เห็นดาดฟ้าด้านนอกเริ่มกระสับกระส่าย กะลาสีคนหนึ่งอุทานว่า“ เป็นไปไม่ได้! ม่านกระจกแตก!”

ดูเหมือนฟลอร่าแม่มดเลือดผู้ซึ่งสามารถสร้างความหวาดกลัวให้กับพ่อมดฝึกหัดทุกคนได้ลงมาที่เรือแล้ว

อังกอร์พยายามแอบมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนที่เขาจะยืนขึ้น อาลีน ลากเขากลับมาอย่างรวดเร็ว เธอส่ายหัวด้วยน้ำตาคลอเบ้า เธอนิ่งเงียบ แต่เธอตั้งใจจะพูดอะไรบางอย่างเช่น – อย่า เจ้าจะตาย

อลันจับแขนเสื้อของอังกอร์ด้วยความหวาดกลัวอย่างมาก

อังกอร์ โค้งงอริมฝีปากของเขา' ขี้ขลาด'

สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือเมื่อฟลอร่าลอยผ่านม่านกระจกที่สร้างขึ้นโดยศิลาฝันร้ายกระแสเวทย์มนต์ก็เริ่มเคลื่อนตัวไปในอากาศเหมือนคลื่นน้ำ คนทั่วไปทุกคนบนเรือต่างก็หายใจไม่ออกด้วยออร่า ออร่าสร้างอารมณ์ของ“ ความกลัว” และ“ การหลบหนี” เข้ามาในจิตใจของพวกเขา นี่น่าจะเป็นผลของ ม่านกระจก แต่เนื่องจากคาถาถูกทำลายผลดังกล่าวก็กระจายไปในอากาศและปริมาณเล็กน้อยก็ซึมเข้าสู่ร่างกายของคนธรรมดา

ม่านกระจกเป็นเพียงคาถาระดับต่ำ ที่พ่อมดฝึกหัดร่าย แต่สำหรับคนทั่วไปแม้แต่ออร่าเหนือธรรมชาติที่อ่อนแอที่สุดก็ดูเหมือนภูเขาที่น่าเกรงขามสำหรับพวกเขา
 
นี่คือสาเหตุที่อลันและอาลีนรู้สึกหวาดกลัวอย่างไม่อาจอธิบายได้ กะลาสีเรือหลายคนกระโดดข้ามรางเรือและตกลงไปในน่านน้ำปีศาจ ที่ไม่มีก้นบึ้ง

อย่างไรก็ตามอังกอร์ไม่ได้รับผลกระทบจากออร่า อย่างไม่ทราบสาเหตุ

ขณะที่ อังกอร์ บ่นอย่างเงียบ ๆ เกี่ยวกับความขี้ขลาดของ อลัน และ อาลีน ก็มีคนตะโกนออกมาข้างนอกอย่างโกรธ ๆ ว่า“ หยุด! ฟลอร่า ท่านควรรู้ว่าการเอาศิลาฝันร้ายหมายถึงการต่อต้านเมืองหุ่นยนต์ลอยน้ำ?”

“ เมืองหุ่นยนต์ลอยน้ำ? ฮิฮิ. ข้าสงสัยว่าคนรวยประเภทไหนที่อยู่เบื้องหลัง นี่คือเรือของเจ้าเหรอ? ข้าเข้าใจแล้วสามกลุ่มคนพเนจร…นี่คือเรือนำทางเหรอ? น่าสงสารข้าไม่ได้กลิ่นเลือดเลย เรือประเภทนี้จะพบ แต่พ่อมดฝึกหัดที่อ่อนเหมือนเจ้า”

อังกอร์ ผู้มีพรสวรรค์ของ "กลุ่มพเนจร" เช็ดหยดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา

เมื่อการสนทนาดำเนินไป อังกอร์ ก็รวบรวมข้อมูลที่เขาจะได้รับอย่างรวดเร็ว

เห็นได้ชัดว่าคนที่พูดกับฟลอร่าไม่ได้มาจากกลุ่มพ่อมดสามกลุ่มใหญ่ ไม่มีทางที่พ่อมดฝึกหัดจะกล้าต่อต้านพ่อมดทางการ เมื่อฟลอร่าเรียกพวกเขาว่า "พวกพเนจร" สิ่งที่ทำได้คือพยักหน้า

มีเพียงพ่อมดทางการในระดับเดียวกันเท่านั้นที่สามารถพูดคุยกับฟลอร่าแบบนั้นได้

“ เมืองหุ่นยนต์ลอยน้ำ” อังกอร์ พูดในใจ

มาร่า กล่าวว่ามีใครบางคนที่ทรงพลังอยู่เบื้องหลัง เรือตาแดง นั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้เรือแล่นไปในน่านน้ำอันตรายได้โดยไม่ต้องกังวล

ข้าได้ยินมาว่ามีพ่อมดทางการอยู่บนเรือ ดังนั้นคนที่คุยกับฟลอร่าต้องเป็นเขาพ่อมดจากเมืองหุ่นยนต์ลอยน้ำ

ทุกคนในที่เกิดเหตุพยายามที่จะหายใจในขณะนี้ อังกอร์ เป็นคนเดียวที่มีอิสระพอที่จะคิดถึงเรื่องนี้

การสนทนาภายนอกจางหายไป ดูเหมือนว่า ฟลอร่า และพ่อมดใน เรือตาแดง จะบรรลุข้อตกลง พวกเขาออกไปก่อนที่ อังกอร์ จะได้ยินอะไร

เมื่อ อังกอร์ ยืนขึ้นไปที่หน้าต่างเพื่อมองดูในที่สุดเขาก็เห็นร่างสองร่างบินเข้าหาวาฬเมฆา

หนึ่งในนั้นเป็นผู้ชายตัวใหญ่ เขาต้องเป็นพ่อมดจากเมืองหุ่นยนต์ลอยน้ำ แน่นอนว่าผู้หญิงตัวเล็กอีกคนที่สวมชุดยาวสีแดงผ้าคลุมสีดำและร่มบอบบางต้องเป็นฟลอร่า

เมื่อเขามองอย่างถี่ถ้วน อังกอร์ ก็รู้สึกราวกับว่ามีเงาดำตามหลังฟลอร่า

บางทีเขาอาจจะแค่เห็นสิ่งอื่น?

ก่อนที่เขาจะคิดได้อีกครั้งเด็กอีกสองคนที่อยู่ข้างๆเขาก็เริ่มกรีดร้อง

อลันและอาลีนรู้ว่าอันตรายจากไปแล้ว พวกเขาอดกลั้นไว้ แต่ตอนนี้พวกเขาก็ปลดปล่อยความกลัวออกมาอย่างเต็มที่โดยกรีดร้องออกมา

อังกอร์ลูบขมับและหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า เขาเริ่มปลอบเด็ก ๆ ด้วยเสียงเบา ๆ ในขณะที่อยากออกไปทันที

ประตูห้องเฝ้าระวังถูกผลักให้เปิดออก มาร่าเดินเข้ามาด้วยสีหน้าซีดเซียวขมวดคิ้ว เขาดูกังวล

เมื่อดูว่า อังกอร์ พยายามปลอบเด็กคนอื่น ๆ อย่างไรการแสดงออกของ มาร่า ที่มีต่อ อังกอร์ ก็ดูอ่อนโยนลง

“ เป็น – เธอไปแล้วเหรอท่านปู่” อาลีนสะอื้น

มาร่า พยักหน้า เขาไม่ได้อธิบายเกี่ยวกับฟลอร่าและเพียงแค่ลูบผมของอาลีนเพื่อปลอบประโลมเธอ เมื่ออลันและอาลีนหยุดร้องไห้ มาร่า ก็พาเด็ก ๆ ออกไป

อาลีนถามอย่างระมัดระวัง“ท่านปู่ทำไมพ่อมดถึงมาที่นี่”

 
มาร่า ส่ายหัว “ เราไม่ควรคิดถึงสิ่งที่พ่อมดผู้ยิ่งใหญ่เหล่านั้นกำลังทำอยู่”

เมื่อเข้าไปในห้องโดยสาร มาร่า ก็พา อลัน และ อาลีน ออกไปเพื่อ“ ตรวจสอบการฝึกของพวกเขาใน สามช่องทาง” อังกอร์กลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างเงียบ ๆ หลังจากบอกลา

ระหว่างทาง อังกอร์ เอาแต่เกาหลัง เขารู้สึกคันในทันที

บริเวณที่คันเป็นจุดที่ราชินีโป๊กเกอร์ฟันอังกอร์โดยใช้เล็บของเธอเมื่อ อังกอร์ หนีออกจากโลกที่แปลกประหลาดในระหว่างการทดสอบความสามารถของเขา

ในวันนั้น อังกอร์ ตรวจสอบตัวเองที่หน้ากระจกและไม่เห็นว่าเขาบาดเจ็บที่ไหน ไม่มีบาดแผลใด ๆ

แต่ทำไมตอนนี้เขารู้สึกคันจัง? เขาเอื้อมมือไปข้างหลัง แต่ก็ยังไม่เจออะไร ผิวของเขากลับมาเรียบเนียนเหมือนปกติ

หลังจากเกาอีกเล็กน้อยความรู้สึกก็หยุดลง

อังกอร์ คิดว่ามันต้องเป็นแมลงกัดแน่ ๆ ด้วยเหตุนี้เขาจึงตัดสินใจที่จะอาบน้ำในโรงอาบน้ำคืนนี้

…

ในขณะเดียวกันด้านบนของ วาฬเมฆา

คฤหาสน์ขนาดเล็กเหมือนฟาร์มปศุสัตว์ถูกสร้างขึ้นบนหลังที่กว้างใหญ่ของวาฬ

ภายในคฤหาสน์มีเต็นท์ขนาดแตกต่างกัน เต็นท์ที่สวยงามมีหลังคาทรงกลมอยู่ตรงกลาง

ภายในเต็นท์ชายร่างท้วมจาก เรือตาแดง ซึ่งเป็นพ่อมดทางการจาก เมืองหุ่นยนต์ลอยน้ำ“ หมีบ้า” ซาบอท กำลังพูดคุยกับชายวัยกลางคนที่ผอมเพรียว ชื่อเล่นว่า“ หมีบ้า” นั้นไม่คู่ควรเลยเพราะ ซาบอท พูดคุยกับชายคนนี้ด้วยความระมัดระวังและมีมารยาทมากที่สุดในขณะที่ชายร่างบางไม่แม้แต่จะหันหน้ามาหาเขา

ชายวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมสีดำ ขาวเสื้อลูกไม้และหมวกทรงสูง เขามีผมสีเขียวผมหยิกและใบหน้าที่ดูอ่อนโยน ดูเหมือนเขาจะเป็นขุนนางที่มีการศึกษา

ไม่มีใครเชื่อว่าครั้งหนึ่งชายผู้สง่างามผู้นี้เคยทำให้ตัวเองเป็นที่รู้จักและหวาดกลัวต่อพื้นที่ภาคใต้ทั้งหมดด้วยตัวเอง พ่อมดระดับ 2“ ผู้เชี่ยวชาญวิญญาณ” ตัวอันตราย

เห็นได้ชัดว่า ซันเดอร์ ไม่ได้ให้ความสนใจกับ ซาบอท เขากำลังดูการทดลองอย่างต่อเนื่องในด้านหนึ่งผ่านแว่นกันแดดขอบทองของเขา ควันพวยพุ่งออกมาจากมือของเขา ซึ่งแสดงให้เห็นภาพลวงตาต่างๆ ซาบอท เพียงแค่มองเล็กน้อยและตาของเขาก็ปวดทันที ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าเงยหน้าขึ้นอีกเลย

ซาบอท กล่าวต่อว่า“ …ร้านอาหารของบาร์บี้ไม่มีที่ตั้งที่แน่นอน เราเดินทางบนน่านน้ำปีศาจมาสองสามสัปดาห์แล้วและเราไม่เห็นการปรากฏตัวของลอร์ดเกรย่าบนตัวระบุตำแหน่งมหาสมุทรของเรา”

ซันเดอร์ ขยี้ภาพลวงตาในฝ่ามือของเขาเหมือนบีบฟองสบู่ จากนั้นเขาก็หันกลับไปมอง ซาบอท

“ เป็นเรื่องธรรมดาที่เจ้าจะหาร้านอาหารบาร์บี้ไม่ได้แล้ว เกรย่าชอบเล่นซ่อนหา เธอเป็นพ่อมดนักชิม แต่เธอก็มีความสุขกับสิ่งที่การพยากรณ์ เราต้องการความโชคดีในการค้นหาเธอ” ซันเดอร์สส่ายหัว เขายิ้มและพูดว่า“ ยินดีต้อนรับ ซาบอท ถ้าเจ้ามีเวลาข้าจะคุยกับเจ้า”

ซาบอท แข็งตัวจากนั้นเขาเงยหน้าขึ้นมอง ซันเดอร์ เพียงเพื่อเห็นรอยยิ้มครึ่งหนึ่ง

"อะไร? เจ้ามีคำถาม?” ฟลอร่าถาม เธอนั่งอยู่บนม้านั่งสูงใกล้ ๆ โดยไม่สวมรองเท้า เท้าของเธอแกว่งไปมาอย่างเป็นจังหวะ อย่างไรก็ตามเมื่อเธอพูดแววตาที่เย็นชาสั้น ๆ ในดวงตาของเธอทำให้ ซาบอท กลัวลึกถึงหัวใจของเขา

“ ไม่! แน่นอนข้าจะทำ ข้าดีใจ ข้าจะขอให้กัปตันของ เรือตาแดง ลาดตระเวนในน่านน้ำโดยรอบและมองหาร้านอาหารบาร์บี้จนกว่าเราจะพบ” ซาบอท สามารถตกลงกันได้ในตอนท้ายเนื่องจากสถานการณ์อยู่เหนือเขาในตอนนี้ เขาอาจจะมาจากเมืองหุ่นยนต์ลอยน้ำ แต่นั่นก็ไม่สามารถช่วยเขาได้ในทันที ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ต้องไปดู การส่งผู้มีพรสวรรค์กลับไปทางใต้ไม่ใช่งานเร่งด่วนอยู่แล้ว ทำไม ซันเดอร์ ถึงมองหาร้านอาหารบาร์บี้ไม่ใช่ธุรกิจของเขา อย่างน้อย เรือตาแดง ก็จะปลอดภัยก่อนที่พวกเขาจะพบร้านอาหารจริงๆ

เมื่อ ซาบอท จากไป ฟลอร่า ก็พึมพำเสียงเบา“ เขาฉลาด…"

ซันเดอร์สส่ายหัวโดยไม่พูด เขาให้ความสนใจกลับไปที่การทดลองของเขา
 
ทันใดนั้นเขาก็ขมวดคิ้วและมองไปข้างนอก“ หือ?”

“ มันคืออะไร ท่านอาจารย์” ฟลอร่าถาม

ซันเดอร์สไม่ตอบ แต่มีข้อสงสัยเกิดขึ้นในใจของเขา

"แปลก. ทำไมข้าถึงรู้สึกบางอย่างจากอาณาจักรแห่งฝันร้าย”

ซันเดอร์สมองลงไปและคิดว่า“ เป็นไปได้ไหมว่าทางที่ไม่รู้จักไปสู่อาณาจักรแห่งฝันร้ายนั้นซ่อนอยู่ในน่านน้ำปีศาจ”

ถ้าเป็นจริง…

ความสนุดเกิดขึ้นบนหน้าของ ซันเดอร์ ชั่วครู่

เขาหลับตาลงเพื่อรับความรู้สึกเกี่ยวกับออร่า ซึ่งเกือบจะมาจากต้นกำเนิดเดียวกันกับเขา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ความสงสัยมากขึ้นได้แทนที่การแสดงออกที่สนุกสนานของเขา

กลิ่นอายจากอาณาจักรแห่งฝันร้ายหายไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขาไม่รู้สึกอะไรเลย