Warlock Apprentice - WA บทที่ 24: ความจริงอันหนาวเหน็บ ฟรี

เมื่อเทียบกับโลกเก่าดินแดนแห่งการเปิดเผยอาจถือได้ว่าเป็นทวีปที่ "จริง" ในขณะที่โลกเก่าเป็นเพียงเกาะที่ห่างไกลและมีชายขอบ ดินแดนแห่งการเปิดเผยยังคงห่างไกลจากทวีปเฟย์ เมื่อกล่าวถึงความสำคัญ แต่อย่างน้อยพ่อมดก็ยังถือว่าสถานที่นี้คุ้มค่า

ดูวี่ เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ได้รับการแต่งตั้งจากกลุ่มพ่อมดราชวงศ์ ซิลเวอร์ เฮรอน เขากำลังจะไปที่ หอคอยแห่งเฮอริเคน ทางตอนใต้ของ ทวีปเฟย์ เพื่อ "แลกเปลี่ยนการศึกษา"

อย่างน้อยดูวี่ก็พูดเอง

อย่างไรก็ตามผู้มีความสามารถทุกคนบนเรือรู้ดีว่าความจริงแล้ว กลุ่มพ่อมด ราชวงศ์ ซิลเวอร์ เฮรอนนี้ถูกสร้างขึ้นโดยพ่อมดฝึกหัดจาก หอคอยแห่งเฮอริเคน ที่ไม่สามารถฝ่าเข้าไปเป็นพ่อมดอย่างเป็นทางการได้หลังจากที่พวกเขาออกจากสถาบัน ด้วยความสัมพันธ์ที่พวกเขาเคยมีใน หอคอยแห่งเฮอริเคน พวกเขาสามารถหาโควต้าสำหรับผู้มีพรสวรรค์ที่แนะนำได้

"นักเรียนแลกเปลี่ยน" เป็นเรื่องไร้สาระโดยสิ้นเชิง องค์กรที่มีประวัติศาสตร์หลายพันปีและกลุ่มพ่อมดที่เป็นทางการจะแลกเปลี่ยนนักเรียนกับกลุ่มพ่อมดฝึดหัดที่สร้างขึ้นโดยผู้อ่อนแอ? จริงหรือ?

ทุกคนรู้ แต่ไม่มีใครพูดออกมาเพราะพวกเขาจะไม่กล้ารุกราน ดูวี่ พวกเขาอ่อนแอ แต่ก็ยังเป็นคนเหนือธรรมชาติ เล่าลือกันว่ามีพ่อมดฝึกหัดในกลุ่ม ราชวงศ์ ซิลเวอร์ เฮรอน ซึ่งสนิทสนมกับพ่อมดอย่างเป็นทางการ ชายคนนี้กลับไปที่ จักรวรรดิกลางด้วยความผิดหวังเพราะเขาไม่สามารถค้นพบโชคชะตาของเขาสำหรับการพัฒนา

ความสัมพันธ์ที่เพิ่มโดยแหล่งการเงินที่ยิ่งใหญ่ของ จักรวรรดิกลางเป็นเหตุผลเพียงพอสำหรับทุกคนที่จะหลีกเลี่ยงการรุกราน ดูวี่ เขาอาจจะเป็นเพลย์บอยจอมหยิ่งเอาแต่ใจ แต่คนรอบข้างเขาก็ทนได้

เมื่อดูวี่ก้าวเข้ามาในห้องอาหารบทสนทนาก็เงียบลงอย่างรวดเร็ว

ต้องขอบคุณความเงียบอย่างกะทันหัน อังกอร์ ได้ยินเสียงใครบางคนกระซิบอยู่ใกล้ ๆ
 
“ หึ…เขามาคนเดียวเหรอ? เขาอยู่ที่ไหน?”

ดูวี่ก็ได้ยินเหมือนกัน เขาจ้องมองไปที่ผู้พูดด้วยสีหน้ารำคาญและหัวเราะออกมา เมื่อเห็นเป้าหมายของเขากลับไปทานอาหารด้วยสีหน้าหวาดกลัว

อย่างไรก็ตามความเย่อหยิ่งของดูวี่ หายไปทันทีเมื่อเขาออกจากฝูงชน

เขาพยายามหาคนของเขาในตอนนี้ ทุกห้องถูกปิด ไม่รู้ว่าพวกเขาไปไหน

“ ไอ้เวรเอ้ย” ดูวี่สบถภายใต้ลมหายใจของเขา หากไม่มีคนรับใช้ของเขา เขาก็ต้องหาอาหารด้วยตัวเอง

เขาเคยชินกับอัตตาตัวตนท่ามกลางคนเก่ง เมื่อเขาได้ยินเกี่ยวกับเบื้องหลังของ เรือตาแดง เขาก็ไม่พบปัญหาใด ๆ กับพ่อครัว แต่เขารับประทานอาหารอย่างระมัดระวังและนั่งที่ว่าง

อังกอร์ มองไปที่ ดูวี่ เมื่อเขาเข้ามาเท่านั้นและไม่เคยสนใจเขาอีกเลย

อังกอร์ กำลังคิดบางอย่างอยู่ เขาแน่ใจว่าเขาได้ยินเสียงแผงประตูคลิกสองครั้งเมื่อ ดูวี่ มา แต่ ดูวี่ เป็นคนเดียวที่มา

บางทีเขาอาจจะได้ยินสิ่งต่าง ๆ เพราะเขาเหนื่อยเกินไปกับการไขปริศนา?

ต้องขอบคุณจอนที่ทำให้ อังกอร์ เรียนรู้ที่มีความเฉียบคมเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมของเขา นี่ไม่ใช่เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา แต่เพื่อเก็บรายละเอียดในความเป็นจริงด้านสิ่งแวดล้อมเพื่อให้เขาได้รับแรงบันดาลใจและโอกาสจากทุกสิ่ง พูดง่ายๆคือความรู้สึกที่เฉียบแหลมคือการปรับแต่งความรู้ของเขาเอง

อังกอร์ มั่นใจในสัญชาตญาณของเขาเสมอในการจับรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่วันนี้สัญชาตญาณดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนัก

อังกอร์ ส่ายหัวเลิกสงสัยในเรื่องแปลก ๆ ไม่ใช่ปัญหาของเขาและมันก็ไม่คุ้มกับเวลา

อังกอร์ รู้วิธีรับประทานอาหารที่ดี บางครั้งเขาก็หลงตัวเองในกระบวนการนี้ อย่างไรก็ตามเขาต้องการ“ อาหารที่ดี” ก่อน สิ่งที่เขามีอยู่ตอนนี้ถือเป็นเพียงการเติมเต็ม พอใช้ได้ แต่ไม่อร่อย ในขณะที่เขากินอาหารเข้าไปความคิดของ อังกอร์ ก็หายไปอีกครั้งเพื่อการคำนวณที่ยังไม่ได้แก้ไข

มีใครบางคนกรีดร้องอยู่ไม่ไกลขัดจังหวะการใจลอยของ อังกอร์

“ อ๊ากก! เจ้าเป็นใคร ไอ้ชลเลว? แสดงตัวเดี๋ยวนี้!"ชายคนนั้นส่ง เสียงสูงในห้องอาหารทั้งหมดตามด้วยเสียงจานที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ

อังกอร์ขมวดคิ้วและมองไปที่ความวุ่นวาย

เจ้าชายองค์ที่สามที่หยิ่งผยองจากจักรวรรดิกลางตอนนี้มีรอยเปื้อนอยู่ทั่วตัว เขาจับคอด้วยมือเดียว เลือดไหลระหว่างนิ้วของเขา เขาโบกผ้าปูโต๊ะโดยใช้มืออีกข้างทำลายเครื่องเคลือบดินเผาทุกที่

ดูวี่กัดฟันของเขาในอากาศเหมือนพิทบูลที่โกรธเกรี้ยว ไม่เป็นประโยชน์ ไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขา 20 เมตร

“ เขาบ้าอีกแล้วเหรอ? เดี๋ยวก่อนเขามีเลือดออกใช่ไหม”

“ มีแผลที่คอ!”

ใครบางคนพึมพำ“ แต่ไม่มีใครอยู่ที่นั่น”

“ อย่าบอกนะว่าสถานที่นี้มีผีสิง!”

ผู้ความสามารถทั้งหมดในห้องโถงพูดคุยกัน แต่ไม่มีใครไปที่นั่นเพื่อช่วย ดูวี่ นอกจากอารมณ์ที่แย่แล้วผู้คนต่างก็หวาดกลัวกับสถานการณ์ที่แปลกประหลาดเช่นกัน

“ เลือดจะออกเร็ว แต่ไม่ถึงขั้นพุ่งออกมา อาจจะเป็นเส้นเลือดที่ถูกตัดออก” อังกอร์ กล่าว เขาเหลือบมองไปรอบ ๆ และพูดกับตัวเองว่า
“ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงเส้นเลือด แต่เมื่อพิจารณาจากการไหลเวียนของเลือดเขาจะตายหากปราศจากความช่วยเหลือภายในสิบนาทีข้างหน้า

“ มีดบาด แต่ไม่มีใครถือมีด…” อังกอร์ มองไปรอบ ๆ ดูวี่ โดยไม่เห็นใครเลย จากนั้นเขาก็นึกถึง ตอนเขาได้ยินเสียงประตูดังสองคลิก

“ น่าสนใจ”

คนที่มองไม่เห็น? พ่อมดฝึกหัด? หรือแค่ผู้มีความสามารถอื่น?
 
อังกอร์มีแนวโน้มที่คิดว่าเป็นอย่างหลัง พ่อมดฝึกหัดไม่จำเป็นต้องปกปิดมันและการโจมตีครั้งเดียวจะต้องฆ่าดูวี่ได้

ดูวี่ยังคงอาละวาด เมื่อ อังกอร์ คำนวณสถานการณ์ เมื่อเวลาผ่านไปเสียงร้องของดูวี่ก็อ่อนลง ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินบางอย่างและคว้าขวดไวน์ ก่อนจะเหวี่ยงมันไปที่หน้าต่างทางตะวันออกเฉียงใต้ของเขา

ไวน์แดงเข้มที่กระจายไม่ได้ติดอยู่บนผนังไม้อย่างที่ทุกคนคาดหวัง มันลอยกลางอากาศหน้ากำแพงประมาณห้าเมตร

ไวน์ค่อยๆไหลลงด้านล่างเผยให้เห็นร่างมนุษย์สีแดง

“ มีคนอยู่ที่นั่น! เขามองล่องหน!”

ชายคนหนึ่งตะโกนขณะชี้ไปที่ร่างที่เปียกโชก“ นั่นพ่อมดเหรอ”

“ เจ้าอย่าคิดแบบนั้น พ่อมดผู้ยิ่งใหญ่จะไม่มาลอบสังหารพวกเราด้วยวิธีนี้ พวกเขาต้องการเพียงแค่แวบเดียวแล้วเราจะตายอย่างเจ็บปวดที่สุด” ใครบางคนหัวเราะเยาะ

“ รอสักครู่แล้วเราจะรู้” หนึ่งในผู้มีพรสวรรค์กล่าว เขาชี้ไปที่ผู้ร้าย 

“ ท่านโคโมเอ็นกล่าวถึงคาถาเหล่านี้ คาถาเคลื่อนวิญญาณ ที่ปิดบังผู้คนภายใต้ภาพลวงตา ผ้าคลุมมิติ ที่ให้ใครบางคนซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่อื่นและคาถาที่หลอกตาของเจ้า โดยใช้แสงและเงา อย่างแรกและอย่างที่สอง ใช้โดยพ่อมดทางการเท่านั้นและมีเพียงคาถาเดียวที่สามารถทำให้เจ้ามองไม่เห็นได้นั่นคือ สายตาสับสน”

ท่านโคโมเอ็น เป็นผู้นำจากองค์กรพ่อมด ป่าแรงโน้มถ่วง เขาเป็นพ่อมดฝึกหัดระดับ 2

“ ผู้ร่าย สายตาสับสน จะถูกเปิดเผยหากมีบางสิ่งสัมผัสเขา แน่นอนว่าเขาอาจจะใช้ไอเทมเล่นแร่แปรธาตุด้วย แต่แม้กระทั่งท่านโคโมเอ็น ก็ไม่สามารถจ่ายสิ่งเหล่านั้นได้ง่ายๆ”

เมื่อเขาพูดจบชายล่องหนที่ถูกไวน์ก็ปรากฏตัวขึ้น

อังกอร์ มองเขาด้วยคิ้วที่เลิกขึ้น ชายหนุ่มสวมผ้าขาดรุ่งริ่งและใบหน้าหล่อเหลา ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยอารมณ์ขบถ

อังกอร์ ไม่รู้จักชายคนนี้ แต่เสื้อผ้าและรายละเอียดในการเคลื่อนไหวของเขาเพียงพอที่จะบอก อังกอร์ ว่าเขามาจากครอบครัวที่ยากจน

คนจนกับคนรวย

ชายคนนั้นมองดูดูวี่ ที่มีเลือดออกด้วยความยินดี จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างกระหายเลือดพอใจกับการแก้แค้นของเขา

เจ้าชายที่เคยหยิ่งผยองมองชายคนนั้นด้วยความไม่เชื่อและเกลียดชัง นอกจากนี้ยังมีความเสียใจที่อยู่เบื้องหลังการแสดงออกที่โกรธของเขา

“ ดี. เรื่องราวเบื้องหลังของคนเหล่านี้จะทำให้มานาพูดถึงตลอดทั้งปี”

อังกอร์ นึกถึงช่วงเวลาที่เขาได้ยิน หัวหน้าแม่บ้าน มานา ซุบซิบเกี่ยวกับขุนนาง ในเมืองวอเตอร์ฟอร์ดที่ขี้โกง

อังกอร์ ส่ายหัวและเตรียมตัวออกจากห้องอาหาร เขาไม่มีเวลาสำหรับแผนการที่ล้าสมัยเช่นนี้

เมื่อเขาลุกขึ้นยืนสตรีผู้สูงศักดิ์วัยกลางคนผมสีเงินก็ปรากฏตัวขึ้นในที่เกิดเหตุ

อังกอร์เคยได้ยินเกี่ยวกับผู้หญิงที่สง่างามมาก่อน เธอคือท่านหญิงเมอร์ลินพ่อมดฝึกหัดระดับ 3 ที่ประจำการอยู่ที่ เรือตาแดง เธอมาจากหอคอยแห่งเฮอริเคน

ตั้งแต่ท่านหญิงเมอร์ลินอยู่ที่นี่ชะตากรรมของชายหนุ่มผู้น่าสงสารก็น่าจะชัดเจน – เดี๋ยวก่อน! อะไร? อังกอร์ เฝ้าดูด้วยความประหลาดใจ เมื่อท่านหญิงเมอร์ลินก้าวไปที่ศูนย์กลางในขณะที่ดูวี่ที่กำลังจะตายนอนอยู่บนพื้น เธอมองไปที่ผู้จู่โจมหนุ่มขึ้นและลง มีความยินดีที่ใบหน้าของเธอแทน

เธอโบกมือและรอยเปื้อนทั้งหมดบนร่างของชายหนุ่มก็หายไปทันที

"เจ้าชื่ออะไร?" ท่านหญิงเมอร์ลินถามเขา

“อีสลีย์ ท่านหญิงเมอร์ลิน ข้าชื่ออีสลีย์” ชายหนุ่มตอบอย่างสุภาพ เขาไม่ได้พูดชื่อสกุลของเขาเพราะเขาไม่มี ชื่อสกุลแสดงถึงมรดกของครอบครัว เขาเป็นเด็กกำพร้าและ“ อีสลีย์” เป็นชื่อของสุนัขล่าเนื้อ ซึ่งเป็นของขุนนางที่เขาเคยรับใช้ เพื่อให้ได้ชื่อตัวเอง เขาต่อสู้กับสุนัขเพื่อเอาชีวิตรอดจนในที่สุดเขาก็งับคอของสัตว์ร้าย นั่นคือตอนที่ขุนนางตั้งชื่อ "อีสลีย์" ให้กับเขา

“ อีสลีย์…ดีข้าจะจำไว้ เจ้าเยี่ยมมาก เจ้าเปลี่ยนสระมานาของเจ้าได้เร็วมาก บางทีพรสวรรค์ด้านพลังวิญญาณของเจ้าอาจเกิน 20?” ท่านหญิงเมอร์ลินเอื้อมมือไปวางบนหน้าผากของอีสลีย์

 
“ อย่างที่ข้าคิด เจ้าเกิดมาพร้อมกับพลังวิญญาณ 23 มันจะช่วยให้เจ้าประหยัดเวลาได้มาก เจ้าจะฝึกได้เร็วกว่าพวกมีพรสวรรค์ธรรมดาสิบเท่า ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าสามารถรวบรวมมานาของเจ้าได้อย่างรวดเร็ว” ท่านหญิงเมอร์ลินกล่าว
เธอยิ้มและพูดกับชายหนุ่มว่า“ ข้าบอกเจ้าแค่หลักการของ คาถาสายตาสับสน เมื่อครึ่งเดือนก่อนและเจ้าก็ร่ายมันได้แล้ว นั่นหมายความว่าเจ้าเข้าใจความรู้เรื่องแสงและเงาเป็นอย่างดี ยอดเยี่ยมมาก!

“ จำไว้ว่าคาถาทั้งหมดขึ้นอยู่กับความรู้และมานาของพ่อมด มีความสำคัญร่วมกัน เจ้าได้ก้าวเข้าไปในประตูของพ่อมดฝึกหัด จากนี้ ไปชั้นบนสุด”

ท่านหญิงเมอร์ลินก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ในทางกลับกันดูวี่กำลังหายใจเฮือกสุดท้ายอยู่ที่พื้น เมื่อร่างของท่านหญิงเมอร์ลินหายไปจากห้องอาหารการแสดงออกของดูวี่ก็เปลี่ยนไปจากความสิ้นหวังเป็นโกรธ ไม่มีใครช่วยเลย ร่างกายของเขาเย็นลง ภายใต้การจ้องมองที่ไม่แยแสของทุกคน

อีสลีย์นักฆ่ามองดูศพที่พื้น จากนั้นเขาก็ยิ้มและออกจากห้องไปเช่นกัน

ไม่มีใครบ่นเลย ไม่มีใครหยุดเขาได้ อย่างน้อยอีสลีย์ก็สร้างความแตกต่างให้กับเรือลำนี้และกลายเป็นคนที่สามารถครอบงำชีวิตของคนอื่นได้

อังกอร์ออกจากห้องโถงในความเงียบ ตอนนี้เขาเข้าใจอย่างแท้จริงว่าไม่มีสีดำและสีขาวในโลกของพ่อมดแม่มด ความยุติธรรมหรือความชั่วร้ายไม่ได้มีความหมายสำหรับพวกเขา

กลุ่ม ราชวงศ์ ซิลเวอร์ เฮรอน เป็นองค์กรเดียวกับ ท่านหญิงเมอร์ลิน ถึงอย่างนั้นท่านหญิงเมอร์ลินก็ไม่สนใจดูวี่เลยแม้แต่น้อย สิ่งนี้อธิบายได้อย่างสมบูรณ์ว่าพ่อมดที่โหดร้ายสามารถทำอะไรต่อคนทั่วไปได้อย่างไร

หลังจากเหตุการณ์นี้ อังกอร์ พยายามมากยิ่งขึ้นที่จะปกปิดสถานะของเขา โดยไม่มีการป้องกัน เคียวของเดธฑูตแห่งความตาย ก็วางพิงคอของเขาเองตลอดเวลา นี่คือความจริง – ความจริงที่ถูกเปิดเผยและความโหดร้ายในโลกของพ่อมดแม่มด