Warlock Apprentice - WA บทที่ 22: นกทะเลประหลาด ฟรี

มาร่า ไม่ปรากฏตัวในวันต่อมา อาลีน และ อลัน เริ่มเรียนรู้ สามช่องทาง ในขณะที่ อังกอร์ หมกมุ่นอยู่กับปริศนาของจอน

ดังที่ มาร่า กล่าวว่าความรู้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพ่อมด อังกอร์ ไม่รู้ว่าสิ่งที่จอนสอนเขามีประโยชน์หรือไม่ แต่เขารู้ว่าความรู้นี้สามารถให้ความกระจ่างแก่เขาและทำให้มุมมองของเขากว้างขึ้น ดังนั้นเขาจะไม่ติดอยู่กับสิ่งที่เขาเห็นเท่านั้น

อังกอร์ไม่สนใจว่าความรู้นั้นจะมีประโยชน์หรือไม่

ปากกาของเขาไหลลงบนกระดาษอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าแผ่นงานที่เต็มไปด้วยสูตรและตัวเลขก็กลายเป็นแบบร่างของเมื่อวานนี้ อังกอร์ จะหาวิธีใหม่ ๆ ในการไขปริศนาทุกวัน เขาสามารถคิดเกี่ยวกับโมเลกุลอะตอมสนามแม่เหล็ก … มุมมองที่แตกต่างทำให้เขาประหลาดใจเสมอ

เมื่อเวลาผ่านไป อังกอร์ รู้สึกได้ว่าเขาเข้าใกล้คำตอบที่ถูกต้องมากขึ้น

อยู่มาวันหนึ่ง อังกอร์ วางปากกาและลูบขมับของเขา สมองของเขาทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพเป็นเวลาเกือบครึ่งเดือน เมื่อไขปริศนาได้มากขึ้นคำตอบสุดท้ายก็ใกล้เข้ามา เหลืออีกเพียงสิบปริศนา อย่างไรก็ตามหัวของเขาทำงานหนักเกินไปภายใต้ความเข้มข้นที่คงที่ เมื่อเช้านี้เขารู้สึกหูอื้อและสายตาดำคล้ำ เขารู้ว่าร่างกายของเขากำลังส่งสัญญาณเตือนตัวเอง

อังกอร์ กังวลเกี่ยวกับการหาคำตอบ แต่เขาก็ยังหยุด เขาอายุเพียง 14 เป็นวัยรุ่น เขาไม่ต้องการให้สิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับร่างกายของเขา ในช่วงเติบโตที่สำคัญที่สุดนี้ ไม่ย่างนั้นเขาจะเสียใจไปตลอดชีวิต

จอนกล่าวว่าเขาป่วยหนักครั้งหนึ่งในช่วงวัยหนุ่มเพราะนิสัยไม่ดี นั่นคือเหตุผลที่จอนไม่เคยสูงเกิน 165 เซนติเมตร อังกอร์ไม่แน่ใจว่าจอนพูดความจริงหรือแค่หาข้ออ้าง แต่…ดีกว่าที่จะเชื่อสิ่งที่เลวร้ายที่สุดใช่มั้ย?

อังกอร์หาว เขาเหยียดแขนและเหยียดขาให้ตรง จากนั้นเขาก็ตรวจดูนาฬิกาบนผนัง บ่ายสองโมง.
 
นาฬิกาเป็นของหายากบนเกาะ ชายขอบ หรือโลกเก่า แม้แต่คฤหาสน์ แพดท์ ก็ยังใช้นาฬิกาทราย อย่างไรก็ตามนาฬิกาได้ รวมอยู่ในชีวิตของทุกคนในทวีป เฟย์ แล้ว

อังกอร์ พลิกเปิดช่องบนผนังไม้ กลิ่นเค็มของทะเลเข้ามาทันที

ช่องหน้าต่างเป็นหน้าต่างของเรือ ห้องโดยสารที่อยู่ชั้นกลางของ เรือตาแดง ล้วนมีหน้าต่างบานนี้เพื่อให้อากาศบริสุทธิ์ส่วนด้านล่างไม่ได้หรูหราอะไรขนาดนั้น

แดดก็แรง แสงแดดสะท้อนบนผิวน้ำทะเลทำให้ดวงตาของเขาตื่น อากาศแลกเปลี่ยนระหว่างภายนอกและห้องแคบ อังกอร์ นั้นรู้สึกดีกับกลิ่น เขาเพียงแค่หลับตาและปล่อยให้จินตนาการของเขาโลดแล่น ในขณะที่เพลิดเพลินกับลมทะเลอันอบอุ่น

เขานึกถึงวัยเด็กที่แสนหวานพ่อแม่ที่รักพี่ชายผู้ใจดี คำแนะนำของครูและตัวเขาเอง – ชายหนุ่มที่ท่องไปในทะเลแห่งความรู้ทั้งกลางวันและกลางคืน ความทรงจำเหล่านั้นสามารถทำให้ใบหน้าของเขายิ้มได้เสมอ เขาไม่ได้เอาอะไรมาจากคฤหาสน์ แพดท์ เนื่องจากมีเพียงความทรงจำเหล่านี้เท่านั้นที่สามารถติดตัวเขาไปตลอดกาล

การช่วยครูของเขาไม่ใช่เหตุผลเดียวที่ทำให้ อังกอร์ ตัดสินใจติดตาม มาร่า ไปยังทวีป เฟย์ และกลายเป็นพ่อมด เขายังมีความตั้งใจอย่างลับ ๆ ที่จะช่วยให้ครอบครัวของเขาเติบโตขึ้น ในโลกเก่าแม้แต่พ่อมดฝึกหัดก็สามารถได้รับความเคารพดีกว่าขุนนางทุกคน

มาร่า กล่าวว่าพ่อมดทางการสามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างน้อย 500 ปีและคนที่ผ่านไปได้ไกลกว่านั้นอาจไปได้หลายพันปี อย่างไรก็ตาม อังกอร์ ไม่เคยคาดหวังว่าจะปกป้องครอบครัวของเขาได้นานขนาดนั้น การปล่อยให้ครอบครัวของเขามีความเจริญรุ่งเรืองเป็นเวลาร้อยปีภายในสามชั่วอายุคนก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา

สภาพอากาศภายนอกสงบซึ่งทำให้อารมณ์ของ อังกอร์ สงบลงอย่างมาก เขาหยิบถุงชาออกจากกระเป๋าเดินทาง

มีน้ำค้างยามเช้า จากคฤหาสน์ อังกอร์ ได้แบ่งส่วนของ น้ำค้างยามเช้า ออกเป็นสองส่วน เขานำส่วนหนึ่งมากับเขาและมอบส่วนที่เหลือให้กับมาร่า

อังกอร์ ไม่ได้ชอบรสขมมากนัก แต่เขาจำคำพูดของ มาร่า ได้ว่า น้ำค้างยามเช้า เป็นพืชวิเศษที่มีน้อย ตั้งแต่เขากำลังจะก้าวเข้าสู่โลกพ่อมดลึกลับการดื่มชาอาจช่วยเขาได้ใช่ไหม?

อังกอร์ จิบชาพร้อมเลิกคิ้วและริมฝีปากของเขาโค้งงอ ไม่มีใครอยู่รอบ ๆ แต่ท่าทางของเขาทุกรายละเอียดและหลังที่ยืดตรงของเขาล้วนแสดงถึงความสง่างาม คุณภาพของขุนนางถูกแกะสลักลึกลงไปในกระดูกของเขาแล้ว จอนยังสอนบทกวีและคุณธรรมให้เขาในช่วงหลายปีที่ผ่านมาด้วยเหตุนี้อารมณ์ของ อังกอร์ ยังให้ความรู้สึกอ่อนโยนและสง่างาม พวกเขามอบเสน่ห์อันน่าดึงดูดให้แก่ อังกอร์ ด้วยกัน

“ อืม…อายุบางส่วนและใบหน้าที่เป็นผู้ใหญ่จะทำให้ข้าดีขึ้น” อังกอร์ พึมพำกับตัวเองขณะที่เขามองไปที่กระจก

ถ้วยชาก็เสร็จ ตามปกติแล้วน้ำค้างยามเช้าจะให้รสชาติของความขมและหญ้าให้เขาเท่านั้น มันไม่ได้แย่มาก แต่ก็ไม่สนุกเช่นกัน

สำหรับผลของพืชวิเศษที่ มาร่า กล่าวถึง…โดยพื้นฐานแล้วไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับ อังกอร์

ทวีตทวีต –

ในขณะที่ อังกอร์ ได้ลิ้มรสชาเสียงร้องของนกก็ดังมาจากหน้าต่างตามด้วยเสียงกระพือปีก
 
อังกอร์ มองขึ้นไปและเห็นนกทะเลแปลก ๆ เกาะอยู่ที่ขอบหน้าต่าง

นกมีขนาดประมาณสองเท่าของฝ่ามือของเขา ขนสีน้ำตาลและเทาสีแดงกรงเล็บแหลมสีส้มจะงอยปากแหลมและตาสีเขียวเข้ม คุณสมบัติเหล่านั้นยังคงเป็นของนกทะเลธรรมดา แต่ อังกอร์ รู้ว่ามีบางอย่างที่แปลกเพราะนกสวมอะไรบางอย่าง

มันมีหมวกทรงสูงสีขาวบนหัวและเอี๊ยมเส้นเล็กสีฟ้าและสีขาวรอบคอ มีลวดลายบนเอี๊ยมที่ส่องแสงภายใต้แสงแดด นอกจากนี้ อังกอร์ ยังถูกดึงดูดใจมากที่สุดโดยกระเป๋าสีฟ้าเล็ก ๆ ที่ห้อยอยู่ด้านหนึ่งของนก มันทำให้นกดูเหมือนนกพิราบจดหมายในเทพนิยาย

นกร้องขณะจ้องมองไปที่ อังกอร์ ด้วยดวงตาสีเขียวราวกับว่าพยายามจะคุยกับเขา

อังกอร์ หัวเราะเบา ๆ เมื่อเขาจำได้ว่าเขาอยู่ตามลำพังกับนกความอยากรู้อยากเห็นแบบเด็ก ๆ ของเขาก็ดึงดูดเขาอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงเลียนแบบจะงอยปากและ "กล่าว" กับนกทะเล

“ ทวีต” นกร้อง

อังกอร์ ยิ้ม“ แล้วชื่อของเจ้าคือ 'ทวิต? น่าสนใจ. ใครคือนายของเจ้า? เขาทำให้เจ้าดูเท่มาก”

นกหลับตาลงครึ่งหนึ่งและทวีตอีกครั้งด้วยความรังเกียจ

อังกอร์เอื้อมนิ้วเรียวเล็กแล้วแตะนกบนหัวเล็ก ๆ ของมัน
“ มาสิ ข้าจะบอกว่าเจ้าดูเท่และเจ้าก็รู้สึกภูมิใจ”

นกมองออกไปและเตรียมที่จะจากไป จากนั้นมันก็ลังเลและในที่สุดมันก็อยู่และยังคงร้องออกมาราวกับว่ามันกำลังขออะไรบางอย่าง

อังกอร์ ไม่สังเกตเห็นความตั้งใจของมัน เขายังคงเล่นกับนกอย่างมีความสุข แม้ว่าจะเห็นลวดลายบนกระเป๋าของนกทะเล ซึ่งเหมือนกับผ้ากันเปื้อนของมันก็ตาม

ดูเหมือนสัญลักษณ์ ตรงกลางเป็นผู้หญิงอ้วนมากผมหยิกสีม่วง เธออ้วนมากจนผิวหนังบนใบหน้าถูกแขวนคอหลายแห่ง ผู้หญิงคนนี้มีริมฝีปากสีแดงสดจมูกเล็ก ๆ แต่งตาตุ้งติ้งและมีรอยงามบนกราม เธอ…น่าจะเป็นผู้หญิงที่สวยได้ถ้าไม่ใช่เพราะเนื้อหนังส่วนใหญ่ ดังที่พวกเขากล่าวว่าผิวขาวสามารถปกปิดรอยตำหนิได้ ในขณะที่ความงามทั้งหมดถูกทำลายลงอย่างง่ายดายด้วยการอ้วน

มีดและส้อมอยู่ข้างรูปภาพกากบาท

ตราสัญลักษณ์ดูแปลก ๆ หมายความว่าอย่างไร สัญลักษณ์ประจำตระกูล? แล้วอังกอร์ก็หัวเราะกับตัวเอง

ครอบครัวแบบไหนที่จะใช้สิ่งนี้เป็นสัญลักษณ์ของพวกเขา?
 
แต่แล้วไงล่ะ อังกอร์ ไม่เข้าใจ เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะคิดออกเช่นกัน ไม่นานคำถามก็ถูกลืม

เขารู้ว่าความอยากรู้อยากเห็นเป็นคุณธรรมที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้เรียนทุกคน แต่เขาอยากจะใช้ความอยากรู้อยากเห็นในการแสวงหาความจริงที่เป็นประโยชน์

อังกอร์ สังเกตเห็นว่ากระเป๋าใบเล็กของนกดูเต็มไปหมด จะต้องมีของมากมายอยู่ในนั้น เขาไม่นึกถึงมัน เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองเอาของไปโดยไม่ขออนุญาตจากเจ้าของแม้ว่าเจ้าของมันจะเป็นนกทะเลก็ตาม

นกยังคงส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้วในขณะที่ อังกอร์ ทำได้เพียงตอบสนอง อย่างไม่มีประโยชน์ มันดูหงุดหงิดเช่นกันและเริ่มก้าวไปรอบ ๆ หน้าต่างอย่างกระสับกระส่าย

“ เฮ้ ทวีตเจ้าต้องการอะไรจากข้า เจ้าหิวไหม? กระหายน้ำ?”

เมื่อได้ยินเสียง“ ทวีต” นกพยายามกลอกตาไปที่ อังกอร์ อย่างไรก็ตามเมื่อได้ยินคำถามที่เหลือก็มีความคิดและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“ เจ้าหิวเหรอ? ฉลาด. เจ้ารู้วิธีขออาหาร” อังกอร์กล่าว เขาหยิบขนมปังออกมาหนึ่งห่อจากลิ้นชักและแยกชิ้นส่วนออกจากกันพร้อมกับพึมพำ
“ ใครเป็นนายของเจ้า เขาฝึกเจ้าอย่างไร? เจ้าสามารถตอบคำถามของผู้คนได้ด้วย”

อังกอร์ มองไปด้านนอก มีเพียงมหาสมุทรไร้พรมแดน

“ ไม่มีเกาะรอบ ๆ …บางทีผู้มีพลังจากชั้นบนของ เรือตาแดง เป็นเจ้าของของเจ้า?”