Warlock Apprentice - WA บทที่ 20: เทวิส ชายผมแดง ฟรี

ทั้งคณะนั่งรถม้าและไปถึงท่าเรือ วิชี่ อย่างรวดเร็ว

เรือค้าขายจากทวีป เฟย์ – ตาแดง – ถูกดึงขึ้นฝั่งในเช้าวันนี้ หลังจากที่ถูกขนถ่ายในช่วงบ่ายช่องเก็บสินค้าทั้งหมดก็ว่างเปล่า เมื่อมันเต็มไปด้วยสินค้าใหม่อีกครั้ง ในวันพรุ่งนี้เรือจะออกเดินทางอีกครั้ง มาร่า พาทุกคนไปที่เรือเร็วๆนี้ เพื่อความไม่ประมาท เรือมาเพียงครั้งเดียวในหนึ่งปี หากพลาดไปคงจะหายนะ

“ อย่าวิ่งหรือก่อปัญหา เมื่อเราอยู่บนเรือ ตาแดง เป็นของคนที่เราไม่สามารถทำให้ขุ่นเคือง” มาร่า กล่าว
ขณะที่เขาพาเด็ก ๆ ขึ้นเรือ เขาเตือนพวกเขาว่า“ ไม่มีเรือธรรมดาลำใดสามารถฝ่าทะเลน้ำแข็งและผ่านทะเลแห่งความเงียบไปได้ มีข่าวลือว่า เมืองเมคลอยน้ำอยู่เบื้องหลังสิ่งนี้ ถ้าเป็นเรื่องจริงแม้แต่พ่อมดทางการก็ไม่พยายามที่จะมีปัญหากับพวกเขา

“ ดังนั้นเจ้าทุกคนอย่าลืม กำจัดอารมณ์อันสูงส่งเหล่านั้น ไม่ว่าเจ้าจะต่อต้านใครแม้ว่าจะเป็นกะลาสีเรือที่พบมากที่สุดบนเรือก็ตาม!”
คำเตือนของ มาร่า ฟังดูจริงจังมากขึ้นในครั้งนี้ เขาพบกับชายหนุ่มที่ร่ำรวยจำนวนมากระหว่างการเดินทางใน จักรวรรดิโกลด์สปิงค์ และมีจำนวนมากที่จะใช้อาวุธของพวกเขาเพื่อเอาชนะความขัดแย้งที่เล็กที่สุด นี่คือสาเหตุที่เขาจริงจังกับเรื่องทั้งหมดนี้เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น

เด็กทั้งสามพยักหน้าอย่างรวดเร็วเหมือนไก่จิกลงบนพื้น มาร่า มีประสบการณ์มากในการจัดการกับโลกแน่นอนว่าเขาจะไม่ทำร้ายเด็ก ๆ ในตอนนี้

ขณะที่ มาร่า เล่าถึงประสบการณ์ของเขา อังกอร์ ก็เริ่มตรวจสอบ เรือตาแดง ต่อหน้าเขาอย่างระมัดระวัง มันใหญ่มากแม้ว่าอาจจะเล็กกว่าเรือบรรทุกสินค้าบนโลกเล็กน้อยที่ครูของเขาพูดถึง ถึงกระนั้นสำหรับ อังกอร์ ซึ่งโดยพื้นฐานแล้วไม่รู้จักโลกภายนอกมากนัก ตาแดง เป็นยานพาหนะที่ใหญ่ที่สุดที่เขาเคยเห็น เรือลำนี้มีขนาดครึ่งหนึ่งของปราสาทแพดต์โดยมีผนังเหล็กแวววาวสวยงามทาสีด้วยสีม่วงและสีขาว

สิ่งที่ดึงดูดอังกอร์มากที่สุด คือหุ่นที่อยู่ที่ส่วนปลายของเรือ มันเป็นรูปปั้นของหญิงสาวที่สวดมนต์สวมเสื้อคลุมผ้าโปร่งเอานิ้วไขว้กัน ผมยาวนุ่มสลวยปลิวว่อนไปตามสายลมขณะที่คันเหยียบเรดบัดจะหลุดร่วงในตอนนี้ รูปปั้นทั้งหมดดูศักดิ์สิทธิ์และเคร่งขรึมสวยงามและสง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ ใคร ๆ ก็ยอมรับว่ามันต้องเป็นผลงานของช่างมากฝีมือ นอกจากนี้ยังมีอัญมณีสีแดงเข้มที่ฝังอยู่ตรงกลางหน้าผากของหญิงสาว

อังกอร์ รู้สึกแปลก ๆ เกี่ยวกับอัญมณี แต่เขาไม่สามารถบอกได้ว่าทำไม

“ โอ้นั่น…ทำไมเขาถึงมาที่นี่ ??” ทันใดนั้น มาร่า ก็ตะโกน อังกอร์ มองไปที่ มาร่า เพื่อดูชายชรากำลังจ้องมองไปที่ทางออกของเรือ เขาค่อนข้างหวาดกลัว
 
อังกอร์ มองตามสายตาของเขาและเห็นชายหนุ่มผมสีแดงค่อยๆเดินไปตาม เรือตาแดง ด้วยสีหน้าว่างเปล่า เขาสวมเสื้อโค้ทกันลมสีดำที่มีลวดลายสีทองกางเกงขายาวสีดำซับในสีขาวและรองเท้าบูทขี่ม้าสีน้ำตาล

ขนของเขาดุร้าย แต่สีหน้าของเขาเย็นชาและไร้อารมณ์ ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขาดูเหมือนจะบอกให้ทุกคนอยู่ห่างจากเขา

“ อะไร คนในชุดนักบวชคือใคร” อังกอร์ พึมพำโดยใช้ภาษาที่จอนบอกเขา

“ เป็นอะไรคะ พี่แพดท์” อาลีนถาม เธอยืนอยู่ใกล้ ๆ อังกอร์ เพิ่งรู้ว่าเขาเกือบจะได้กลิ่นผมหอม ๆ ของเธอ

อังกอร์ ก้าวถอยหลังอย่างเงียบ ๆ และได้ระยะ “ ไม่มีอะไร. ข้าสงสัยว่านั่นคือใคร”

อาลีนเห็นท่าทางแปลก ๆ ของ มาร่า เช่นกัน“ เขาเป็นใครคะ ท่านปู่?”

มาร่าไม่ตอบกลับ เขาลากทุกคนและเดินไปตามสะพานขึ้นเครื่องอย่างรวดเร็ว เมื่ออาลีนอยากถามอีกครั้งเขาก็แค่คำรามใส่เธอ“ เงียบ!”

นี่เป็นสิ่งใหม่สำหรับ อาลีน เธอหน้ามุ่ยด้วยความหงุดหงิด มาร่า ไม่สังเกตเห็นอารมณ์ของเธอและยังคงเร่งรีบ เมื่อเห็นสิ่งนี้อลันก็รีบเดินไปข้างหน้าและเช็ดน้ำตาออกจากมุมตาของน้องสาว โดยใช้มืออ้วนๆของเขา

อังกอร์ กระซิบกับ อาลีน เพื่อปลอบประโลมเธอ“ ท่านมาร่า ต้องมีเหตุผลของเขา”

อังกอร์ สงสัยเกี่ยวกับทุกอย่างเช่นกัน ทัศนคติของ มาร่า เปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อเห็นชายคนนั้นและไม่กล้ามองเขาอีก บางทีชายคนนั้นอาจเป็นศัตรูของ มาร่า?

ขณะที่คนกลุ่มนั้นก้าวขึ้นไปบนเรือชายหนุ่มก็เหลือบมองไปที่ดาดฟ้าเรือด้วยความงงงวย

“ ข้ารู้สึกแปลก ๆ …บางทีข้าคงคิดไปเอง”

เขาเดินจากไปโดยไม่คิดอะไรมาก เขามาเพื่อมองหาคนอื่นๆและไม่ควรเสียเวลาไปกับเรื่องอื่น

…

วันคืนผ่านไป ดวงอาทิตย์ขึ้นในระยะไกลและปกคลุมพื้นผิวของทะเลเป็นสีทอง

ฮูมมมมมมมมมมมม—
 
เสียงแตรของเรือดังขึ้น ขณะที่สมอถูกดึงขึ้นและผ้าคลุมเรือก็ยกขึ้น ผู้คนขึ้นฝั่งและบนดาดฟ้าโบกมือให้กันทั้งในความเงียบหรือน้ำตา ท่ามกลางบรรยากาศที่หนักหน่วง เรือตาแดง อำลาโลกเก่าอย่างช้าๆและแล่นไปในระยะที่ไม่รู้จัก

อังกอร์ ยืนอยู่บนดาดฟ้าและมองดูทวีปโลกเก่าเล็กลง นอกเหนือจากความรู้สึกสูญเสียเขายังรู้สึกถึงลางสังหรณ์ นั่นหมายความว่าเขาจะออกจากบ้านเกิดเมืองนอนอย่างแท้จริง

เขาจะเห็นอะไรในครั้งต่อไปที่เขากลับมา? มันจะอยู่ภายใต้พระอาทิตย์ตกที่สวยงามหรือแสงยามเช้าที่สวยงาม?

อังกอร์ ส่ายหัว เขายิ้มให้ตัวเองและตัดสินใจที่จะขจัดความเศร้านั้นออกไป จากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องของเขาและไขปริศนาต่อไปจอนทิ้งเขาไว้

สามวันผ่านไปในพริบตา

เรือแล่นไปอย่างราบรื่นโดยไม่มีอาการส่าย ดังนั้น อังกอร์ จึงไม่ต้องกังวลว่าจะเมาเรือ อย่างไรก็ตามใบหน้าของเขายังคงซีดเซียว เนื่องจากความรู้สึกไม่สบายหลายอย่าง เมื่ออยู่บนเรือ

มีเสียงเคาะประตู รัวๆและเร่งด่วน

อังกอร์ วางปากกาและกระดาษลงแล้วเปิดประตู สาวสวยยืนอยู่ที่นั่น เธอสวมชุดเจ้าหญิงลูกไม้สีขาว ผมยาวสีชมพูไหลลงมาที่ไหล่ของเธอพร้อมกับความเขินอายเล็กน้อยในการแสดงออกของเธอ เมื่อเธอเห็น อังกอร์ ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้นอย่างรวดเร็ว

“ พี่แพดท์!” เธอเรียกด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร

อาลีน

อังกอร์ มักจะอยู่ในห้องของเขาเสมอเพื่อไขปริศนาในช่วงสามวันที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็น อาลีน ตั้งแต่พวกเขาล่องเรือ

“ ท่านปู่กลับมาแล้วและเขาเรียกหาเรา เขามีบางอย่างจะพูด” อาลีนกล่าว

อังกอร์ พยักหน้าให้เธอ“ โอเค ขอเวลาสักครู่ให้ข้าเตรียมตัว”

พวกเขาวิ่งเข้าไปหาชายที่มีผมสีแดงในวันนั้น มาร่า ขอให้บริกรดูแลมื้ออาหารและห้องของพวกเขาจากนั้นเดินไปที่ห้องโดยสารชั้นบนสุดเพื่อมองหาใครบางคน นั่นคือเด็ก ๆ ทุกคนรู้ อังกอร์ จะไม่รู้ว่า มาร่า กลับมาแล้วถ้า อาลีน ไม่ได้บอกเขา

เด็กทั้งสามคนอาศัยอยู่ในชั้นกลางของเรือ ในขณะที่ชั้นล่างถูกครอบครองโดยกะลาสีเรือและคนงานต่างๆ มาร่าพักชั้นบนสุด พวกเขาไม่รู้แน่ชัดว่าใครอาศัยอยู่ที่นั่น แต่พวกเขาเดาได้ว่าจะต้องมีใครสักคนที่สำคัญหรือมีอำนาจอย่าง มาร่า

ตามพนักงานเสิร์ฟ อังกอร์ และ อาลีน มาถึงห้องของ มาร่า

 
สิ่งแรกที่พวกเขาเห็นคืออลัน ซึ่งกัดเค้กที่เขาถืออยู่โดยมีครีมสีขาวติดขอบปากของเขา มาร่านั่งอยู่ใกล้ ๆ ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมขณะถือม้วนหนัง

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู มาร่า ก็เงยหน้าขึ้นและพยักหน้าไปทางทั้งคู่ก่อนจะขอให้พวกเขานั่งตรงหน้าเขา

อลันจัดการเค้กของเขาเสร็จแล้ว เขาเดินเข้ามาหาพวกเขาด้วยรอยยิ้มในขณะที่ยังเช็ดปาก อาลีนจ้องมองเขาแล้วขยับไปข้างๆเพื่อให้อลันนั่งใกล้เธอ เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาด้วยและช่วยอลันทำความสะอาดปากของเขา

อังกอร์ นั่งลงและมองไปที่ม้วนหนังบนโต๊ะทำงานของ มาร่า

มีภาพเหมือนของใครบางคนพิมพ์อยู่และมีคำหนึ่งคำที่อยู่เหนือภาพนั้น: ต้องการ

“ เจ้าคงอยากรู้ว่าสองวันนี้ข้าอยู่ที่ไหน ข้าจะบอกเจ้าก่อน” มาร่ากล่าว เขาเลือกที่จะพูดถึงเรื่องอื่นในตอนท้าย
“ มีกลุ่มพ่อมดสามกลุ่มที่ประจำการอยู่ด้านบน เรือตาแดง อย่างถาวรเพื่อต้อนรับกลุ่มผู้มีความสามารถและปกป้องเรือจากสัตว์ประหลาดในทะเล สถาบันเกาะปะการังขาว ของเราเป็นหนึ่งในนั้น ข้าได้พูดคุยกับผู้คุ้มกันของสถาบันที่นี่เกี่ยวกับ เทวิส ผมแดง

“ เทวิส ผมแดง…” มาร่าชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ“ เขาเป็นผู้ชายผมแดงที่เราเห็นเมื่อวันก่อนและเขามาเพราะป้ายล่าคาหัวนี้ เจ้าจะรู้ว่าเขาเป็นใคร เมื่อเราอยู่ที่สถาบันการศึกษา สำหรับตอนนี้ข้าจะบอกคุณเพียงเรื่องเดียว อยู่ห่างจากผู้ชายคนนั้นทุกครั้งที่เจ้าเห็นเขา อารมณ์ร้ายของเขาเป็นที่รู้จักกันดีทั่วทั้งภาคใต้”

เมื่อเขาพูดจบการแสดงออกของ มาร่า ก็สงบลง เขายิ้มให้เด็กทั้งสามคน“ แต่ข้าเรียกหาเต้ามาที่นี่เพื่อเรื่องอื่น"

“ ข้าได้คุยกับผู้คุ้มกันเรื่อง เรือตาแดง เนื่องจากเจ้าทั้งสามมีพรสวรรค์จึงจำเป็นที่จะสอนเกี่ยวกับการทำสมาธิ  นี่คือเหตุผลที่ข้าต้องการให้เจ้ามาที่นี่ในวันนี้”