Warlock Apprentice - บทที่ 8: โอกาสของ มาร่า

เมื่อมานาเปิดฝากาน้ำชาใบสุดท้ายไม่มีกลิ่นไม่มีไอไม่มีอะไรเลย

อย่างไรก็ตามรูปลักษณ์ของใบชาที่ธรรมดาที่สุดเหล่านี้ทำให้ มาร่า ลุกขึ้นยืนทันทีและจ้องมองไปที่ของเหลวสีเขียวเหลืองด้วยความตื่นเต้น

ความตื่นเต้นเป็นจริง เขาไม่ได้เสแสร้ง

มาร่ามองของเหลวภายในถ้วยในมือ เขาไม่เคยสังเกตเลยว่าการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันของเขาทำให้เก้าอี้ล้มลง

ความสงสัยของ อังกอร์ ถึงจุดสูงสุดในขณะนี้ ทำไม มาร่า ถึงตอบสนองต่อน้ำค้างยามเช้าเช่นนั้น? เขาค้นพบว่ามันมาจากโลกอื่นหรือไม่?

เมื่อ อังกอร์ ถามคำถามในใจ มาร่า ค่อยๆดื่มชา น้ำค้างยามเช้า จากถ้วยด้วยความระมัดระวังและเคร่งขรึม

การกระทำของ มาร่า ดูเคร่งขรึมจนเกือบจะสร้างออร่าทำให้บทสนทนาทั้งหมดสงบลงจากห้องที่เคยมีชีวิตชีวา

ลีออนอยากจะพูด แต่มีบางอย่างทำให้เขานิ่งเงียบ

สิ่งนี้ใช้เวลาไม่นานในขณะที่ มาร่า หลับตาเพื่อชื่นชมรสชาที่ค้างอยู่ในคอออร่าที่ไม่อาจบรรยายได้ก็ปรากฏออกมาจากร่างกายของเขา

ออร่าที่รุนแรงทำให้ทุกคนประหลาดใจ ก่อนที่พวกเขาจะตระหนักว่าพวกเขาไม่สามารถส่งเสียงได้อีกต่อไป

ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามแค่ไหนก็ไม่มีอะไรออกมา ดูเหมือนว่าพวกเขาเข้าไปในโลกที่เสียงเป็นสิ่งต้องห้าม

นี่ไม่ใช่ทั้งหมด สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าตามมา

มาร่า ลืมตาขึ้นอย่างกะทันหันหยิบลูกแก้วออกมาจากใต้เสื้อคลุมของเขาและตรึงไว้ในอากาศ จากนั้นเขาก็พึมพำอะไรบางอย่างและแสงวูบวาบและอีกหลายวินาทีคนรอบตัวเขาก็รู้ว่าตอนนี้พวกเขาขยับไม่ได้แล้ว

“ จิตวิญญาณของข้ากำลังจะทำลายข้อ จำกัด ของมันด้วยความช่วยเหลือของพืชวิเศษเพียงเล็กน้อยนี้ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดอุบัติเหตุระหว่างการพัฒนาของข้า ข้าได้ใช้ คำสาปผูกมัด และ ห้องแห่งความเงียบ รอบตัวพวกเจ้าทุกคน ข้าจะยกเลิกมัน เมื่อความก้าวหน้าของข้าเสร็จสิ้น” เสียงของ มาร่า นั้นทุ้มและห้าว ปลายน้ำเสียงของเขายังมีสำเนียงแปลก ๆ

ด้วยเหตุนี้ มาร่า จึงไม่สนใจปฏิกิริยาของใครอีกต่อไปและหลับตาลงในขณะที่ลูกแก้วหมุนวนรอบตัวเขา

ในบรรดาบุคคลที่ถูกผูกมัดเคานต์อีธานและผู้ที่มาจากครอบครัวมอร์นรู้สึกไม่สบายตัวในตอนแรก แต่พวกเขาก็ฟื้นตัวเร็วพอ อย่างไรก็ตาม อังกอร์ และ ลีออน กำลังตื่นตระหนก

สองพี่น้องไม่เคยสัมผัสกับสิ่งเหนือธรรมชาติเลย ตั้งแต่แรกเกิดพวกเขาเชื่อเสมอว่าโลกที่พวกเขาเห็นคือโลกที่เป็นอยู่เสมอ แต่วันนี้ คืนนี้เวทมนตร์ที่น่าอัศจรรย์ของ มาร่า ทำลายความคิดของโลกที่พวกเขาได้เรียนรู้

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนพี่น้องที่ไม่ได้เตรียมตัวไว้ไม่อาจยอมรับและสงบสติอารมณ์ได้

คำสาปผูกมัดสามารถหยุดการเคลื่อนไหวของพวกเขาได้และ ห้องแห่งความเงียบ สามารถปิดเสียงพวกเขาได้ แต่ก็ไม่สามารถ จำกัด จิตใจของพวกเขาได้

หลังจากความตื่นตระหนกครั้งแรกจาก ห้องแห่งความเงียบ อังกอร์ ก็ค่อยๆสงบลง

รูม่านตาที่ขยายใหญ่ขึ้นของเขาก็กลับมาเป็นปกติ

เมื่อเขามองไปที่ อาลีน ซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามเขา นางก็ยิ้มให้เขาด้วยความสบายใจ ซึ่งสามารถตีความได้ว่า“ ไม่ต้องกังวล”

อังกอร์ ถึงกับผงะเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าเขาก็คืนรอยยิ้มของตัวเอง โดยไม่รู้ตัว
 
และตอนนี้ อาลีน ก็หน้าแดงไปหมดดวงตาของนางเปลี่ยนไปทุกที่ไม่แน่ใจว่าจะมองไปทางไหน

อังกอร์ไม่คิดมากเกินไป เขาคิดว่าอาลีนแค่รู้สึกอายเพราะมีคนจ้องมองนาง ดังนั้นเขาจึงลอกปฏิกิริยาของเคานต์อีธาน – เขาหลับตาเพื่อผ่อนคลาย

“ ครูพูดถึงอะไรในนิทานของเขา? เวทมนต์? คาถา? คำสาป? หรือ … มือที่ว่องไว? แต่พวกมันถูกแต่งขึ้นทั้งหมด! นี่หมายความว่ามันมีอยู่จริงหรือเปล่า” คำถามมากมายวนเวียนอยู่ในใจของ อังกอร์ เขาไม่สามารถมองข้ามพวกมันได้ แต่เขาไม่ได้รับคำตอบใด ๆ

เขานึกถึงเนื้อหาทางประวัติศาสตร์บางอย่างที่ครูจัดเตรียมเกี่ยวกับอาณาจักรโกลด์สปิงและประเทศอื่น ๆ ที่อยู่ใกล้เคียง คำอธิบายบางส่วนมีความเพ้อฝันเช่นมังกรพ่นไฟปรากฏตัวที่หุบเขามออิสซาน ใกล้กับอาณาจักรเมื่อ 800 ปีก่อน มังกรก่อให้เกิดภัยคุกคามอย่างมากต่อพลเรือนในบริเวณใกล้เคียง ดังนั้นจักรพรรดิจึงเรียกนักรบจากทั่วโลกมาสังหารมัน นักสู้และอัศวินจำนวนมากตอบสนองต่อการเรียกร้องและเดินเข้าไปในหุบเขา อย่างไรก็ตามทุกคนถูกไฟมังกรเผาเป็นเถ้า ก่อนที่พวกเขาจะเข้าใกล้ได้

สงครามฆ่ามังกรกินเวลาหลายปีและมีนักรบที่เสียชีวิตหรือบาดเจ็บหนักนับร้อยนับพัน กระนั้นมังกรก็ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย

ก่อนที่จักรพรรดิจะตัดสินใจปิดผนึกพื้นที่ทั้งหมดที่มีศูนย์กลางอยู่รอบถ้ำมังกร ผู้อาวุโสสวมชุดคลุมสีขาวลอยอยู่เหนือหุบเขามออิสซาน โดยเขาสะบัดไม้กายสิทธิ์ที่เขาถืออยู่เบา ๆ และมังกรก็ถูกดึงเข้าไปในพื้นที่ที่ไม่รู้จักอย่างง่ายดาย หลังจากนั้นผู้อาวุโสก็ลอยจากไป โดยไม่ทิ้งคำพูด ในบันทึกทางประวัติศาสตร์สงครามฆ่ามังกร เริ่มต้นด้วยโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่และจบลงด้วยความไร้สาระ

ความคิดเห็นของจอนต่อส่วนนี้ของบันทึกคือ: ผู้พิชิตเพียงใช้วงเวทย์เพื่อจุดประสงค์ของเขา

นี่เป็นความคิดของ อังกอร์ เกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน แต่ตอนนี้ความสงสัยปรากฏขึ้นในใจของเขา ผู้อาวุโสในชุดคลุมสีขาวจะเป็นเช่นเดียวกับ มาร่า – คนที่สามารถใช้พลังมหัศจรรย์ได้หรือไม่?

นอกจากนี้บันทึกเกี่ยวกับ จักรวรรดิเฮย์แลน ได้กล่าวถึงเรื่องราวดังกล่าวหลายครั้งเช่น เทพีแห่งท้องทะเลมอบโชคลาภให้กับชาวเกาะอย่างไรหรือนางเงือกล่อลวงชาวเรือและทำลายกองเรือทั้งลำได้อย่างไร … ประวัติศาสตร์ของประเทศอื่น ๆ ยังมีร่องรอยของตำนาน

พวกเขาทั้งหมดถูกสร้างขึ้นจริงหรือ?

ความคิดของ อังกอร์ เริ่มลดลง

…

ใช้เวลาไม่นานมากในการข้ามผ่านของ มาร่า เพียงแค่นาฬิกาทรายควอตซ์ขนาดเล็กพลิกเพียงครั้งเดียว หากวัดโดยใช้หน่วยเวลาบนโลกก็ประมาณ 30 นาที

ลูกแก้วป้องกันหยุดหมุนรอบ มาร่า อย่างช้าๆและเริ่มลอยเข้าที่
 
ตอนนี้การแสดงออกของ มาร่า เต็มไปด้วยความสุข แน่นอนว่าเขาควรสนุกสนาน เขาติดอยู่ที่ จอมเวทย์ฝึกหัดระดับกลาง เป็นเวลา 20 ปี เขาคิดว่าเขาจะไม่มีวัน ข้ามเข้าสู่ จอมเวทย์ฝึกหัดระดับสูง ในชีวิตของเขา เขาจึงยอมแพ้ด้วยความหงุดหงิดและรับงานเพื่อค้นหาศิษย์ที่มีความสามารถใน โลกเก่า เขายังจำการแสดงออกของตัวเองรอยยิ้มที่ขมขื่นที่สุด เมื่อเข้ารับงาน ตามหาผู้พรสวรรค์? ฮา! แทบจะไม่มีความสามารถใด ๆ เลยแม้แต่ใน พื้นที่ชั้นสูง แล้วจะพบสิ่งใดใน โลกเก่า ได้อย่างไร?

เขาก้าวขึ้นไปบนเรือสู่โลกเก่าด้วยความหดหู่ใจ มีเพียงลมหนาวและความสิ้นหวังเท่านั้นที่รอเขาอยู่ข้างหน้า

แต่พระเจ้ากลับมีความเมตตา! เขาไม่เคยคาดหวังว่าจะพบกับความประหลาดใจที่ยิ่งใหญ่และน่ายินดีในการเดินทางที่น่าเบื่อนี้

อย่างแรกเขาค้นพบผู้มีความสามารถสองคนและพวกเขาก็เป็นหลานของเขา! เขาพอใจกับภารกิจเป็นสองเท่าและเมื่ออลันและอาลีนแข็งแกร่งขึ้นพวกเขาก็สามารถช่วยเขาเป็นการตอบแทน

นอกจากนี้เขายังได้พบกับพืชวิเศษที่ไม่รู้จักในโลกเก่า! ที่แนวหน้าเขาซื้อชา น้ำค้างยามเช้า จากพ่อค้าที่เดินทางมาและนั่นคือตอนที่เขารู้ว่าชานั้นใกล้เคียงกับ น้ำยากล้วยไม้ขาว

น้ำยากล้วยไม้ขาว เป็นเพียงหนึ่งเดียวในบรรดายาที่มีน้อย ซึ่งสามารถช่วยในการพัฒนาของใครบางคนได้ ดังนั้นจึงต้องใช้โชคเสมอ เขาตามล่าหาภารกิจอย่างขยันขันแข็งเป็นเวลาหลายปีเพียงเพื่อจะได้มันมา แต่ตอนนี้เขาค้นพบน้ำค้างยามเช้าในโลกเก่า

น่าเสียดายที่ชา น้ำค้างยามเช้า จากพ่อค้าถูกวางทิ้งไว้นานเกินไป ซึ่งขัดขวางผลของมันอย่างมาก หลังจากสอบถามแหล่งที่มาของชาแล้วพวกเขาก็รีบไปที่ เมืองกรู ด้วยม้าของพวกเขาโดยไม่หยุด

นี่คือสิ่งที่พวกเขาเรียกว่าโชคชะตา!

หลังจากประสบความสำเร็จในที่สุด มาร่า ก็เข้าใจในที่สุดว่า ทำไมพ่อมดฝึกหัดจึงมักจะท่องไปในซากปรักหักพัง แม้โชคชะตาเพียงเล็กน้อยก็สามารถช่วยให้พวกเขาก้าวข้ามไปได้!