Warlock Apprentice - WA บทที่ 7: งานเลี้ยงน้ำชา
ทรงกลมเคลือบสีฟ้าอ่อนนี้จึงเป็นสาเหตุที่จอนมาที่นี่จากโลก นอกเหนือจากความประหลาดใจแล้ว อังกอร์ ยังรู้สึกสงสัยและสับสน
เป็นเรื่องธรรมดาที่เขารู้สึกเช่นนี้เมื่อเผชิญหน้ากับสิ่งประดิษฐ์ที่ไม่ธรรมดาเช่นนี้ ครูของเขาจะไม่อยู่ในสถานการณ์นี้ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าสิ่งนี้ เขาจะมีความสุขกับชีวิตของเขากลับมาพร้อมกับภรรยาและลูกสาวของเขา
นอกเหนือจากนี้ยังมีเสียงแอบกระซิบในใจของ อังกอร์: ทรงกลมเคลือบยังเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้พบกับร่างที่คงแก่เรียนอย่างครูตั้งแต่แรก ถ้าไม่มีครูบางทีเขาอาจจะกลายเป็นเพลย์บอยผู้เอาแต่ใจ ที่จะใช้ชีวิตที่น่าเบื่อไปตลอดกาลไม่มีวันรู้อะไรในโลกนี้
แน่นอนจอนไม่สามารถอ่านใจของ อังกอร์ ได้ เขาเพียงแค่เล่นทรงกลมเคลือบ ด้วยฝ่ามือของเขาจากนั้นยื่นมือที่เหี่ยวเฉาส่วนใหญ่ของเขาออกเพื่อคืนทรงกลมเคลือบไปให้ อังกอร์
“ ข้าโยนมันทิ้งไปแล้ว และข้าจะทำอย่างนั้น เมื่อเจ้านำมันกลับมา มันอาจถูกกำหนดให้อยู่กับเจ้า เก็บดวงตาเอเลี่ยนไว้ …ข้ามีเวลาเหลือไม่มาก แต่เจ้ายังเด็ก บางทีเจ้าอาจจะหาโอกาสไปเยี่ยมโลก” จอนส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม เขาไม่เชื่อตัวเองด้วยซ้ำ แต่เขาก็ยังยืนยัน
“ ถ้าเจ้าทำเช่นนั้นได้จริง โปรดนำขี้เถ้าของข้ากลับไปที่ประเทศจีนและฝังไว้ใต้ต้นมิสเซิลโทที่บ้านของข้าที่บริเวณตอนล่างของแม่น้ำแยงซี…”
…
เย็นนี้หมอกหนา อังกอร์จับคางของเขาและอยู่ข้างๆจอนจนกระทั่งชายชราหลับไป จากนั้นอังกอร์ก็จากไปในขณะที่ถูแขนที่เจ็บ
ร่างกายของครูล้มเหลวอยู่ตลอดเวลาและไม่มีใครรู้ว่านานแค่ไหนก่อนที่เขาจะ…แม้จะมีความต้องการของ อังกอร์ หากครูบอกว่าจิตสำนึกของไกอาจะไม่ช่วยเขาก็ไม่มีอะไรที่ อังกอร์ จะทำได้ อาจจะแค่คนเดียว: เขาจะอยู่เคียงข้างครูอย่างมีความสุขและทำหน้าที่ของเขาในฐานะลูกศิษย์และลูกให้สำเร็จในช่วงเวลาสุดท้ายของจอน
เมื่อ อังกอร์ ก้าวออกจากสนาม แสงจันทร์ก็สาดส่องมายังโลก เขาสวมเสื้อคลุมที่มีตราสัญลักษณ์ประจำตระกูลปักอยู่บนเสื้อคลุมตัวบางของเขา เงาของเขาลากยาวภายใต้ดวงจันทร์ ร่างที่โดดเดี่ยวของเขาก้าวไปยังปราสาทที่อยู่ใจกลางคฤหาสน์
ในห้องโถงของปราสาทกลุ่มนักเต้นหญิงที่สวมชุดหรูหราถือปลายของชุดของพวกเขาและเดินวนไปรอบ ๆ ไปตามท่วงทำนองของดนตรี เหล่าสาวใช้จุดเทียนอันทรงคุณค่าที่ทำจากน้ำมันปลาทะเลลึกทีละเล่มให้แสงสว่างแก่ห้องโถงด้วยแสงไฟประดิษฐ์
กลิ่นรสอร่อยอบอวลไปทั่วห้องโถง: ไวน์ ครีมชีสและความหวานอ่อน ๆ ของดอกไม้และชา
ฉากที่สนุกสนานนี้เป็นสิ่งที่ อังกอร์ เห็นเมื่อเขาเข้าไปในปราสาท
ลีออนยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนพร้อมกับไวน์แดงหนึ่งแก้วในมือพูดคุยกับคนแปลกหน้าหลายคนอย่างร่าเริง
คนเหล่านี้ต้องเป็นคนจากตระกูลมอร์น
ขณะที่ อังกอร์ ตรวจสอบผู้มาเยือนอย่างเงียบ ๆ ลีออนก็เห็นเขาและลากเขาเข้าไปในฝูงชนอย่างมีความสุขเพื่อแนะนำตัว
คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าคือชายวัยกลางคนที่สวมชุดสุภาพบุรุษ เขามีดวงตาสีเขียวขจีผมสีน้ำตาลเข้มและใบหน้าที่โดดเด่นด้วยรูปลักษณ์ที่แหลมคมราวกับดาบที่ไม่ได้เจียระไน
“ เจ้ามาทันเวลา อังกอร์! นี่คือเคาท์อีธานจากตระกูลมอร์นที่คอยปกป้องแนวหน้า” ลีออนแนะนำ
อังกอร์ทักทายเขาอย่างเป็นธรรมชาติ มารยาทสำหรับขุนนางได้ฝังลึกอยู่ในตัวเขาแล้ว และเขาก็ทำหน้าที่ได้อย่างสมบูรณ์แบบเหมือนขุนนาง
“ นี่คืออลันและอาลีนลูกชายและลูกสาวของเคานต์อีธาน”
อลันอายุประมาณ 14 ปีคล้ายกับแองกอร์เอง ลักษณะใบหน้าของเขายังไม่เติบโตเต็มที่บวกกับรูปลักษณ์ที่ดูอ้วนของเขาค่อนข้างน่ารัก เขาได้รับดวงตาสีเขียวและผมสีน้ำตาลของพ่อของเขา แม้ว่าผมนั้นจะบิดและม้วนงออย่างไม่เป็นระเบียบทำให้เด็กชายดูเป็นเด็ก
แม้จะเป็นน้องสาว แต่อาลีนก็ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าอลัน นางมีส่วนโค้งเว้าของผู้หญิงอยู่แล้วรอบตัวพร้อมด้วยชุดเดรสยาวหรูหราสง่างามนางดูเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อยที่กำลังจะก้าวเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ โดยมีเสน่ห์ดึงดูดใจของหญิงสาวเป็นพิเศษ
ในขณะเดียวกันทุกคนก็กำลังมองอังกอร์เช่นกัน
อังกอร์ เป็นเด็กหนุ่มรูปงามตามมาตรฐานจักรวรรดิ ผมบลอนด์ตาสีฟ้าผิวขาวสะอาด แต่มีสุขภาพดี ทุกส่วนบนใบหน้าของเขาสมบูรณ์แบบและยิ่งโดดเด่นมากขึ้นเมื่อรวมเข้าด้วยกัน รูปลักษณ์ที่ไร้ที่ติมีผลกระทบอยู่แล้ว เมื่อ อังกอร์ ยิ้มให้พี่ชายและน้องสาวอย่างสุภาพ อาลีน ก็หน้าแดงทันทีและซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง อลัน โดยแสร้งทำเป็นว่ากำลังหยิบอาหาร
เด็กน้อยที่น่ารัก!
อีธานหัวเราะอย่างเงียบ ๆ อย่างไรก็ตามเขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับการปรากฏตัวของ อังกอร์ แพดท์คนก่อนดูธรรมดาๆ แต่เขาให้กำเนิดลูกชายที่หล่อเหลาสองคนซึ่งเขาเลือกผู้ชนะไม่ได้จริงๆ
หลังจากคำชมหลายคำลีออนสังเกตเห็นว่าอีธานยังคงมองไปทางอื่นเขาจึงพูดว่า
"นี่เป็นงานเลี้ยงน้ำชาดังนั้นไวน์ก็เพียงพอแล้ว มาดื่มชากันเถอะ”
ด้วยเหตุนี้ลีออนจึงปรบมือเพื่อหยุดนักเต้นและพาทุกคนไปที่ที่นั่งตามลำดับในห้องน้ำชา
ทันใดนั้นประตูห้องโถงก็ค่อยๆเปิดออก
ข้างนอกฝนตกและนี่เป็นช่วงที่ทุกคนตระหนักถึงสภาพอากาศในที่สุด
ร่างลึกลับที่สวมชุดคลุมสีดำเดินเข้าไปข้างในช้าๆ
ลีออนขมวดคิ้ว “ ข้าขอโทษท่านคือ…?”
ก่อนที่เขาจะพูดจบเคาท์อีธาน อลันและอาลีนรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของร่างด้วยความเคารพ
“ ไวเคานต์ แพดท์ นี่คือท่านพ่อของข้า มาร่ามอร์น” อีธาน แนะนำ
“ ท่านพ่อชอบชาที่มีรสนิยมอ่อน เขามากับเรา เมื่อได้ยินว่าท่านจะเสิร์ฟชาพิเศษ เขาสนใจบางสิ่งบางอย่างตามถนน นั่นคือสาเหตุที่เขาเพิ่งมาถึง”
“ โอ้!” ลีออนส่งเสียง
จากนั้นก็เดินขึ้นไปทักทายผู้อาวุโสของครอบครัวมอร์นด้วยท่าทางเคารพ
อย่างไรก็ตาม อังกิร์จดจ่ออยู่กับรองเท้าของ มาร่า และคิ้วเขาก็กระตุก นั่นคือรองเท้าหนังชามัวร์เนื้อนุ่มที่มีขี้เปียกติดอยู่บริเวณขอบ สิ่งที่ดึงดูดความอังกอร์คือสีแดงจาง ๆ ของสิ่งสกปรก
สิ่งสกปรกส่วนใหญ่ใน เมืองกรู เป็นดินเหลืองหรือดินดำ มีเพียงสถานที่เดียวที่สามารถพบสิ่งสกปรกสีแดงภายในพื้นที่ห้าสิบกิโลเมตร … สวนชา ครอบครัวแพดท์
ชายคนนี้สนใจสวนชามากถึงขนาดไปที่นั่นท่ามกลางสายฝน?
มาร่า ต้องเป็นคนที่ถามเกี่ยวกับ น้ำค้างยามเช้า แม้ว่า อังกอร์ ยังไม่รู้ว่ามีอะไรพิเศษเกี่ยวกับชา มันขมและตามมาด้วยความหวานเล็กน้อยในเวลาต่อมา มาร่า เป็นคนเดียวที่แสดงความสนใจนอกเหนือจากครู
อังกอร์ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร เขาแสดงสีหน้าค่อนข้างแข็งกระด้าง มอร์นมีพลังมากเกินไปและครอบครัวขุนนางในชนบทเล็ก ๆ ของเขาเอง ก็จะไม่มีโอกาสต่อต้านพวกเขา เขาได้ แต่หวังว่างานเลี้ยงน้ำชาในวันนี้จะทำให้พวกเขาพอใจ
เมื่อถอดฮูดออก มาร่า ก็ดูเหมือนชายชราธรรมดา ๆ เครายาวสีขาวตาที่เหล่เพราะรอยยิ้มของเขาและร่องรอยของความเมตตากรุณาของผู้สูงอายุ
ลีออน สั่งให้ หัวหน้าแม่บ้าน มานา เสิร์ฟขนมอบทั้งหมดที่เตรียมไว้ในวันนี้ ข้างๆพวกเขามีกาน้ำชาเครื่องลายครามที่ละเอียดอ่อนหลายใบพร้อมรูปแกะสลักอยู่
“ กาน้ำชาเหล่านี้เก็บชาทุกประเภทที่ปลูกในคฤหาสน์ของเรา”
ขณะที่ลีออนแนะนำชา มานา ก็เปิดฝาตามลำดับ
เมื่อเปิดหม้อใบแรกไอแสงลอยขึ้นมาส่งกลิ่นหอมอบอวลของดอกไม้
“ นี่คือ น้ำผึ้งค้างแข็ง ใบไม้เป็นกลีบของต้นฮันนีมูนที่เป็นเอกลักษณ์ของคฤหาสน์ แพดท์ นี่คือการชงโดยใช้หิมะที่ละลายบนภูเขาหิมะแทนนม หวาน แต่ไม่หวานเกินไป มันส่งความหนาวเย็นเข้าสู่สมองของท่าน” ลีออนถอนหายใจ
“ น่าเสียดายที่ฤดูหนาวอันยาวนานมาถึงแล้ว สิ่งนี้ควรทำให้ท่านรู้สึกสบายตัวในช่วงฤดูร้อนที่รุนแรง”
ครอบครัวมิร์นลิ้มรสชาติ อาลีน เป็นคนเดียวที่ชอบและดื่มมากกว่า ในขณะที่คนอื่น ๆ มีเพียงจิบเล็ก ๆ น้อย ๆ ยกเว้น มาร่า เท่านั้นที่ดมกลิ่นมันก่อนที่จะวางทิ้งไว้
หม้อใบที่สองมีชานม อันนี้มีรสชาติที่โดดเด่นกว่า ซึ่งค่อนข้างแตกต่างจากชาที่มีชื่อเสียงทั่วจักรวรรดิ
“ นี่เรียกว่าชานมมะนาว ซึ่งชงจากผลไม้รสเปรี้ยวที่เรียกว่ามะนาวฤดูร้อนเติมด้วยใบสะระแหน่” จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่อังกอร์
“ มันเป็นของโปรดของน้องชายข้า เขาดื่มหลายแก้วทุกวันในขณะที่พยายามซ่อนมันจากทุกคน ฮา!”
อังกอร์ "จ้องมอง" ไปที่ ลีออน ด้วยความคิดของเขา แต่ยังคงยิ้มอยู่ด้านนอก
“ นายท่านแพดท์ ชอบไหม” อาลีนยิ้มด้วยความยินดีหยิบถ้วยลายครามจาก มานาแล้วดื่มอึกใหญ่
ผิวน้ำนมอยู่ที่ริมฝีปากของนาง อาลีนหลับตาและครุ่นคิดถึงรสชาติที่หวาน แต่เปรี้ยวของนม ยอดเยี่ยม!
“ มันดีมาก!” อาลีนแสดงความคิดเห็นดัง ๆ ว่า“ ข้าชอบมันดีกว่าชาดอกไม้นั่น”
เมื่อได้ยินเช่นนี้อลันก็หยิบถ้วยและกระดกในคราวเดียว เขาตบริมฝีปากดวงตาเหล่เป็นร่องและพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เขาเห็นด้วยกับรสชาติของน้องสาวของเขาดัง ๆ
เคานต์ อีธาน มองไปที่ลูก ๆ ของเขาและหัวเราะเบา ๆ เขาไม่ได้ดื่มชานมเพราะเขาจับความหมายที่ซ่อนอยู่ระหว่างคำพูดของลีออนได้แล้ว – ชานี้มีความหมายสำหรับอลันและอาลีน
ดูเหมือนว่า มาร่า ก็มีความรักอย่างลึกซึ้งต่อหลานของเขา เขาดันส่วนแบ่งชานมตรงหน้า อาลีน
ต่อมามานาเปิดหม้อหลาย ๆ หม้อต่อเนื่องกัน ส่วนใหญ่มีชานมและชาดอกไม้อยู่ในนั้นซึ่ง มาร่า ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาจิบชาเขียวเพียงสองชนิดที่จอนโปรดปราน แม้ว่าเขาจะยังคงไม่สนใจพวกเขา
อังกอร์ ทอดสายตาไปที่กาน้ำชาใบสุดท้ายซึ่งถือชาสามอันสุดท้ายที่จอนรักมากที่สุดและต้นชาเดียวที่เขานำมาจากโลกนั่นคือน้ำค้างยามเช้า
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
