Warlock Apprentice - WA บทที่ 6: อดีตของจอน

“ ท่านพ่อ, ลีออนแพดท์เชิญเราไปที่คฤหาสน์เพื่อดื่มชาด้วยกัน” อีธานอ่านจดหมาย ความสงสัยแสดงในดวงตาของเขา

ชายชราที่เคราสีขาวยังตกตะลึงกับคำเชิญเล็กน้อย แต่เขาก็หายเป็นปกติและหัวเราะเบา ๆ “ ดูเหมือนครอบครัวนี้จะยังมีชีวิตอยู่อีกคืน”

อีธานลังเล เขารู้ดีว่าพ่อไม่ได้ตั้งใจจะทำลายคฤหาสน์แพดท์ในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงทำตามด้วยรอยยิ้ม 
“ ผู้ชายคนนี้ฉลาดพอ ทำไมถึงเปลี่ยนใจกะทันหัน "

ชายชรายิ้มอีกครั้งและชี้ไปที่กล่องไม้ “บางที ด้วยเหตุนี้”

สีสันของค่ำคืนค่อยๆจางหายไปคฤหาสน์ แพดท์ ไม่ได้เผชิญกับค่ำคืนที่เต็มไปด้วยเลือด ดวงอาทิตย์ขึ้นอีกครั้งและปกคลุมพื้นดินทุกตารางนิ้ว ภายในคฤหาสน์ด้วยความอบอุ่นเหมือนเช่นเคย

ไม่มีใครในคฤหาสน์รู้ว่าพวกเขาแทบจะไม่รอดพ้นจากชะตากรรมอันเลวร้าย

ในตอนเช้าอังกอร์พาสาวใช้หลายคนไปที่สวนชา เพื่อเลือกใบที่สดที่สุด มันเป็นฤดูหนาวที่ไม่น่าให้อภัย เมื่อข้างนอกทุกอย่างจะแข็งตัว แต่สวนชาที่กำบังด้วยเรือนกระจกที่จอน ทำการปรับปรุงยังคงอบอุ่นเหมือนในฤดูใบไม้ผลิ

เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับ "งานเลี้ยงน้ำชา" ในเย็นวันนี้ อังกอร์ จึงสั่งให้สาวใช้เก็บใบน้ำค้างยามเช้าจำนวนมาก ส่วนหนึ่งจะใช้ในการชงชาในตอนเย็นส่วนที่เหลือจะถูกส่งไปยังมานา ซึ่งจะผัดใบ เฉพาะใบชาที่ถูก“ ฆ่า” ซึ่งผ่านการเผาในอุณหภูมิสูงเท่านั้นที่จะคงกลิ่นหอมดั้งเดิมไว้ได้เป็นเวลานาน อังกอร์ วางแผนที่จะมอบมัน ที่เก็บรักษาไว้ได้เหล่านี้ให้กับ เคานต์อีธาน เป็นของขวัญ

เมื่อเห็นว่าสาวใช้นำบชา มากำจัดเชื้ออย่างไรในที่สุด อังกอร์ ก็สามารถมอบความไว้วางใจให้กับพวกเขาได้ จากนั้นเขาก็กลับไปที่สนามของบ้านไม้ค้ำ
 
จอนกำลังนั่งอยู่ที่ระเบียงชั้นสอง อาบน้ำท่ามกลางแสงแดดอันอบอุ่น ซึ่งค่อนข้างหายากในช่วงฤดูหนาว เขาฮัมเพลงด้วยซ้ำ

อังกอร์ เดินขึ้นไปรับของจากบ่าวใบ้และเริ่มถูมันลงบนตัวของจอน จอนเพียงแค่เหลือบมองเขาโดยไม่พูดอะไร จอนได้อธิบายสาเหตุของแขนขาที่เหี่ยวแห้งแล้วและอังกอร์อาจไม่เชื่อ ไม่ว่าจอนจะสนุกกับการแสดงความเคารพจากลูกศิษย์ของเขา เขาคงไม่ทำแบบนี้อีกนาน จอนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะผ่านพ้นเดือนแห่งการแช่แข็งได้หรือไม่

จอนต้อนรับลมอ่อน ๆ ที่พัดมาปะทะเขาด้วยรอยยิ้มพลางฮัมเพลงที่ไม่มีชื่อของเขา

มันเศร้า. แต่เสรี

ที่สำคัญกว่านั้นคือการระลึกถึง

“ ถ้าข้าสามารถเดินทางกลับไปยังโลกได้…แม้เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ข้าจะต้องตายข้าก็ยอมรับมัน” 
จอนไม่เคยเข้าใจจริงๆว่าทำไมผู้คนถึงหวนกลับไปยังจุดเริ่มต้นของพวกเขาจนถึงตอนนี้

ความเศร้าโศกแสดงขึ้นทั่วใบหน้าของ อังกอร์ แต่เขาไม่รู้ว่าจะปลอบครูอย่างไร การแยกทางกับใครบางคนเป็นประสบการณ์ที่เจ็บปวดที่สุดเสมอไม่ต้องพูดถึงการแยกจากใครสักคนจากโลกใบนี้

ช่วงเวลาแห่งความเงียบสงบไม่นาน ทันใดนั้นจอนก็ชี้ไปที่วัตถุผลึกใสซึ่งถูกฝังไว้ครึ่งหนึ่งในกระถางดอกไม้ที่ระเบียง
 “ เจ้าช่วยส่งให้ข้าได้ไหม”

ด้วยคำว่า“ อืม” อังกอร์ จึงไปที่นั่นและขุดของขึ้นมาจากสิ่งสกปรกที่เปียกชื้น เขาเช็ดทำความสะอาดด้วยผ้าเช็ดหน้าของเขาก่อนที่จะมอบให้จอน

วัตถุมีรูปร่างเป็นวงรีเคลือบเมื่อสังเกตจากระยะไกล

จอนถือ“ ทรงกลมเคลือบ” ไว้ในมือและเฝ้าดูเป็นเวลานาน การแสดงออกของเขาเปลี่ยนจากความขุ่นเคืองเป็นความเศร้าโศกแล้วเป็นรอยยิ้มที่ขมขื่น

“ ข้าทิ้งมันไว้ในป่า เมื่อสามปีก่อนและมันก็ลงเอยอยู่ในกระถางดอกไม้ของข้า” จอนส่ายหัว “ บางทีนี่อาจเป็นโชคชะตา?”

เมื่อได้ยินครูพูดกับตัวเอง อังกอร์ ก็หน้าแดงและพูดติดอ่าง
“ ข้าเอามันกลับมา ท่านชื่นชมมันเสมอบางครั้ง ท่านก็ร้องไห้เพราะมันมาจากครอบครัวของท่าน เมื่อข้าเห็นท่านทิ้งมันไปในป่า ข้าคิดว่าท่านไม่อยากจำใครอีกแล้ว จากนั้นข้าก็หยิบมันขึ้นมาและซ่อนไว้ที่นี่เพื่อที่ท่านจะได้พบมันในกรณีที่ท่านเปลี่ยนใจ”

จอนนิ่งเงียบไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็พึมพำอีกครั้งแม้ว่าในครั้งนี้จะมีเพียงเสียงเดียวที่เขาได้ยิน "หรือบางที … ชะตากรรมนี้จะขึ้นอยู่กับเจ้า?"
 
หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่งจอนก็มองไปที่อังกอร์ “ ทรงกลมเคลือบไม่ได้มาจากครอบครัวของข้า แม้ว่ามันจะถือว่าเป็นสิ่งที่มาจากโลก ข้าไม่รู้เกี่ยวกับต้นกำเนิดที่แน่นอน

“ ให้ข้าเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับทรงกลมให้เจ้าฟัง”

…

ในขณะที่จอนค่อยๆเปิดเผยเรื่องราวของเขาความตกใจก็มากขึ้นเรื่อย ๆ บนใบหน้าของ อังกอร์

เขาคิดว่ามันเป็นเพียงทรงกลมที่มีความหมายที่น่าจดจำอยู่เบื้องหลังไม่ใช่สิ่งที่มีฉากหลังที่น่าทึ่ง!

เรื่องราวเริ่มต้นเมื่อ 20 ปีก่อนตอนที่จอนยังคงกลับมาบนโลก เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่เกิดในแผ่นดินจีน เพื่อทำงานในโครงการที่ยิ่งใหญ่และลึกลับเขาตอบรับคำเชิญและพาภรรยาและลูกสาวของเขาไปที่ลองไอส์แลนด์ ในนิวยอร์กสหรัฐอเมริกา เป็นโครงการวิจัยลับที่กินเวลานานกว่าทศวรรษ

โครงการวิจัยนี้เรียกว่าโครงการ มอนทาค

มันเป็นโครงการฟิสิกส์อวกาศที่มีชื่อเสียงในโลก จอนเกิดในกลางศตวรรษที่ 23 โครงการนี้เริ่มขึ้น เมื่อสองศตวรรษที่แล้วและถูกทิ้งไปหลายครั้งโดยรวมเวลา 50 ปีที่ทุ่มเทให้กับโครงการนี้ จอนเข้าร่วมในการเริ่มต้นครั้งที่หก

โครงการนี้เดิมคือ“ การทดลองฟิลาเดลเฟีย” *ในปี พ.ศ. 2485 ซึ่งเป็นช่วงที่เรดาร์เพิ่งถูกประดิษฐ์ขึ้น ในการทำให้เรือรบของพวกเขาไม่สามารถตรวจจับได้ด้วยลำแสงเรดาร์ กองทัพอเมริกันได้ทำการทดลองเรือพิฆาตคุ้มกัน ยูเอสเอส แอลดริดจ์ มีเสาอากาศรอบทิศทางบนเสากระโดงหลักและขดลวดพลังงานสองขดบนดาดฟ้า ซึ่งทั้งหมดนี้ใช้พลังงานจากเครื่องกำเนิดไฟฟ้าบนเรือ ความผิดปกติเกิดขึ้นในช่วงเริ่มต้นของการทดลองและภัยพิบัติที่เลวร้ายกว่านั้นเกิดขึ้นในระหว่างความพยายามครั้งที่สองและสาม เครื่องกำเนิดไฟฟ้าหลุดจากการควบคุม ยูเอสเอส แอลดริดจ์ หายไปจากสายตาของทุกคนและปรากฏตัวอีกครั้งในทันทีที่ห่างออกไป 7,000 กิโลเมตร การทดลองฟิลาเดลเฟียถูกบังคับให้ปิดตัวลงในท้ายที่สุด แต่ผู้คนได้ค้นพบผลิตภัณฑ์สิ่งใหม่ นั่นคือการเทเลพอร์ตทางไกล

กล่าวง่ายๆคือ โครงการมอนทาค เป็นงานวิจัยทางฟิสิกส์ที่มุ่งเน้นไปที่การเดินทางผ่านอวกาศ

ในตอนแรกการวิจัยของโครงการมอนทอกทั้งหมดถูก จำกัด โดยแนวคิดของการทดลองฟิลาเดลเฟียและไม่ได้ให้ผลคืบหน้ามากนักจนกระทั่งต้นศตวรรษที่ 23 เมื่อวัตถุต่างดาวได้สร้างความตื่นเต้นอย่างมากในใจของนักวิทยาศาสตร์ทุกคน

วัตถุต่างดาวตกในพื้นที่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของทะเลทรายซาฮาราในแอฟริกาตรงกลาง "ดวงตาแห่งซาฮาร่า" ที่มีชื่อเสียง

วัตถุดังกล่าวดึงดูดความสนใจของทุกประเทศและภูมิภาค ในฐานะที่เป็นประเทศเล็ก ๆ ในแอฟริกามอริเตเนียไม่สามารถแม้แต่จะหวังที่จะแข่งขันเพื่อแย่งชิงกับประเทศอื่น ๆ ในท้ายที่สุดวัตถุดังกล่าวได้ไปที่ลองไอส์แลนด์ในนิวยอร์กสหรัฐอเมริกา ในขณะที่ได้รับการวิจัยจากหลายประเทศเช่นจีนอังกฤษฝรั่งเศสญี่ปุ่นรัสเซียและอื่น ๆ ผู้คนตั้งชื่อมันว่า“ ดวงตาเอเลี่ยน”

ในระหว่างการวิจัยนักวิทยาศาสตร์พบว่า ดวงตาเอเลี่ยน มีการอ่านค่าพลังงานที่ขัดแย้งกับค่าสัมประสิทธิ์ทางกายภาพที่มีอยู่ส่วนใหญ่ หากถูกกระตุ้นโดยการแผ่รังสีพลังงานสูงในช่วงความยาวคลื่นหนึ่ง ดวงตาเอเลี่ยน สามารถเคลื่อนย้ายวัตถุภายในพื้นที่ขนาดเล็กได้

 
เนื่องจากวิธีการเทเลพอร์ตที่เพิ่งค้นพบนี้นักวิทยาศาสตร์จึงเริ่มโครงการ โครงการมอนทาค เป็นครั้งที่หก

จอนเป็นเพียงนักวิจัยธรรมดาในระหว่างโครงการ งานของเขาคือเก็บบันทึกผลกระทบที่มีต่อพืชซึ่งได้รับผลกระทบจากความถี่คลื่นที่สร้างโดย ดวงตาเอเลี่ยน

วันหนึ่งจอนนำต้นกล้าที่ถูกปิดผนึกหลายตัวเข้าไปในเขตวิจัย ดวงตาเอเลี่ยน ที่ได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนาเพื่อบันทึกตัวอย่างตามปกติ

ไม่มีอะไรผิดปกติในตอนแรก พืชส่วนใหญ่เหี่ยวเฉาและตายภายใต้คลื่นที่ปล่อยออกมาจาก ดวงตาเอเลี่ยน ยกเว้นต้นอ่อนชาต้นเดียวที่นำมาจากประเทศจีน

ในขณะที่จอนถือต้นกล้าและเปิดใช้งานชิปปรสิตของเขาเพื่อเริ่มการบันทึกมีบางอย่างผิดพลาดกับแผงควบคุมหรือส่วนประกอบอื่น ๆ ไม่มีใครรู้ ลำแสงพลังงานสูงหลายเส้นพุ่งเข้าสู่ ดวงตาเอเลี่ยน ตามด้วยการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงในห้องปฏิบัติการ

อวกาศยุบลงและความมืดก็ปรากฏขึ้น ดวงตาเอเลี่ยน ปล่อยออร่าที่น่ากลัวออกมาปกคลุมทุกสิ่งภายในห้องทดลองในทันที วินาทีถัดมาก่อนที่จอนจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นเขาก็ถูกกลืนหายไปในความมืดโดยที่ต้นกล้ายังอยู่ในมือ

จอนเข้ามาในโลกนี้โดยผ่านอุปสรรคหลายมิติโดยมี ดวงตาเอเลี่ยน อยู่เคียงข้างและบาดแผลนับไม่ถ้วนบนร่างกายของเขา

จากนั้นเขาก็ได้รับการช่วยเหลือโดยไวเคานต์แพดต์คนเก่า

ในทางกลับกัน ดวงตาเอเลี่ยน สูญเสียเวทมนตร์และกลายเป็นวัตถุธรรมดาที่สุด – ทรงกลมเคลือบ

*การทดลองฟิลาเดลเฟีย หรือเรียกอีกชื่อว่า โครงการเรนโบว์ เป็นการทดลองกองทัพเรือที่ถูกกล่าวหาว่าได้รับการดำเนินการที่อู่ต่อเรือของกองทัพเรือในฟิลาเดลเฟีย, รัฐเพนซิลเวเนีย, สหรัฐอเมริกาเมื่อประมาณราว 28 ตุลาคม 1943 โดยอ้างว่าเรือพิฆาตคุ้มกันยูเอสเอส แอลดริดจ์ ของกองทัพเรือสหรัฐ จะทำการแสดงผลที่ทำให้ไม่สามารถมองเห็นตัวเรือได้ (หรือ "การใส่เสื้อคลุม") ไปยังอุปกรณ์ของฝ่ายศัตรู

เป็นเรื่องที่คิดว่าจะเป็นเพียงการหลอกลวง [1][2][3] กองทัพเรือสหรัฐยืนยันว่าไม่มีการทดลองดังกล่าวว่าได้เคยดำเนินการและรายละเอียดของการขัดแย้งในเรื่องนี้ก็ดีขึ้นในข้อเท็จจริงเกี่ยวกับเรือแอลดริดจ์ เช่นเดียวกับการยอมรับกันโดยทั่วไปในวงการฟิสิกส์ [4] อย่างไรก็ดี ก็เป็นเรื่องที่มีการจับจินตนาการของผู้คนในวงการทฤษฎีสมคบคิด, และองค์ประกอบของการหลอกลวงของการทดลองฟิลาเดลเฟียก็เกิดขึ้นอีกในทฤษฎีสมคบคิดในรัฐบาลอื่น ๆ