Warlock Apprentice - บทที่ 1: ชายหนุ่มที่เรียกว่าอังกอร์
เมืองกรู,ภูมิภาคยาไม
เมื่อเดือนแห่งโลกเยือกแข็งเปิดตัวในปีนี้ เมืองเล็ก ๆ ที่ห่างไกลจากศูนย์กลางของจักรวรรดิโกลด์สปิงค์ ได้ต้อนรับกลุ่มอัศวินที่สวมชุดเกราะสีเงินพร้อมกับถือป้ายที่มีตราสัญลักษณ์ประจำตระกูลอยู่เหนือตำแหน่งของพวกเขา
พาร์เซลนักวิชาการเฒ่าที่อาศัยอยู่ในเมือง เบิกตากว้างและเริ่มตัวสั่นหลั่งเหงื่อเย็น เมื่อเห็นสัญลักษณ์บนป้าย งูหลามพันรอบดวงจันทร์เต็มดวงโดยมีเสือเหยียบร่างของมัน
ดิมเป็นช่างตีเหล็กเพียงคนเดียวในเมืองและยังเป็นเพื่อนบ้านของพาร์เซลด้วย เขาสังเกตเห็นการแสดงออกที่ผิดปกติบนใบหน้าของพาร์เซล โดยไม่ได้วางมอระกู่*ที่เขาสูบลง เขาถามพาร์เซลด้วยความสงสัยว่า
“ เฮ้เพื่อนยาก ดูเจ้าสิ…เจ้ารู้ไหมว่าอัศวินเหล่านี้มาจากไหน?”
พาร์เซล หายใจเข้าลึก ๆ กระซิบกับดิมว่า“ ถ้าตาของข้าไม่ฝาด…เครื่องหมายนั้นคือสัญลักษณ์ประจำตระกูลมอร์น”
มอร์น?! ดิม ได้ แต่มองกลับไปที่ พาร์เซล ด้วยความตกใจ
“ เจ้าแน่ใจจริงๆหรือ”
โดยไม่รอคำตอบ ดิม ก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างและรีบกลับเข้าไปในร้านตีเหล็กเล็ก ๆ ของเขาและปิดประตู
ผ่านหน้าต่างกระจกของร้าน พาร์เซลเห็นร่างที่สั่นเทาของดิมและส่ายหัว ปกติแล้วคู่หูคู่นี้จะเล่นตลกด้วยกันในสถานการณ์เช่นนี้ แต่ตระกูลมอร์นได้มาเยี่ยมเมืองกรู ในวันนี้โดยไม่ได้แต้งล่วงหน้า เมื่อพิจารณาว่าพวกเขามีอำนาจมากเพียงใดในจักรวรรดิทั้งหมด ดิม มีเหตุผลทั้งหมดที่จะต้องกลัวเช่นนี้
พาร์เซล จำได้ว่าได้ยินข่าวลือบางอย่างใน ฮันเตอร์ผับ ในเมือง
ตระกูลมอร์น ได้รับการขนานนามว่าเป็นกระดูกสันหลังของ จักรวรรดิโกลด์สปิงค์ มีนายพลทหารผู้ยิ่งใหญ่อย่างน้อยหกคนปรากฏตัวขึ้นในช่วงหลายศตวรรษ หลังจากที่พวกเขาได้รับความดีความชอบจากการปกป้องการรุกรานของต่างชาติหลายครั้ง นอกจากนี้ไม่มีสมาชิกในครอบครัวคนใดที่อ่อนแอ ในช่วงสงครามนั้น ทุกคนล้วนเป็นนักรบที่กล้าหาญและมีไหวพริบต่อสู้ในแนวหน้า เป็นเรื่องธรรมดาที่ครอบครัวที่น่าเกรงขามและมีชื่อเสียงเช่นนี้ได้เข้าควบคุมกิจการทางทหารทั้งหมดในจักรวรรดิ
เมื่อเร็ว ๆ นี้ความขัดแย้งทางทหารได้ปรากฏขึ้นระหว่าง จักรวรรดิโกลด์สปิงค์ และเพื่อนบ้าน จักรวรรดิเฮย์แลน พรมแดนของจักรวรรดิเฮย์แลน อยู่ไม่ไกลจาก เมืองกรู บางทีอัศวินแห่งมอร์นคงมาด้วยเหตุผลนี้
พาร์เซลสามารถนึกถึงผลลัพธ์ที่เป็นไปได้สองประการ จากการมาถึงของพวกเขา พวกเขามาเพื่อรับสมัครหรือเตรียมป้องกัน หรืออาจจะทั้งสองอย่าง
อย่างไรก็ตามนั่นหมายถึงข่าวร้ายแรงสำหรับช่างตีเหล็ก ดิม เพราะมีการเขียนไว้อย่างชัดเจนใน กฎการเกณฑ์ทหาร ของจักรวรรดิโกลด์สปิงค์ ว่าทุกครอบครัวในเมืองหรือเมืองที่อยู่ในพื้นที่ของการเกณฑ์ทหารจะต้องจัดหาชายหนุ่มหรือเสนอเหรียญทองหนึ่งร้อยเหรียญ สำหรับการไม่ต้องเกณฑ์ทหาร ดิมเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในครอบครัวของเขาและอยู่ในวัยหนุ่มเข้าข่ายการรับสมัคร หากเขาออกไปทำสงครามภรรยาและลูกสาวของเขาก็ไม่มีทางรอด สำหรับเหรียญ … ครอบครัวเดียวในเมืองทั้งเมืองที่อาจมีเงินเพียงพอสำหรับค่าธรรมเนียมคือตระกูลแพดท์ ทองหนึ่งเหรียญเพียงพอที่จะเลี้ยงดูครอบครัวของดิมได้เป็นเวลาครึ่งปี
พาร์เซลลุกจากการตกใจอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามนักวิชาการเฒ่าอย่างเขาไม่มีอะไรต้องกังวล เขายังเตะปี๊ยดังพอ เขายังมีความคิดที่จะเฝ้าดูตระกูลมอร์นเคลื่อนไหว
พวกเขาไม่ได้ไปหานายกเทศมนตรีเมือง พวกเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อรับสมัคร?
พาร์เซลคอยเฝ้าดูขณะที่พวกเขามุ่งไปทางอื่น …
ไปยังคฤหาสน์ของ ไวเคานต์แพดท์ สถานที่ที่ยังคงบานสะพรั่งไปด้วยหญ้าและดอกไม้ แม้ในเดือนแห่งโลกเยือกแข็ง
…
คฤหาสน์ แพดท์
แม่บ้านคู่หนึ่งสวมผ้าคลุมศีรษะลินินสีครีมกำลังพูดเล่นระหว่างทำงาน
พวกเขากำลังพูดถึงลูกชายสองคนของตระกูลแพดท์
“ นายท่านและนายหญิงเสียชีวิตเมื่อสองปีก่อน ตามกฎของจักรวรรดิในเดือนที่เป็นโลกเยือกแข็งนี้ ท่านชายคนโตจะสืบทอดตำแหน่งตระกูล”
สาวใช้ใบหน้ารูปแอปเปิ้ลกล่าวด้วยความกังวล
“ ข้าสงสัยว่าหลังจากนั้นนายหนุ่มจะเป็นอย่างไร”
“ ออริ อย่าพูดถึงเรื่องในครอบครัวเจ้ามีฐานะคนรับใช้ โดยส่วนตัวแล้วข้าไม่คิดว่าเจ้าควรกังวลกับเรื่องนี้เลย เจ้าอาจไม่รู้เพราะเจ้าทำงานอยู่ที่สวนชา ซึ่งอยู่ห่างไกลจากคฤหาสน์ แต่นายทั้งสองค่อนข้างใกล้ชิดกัน ความขัดแย้งในครอบครัวที่เจ้าอ่านในหนังสือดราม่าจะไม่เกิดขึ้นที่นี่”
สาวใช้ที่มีหน้าข้าวตังหัวเราะคิกคัก
เสียงกีบม้าดังมาจากทางแคบด้านนอกของสวน
ในไม่ช้าอัศวินที่สวมชุดเกราะสีเงินส่องแสงก็ปรากฏตัวต่อหน้าสาวใช้
เขาหยุดม้าตรงทางเข้าสวนและถอดหมวกเหล็กออก
เขาเป็นชายหนุ่มที่แข็งแรงผมสีน้ำตาล แสงแดดทำให้เส้นและส่วนโค้งบนใบหน้าของเขาดูลึกลงทำให้ผู้ชายที่หล่อเหลาอยู่แล้วมีรูปลักษณ์ที่ไม่ธรรมดามากยิ่งขึ้น
ม่านตาสีเขียวอมเทากวาดผ่านสาวใช้และในที่สุดก็จับจ้องไปที่แม่บ้านวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ออริ
“ สวัสดีหัวหน้าแม่บ้านมานา”
มานาทิ้งตะกร้าที่เธอถือไว้และโค้งคำนับให้อัศวิน
“ สวัสดี นายท่านลีออน”
ลีออนมองดูใบชาที่เก็บมาสดๆในตะกร้าแล้วถอนหายใจ
“ พี่ชายของข้าไปหาชายชราคนนั้นอีกแล้วเหรอ”
มานาก้มหัวลงและตอบอย่างสุภาพว่า“ นายท่านอังกอร์ไปเรียนกับจอน”
ลีออนกระตุกริมฝีปากและพึมพำกับตัวเอง“ เรียน? เกิดอะไรขึ้นชายแก่คนนั้นพูดถึงแต่เรื่องหบอกลวงของเขาทั้งวัน? ตอนนี้พี่ชายข้าเรียนรู้จากเขาและให้เขาดื่มชาด้วย ผู้ชายคนนั้นแค่โรคจิต! ข้าไม่รู้ว่าทำไมพี่ชายข้าถึงยืนยันที่จะไปที่นั่น”
เขาดึงบังเหียนด้วยความรำคาญ "ข้ารู้แล้ว เจ้าทำงานของเจ้าต่อได้ ข้าจะไปตามหาเขา”
ด้วยเหตุนี้ลีออนจึงเตะม้าเบา ๆ และวิ่งเหยาะๆ
ไม่นานต่อมา ลีออน ก็มาถึงมุมตะวันออกเฉียงใต้ของคฤหาสน์ มีบ้านไม้ที่ออกแบบอย่างประณีต ตั้งอยู่บนเนินเขาเล็ก ๆ ใกล้กับป่า มีการยกชายคาและสองระดับขนานกัน มีเพียงด้านเดียวของบ้านเท่านั้นที่สัมผัสพื้นส่วนอีกสามด้านอยู่ในอากาศมีเพียงเสาค้ำยัน
ไม่ว่าจะมองอย่างไรบ้านไม้หลังนี้ก็ไม่ได้เหมาะจะเป็นสิ่งก่อสร้างใด ๆ ใน จักรวรรดิโกลด์สปิงค์ ลีออนจำไม่ได้ว่าเคยเห็นอาคารที่คล้ายกันนี้ระหว่างการเดินทางในประเทศอื่น
“ ช่างเป็นบ้านที่น่าสนใจ มันดูแข็งแรงแม้ว่าส่วนใหญ่จะไม่มีพื้นแข็งก็ตาม” ลีออนยังคงหงุดหงิดกับการที่ชายชราใช้เวลาของพี่ชายมากเกินไป แต่นั่นก็ไม่ได้หยุดเขาจากการชื่นชมฝีมืออันน่าทึ่งของโครงสร้าง…เขาไม่ได้แสดงสิ่งนั้นบนใบหน้าของเขา นอกจากนี้ยังเป็นบ้านที่ลีออนสนใจไม่ใช่ จอน บางทีนี่อาจเป็นบ้านธรรมดาจากที่ที่จอนจากมา? ลีออนจะไม่เคยรู้ว่านั่นคือที่ไหน แม้ว่าจอนจะอาศัยอยู่ในคฤหาสน์แพดท์มาเกือบ 20 ปีแล้วก็ตาม
ลีออน เห็นผักและผลไม้ที่ปลูกอยู่ในสวน มีเถาวัลย์เหี่ยว ๆ เลื้อยอยู่บนชั้นวางใกล้ ๆ พวกมันเติบโตเป็น "พุ่มแขวน" ในเดือนแห่งการเก็บเกี่ยว จอนเรียกพวกมันว่า "องุ่น" ลีออนจำรสหวานของพวกเขาได้ อย่างไรก็ตาม ขณะนี้เป็นช่วงนอกฤดูกาล
ด้านหลังประตูไม้ไผ่ของบ้าน ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเขียนอะไรบางอย่างลงบนม้วนกระดาษ โดยใช้ปากกาและหมึก
ลีออนเดินเข้ามาหาเขา เขาพยายามเดินอย่างนุ่มนวล แต่รองเท้าหุ้มเกราะสีเงินเหล่านั้นยังคงส่งเสียงดังบนพื้นไม้
“ อา เจ้าอยู่ที่นี่” ชายหนุ่มวางกระดาษและเงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือนเสียงใสของเขาเต็มไปด้วยความรักที่เป็นมิตร
“ อังกอร์! พี่ชายที่รักของข้า ท่านฟังราวกับว่า ท่านรู้ว่าข้าจะมา” ลีออนยิ้ม
อังกอร์ ยักไหล่และยิ้ม“ ไม่ แต่สิ่งนี้ช่วยข้าได้มาก…ในเชิงรุก”
“ ท่านได้เรียนรู้สิ่งนี้จากชายชราคนนั้นด้วยหรือ”
อังกอร์ ส่ายหัว “ ไม่มีใครต้องสอนข้าเรื่องนั้น พ่อของเราก็เคยพูดแบบนี้”
“ ถ้าอย่างนั้น…ถ้ามีใครตีความเจตจำนงของท่านผิดและไม่พูดเลย ท่านจะเริ่มการสนทนาอย่างไร” ลีออนเลิกคิ้ว
“ ข้าจะอยู่เงียบ ๆ และรอมัน”
“ จะเป็นอย่างไร ถ้าผู้ชายคนนั้นทำแบบเดียวกัน”
อังกอร์ โค้งงอริมฝีปากของเขา
“ นั่นคงเป็นเรื่องน่าอาย ข้าคิดว่าข้าจะหันจากไป เกรงว่าข้าจะลำบากใจและทำทุกอย่างที่มีต่อไป ถ้าเขาตัดสินใจที่จะหยุดข้า”
ลีออนเพียงยิ้มและพยักหน้าโดยไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆ จากนั้นเขาก็มองไปรอบ ๆ ห้อง
“ ตาเฒ่าจอนไปไหน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ อังกอร์ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและแสดงความกังวล “ เจ้ารู้ไหมว่าร่างกายของอาจารย์กำลังแย่ลงทุกวัน ทุกส่วนของเขากำลัง…เหี่ยวแห้ง ขาของเขายังสมบูรณ์ในวันก่อน เขาเพิ่งใช้ยาของเขาและตอนนี้กำลังพักผ่อนอยู่ชั้นบน”
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
