บทที่ 279 : ความในใจของจ้าวหลิน…
หลังจากที่เดินมาถึงทางเชื่อมบนขุนเขาเทียนชูแล้ว ต้วนหลิงเทียนก็ล่ำลาหูลี่กับชีหลัน ก่อนที่ต่างคนจะแยกย้ายกันไป ต้วนหลิงเทียนก็เดินไปยังสะพานโซ่ เพื่อกลับขุนเขาเทียนเฉวียน
ถึงแม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้วนหลิงเทียนได้เดินบนสะพานโซ่ แต่ภายในใจของเขา…ก็ยังรู้สึกทึ่งไม่หาย
ยามที่เขายืนอยู่บนสะพานโซ่และจ้องไปยังขุนเขาที่อยู่ใกล้ๆนิกายกระบี่ 7 ดาว เขาก็รู้สึกว่าขุนเขาลูกอื่นช่างกระจ้อยร่อยนัก
หลังจากที่ต้วนหลิงเทียนเดินข้ามสะพานโซ่มายังขุนเขาเทียนเฉวียน…
"หืม?" ต้วนหลิงเทียนพึ่งก้าวขึ้นมายังแท่นหินตรงปลายสะพานของขุนเขาเทียนเฉวียน เขาก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่จับจ้องมาเขามาจากที่ไกลๆ
ต้วนหลิงเทียนพลันหันหน้าไปมองทันที
ร่างหนึ่งกำลังเยื้องย่างมาทางเขาอย่างช้าๆ
เป็นชายวัยกลางคนที่พบความหยิ่งยโสถือดีแผ่พุ่งออกมาจากหว่างคิ้วอย่างท่วมท้น ท่วงท่าลักษณะแลดูภูมิฐานให้บรรยากาศสูงส่ง
"เป็นเขานั่นเอง!" ต้วนหลิงเทียนจดจำชายวัยกลางคนผู้นี้ได้
เมื่อวานเขาพึ่งพบชายวัยกลางคนบนสะพานนี้เช่นกัน
ตอนนั้นชายวัยกลางคนนี้ก็เดินอยู่ข้างๆ ผู้อาวุโสของขุนเขาเทียนเฉวียน หลู่ชิว
หากจำไม่ผิด ชายวัยกลางคนนี้ดูเหมือนจะเป็นผู้อาวุโสเช่นกัน …ไม่ใช่มันเรียกว่าจ้าวหลินหรอกหรือ?
ครู่ต่อมาต้วนหลิงเทียนก็เห็นจ้าวหลินเดินมาหยุดตรงหน้าเขา
เขาสังเกตเห็นได้ชัดเจนถึงประกายแสงหนึ่ง ที่กำลังลุกโชนอยู่ในแววตาของมัน ซ้ำประกายแสงนั้นยังเป็นประกายแสงแห่งความโลภและต้องการบางสิ่งอย่างแรงกล้า…
หัวใจของต้วนหลิงเทียนพลันสะดุด เต้นผิดจังหวะทันที
จ้าวหลินผู้นี้มันคิดอะไรอยู่กัน!
ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าจ้าวหลินต้องการอะไร แต่ต้วนหลิงเทียนก็เริ่มระวังตัวและตื่นตัวไว้ตลอดเวลาทันที
"ต้วนหลิงเทียนใช่หรือไม่?" เมื่อจ้าวหลินเผชิญหน้ากับต้วนหลิงเทียน มันก็ใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความหยิ่งยโสจับจ้องมาที่เขา ซ้ำน้ำเสียงยังเต็มไปด้วยความถือดี ราวกับมันเป็นผู้สูงส่งกล่าวคำต่อผู้ต้อยต่ำ
แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องบอกก็รู้ ว่าน้ำเสียงเช่นนี้ของจ้าวหลิน มันขัดหูและสร้างความไม่พอใจให้ต้วนหลิงเทียนมากแค่ไหน
ต้วนหลิงเทียนสบตากับจ้าวหลินอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนที่จะกล่าวถามออกไปเรียบๆ "อาวุโสจ้าวหลิน ไม่ทราบว่าท่านต้องการอะไรหรือ?"
"หืม?" เมื่อจ้าวหลินเห็นท่าทางนี้ของต้วนหลิงเทียน มันบังเกิดความไม่พอใจขึ้นมาทันที
ศิษย์สายนอก กล้ากล่าววาจากับมันโดยใช้น้ำเสียงราบเรียบไร้ความยำเกรง?
แต่เมื่อคิดถึงเป้าหมายในใจ จ้าวหลินทำได้เพียงสะกดความไม่พอใจ และกล่าวกับต้วนหลิงเทียนว่า "ตามข้ามา!"
หลังจากกล่าวจบจ้าวหลินก็เดินนำลิงเทียน …หมายเดินไปยังที่แห่งหนึ่งในขุนเขาเทียนเฉวียน
คำที่จ้าวหลินกล่าวกับต้วนหลิงเทียนนั้น เห็นได้ชัดว่ามันเป็นคำสั่ง
ต้วนหลิงเทียนมองไปยังจ้าวหลินที่เดินนำออกไป ทว่าเขาไม่ได้เดินตามมันไป เพราะเขาบังเกิดความสงสัยขึ้นในใจประการหนึ่ง "เมื่อวานจ้าวหลินก็พบข้าไปแล้วทีนึง ทว่ามันทำราวกับไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา ซ้ำยังทำท่ายโส …แต่แล้วทำไมวันนี้มันถึงเกิดสนใจข้าขึ้นมา …คงไม่ใช่ว่า"
ต้วนหลิงเทียนพลันคิดไปถึงผิวที่เรียบเนียนดั่งหยก ซ้ำยังมีสีสันสวยงามเนียนนุ่มละมุนละไม ก็บังเกิดความตื่นตระหนกขึ้นมาในใจทันที…
จ้าวหลินคงไม่ใช่ว่ามีความชอบเช่นนั้นหรอกนะ?
เมื่อต้วนหลิงเทียนฉุกคิดเรื่องนี้ขึ้นมา แน่นอนว่าเขาไม่ตามมันไปเด็ดขาด!
"หืม?" ครู่ต่อมาจ้าวหลินก็สัมผัสว่าต้วนหลิงเทียนไม่ได้ตามมา เมื่อมันหันมาก็พบว่าต้วนหลิงเทียนยังยืนยิ่งอยู่ที่เดิม ใบหน้าของมันพลันมืดลงทันที
ศิษย์สายนอก กลับกล้าขัดคำสั่งของเขา?
โทสะอันเกรี้ยวกราดเริ่มบังเกิดในใจของจ้าวหลิน
ภายในขุนเขาเทียนเฉวียน ไม่เคยมีศิษย์คนไหนที่กล้าขัดคำสั่งของเขา!!
จ้าวหลินพยายามระงับความโกรธโดยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากนั้นก็ค่อยๆก้าวกลับมาช้าๆพร้อมมองมาที่ต้วนหลิงเทียน "ข้ากล่าวให้เจ้าตามข้ามาเมื่อครู่ เจ้าไม่ได้ยิน? หรือหูเจ้าหนวก?"
แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่ต้วนหลิงเทียนอาจมีของที่เขาต้องการ เขาก็พยายามระงับอารมณ์ อดทนต่อต้วนหลิงเทียน
"อาวุโสจ้าวหลิน หากท่านมีคำใดคิดกล่าว ก็กล่าวมันตรงนี้เถิด แต่เกรงว่า…ข้าคงไม่อาจตามท่านไปได้!" ต้วนหลิงเทียนขมวดคิ้ว กล่าวออกมาอย่างตรงไปตรงมา ซ้ำยังยืนกรานความตั้งใจต่อจ้าวหลิน
ใบหน้าของจ้าวหลินเต็มไปด้วยโทสะ มันกล่าวออกมาด้วยเสียงราวกับคำราม "โอหัง!"
เมื่อได้ยินเสียงคำรามของจ้าวหลิน เหล่าศิษย์สายนอกทุกคนล้วนหันมามอง และทุกสายตาล้วนจับจ้องไปยังต้วนหลิงเทียน
"เด็กหนุ่มหน้าสวยนั่นเป็นใคร มันถึงกลับกล้าต่อต้านผู้อาวุโสจ้าวหลิน"
"ในขุนเขาเทียนเฉวียนนี้ ผู้ใดก็รู้ว่าอาวุโสเจ้าหลินขึ้นชื่อเรื่องเจ้าอารมณ์แค่ไหน นับว่าเด็กหนุ่มหน้าสวยนี่รนหาที่ตายเสียแล้ว! ที่กล้าล่วงเกินเขา!"
"ดูเหมือนวันนี้จักมีอะไรดีๆให้ชมดูแล้ว"
…
ไม่นานคนของขุนเขาเทียนเฉวียนก็เริ่มมามุงดูเรื่องราวอยู่ห่างๆ
ใบหน้าของจ้าวหลินมืดลงทันทีเมื่อเห็นว่าผู้คนเริ่มมารวมตัวกันมากมายเขาก็กวาดสายตามองไปรอบๆด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่จะตะโกนออกมาอีกครั้ง "พวกเจ้ามามุงกันหาอะไร? รีบไสหัวไปให้หมด!"
ต้วนหลิงเทียนพลันเห็นความกังวลวูบหนึ่งในประกายตาของจ้าวหลิน …มันเป็นความกังวล ราวกับไม่อยากใครรู้…
ทันใดนั้นหัวใจของเขาพลันเต้นผิดจังหวะทันที
เป็นไปได้หรือไม่ที่เขาจะคาดเดาได้ถูกต้อง?
ผู้อาวุโสของศิษย์สายนอกประจำขุนเขาเทียนเฉวียน กลับมีรสนิยมเช่นนั้นจริงๆหรือ?
ครู่ต่อมาต้วนหลงิเทียนพลันหนาวสะท้านสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง เขาทำได้เพียงระบายโทสะใจ ‘บัดซบเอ๊ย! ดูเหมือนว่าข้าต้องไปตากแดดให้มากหน่อยแล้ว …ผิวพรรณทั่วร่างที่ผ่านการเกิดใหม่ด้วยนมผา 10,000 ปีมันดีเกินไป! ดีจนกระทั่งดึงดูดจ้าวหลินเช่นนี้!… ไม่คิดเลยจริงๆ ข้าก็เห็นมันหยิ่งยโสวางท่าเสียขนาดนั้น แท้จริงแล้วกลับมีรสนิยมเช่นนี้!’
หลังจากที่รู้ว่าจ้าวหลินคิดวางแผนทำมิดีมิร้ายต่อเขา แน่นอนว่าต้วนหลิงเทียนย่อมต้องรีบกล่าวคำออกมาอย่างไม่รีรอ! เขากลัวศิษย์ที่ล้อมรอบจะหายไปเสียก่อน "อาวุโสจ้าวหลิน ระหว่างเราไม่มีอะไรที่ไม่อาจเปิดเผย ใยท่านต้องขับไล่ผู้คนออกไป?"
คำที่ต้วนหลิงเทียนกล่าวทำให้เหล่าศิษย์สายนอกที่กำลังจะจากไปเพราะอำนาจของจ้าวหลิน ถึงกับหูผึ่งและหยุดร่างลงทันที
"เขากล่าวเช่นนั้น มันหมายความว่าอะไร?"
"ข้าเองก็ไม่รู้"
…
เหล่าศิษย์ของขุนเขาเทียนเฉวียนที่อยู่รอบๆ ล้วนหยุดและมองไปยังต้วนหลิงเทียนกับจ้าวหลินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย
"อะไร? ข้าต้องให้เจ้าสอนหรือไรว่าควรทำอย่างไร?" ใบหน้าของจ้าวหลินมืดลงทันที เมื่อได้ยินต้วนหลิงเทียน แคลงใจในการตัดสินใจของเขา ยังให้เบาบังเกิดโทสะนัก
"อาวุโสจ้าวหลิน …ข้าคงไม่กล้าสอนอะไรท่านหรอก… แต่วันนี้ข้าอยากจะบอกกับท่านให้ชัดเจน ถึงแม้ว่าผิวของข้าจะขาวและเรียบเนียน แต่ข้าก็หาได้มีรสนิยมเช่นนั้น …เช่นนั้นอาวุโสจ้าวหลินได้โปรดยอมแพ้เรื่องนี้เถอะ เพราะข้าไม่คิดติดตามท่านไปเด็ดขาด! " ในขณะกล่าวคำ ต้วนหลิงเทียนก็ประกบมือด้วยความหวาดกลัว หลังจากนั้นก็มองไปยังจ้าวหลินด้วยสายตารังเกียจ
ในมุมมองของเขา ตราบใดที่เขาประกาศจุดยืนอย่างชัดเจนว่า…ตัวเขาไม่มีทางเดินหนทางสายนั้น…จ้าวหลินต้องตัดใจจากเขาได้แน่นอน
อา!
คำกล่าวนี้ของต้วนหลิงเทียน ราวกับโยนหนึ่งหินก่อเกิดพันระลอกก็ไม่ปาน เหล่าศิษย์ของขุนเขาเทียนเฉวียนล้วนสูดลมหายใจเข้าด้วยความหนาวเหน็บ
ตอนนี้สายตาของเหล่าศิษย์ที่จับจ้องไปยังจ้าวหลินพลันเปลี่ยนเป็นประหลาด
"เรื่องนี้…ที่แท้อาวุโสจ้าวหลินชมชอบเช่นนั้น!"
"ข้าไม่คิดเลยจริงๆ ว่าสาเหตุที่อาวุโสจ้าวหลินจะบันดาลโทสะกับ เด็กหนุ่มหน้าสวยนั่นก่อนหน้านี้ เป็นเพราะเด็กหนุ่มนั่นปฏิเสธเขา"
"เด็กหนุ่มนั่นแม้จะใบหน้าหวาน ซ้ำยังผิวยังขาวแลดูเรียบเนียน … แต่จะอย่างไรมันก็ยังมีความเป็นลูกผู้ชาย…เช่นนั้นมันจึงปฏิเสธอาวุโสจ้าวหลิน"
"ไฮย่ะ พวกเจ้าอย่าได้กล่าวแล้ว ข้ารู้สึกขยะแขยงเพียงแค่ได้ยิน"
…
กล่าวได้ว่ายามนี้เหล่าศิษย์ของขุนเขาเทียนเฉวียน เข้าใจเรื่องราวนี้ได้อย่างชัดเจน…
พวกมันจับจ้องไปยังต้วนหลิงเทียนด้วยแววตาสงสารเห็นใจ …
ดูเหมือนว่าการมีผิวพรรณขาวและเรียบเนียนเช่นนี้จะไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไร…เมื่อมันเจอผู้มีรสนิยมเหมือนดั่งเช่นอาวุโสจ้าวหลิน
"น้องชาย ข้าล่ะสงสารเจ้าจริงๆ" ศิษย์ของขุนเขาเทียนเฉวียนที่อยู่ใกล้ๆ มองไปยังต้วนหลิงเทียนส่ายหน้าไปมาพร้อมถอนหายใจ
"น้องชาย ใยเจ้าไม่เชื่อฟังอาวุโสจ้าวหลินเล่า … จะอย่างไรอาวุโสจ้าวหลินก็เป็นผู้อาวุโสของขุนเขาเทียนเฉวียน เจ้าปฏิเสธเขาเช่นนี้ แล้วต่อไปเจ้าจักอยู่ในขุนเขานี้ได้อย่างไร?"ศิษย์ของขุนเขาเทียนเฉวียนอีกคนกล่าวกับต้วนหลิงเทียน
"เช่นนั้น ข้าขอมอบโอกาสนี้ให้เจ้าดีหรือไม่" ต้วนหลิงเทียนเบนสายตาไปยังศิษย์ปากสว่างเมื่อครู่ …เชื่อฟังบิดามัน เขาไม่มีรสนิยมเช่นนั้น!
อะไรที่ต้วนหลิงเทียนกล่าว พร้อมกับวาจาหยอกล้อของเหล่าศิษย์รอบๆ ล้วนผ่านหูผ่านตาจ้าวหลินหมดทั้งสิ้น ทำให้ตัวมันเองก็เข้าใจได้ทันทีว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น
ต้วนหลิงเทียนผู้นี้ กลับกล้าคิดว่าเขามีรสนิยมเช่นนั้น ?!
เมื่อมองไปยังสายตาแปลกๆของเหล่าศิษย์ที่จับจ้องมา ไม่นานจ้าวหลินก็โมโหจนถึงจุดที่ใบหน้ากลับกลายเป็นเขียวคล้ำ
เขาอยู่ในนิกายกระบี่ 7 ดาวมาก็นานแล้ว แต่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาต้องเสียหน้าเช่นนี้?
"บัดซบ! พวกเจ้ายังจะกล่าวเหลวไหลอะไรกัน?!" ใบหน้าของจ้าวหลินลดต่ำลง ก่อนที่จะคำรามออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างน่าสยดสยอง
ทันใดนั้นทุกคนล้วนหุบปากสนิท
แต่จะอย่างไรพวกมันก็ยังจับจ้องไปยังจ้าวหลินด้วยสายตาแปลกๆ รังเกียจ ซ้ำยังขยะแขยง…
ตอนนี้พวกเขาคิดว่า จ้าวหลินคงบันดาลโทสะเพราะอับอาย
"อาวุโสจ้าวหลิน … ." ต้วนหลิงเทียนหันไปมองจ้าวหลินพร้อมส่ายหน้า "จริงๆแล้วข้าก็ไม่ได้รังเกียจอะไร หากท่านมีรสนิยมเช่นนั้น … จริงๆแล้วถึงข้าจะไม่ได้มีรสนิยมเช่นท่าน แต่ที่บ้านเกิดของข้าก็มีไม่น้อยที่มีผู้คนมีรสนิยมชมชอบเช่นเดียวกับท่าน … แต่พวกเขาก็ไม่ถือว่ามันเป็นเรื่องอับอายอะไร พวกเราไม่เคยดูหมิ่นหรือเหยียดหยามอะไรในเรื่องนี้"
บ้านเกิดที่ต้วนหลิงเทียนกล่าวแน่นอน ว่าต้องเป็นโลกเก่าในชีวิตที่แล้วของเขา
ในโลกเก่า รักร่วมเพศก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร …
ถึงแม้ต้วนหลิงเทียนจะไม่ได้เป็นแบบนั้น แต่เขาก็ไม่ได้รังเกียจอะไรในตัวคนที่เป็นแบบนั้น เพราะทุกคนล้วนมีสิทธิ์ที่จะเลือก! หรือจะเป็น! …ไม่มีใครมีสิทธิ์ที่จะไปกำหนด,ตัดสิน หรือก้าวก่ายอะไรผู้อื่นได้!
"อะไร? ท่านไม่เชื่อข้าหรือ อาวุโสจ้าวหลิน?" ต้วนหลิงเทียนสังเกตได้ว่าอาวุโสจ้าวหลินยังคงโกรธเขา และดูท่าทางแล้วอาวุโสจ้าวหลินยังไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการถลกหนักกระชากเส้นเอ็นเข้าด้วย เขาจึงรีบกล่าวต่อไปอีกว่า "อาวุโสจ้าวหลิน เรื่องที่ข้ากล่าวข้าขอสาบานว่ามันเป็นเรื่องจริง …จริงๆแล้วท่านไม่ต้องอายอะไรในเรื่องนี้เลย ข้าเข้าใจ และไม่คิดต่อว่าอะไรเรื่องที่ท่านเป็นเช่นนี้ … ข้าเองก็เชื่อว่า เหล่าศิษย์พี่ทั้งหลายที่อยู่รอบๆ ก็เข้าใจเช่นเดียวกันกับข้า…ใช่หรือไม่? " เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ต้วนหลิงเทียนก็กวาดสายตามองไปยังเหล่าศิษย์ที่อยู่รอบๆ
เหล่าศิษย์สายนอกของขุนเขาเทียนเฉวียน ที่เมื่อครู่สัมผัสได้ว่าอาวุโสจ้าวหลินบังเกิดโทสะเพราะความอับอาย เมื่อได้โอกาสแก้ตัวเช่นนี้แน่นอนว่าพวกมันยอมรีบคว้า
"ถูกแล้วขอรับอาวุโสจ้าวหลิน เรื่องนี้ไม่มีใดผิดหรือน่าละอาย … พวกเราเข้าใจท่าน"
"จริงๆแล้วมันก็มิใช่เรื่องใหญ่อันใด เพียงแค่ท่านชมชอบบุรุษ มิใช่สตรีเท่านั้นเอง… ? อาวุโสจ้าวหลิน ขอท่านอย่าได้กังวล พวกเราจักเป็นกำลังใจและเอาใจช่วยท่านเสมอ!"
…
เหล่าศิษย์รอบๆของขุนเขาเทียนเฉวียนรีบกล่าวปลอบโยนจ้าวหลินอย่างเร่งด่วน
"อาวุโสจ้าวหลิน" ต้วนหลิงเทียนจ้องตาของอาวุโสจ้าวหลินด้วยความเห็นใจก่อนที่จะกล่าวว่า "ท่านลองฟังดูสิ…เหล่าศิษย์พี่ทั้งหลายหาได้คิดว่ามันเป็นเรื่องแปลกอันใด เมื่อพบว่าท่านมีรสนิยมเช่นนี้ …ทุกคนล้วนเข้าใจท่านและคิดสนับสนุนท่านทั้งสิ้น"
"เจ้า… พวกเจ้าทั้งหมด… " ใบหน้าของจ้าวหลินแดงก่ำจนเริ่มเขียวคล้ำ ราวกับมีใครเอามือไปบีบคอมันเอาไว้ มันถลึงตามองไปยังต้วนหลิงเทียนและเหล่าศิษย์ของขุนเขาเทียนเฉวียนที่อยู่รอบ
