บทที่ 232 : พบแล้ว!
"ต้วนหลิงเทียน" ลี่อันเต็มไปด้วยความรู้สึกละอาย เมื่อพบหน้าต้วนหลิงเทียน
และด้วยสถานะและความสามารถในปัจจุบันของต้วนหลิงเทียน ต่อให้เขามีความคิดบัดซบอะไร เขาก็ไม่กล้าแสดงอะไรออกมาต่อหน้าต้วนหลิงเทียนสักนิด
เพราะความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยอาจทำให้เขาตกลงสู่ห้วงลึกแห่งความสิ้นหวัง
ต้วนหลิงเทียนพยักหน้ารับเล็กน้อยอย่างเฉยชา เขาไม่เคยมีความสัมพันธ์อันดีกับลี่อัน กระทั่งกล่าวได้ว่า มีความขัดแย้งกันด้วยซ้ำ… อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมาสนใจอะไรเล็กน้อยเช่นนี้ เขาเดินกลับบ้านต่อโดยไม่แยแส
ลี่อันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ตอนที่เขาเห็นต้วนหลิงเทียนเดินสวนทางมาเขากังวลแทบตาย กลัวว่าต้วนหลิงเทียนจะเอาเรื่องเอาราวอะไรกับเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นเขาที่วิตกจริต จิตใจคับแคบไปเอง
เมื่อต้วนหลิงเทียนกลับมาถึงบ้าน เขาก็เห็นว่ามารดากำลังนั่งสนทนากับคนร่างอ้วนคนหนึ่ง
"ลี่ซวน?" ต้วนหลิงเทียนเดินเข้ามา ก่อนที่จะกล่าวออกมาอย่างลังเลเล็กน้อย
ลี่ซวนเองก็คงมีอายุประมาณนี้
"ฮ่าฮ่า ลูกพี่ มาแล้ว!" ไขมันน้อยหันกลับมาทันที แต่ยามนี้คงเรียกมันไขมันน้อยไม่ได้แล้ว เพราะใบหน้าของมันเติบโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ความไร้เดียงสาในกาลก่อนหายไป …แต่ไม่รู้เหตุใดเนื้อของมันกลับเพิ่มพูนจนน่าหวาดกลัว! ยามนี้ต้องเรียกมันว่าไขมันยักษ์แล้ว!
"ลี่ซวน เจ้าช่าง…โตไวยิ่งนัก!" ต้วนหลิงเทียนมองไปยังก้อนไขมันขนาดมหึมาของลี่ซวน ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
หลังจากนั้นเขาก็กล่าวสนทนากับมารดาเล็กน้อย ก่อนที่จะนั่งคุยกับลี่ซวน …
"ลูกพี่ ชื่อเสียงของท่านนี่ ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก! ท่านรู้หรือไม่ แค่เพียงข้าบอกว่าท่านเป็นลูกพี่ของข้า ทั่วทั้งตระกูลลี่ ก็ไม่กล้ามีใครสร้างปัญหาให้กับข้าเลย ฮี่ๆ" ลี่ซวนกล่าวออกมาอย่างโอ้อวด ใบหน้ากลมๆของมันเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ต้วนหลิงเทียนส่ายหน้า "เจ้าไขมันน้อยผู้นี้นี่ นี่เจ้าไปเรียนรู้วิธีใช้ชื่อเสียงของผู้อื่น มาข่มขู่ผู้คนเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"ฮ่าๆๆๆ อะไรเล่าลูกพี่! ท่านอุตส่าห์ต่อสู้พยายามอย่างหนักด้านนอกเพื่อสร้างชื่อเสียง จนกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่อย่างทุกวันนี้ ถ้าหากข้าไม่ใช้มันให้ดี ไม่ใช่ว่าที่ท่านเหนื่อยสร้างชื่อมา มันจะสูญเปล่าหรอกหรือ?"ลี่ซวนกล่าวออกมาแลดูจริงจังนัก
"อะไร! นอกจากพุงแล้ว นี่เจ้ายังหน้าหนา ซ้ำยังไร้ยางอายมากขึ้นอีกด้วย?" ต้วนหลิงเทียนถลึงตามองลี่ซวนอย่างตะลึง เจ้าไขมันน้อยผู้นี้ยังหน้าด้านไร้ยางอายเหมือนกับปีนั้นในวันที่มันมาหาเขาไม่มีผิด ทำให้ต้วนหลิงเทียนรู้สึกเหมือนได้ย้อนคืนวันเวลาไปในยามที่พบกับมันครั้งยังอยู่ที่เมืองวายุโปรย
และเขายังคงจดจำได้ดี ว่าตอนที่บุตรชายของอาวุโสที่ 2 ของตระกูลต้วนอย่างต้วนหลิงซิ่งลงมือจู่โจมเขา จนอยู่ในช่วงเวลายากลำบากตถึงขั้นตกตายได้ง่ายๆ ก็เป็นลี่ซวนคนนี้ที่โถมร่างมาป้องกันเขาไว้จนมันแทบตกตายเสียเอง …
“ฮ่าๆๆๆ ลูกพี่ ท่านช่วยเล่าเรื่องราวในเมืองหลวงให้ข้าฟังได้หรือไม่?” เห็นได้ชัดว่าลี่ซวนสนใจประสบการณ์ของต้วนหลิงเทียนในตอนที่อยู่เมืองหลวงมากนัก
หลังจากที่ฟังต้วนหลิงเทียนเล่าเรื่อง ประกายตาของลี่ซวนก็เจิดจ้า เต็มไปด้วยความสนุกสนาน "ลูกพี่ ทำไมท่านไม่พาข้ากลับไปอยู่เมืองหลวงด้วยกันกับท่านเล่า … ถึงตอนนั้นด้วยความคุ้มครองจากท่าน ไม่ใช่ว่าข้าอยากจะเล่นอะไรก็ได้ไม่ใช่หรือ อา ข้าอยากใส่ชุดองครักษ์เสื้อแพรนัก!" ในขณะที่กล่าววาจาใบหน้าลี่ซวนก็เต็มไปด้วยความปรารถนาอันซุกซน
ต้วนหลิงเทียนส่ายหัวออกมาพร้อมรอยยิ้ม "ข้าเกรงว่าคงไม่อาจทำให้ความปรารถนาของเจ้าเป็นจริงได้แล้วล่ะ …เพราะเมื่อข้าจัดการกับเรื่องราวครั้งนี้เสร็จสิ้น ข้าคงอยู่ในเมืองหลวงอีกไม่นานหลังจากที่ข้ากลับไปแล้ว"
ต้วนหลิงเทียนยังกล่าวต่อไปอีกว่า "ข้าตั้งใจจะออกเดินทางไปยังอาณาจักรพนาคราม"
สีหน้าของลี่ซวนหมองลงด้วยความหดหู่ "ถ้างั้น…ข้าอยู่ในเมืองออโรร่าต่อดีกว่า"
ในวันต่อๆมาต้วนหลิงเทียนก็อาศัยอยู่ที่ตระกูลลี่ เพื่อรอฟังข่าว …
ในที่สุดหลังจากผ่านไป 1 เดือน หลินฉี ก็นำข่าวดีมากบอกเขา
"ต้วนหลิงเทียน พบแล้ว! ข้าหาพบแล้ว!" หลินฉีนั้นวิ่งมาด้วยความรีบร้อน ลมหายใจของมันหอบถี่ เห็นได้ชัดว่ามันคงรีบวิ่งมาหาเขาทันที เมื่อได้รับข้อมูล
"เจ้าพบเบาะแสแล้วหรือ?" ดวงตาของต้วนหลิงเทียนส่องประกาย
"ต้วนหลิงเทียน จากข้อมูลที่กลุ่มการค้าทิวลิปม่วงได้ไปสืบค้นมา พวกเขาพบว่ามีผู้หลอมศาสตราระดับ 8 จำนวน 2 คนได้เดิมพันหลอมศาสตรากันด้วยชีวิต จนในที่สุดก็มีคนหนึ่งที่ต้องตกตายไป! "หลินฉีกล่าวออกมาภายในเวลาแค่หนึ่งลมหายใจ "ในยามนั้นเหตุการณ์ครั้งนี้นับว่าเป็นเรื่องที่ผู้คนต่างสนทนากันอย่างอื้ออึงภายในเมืองประจำมณฑล ดังนั้นเมื่อท่านป้าของข้าพบว่าเจ้ากำลังสิบเรื่องนี้อยู่ ท่านป้าก็ส่งคนควบขี่อาชาเหงื่อโลหิตรุดมาส่งข่าวต่อข้าทันที"
"แล้วเจ้ารู้พื้นพลังของผู้หลอมศาสตราคนนี้หรือไม่?" ใบหน้าของต้วนหลิงเทียนมืดลง ประกายตาคมกล้าเรืองวูบอบอวลไปด้วยจิตสังหาร
"ดูเหมือนว่ามันจะเป็นคนของตระกูลจู แห่งเมืองประจำมณฑล" หลินฉีกล่าวตอบ
ตระกูลจู?
ประกายตาของต้วนหลิงเทียนเรืองวูบขึ้นมา ก่อนที่จะหันมายิ้มให้กับหลินฉี "หลินฉี ครั้งนี้ต้องขอบใจเจ้ามากแล้ว"
"ฮาย! เรื่องแค่นี้ เจ้าอย่าได้พูดเลย พวกเราไม่ใช่สหายกันหรือไร?" หลินฉีส่ายหัวออกมาก่อนที่จะกล่าวต่อ "ต้วนหลิงเทียน ท่านป้าข้ายังบอกอีกว่า หากเจ้าต้องการช่วยเหลือ เจ้าไปหานางได้ทุกเมื่อ หากเจ้าไปถึงเมืองเมืองประจำมณฑลแล้ว"
"เอาล่ะเจ้าอย่าได้กังวล หากข้าต้องการความช่วยเหลือจริงๆ ข้าต้องไปยืมมือป้าเจ้าแน่" ต้วนหลิงเทียนพยักหน้า
หลังจากที่หลินฉีจากไป ลี่เฟยก็เดินเข้ามาด้วยความกระวนกระวายใจเล็กน้อย “ตัวเลวร้าย เจ้ามีข่าวแล้วหรือ?”
"ใช่ ข้าได้ข่าวมาบ้างแล้ว แต่ว่าข้ายังไม่แน่ใจว่าผู้ที่ตายจะเป็นท่านปู่ ข้าจึงคิดไปยังเมืองประจำมณฑลเพื่อยืนยันเรื่องนี้ด้วยตัวเอง" ต้วนหลิงเทียนพยักหน้าตอบออกมา ก่อนที่สีหน้าของเขาจะเปลี่ยนเป็นจริงจัง พร้อมกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอำมหิต "และถ้าหากว่าผู้ที่ตายเป็นปู่ของเจ้าล่ะก็ ผู้หลอมศาสตราระดับ 8 นั่นมันต้องตาย!"
"ข้าจะไปกับเจ้าด้วย" ลี่เฟยกล่าวออกมา
ต้วนหลิงเทียนย่อมไม่กล่าวปฏิเสธความต้องการนี้ของนาง เพราะเขารู้ว่าไม่อาจปฏิเสธนางได้ และเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จำเป็นต้องปฏิเสธนางด้วย
เพราะคนที่กังวลในเรื่องนี้มากที่สุด ย่อมเป็นลี่เฟยอย่างไม่ต้องสงสัย
"ได้สิ เช่นนั้นข้าจะไปบอกท่านแม่กับเค่อเอ๋อก่อน ว่าพวกเราจะออกไปจัดการเรื่องราวกับฉงเฉวียนสักระยะ" ต้วนหลิงเทียนกล่าว
แล้วอาชาเหงื่อโลหิต 3 ตัวก็ควบขี่ออกจากเมืองออโรร่าไป รวดเร็วดั่งสายลมพัด
ด้วยความรวดเร็วของอาชาเหงื่อโลหิต กลุ่มของต้วนหลิงเทียนทั้ง 3 ใช้เวลาเพียง 7 วันเท่านั้นในการเดินทางไปยังเมืองประจำมณฑลผานางแอ่นเหิน
เมืองประจำมณฑลนี้มีขนาดใหญ่กว่าเมืองออโรร่า แต่ยังมีขนาดเล็กกวาเมืองหลวง
หน้าประตูเมืองมีขบวนม้าเรียงรายเป็นแถวยาว บ่งบอกว่ามีผู้คนเข้าออกเมืองประจำมณฑลมากมายเพียงใดในแต่ละวัน …
ต้วนหลิงเทียนพาทุกคนไปหาที่พักในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง ก่อนที่จะพักผ่อนให้หายเหนื่อยจากการเดินทาง หลังจากนั้นพวกเขาก็ไปหาอะไรกินกันที่เหลาอาหาร
ลี่เฟยไม่ได้สวมหมวกที่มีผ้าคลุมหน้า จึงทำให้ บุรุษทุกคนล้วนจับจ้องมาด้วยสายตาเร่าร้อน
อย่างไรก็ตามผู้คนเหล่านี้ทำได้เพียงมองมายังต้วนหลิงเทียนด้วยความอิจฉาเท่านั้น เพราะพวกเขาพบได้ทันทีว่าคนกลุ่มนี้มีท่าทางไม่ธรรมดา โดยเฉพาะชายหนุ่มชุดสีม่วงที่มากับหญิงสาวนั้นมีบุคลิกที่พิเศษนัก
นอกจากนี้ชายวัยกลางคนที่ติดตามมานั้นแค่ดูก็รู้ว่าไม่ง่ายดายอย่างที่ตาเห็นเป็นแน่
ในเวลาต่อมาเสี่ยวเอ้อคนหนึ่ง ก็เดินมารับรายการจากโต๊ะของต้วนหลิงเทียนด้วยความสุภาพ "นายท่านต้องการจะรับอันใดบ้างขอรับ?"
ตุบ!
ต้วนหลิงเทียนยกมือขึ้นก่อนที่จะวางตั๋วเงินปึกหนึ่งบนโต๊ะ "ข้าต้องการถามอะไรเจ้าสักเล็กน้อย หากเจ้าสามารถไขข้อข้องใจให้ข้าได้ ตั๋วเงินปึกนี้จะเป็นของเจ้า"
สายตาของเสี่ยวเอ้อที่มารับรายการถึงกับเบิกกว้างออกมา
ข้าสามารถได้เงินจำนวนนี้เพียงแค่ตอบคำถามเล็กน้อย?
แค่แค่เงินปึกนี้ก็มากมายกว่าเงินเดือนข้าทั้งเดือนแล้ว
"นายท่านผู้สูงส่ง โปรดถามมาได้เลยขอรับ ทุกเรื่องราวเผ็ดร้อนในเมืองตอนนี้ ล้วนผ่านหูข้าน้อยมาแล้วทั้งสิ้น!" เสี่ยวเอ้อกล่าวถามออกมาอย่างประจบประแจงพร้อมรอยยิ้ม
ต้วนหลิงเทียนมองไปยังเสี่ยวเอ้อแล้วกล่าวถามว่า "ข้าไม่ได้จะถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องราวในช่วงนี้… ข้าอยากรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อราวๆ 1 ปีที่แล้ว ใช่มีผู้หลอมศาสตราระดับ 8 คนหนึ่งเดินทางมาประลองหลอมศาสตรากับผู้หลอมศาสตราตระกูลจู กระทั่งพวกเขาเดิมพันการแข่งขันครั้งนี้ด้วยชีวิตใช่หรือไม่ ช่วยบอกรายละเอียดของเรื่องนี้ให้ข้าฟังหน่อย! "
“นายท่านข้าไม่คิดเลยว่าเรื่องที่ท่านอยากรู้จะเป็นเรื่องแค่นี้เอง … ข้าย่อมรู้แน่นอนขอรับ" เสี่ยวเอ้อฉีกยิ้มหวานเจี๊ยบทันที เมื่อได้ฟังคำถามของต้วนหลิงเทียน "ผู้หลอมศาสตราระดับ 8 ของตระกูลจูที่ท่านกล่าวถึงย่อมหมายถึงผู้อาวุโส 2 ของตระกูลจู … และเมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ ข้าก็ต้องบอกท่านอีกด้วยว่า ผู้อาวุโส 2 ของตระกูลจูผู้นี้คือผู้หลอมศาสตราระดับ 8 ที่มีฝีมือเก่งกาจที่สุดในเมืองประจำมณฑลแห่งนี้ เพราะเขามีความสามารถสูงส่งถึงขั้นที่สามารถหลอมอาวุธวิญญาณระดับ 8 โดยที่ตัวอาวุธนั้นสามารถเพิ่มพูนความแข็งแกร่งให้ผู้ใช้ได้มากถึง 19%”
“19%….นี้แน่นอนว่าในหมู่อาวุธวิญญาณระดับ 8 ด้วยกันก็กล่าวได้ว่ามันเป็นอาวุธที่มีคุณภาพสูงที่สุด! ส่วนทางด้านผู้หลอมศาสตราระดับ 8 อีกคนที่เสียชีวิตไปเพราะพ่ายแพ้เดิมพันนั้น ในยามนั้นตัวเขาเองก็สามารถหลอมสร้างอาวุธวิญญาณระดับ 8 ที่มีความสามารถเพิ่มพูนพลังได้ถึง 18%…แต่น่าเสียดาย ที่ยังไม่มากพอให้เขาชนะ”
"อีกทั้งเรื่องนี้กล่าวไปก็น่าเสียดายนัก ผู้หลอมศาสตราระดับ 8 คนนี้ ที่ตกตายไปเมื่อ 1 ปีก่อน กลับเป็นลูกศิษย์ของผู้หลอมศาสตราระดับ 8 คนหนึ่งที่ตกตายไปเมื่อหลายปีก่อนหน้านี้ที่พ่ายแพ้เดิมพันด้วยเช่นกัน …กล่าวได้ว่าผู้หลอมศาสตราระดับ 8 สองคนที่เป็นศิษย์อาจารย์กัน กลับต้องตกตายลงด้วยน้ำมือของคนๆเดียวกัน …ช่างน่าเสียดายนัก " หลังจากที่กล่าวจบ เสี่ยวเอ้อเองก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดาย
ดวงตาที่งดงามของลี่เฟยเริ่มแดงระเรื่อคลอเคล้าไปด้วยน้ำตาทันทีหลังจากได้ฟังคำของเสี่ยวเอ้อ …
ตอนนี้นางเกือบจะมั่นใจได้เต็ม 10 ส่วนแล้วว่า ผู้หลอมศาสตราระดับ 8 ที่ตกตายเพราะพ่ายแพ้เดิมพันกับผู้อาวุโส 2 ของตระกูลจู คือลี่เต๋อ ท่านปู่ของนาง…
"แล้วเจ้าพอจะจดจำรูปลักษณ์ ของผู้หลอมศาสตราระดับ 8 ที่ตกตายเพราะพ่ายแพ้เดิมพันให้กับผู้อาวุโส 2 ของตระกูลจูได้หรือไม่?" ต้วนหลิงเทียนมองไปยังเสี่ยวเอ้อ พร้อมกล่าวถามยืนยันเรื่องสุดท้าย
"นายท่าน กล่าวถึงตอนนี้ก็นับว่าช่างบังเอิญนัก! วันนั้นข้าเองก็ถูกสหายคนหนึ่ง ที่เป็นคนรับใช้ในตระกูลจู พาไปชมดูการประลองหลอมศาสตราที่มีการเดิมพันด้วยชีวิต ด้วยตาทั้ง 2 ข้างของข้า! แน่นอนว่าข้าย่อมจดจำได้อย่างแม่นยำ… ผู้หลอมศาสตราระดับ 8 ที่ตกตายไป เป็นชายชราอายุประมาณ 70 ปี เหนือคิ้วซ้ายของเขามีแผลเป็นคล้ายๆรูปจันทร์เสี้ยว" เสี่ยวเอ้อยังคงกล่าวออกมา "ช่างน่าเสียดายนัก ตัวเขาเองก็เป็นผู้หลอมศาสตราที่เก่งกาจไม่น้อย สามารถหลอมศาสตรา ที่เพิ่มพูนพลังได้ถึง 18%"
"ท่านปู่!" ใจของลี่เฟยสั่นสะท้าน ศีรษะของนางส่ายไปสายมา ราวกับจะห้ามน้ำตาไม่ให้หลั่งไหลร่วงริน
"เอาล่ะ เงินนี้เป็นของเจ้าตามสัญญา… แล้วร้านนี้มีอะไรขึ้นชื่อ ก็ยกมาให้พวกเราชุดหนึ่ง" ต้วนหลิงเทียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ยามนี้เขามั่นใจได้แล้วว่าผู้ที่ตกตายย่อมเป็นลี่เต๋อไม่ผิดแน่
"ได้ขอรับ!" เสี่ยวเอ้อรับเงินและเดินจากไปด้วยความยินดี สำหรับมันแล้ว แค่พูดคุยตอบคำถามง่ายๆเช่นนี้ไม่กี่คำ กลับได้เงินมากมายถึงเพียงนี้ นับว่าสวรรค์เมตตาอย่างแท้จริง
"ตัวเลวร้าย" หยาดน้ำตาที่เอ่อคลอขึ้นมาเต็มดวงตาของลี่เฟย เริ่มหลั่งรินออกมายากระงับ
"เสี่ยวเฟยพวกเราเดินทางกันมาทั้งวันแล้ว … เมื่ออาหารมาถึงเจ้าก็กินอะไรรองท้องสักหน่อย เมื่ออิ่มแล้ว พวกเราจะไปที่เขตที่พักของตระกูลจู และให้อาวุโส 2 ของพวกมันชดใช้ด้วยชีวิต! มันชอบเดิมพันประลองหลอมศาสตราด้วยชีวิตนักใช่หรือไม่? ข้าจะละเล่นกับมันอย่างดี! " ใจขณะที่กล่าวตอบคำประกายตาของต้วนหลิงเทียนก็เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าฟัน
"อื๊อ" ลี่เฟยพยักหน้าเบาๆ ด้วยท่าทีเชื่อฟัง น่ารักยิ่ง
ดวงตาของฉงเฉวียนจ้องมองมาทางต้วนหลิงเทียนก่อนที่จะกล่าวถามด้วยน้ำเสียงไม่แยแส "นายน้อย แค่ตระกูลในเมืองประจำมณฑล ท่านเพียงเอ่ยคำเดียว ข้าจะไปฆ่าล้างพวกมันทั้งตระกูล คาดว่าคงแล้วเสร็จก่อนที่อาหารจักยกมา…"
"ฉงเฉวียนเจ้าฆ่ามันเช่นนั้น พวกมันไม่ตายสบายเกินไปหรอกหรือ…" ต้วนหลิงเทียนส่ายหัว
ทันใดนั้นเองมีร่าง 2 ร่างเดินเข้ามาในเหลาอาหาร คนที่เดินนำมาเป็นชายหนุ่มอายุประมาณ 20 ปี ส่วนด้านหลังเป็นชายชราคนหนึ่ง
ผิวของชายหนุ่มซีดเซียวอีกทั้งรอยเท้ายังไม่ค่อยมันคง เห็นได้ชัดว่ามันคงดื่มด่ำกับความสุขในห้องนอนมาไม่นาน
"หืม?" ทันใดนั้นเองสายตาของมันก็มาสะดุด กับโต๊ะของต้วนหลิงเทียน และไปหยุดอยู่ที่ลี่เฟย
"งดงามยิ่งนัก!" ลมหายใจของมันหอบถี่ขึ้นอย่างเร่งร้อน มันรีบก้าวเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะจ้องหน้าลี่เฟยด้วยสายตาราวกับจะแผดเผา "ข้าขอทราบนามอันสูงส่งของ แม่นางฟ้าสักหน่อยจะได้หรือไม่?" ตั้งแต่แรกจนกระทั่งบัดนี้มันไม่แยแส ต้วนหลิงเทียนกับฉงเฉวียน ละเลยทั้ง 2 ไปอย่างสิ้นเชิง
"ไสหัวไป!" อารมณ์ของลี่เฟยตอนนี้นับว่าไม่สู้ดีนัก ยังต้องมาเจอตัวอุบาทว์ใช้สายตาหื่นกระหายมองมาเช่นนี้ นางบังเกิดโทสะจนกล่าวตวาดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"อา…ช่างดุร้ายนัก แม่เสือน้อย …แต่รู้หรือไม่? นายน้อยผู้นี้ชมชอบแม่เสือน้อยเช่นเจ้ายิ่ง!" ชายหนุ่มหาได้โกรธ กลับกันมันยิ่งชื่นชมมากขึ้นไปอีก "แม่เสือน้อย พวกเราลองคบหาสนิทสนมกันดีหรือไม่?"
"เจ้าไม่ได้ยินหรือไร ว่านางบอกให้เจ้าไสหัวไป?" สีหน้าของต้วนหลิงเทียนมืดลง เขาไม่ได้เหลือบไปมองชายหนุ่มที่รนหาที่ตายแม้แต่น้อย
ตอนนี้เองชายหนุ่มพึ่งจะสังเกตเห็นต้วนหลิงเทียน เขาก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันทันที “โอหังนัก เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นผู้ใดกัน รู้หรือไม่ว่ายามนี้เจ้ากำลังปากดีกับใคร เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าคือ จูจ้าว นายน้อย 3 แห่งตระกูลจู ใช่คนที่เจ้าล่วงเกินได้หรือ?”
