“ใครจะรู้ บางทีมันอาจหลีกเลี่ยงไม่ได้ การปะทะกันได้ถูกกำหนดให้ถึงจุดเดือดแล้ว บางทีความเจ็บปวดระยะสั้นอาจดีกว่าความทุกข์ระยะยาว”หาน เซี่ยวยักไหล่
การต่อสู้ของแอนเดรียได้สร้างภูมิทัศน์หลังการรวมตัวของดาวเคราะห์ขึ้น
แอนเดรียคือชื่อของทวีปซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นบ้านของหลายๆประเทศ เมื่อสงครามอุบัติขึ้น แอนเดรียจึงกลายเป็นตัวแทนของความขัดแย้ง มันราวกับว่าทุกประเทศได้ตกลงที่จะจัดการสิ่งต่างๆด้วยกัน พยายามคิดจำกัดความเสียหายที่เกิดบนดาวเคราะห์ อย่างไรก็ตาม สิ่งมีชีวิตหลายพันล้านก็ต้องดับสูญไป
เมื่อถึงเวลาสิ้นสุดของสงคราม สิ่งที่หลงเหลือของแอนเดรียคือดินแดนรกร้างบนแผ่นดินที่ไม่อาจอยู่อาศัยได้ แม่น้ำถูกทิ้งให้แห้ง และภูมิทัศน์ที่ครั้งหนึ่งเคยอุดมสมบูรณ์ก็ไม่หลงเหลืออีกต่อไป 6ชนชาติได้เก็บข้าวของและจากไปทันทีที่การต่อสู้สิ้นสุด เมินเฉยภัยพิบัติที่พวกเขาก่อขึ้น
หาน เซี่ยวสังเกตเห็นแผลพุพองที่ฝ่ามือของหู่ ซวนจุน
“เจ้าเคยเป็นทหาร?”เขาถาม
“ใช่ นานกว่าสิบปีแล้ว”
“ข้าคิดว่าคนเช่นเจ้าคงเลือกเข้าร่วมกับองค์กรต้นกำเนิดเสียอีก”
หู่ ซวนจุนส่ายหัว
“ประเทศบ้านเกิดข้าถูกยึดโดยมังกรดารา ทหารอย่างข้าไม่มีอะไรให้พูด เราแค่ต้องทำตามคำสั่งของหัวหน้าเรา ข้าชิงชัง6ประเทศ แต่องค์กรต้นกำเนิดก็ไม่ใช่พวกดี พวกเขาโผล่ขึ้นโดยไม่มีใครรู้และใช้ประโยชน์จากความเกลียดชังของเราที่มีต่อ6ประเทศ เห้อ…ข้าเป็นคนง่ายๆ ทุกอย่างที่ข้าต้องการคือหนีให้พ้นสงคราม”
“สงครามมักโหดร้าย ดวงตาข้าถูกแสงของระเบิดเข้า สามีข้าและข้าหนีไปอย่างไร้จุดหมายก่อนปักหลักที่นี่ แม้ชีวิตในฐานะคนเร่ร่อนจะไม่ใช่ง่าย แต่มันก็ดีกว่าสงคราม”เสียงหญิงสาวดังขึ้น
เมื่อเธอพูดจบ กลิ่นเนื้อก็โชยเข้ามา ส่งผลให้น้ำลายของหาน เซี่ยวหยดลง
“เจ้าทำอาหารได้ไงทั้งๆที่มองไม่เห็น?”เขาถาม
“อย่าดูถูกข้า!ข้าอาจจะตาบอด แต่ข้ายังได้กลิ่น ได้ยินและรู้สึก!มันไม่ใช่ว่าข้าไร้แขนขา”
หู่ ซวนจุนยิ้ม
“เธอเป็นคนแข็งแกร่ง ไม่แม้แต่จะยอมให้ข้าคอยดูแล”
“ข้าไม่อยากเป็นสัมภาระเจ้า”แอนตอบอย่างอ่อนโยน ทำให้หู่ ซวนจุนต้องเกาหัวอย่างเขินอาย เขารีบเปลี่ยนเรื่อง
“โอ้ใช่ ข้าจะให้เจ้าดูลูกๆข้า”
หู่ ซวนจุนเปิดกล่องเก็บของข้างเขา เผยให้เห็นปืนสมัยเก่า
“มาดูกันว่าเจ้ารู้จักปืนพวกนี้ไหม”เขากล่าวอย่างภูมิใจ
ดาบปลายปืน(ยุคเก่า)
เกรด : ปานกลาง
สถานะพื้นฐาน :
ความเสียหาย : 38-40
อัตราการยิง : 0.9/s
ความจุตลับกระสุน : 20
ระยะยิง : 200เมตร
กำลังขับ : 25
ความทนทาน : 5/300
สถานะเสริม : +1ความชำนาญ
ความยาว : 0.77เมตร
น้ำหนัก : 7.1กิโลกรัม
ผลกระทบเพิ่มเติม : แม่นยำ
หมายเหตุ : อาวุธนี้ได้ถูกนำไปฝึกซ้อมมานับไม่ถ้วน
“ปืนดี”หาน เซี่ยวกล่าวชม”แม้มันจะถูกใช้มานาน เจ้าก็ยังเก็บรักษามันไว้อย่างดี ปากกระบอกปืนสมบูรณ์แบบ มันถูกทำมาอย่างดีจริงๆ”
“ปืนนี่คือคู่หู่ข้า มันอยู่กับข้ามาเกือบสิบปี”หู่ ซวนจุนหัวเราะ”มันดูใหม่เพราะข้าทาน้ำมัน ความจริงคือมันหมดอายุการใช้งานแล้ว”
ทั้งคู่ยังคงสนทนากันจนกระทั่งท้องฟ้ามืดและแอนก็ทำอาหารเสร็จ
แอนทำหมอซุปครีมขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเนื้อนุ่มและผักป่า ไม่เพียงแต่มันจะหอมชวนรับประทาน มันยังมีรสชาติที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย และหาน เซี่ยวก็อดน้ำลายซอไม่ได้
หาน เซี่ยวกลืนน้ำลายขณะมองเนื้อ เขาไม่ได้กินอาหารดีๆมานานถึง7วัน!ความใกล้ชิดของเขากับหู่ ซวนจุนพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว+1!+1!+1!
หลังมื้อเย็น หู่ ซวนจุนก็ขอให้หาน เซี่ยวพักค้างคืน
หาน เซี่ยวตัดสินใจอยู่ต่อเนื่องจากเขาไม่คิดเดินทางตอนกลางคืนอยู่แล้ว พวกเขาวางฟูกให้เขาและตั้งฉากกั้น
“กระเป๋าเจ้าใหญ่เกินไป ข้าจะเอาไปไว้ข้างนอก”แอนพูด
“ข้าทำเอง”
ก่อนที่นำกระเป๋าเขาออก หาน เซี่ยวได้หยิบปืนทั้งหมดในกระเป๋าออกเพื่อถอดไกปืน เขาห่อพวกมันไว้ในหนังสัตว์ที่เขาได้จากหู่ ซวนจุนและวางไว้ตรงมุม
หาน เซี่ยวยังบรรจุกระสุน73-WASPและวางไว้ใต้หมอนเขา แน่นอน เขาไม่ได้ระแวงเจ้าบ้านหรืออะไร แต่การเตรียมพร้อมไว้ก่อนเป็นสิ่งสำคัญ
ทันทีที่หัวของหาน เซี่ยวทิ้งลงบนหมอน เขาก็หลับลึกทันที
เมื่อได้ยินเสียงกรนผ่านม่าน หู่ ซวนจุนก็หัวเราะพลางส่ายหัว
“ดูเหมือนว่าเขาจะเหนื่อย อย่าไปรบกวนเขาเลย”
แอนพยักหน้าและเอามีดออกไปล้างด้านนอก
“ท่านลุง ท่านลุง!ข้าหิวแล้ว!”
ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็พุ่งเข้ามาในเต็นท์ ใบหน้าเขาเต็ฒไปด้วยโคลนและมีก้อนบวมเป่งบนหัว มันไม่ใช่ใครอื่นนอกจากชายหนุ่มที่หาน เซี่ยวพบตอนบ่าย
เขาคือหลานชายของหู่ ซวนจุน หู่ เฟย
“เจ้าไปไหนมาตลอดวัน?ข้าไม่เห็นเจ้าเลย”หู่ ซวนจุนถาม
“ข้า-ข้าไปออกล่า”หู่ เฟยติดอ่าง
หู่ ซวนจุนรู้ว่าหลานเขากำลังโกหก เขาดึงหูของหู่ เฟยและเริ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มงวดแต่ก็อ่อนโยน”เจ้าเล่นอะไรแผลงๆอีกแล้ว?ข้าเคยบอกแล้วว่าเจ้าจะถูกข้าสับพวกมันหากเจ้าเอาปืนลูกซองพังนั่นไปขู่คนอีกครั้ง?”
หยาดน้ำตาไหลออกจากดวงตาของหู่ เฟยขณะที่เขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและเจ็บปวด”หลานชายท่านไม่เพียงแค่จะถูกรังแก เขายังแม้กระทั่งจับข้ามัดไว้กับต้นไม้ตลอดวัน!ข้าเหนื่อยและหิว ท่านลุง ปล่อยข้าไปเถอะ”
“ได้โปรด ท่านลุง อย่าตัดพวกมันเลย”เขาอ้อนวอน
“ขาไหนที่เจ้าอยากให้ข้าตัด?”
“คะ-แต่อย่าตัดน้องชายข้า…”
“…”
“เจ้าและจิตใจอันโสมมของเจ้า!ไม่ต้องห่วง ข้าจะตัดพวกมันเอง!”
หู่ ซวนจุนกำลังยกมือขึ้นเพื่อตบหู่ เฟยแต่ก็จำได้ว่าหาน เซี่ยวกำลังหลับอยู่ เขาจึงปล่อยหู่ เฟยไปด้วยการเตือน
เมื่อเห็นว่ามีคนอื่นอยู่ในเต็นท์ หู่ เฟยก็มองข้ามฉากกั้นเพื่อดูว่ามันเป็นใคร เมื่อเขาเห็นหาน เซี่ยว ขากรรไกรเขาก็ลดลง
‘นั่นไม่ใช่ปีศาจเมื่อตอนบ่าย!?’
“เจ้ามองอะไร?คืนนี้ ไปนอนข้างนอกซะ”หู่ ซวนจุนกระซิบจากด้านข้าง
หู่ เฟยถอยหลังหนีอย่างตื่นกลัว เขาตะกายออกจากเต็นท์อย่างรวดเร็ว ทิ้งหู่ ซวนจุนให้สับสน
“หน้าข้าดูน่าเกลียด?”
..
“ทำไมข้าถึงต้องวิ่งหนีออกจากบ้านข้า?นี่คือโอกาสล้างแค้น!”เมื่อตระหนักได้ เขาก็หยุดวิ่ง
เขาหันกลับไปเต็นท์ เปลี่ยนความคิดทันทีเมื่อนึกถึงใบหน้าแสนน่ากลัวของหาน เซี่ยว
“หู่ เฟย เอ้ย หู่ เฟย แสดงความกล้าออกมาสิ!”
เมื่อเขาเริ่มกำหนดแผน เขาก็จำได้ว่ามีห่อของในเต็นท์ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
“มันต้องเป็นของเขา!”
…
หู่ เฟยรอจนถึงเที่ยงคืนเมื่อทุกคนเข้านอน เขาพุ่งเข้าไปในบ้านเขาและหยิบห่อของขึ้นมา
“ฮี่ฮ่ ดูสิเรามีอะไรบ้าง?”
เมื่อหู่ เฟยเปิดห่อของ ดวงตาเขาก็เบิกกว้าง
ปืน!
ปืนคุณภาพสูง!
“ข้าเอาไปทั้งหมดไม่ได้…”
หู่ เฟยหยิบเอา73-WASPออกมาสองกระบอก
“ลืมมันซะ เพราะลุงข้าเป็นเจ้าบ้าน ข้าจึงขอสองกระบอกนี้เป็นค่าที่อยู่!”
เขาห่อปืนที่เหลือและวางไว้ที่ตำแหน่งเดิม
“มันก็แค่ปืนสองกระบอก เขาคงไม่สังเกตเห็น”
