The Great Mage Returns After 4000 Years - บทที่ 30 ดันเจี้ยนมรดกและราชาแห่งขุนเขา(5)

ทอร์กุนทาหัวเราะให้กับนกฟีนิกซ์ เขาเป็นคนที่จับมันไม่สำเร็จในครั้งที่แล้ว

เขารู้แล้วว่ามันหมายถึงอะไร

สิ่งมีชีวิตที่ถูกเรียกว่าสิ่งมีชีวิตในตำนาน

[แกมาหาฉันอีกแล้วเหรอ? แกคิดว่าฉันจะไม่สามารถเผาแกด้วยเปลวเพลิงของฉันเพียงเพราะขนของแกมาทำจากไฟเหรอ?]

กรูรๆๆๆ

ทอร์กุนทาเปิดปากของเขาอีกครั้งและเปลวไฟของเขาก็พ่นไปที่นกฟีนิกซ์ นกฟีนิกซ์บิดตัวด้วยความเจ็บปวด

[ทำไมแกถึงกลับมาที่นี่ทั้งๆที่แกวิ่งหนีด้วยความกลัว? ฉันไม่พลาดเหยื่อเป็นครั้งที่สองหรอกนะ]

การกินนกฟีนิกซ์อาจทำให้มันมีชีวิตไขเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ทอร์กุนทาได้รับคุณสมบัติพิเศษของมอนสเตอร์หลายตัวด้วยวิธีนี้ และครั้งนี้เขาต้องการจะให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง

ตุ๊ก

การโจมตีด้วยไฟหยุดลงและทอร์กุนทาก็มองลงไป

เขาหวังว่าเขาคงไม่ได้เผานกฟีนิกซ์ให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

[ฮู…]

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่ามันจะยังไม่เป็นไร มันแปลกมาก

ทอร์กุนทาเข้าใจพลังของเขาเป็นอย่างดีและยังสามารถเดาระดับพลังของคู่ต่อสู้ได้โดยประมาณ

ในตอนเจอกันในครั้งแรกเขาแค่พ่นไฟของเขาไปครั้งเดียวก็ทำให้นกฟีนิกซ์หอบและแทบจะทนไม่ไหว

[แกซ่อนตัวอยู่นี่เอง]

ทอร์กุนทาหัวเราะอย่างมีความสุข

[มีมนุษย์มากมายที่ฉันสามารถบดขยี้ได้ ชายคนนั้นที่เพิ่งหนีไปก็ดูเหมือนจะมีพรสวรรค์ที่หาได้ยาก แต่ก็ไม่เหมือนแก ดีละ! มาสนุกกันเถอะ]

* * *

“ กุก…!”

เฟรย์ส่งเสียงฮึดฮัดอย่างเจ็บปวด

พายุที่หนาวเย็นดูเหมือนจะลอยขึ้นจากร่างกายของเขา

น้ำค้างแข็งสีขาวเกาะติดใบหน้าของเขาและเขาก็ดูซีดมาก มีไอน้ำสีขาวรั่วออกมาจากปากของเขา ปลายนิ้วของเขาแตกเหมือนเครื่องปั้นดินเผาและริมฝีปากของเขากลายเป็นสีน้ำเงิน

หากใครได้สัมผัสร่างกายของเขาในขณะนั้นมันจะเหมือนกับว่าพวกเขากำลังสัมผัสกับน้ำแข็ง

ร่างกายของเฟรย์เย็นยะเยือกจนแม้แต่ขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้ก็เทียบกับเขาไม่ได้

นี่คือโฟรเซินริฟเวอะ

ยาอายุวัฒนะแห่งความหนาว

หากเฟรย์ไม่สามารถไปถึงระดับ 6 ดาวได้ก่อนที่จะได้รับมัน ร่างกายของเขาจะกลายเป็นรูปสลักน้ำแข็งอย่างช้าๆและหัวใจของเขาก็จะหยุดเต้นอย่างสิ้นเชิง

ไม่

พลังของโฟรเซินริฟเวอะนั้นแข็งแกร่งมากจนแม้แต่พ่อมดระดับ 6 ดาวก็ยังมีปัญหาในการจัดการมันได้อย่างถูกต้อง

แต่เฟรย์สามารถทำได้

การควบคุมมานาที่แม่นยำเป็นพิเศษ ความสมดุลที่ไม่ยอมให้เกิดข้อผิดพลาดแม้ว่าจะเป็นความกว้างเพียงเส้นผมและพลังทางจิตที่ไม่ไขว้เขวจากความเจ็บปวดที่กำลังฉีกร่างของเขา

ถ้าหากเค้าทำผิดพลาดแม้แต่ปลายผม ร่างกายของเขาก็จะแตกเป็นเสี่ยงๆ เหมือนน้ำแข็ง

เดิมทีเขาตั้งใจจะใช้ยาอายุวัฒนะร่วมกับยาที่มีพลังแห่งไฟจำนวนมากหรือหลังจากที่ร่างกายของเขาเข้าสู่ขั้นสมบูรณ์แบบแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ในการย่อยโฟรเซินริฟเวอะให้หมด

แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

จูก!!.

เลือดไหลออกจากจมูกของเขา

เฟรย์ไม่รู้สึกถึงอะไรเลยนอกจากความเจ็บปวดและความหนาวเย็นไปทั่วร่างกายของเขา

ความเจ็บปวดที่น่ากลัวเช่นนี้คงทำให้จิตใจของคนอื่นปั่นป่วนและบิดเบี้ยว แต่จิตใจของเฟรย์ยังคงเหมือนเดิมราวกับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

‘นี่มันไม่คณามือ’

ความเจ็บปวดนี้ ความหนาวเย็นนี้มันไม่คณามือเขาเลย

เขาเคยต้องทนทุกข์ทรมานมากกว่านี้หลายเท่า ปัญหาคือเวลาของเค้านั้นมีไม่มาก

‘อีกนิด…อีกนิด…!’

อากาศเย็นที่อยู่รอบตัวของเฟรย์เริ่มกระจายไปรอบๆ ตัวของเขา

แตก แตก

หินรอบๆ ตัวเขากลายเป็นสีขาวก่อนที่จะแตกและแยกออกเป็นชิ้นๆ พื้นดินเริ่มเย็นลงอย่างช้าๆ

ความหนาวเย็นขยายออกไปนอกถ้ำอย่างช้าๆ

[หืม?]

สิ่งนี้ทำให้ทอร์กุนทาสังเกตเห็น

ในขณะนั้นเขารู้สึกผ่อนคลายมาก นี่เป็นเพราะนกฟีนิกซ์ไม่สามารถทำร้ายเขาได้ไม่ว่ามันจะดิ้นรนแค่ไหนก็ตาม

เพราะผิวของเขานั้นทนต่อเปลวไฟได้

แต่เขาแพ้ความหนาวเย็น

‘นั่นมันอะไรกัน…?’

ทอร์กุนทารู้สึกหนาวสั่นลงไปที่กระดูกสันหลังของเขา

เขาสังเกตเห็นมันทันที สัญชาตญาณเตือนเขาว่าความหนาวเย็นนี้อาจฆ่าเขาได้

‘ฉันต้องลงมือทันที’

ขณะที่ทอร์กุนทาหันไปมอง

“เฮียก!”

[อ๊าก!]

นกฟีนิกซ์ฟาดเข้าที่ตาซ้ายของทอร์กุนทาด้วยจะงอยปาก

ทอร์กุนทาต่อสู้กับความเจ็บปวดอย่างมาก สำหรับเขานี่เป็นการบาดแผลครั้งแรกในรอบหลายสิบปี

[นี่นี่ … ! แกกล้าดียังไง!?]

เขาคำรามด้วยความโกรธและฟาดนกฟีนิกซ์ลงกับพื้น ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถกำจัดความโกรธและเหยียบย่ำนกฟีนิกซ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

กึง! กึง!

เมื่อร่างขนาดใหญ่ของทอร์กุนทาเหยียบพื้นสภาพแวดล้อมก็สั่นไหวราวกับแผ่นดินไหวครั้งใหญ่

ในไม่ช้าการย่ำของทอร์กุนทาก็หยุดลง

“ กั๊ก…”

นกฟีนิกซ์ที่มีร่างกายเละเทะกระอักเลือดออกมา แต่มันก็ยังสามารถยกหัวขึ้นได้

ในช่วงเวลาที่พวกเขาสบตากันมันกระตุ้นความโกรธของทอร์กุนทาอีกครั้ง

เขารู้สึกเหมือนนกตัวนี้กำลังหัวเราะเยาะเย้ยเขา

[แกไอ้ตัวอวดดี…!]

มันเป็นช่วงเวลานั้น

แตก! แตก!

น้ำแข็งได้ไหลออกมาจากถ้ำเยือกแข็ง

น้ำแข็งนั้นเป็นเหมือนพืชที่เติบโตในอัตรามหาศาล ราวกับว่ามันมีชีวิตจากนั้นมันก็แทงทะลุร่างของเหล่าเดรกทั้งหมดรอบๆ ทอร์กุนทา

สิ่งนี้เกิดขึ้นในทันที

[อะไร?!]

ทอร์กุนทามองไปรอบ ๆ

ลูกหลานของเขาคร่ำครวญและกระอักเลือด

“ กี๊ก…!”

“ กุก…!”

น้ำแข็งแตกออกจากกัน

เลือดและเนื้อของเดรกตกลงมาพร้อมกับชิ้นส่วนที่เป็นน้ำแข็ง

ในขณะเดียวกัน

เฟรย์ได้ก้าวออกไปข้างหน้า