The Great Mage Returns After 4000 Years - บทที่ 26 ดันเจี้ยนมรดกและราชาแห่งขุนเขา(1)

“งดงามมาก”

เฟรย์นั่งอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่และมองลงมาจากตำแหน่งของเขาบนภูเขาที่ใหญ่ที่สุดในบริเวณใกล้เคียง

เขาสามารถมองเห็นภูเขาอื่น ๆ และอาคารในเมืองอิสปานิโอลาซึ่งดูเหมือนกับตะปูอยู่บนท้องฟ้า แม่น้ำขนาดใหญ่และทุ่งหญ้ากว้างใหญ่สามารถมองเห็นทั้งหมดได้ในคราวเดียว

การที่เขาเห็นภาพนี่มันช่างน่าทึ่งอย่างมาก

เขามองลงไปที่ชุดเกราะของเขา

ชุดเกราะนั้นมอมแมมและมันก็ค่อนข้างยุ่งเหยิง

เขาไม่มีคาถารักษาใดๆ ดังนั้นเขาจึงถูกปกคลุมไปด้วยบาดแผล

ถ้าก่อนหน้านี้เขาดูเหมือนขอทานสำหรับโซเนียตอนนี้เขาดูเหมือนอยู่ในสนามรบมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว

ความแข็งแกร่งของสัตว์ประหลาดที่อาศัยอยู่บนภูเขาเดรกนั้นสูงกว่าที่เขาคาดไว้มาก

เหล่าเดรกที่เขาได้พบหลังจากที่เขาเข้าสู่ใจกลางของภูเขานั้นแข็งแกร่งพอที่จะทำให้เลือดของเค้าหนาวสั่น

‘โดยเฉพาะเจ้าตัวนั้น…’

เดรกขนาดมหึมาที่เขาเห็นมันครั้งหนึ่ง

มันมีร่างของมังกรซึ่งมีเกล็ดที่ดูแข็งกว่าเหล็กและเสียงคำรามที่สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งเทือกเขา

เฟรย์สามารถบอกได้คร่าวๆว่าคู่ต่อสู้แข็งแกร่งแค่ไหนเพียงแค่มองไปที่พวกเขา มันเป็นทักษะที่พัฒนาขึ้นตามอายุ

และทักษะนั้นบอกเขาสิ่งหนึ่ง

เขาไม่สามารถเอาชนะมันได้

‘มันคือราชา’

บางทีเทือกเขาทั้งหมดอาจเป็นอาณาเขตของมัน

มันคือมอนสเตอร์ลอร์ด

เฟรย์พยายามหลีกเลี่ยงเจ้านั้น

นี่ไม่ใช่ศัตรูที่เขาสามารถเอาชนะได้แม้ว่าเขาจะพยายามใช้กลอุบายก็ตาม

ในขณะเดียวกันเฟรย์ก็ฝึกฝนอย่างขยันขันแข็งเพื่อควบคุมประสาทสัมผัสและการควบคุมของเขา ด้วยเหตุนี้เขาก็สามารถทำมันได้สำเร็จในที่สุด

‘ในที่สุดฉันก็ทำให้ร่างกายของเฟรย์เป็นของฉันได้แล้ว’

การปรับตัวดังกล่าวเกิดขึ้นได้จากประสบการณ์ในโลกแห่งความเป็นจริง มีเพียงความกดดันเท่านั้นที่จะผลักดันเขาให้เกินขีดจำกัดได้

ตอนนี้เขาเชื่อมั่นว่าเขาสามารถควบคุมร่างกายของเฟรย์ได้อย่างเต็มที่โดยไม่มีข้อผิดพลาดแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตามเขาใช้เวลาสองสัปดาห์กับอีกสามวันในการไปถึงยอดเขาซึ่งมันนานเกินความคาดหมายของเขา

มันเป็นผลมาจากการที่เขาให้ความสำคัญกับการฝึกฝนมากเกินไป

“ ฮู”

เฟรย์ตระหนักว่ามานาของเขากลับมาเต็มอีกครั้ง

บนยอดเขาอากาศเบาบาง แต่ความเข้มข้นของมานานั้นหนาแน่นอย่างไม่น่าเชื่อ

เขาสามารถเติมพลังมานาได้เต็มก่อนที่เขาจะรู้ตัวด้วยซ้ำ

เขาหันกลับไปและมองไปที่ทะเลสาบที่มีภูเขาไฟด้านหลังเขา

ด้วยขนาดของภูเขาที่เหนือจินตนาการ การมีทะเลสาบบนภูเขาไฟในจุดที่สูงสุดจึงไม่ใช่เรื่องตลก

สิ่งที่เฟรย์ให้ความสนใจอย่างแท้จริงคือเกาะที่อยู่กลางทะเลสาบ

“บิน”

อูววว

เขาบินไปโดยใช้คาถาบิน

อย่างไรก็ตามเขายังคงระวังเกี่ยวกับทะเลสาบนั้น คงไม่แปลกถ้าเพื่อนสุดประหลาดของเขาจะเลี้ยงสัตว์ประหลาดไว้ในทะเลสาบ

ตึง

โชคดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นและเฟรย์สามารถลงจอดได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ

เขามองไปรอบๆ เกาะนี้มีขนาดเล็ก แต่ก็สวยงามมาก

เฟรย์นึกถึงคำพูดของชไวเซอร์ในอดีต

“ ยอดเขาสูงตระหง่านที่ทะลุเข้าไปในหมู่เมฆ ที่นั้นจะมีทะเลสาบที่สวยงาม…มีเกาะเล็ก ๆ อยู่ใจกลาง”

มันสอดคล้องกับสิ่งที่เพื่อนเค้าฝันถึงทุกวัน

เฟรย์มองไปที่พื้น

จากนั้นเขาก็หลับตาและตั้งสมาธิสักครู่

“ …ฉันรู้แล้ว”

ริมฝีปากของเขาเหยียดเป็นรอยยิ้ม

ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะทำอะไรเขาก็ชอบทำให้มันใหญ่ ดังนั้นไม่มีทางที่จะเกาะเล็กๆแบบนี้จะสามารถบรรจุดันเจี้ยนของเขาได้

และตามที่เขาคาดไว้มีพื้นที่ขนาดใหญ่อยู่ด้านล่างของเกาะ

‘ทางเข้าทางเดียวคือเกาะแห่งนี้ หากมีคนพยายามบังคับเส้นทางของพวกเขาจากทิศทางอื่น…ภูเขาทั้งลูกก็จะถล่มลงมา’

ไอ้เจ้าเล่ห์

เฟรย์คิดว่ามันลำบาก แต่เขาก็ดีใจที่ได้พบร่องรอยดันเจี้ยนของเพื่อนสนิทคนหนึ่งของเขาหลังจากผ่านไปอย่างยาวนาน

เฟรย์มองไปรอบๆ

ทางเข้าดันเจี้ยนไม่ได้หายาก

มันเป็นต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุดบนเกาะ แท้จริงแล้วมันเป็นต้นไม้ยักษ์

มีโพรงขนาดใหญ่บนต้นไม้ที่ทำหน้าที่เป็นทางเข้า

เฟรย์เดินเข้าไปในดันเจี้ยนโดยไม่ลังเล

ความจริงที่ว่าเขาใจดีพอที่จะสร้างบันไดแสดงให้เห็นว่าเขาตั้งใจให้มีคนหาดันเจี้ยนพบ

มันไม่มืดเกินไปเพราะมีแสงไฟอ่อนๆ ที่บันได

หลังจากเดินไปได้สักพักเฟรย์ก็หยุดและมองไปข้างหน้าเขา

เบื้องหน้าของเขาคือประตูขนาดมหึมาที่ปกคลุมไปด้วยอักษรรูนเวทย์มนตร์

เฟรย์มองด้วยความรวดเร็วและสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่าง

‘ฉันไม่สามารถเปิดมันได้ด้วยการบังคับ’

มันเป็นเทคนิคเวทย์ที่ชไวเซอร์สร้างขึ้นเอง

ยกเว้นถ้าเขาอยู่ในร่างของลูคัส แต่ในตอนนี้ร่างกายของเฟรย์จะระเบิดเหมือนพลุในวินาทีที่เขาพยายาม

นั่นหมายความว่าเขาต้องทำตามกฎ

สายตาของเฟรย์ถูกดึงไปที่หินอ่อนขนาดเล็กที่อยู่ด้านหน้าประตู

หลังจากปัดฝุ่นออกเล็กน้อยเขาก็ตระหนักว่ามันดูเหมือนจะเป็นอัญมณีบางอย่าง

เฟรย์เริ่มส่งมานาของเขาเข้าไปในอัญมณี

อูววว

หลังจากนั้นครู่หนึ่งควันสีขาวก็เริ่มพวยพุ่งออกมาจากหินอ่อน

ไม่นานควันก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง

มันกลายเป็นเด็กผมเทาตาสีทอง

ทาดาห์!!!!.

มีรอยยิ้มซุกซนบนใบหน้าของเขาและเขาสวมเสื้อคลุมสีขาวที่ปราศจากฝุ่นใด ๆ

เขาดูเหมือนเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะที่แกล้งทำตัวเป็นพ่อมด

“ อะแฮ่ม! คุณได้ยินฉันไหม? คุณได้ยินไหม -?”

“ …”

เฟรย์รู้สึกอยากร้องไห้ในชั่วขณะ มันเป็นเสียงที่เขาคิดถึงมากกว่าที่เขาจะรู้ตัว

ร่างควันมีใบหน้าที่เขาไม่มีวันลืมแม้จะผ่านมาหลายปีแม้ว่าเขาจะติดอยู่ในอเวจีก็ตาม

ชไวเซอร์สโตรว์

เฟรย์รู้ว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตาธรรมดาๆ แต่เขาไม่ปกปิดความในใจได้

“…ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“ ก่อนอื่นขอแสดงความยินดีที่พบดันเจี้ยนใต้ดินของฉัน! แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าคุณมาที่นี่เพื่ออะไร “

“ ไอ้ตาแก่ที่ไม่มีจิตสำนึก นายรู้สึกดีที่ทำให้ตัวเองดูเด็กขนาดนั้นเลยหรือ?”

“ ถ้าคุณได้พบที่นี้นั่นหมายความว่าคุณมีความสนใจอย่างมากในการศึกษาเกี่ยวกับเวทมนตร์! ยินดีด้วย! ไม่ว่าคุณต้องการอะไรคุณจะพบมันได้ที่นี่! เพราะนี่ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากดันเจี้ยนของมหานักปราชญ์ ชไวเซอร์สโตรว์! อื้อหือ!”

“ นาย…นายตายยังไง?”

พวกเขายืนอยู่ตรงหน้ากันและกัน

อย่างไรก็ตามเฟรย์รู้สึกว่างเปล่าเพราะร่างของชไวเซอร์เอาแต่พูดไปเรือยๆ

มันไม่สามารถตอบสนองต่อเสียงของเฟรย์ได้เลย

ชไวเซอร์หัวเราะคิกคักและพูดต่อไป

“ แน่นอนว่าฉันไม่สามารถปล่อยให้คุณเข้าไปในสถานที่แบบนี้ได้ง่ายๆ ฉันจะถามคำถามคุณ ถ้าคุณตอบถูก คุณจะสามารถเข้าไปในดันเจี้ยนได้”

“ …”

เฟรย์กัดฟันแน่นขณะที่เขารู้สึกว่าน้ำตาไหลอาบแก้ม

4000 ปี

มันช่างยาวนานเหลือเกิน

เป็นเวลานานที่เต็มไปด้วยความเหงาและความเจ็บปวดเท่านั้น แต่เขาก็ผ่านมันมาได้

มันเป็นอุบัติเหตุ แต่สุดท้ายเขาก็ยังมีร่างกาย

เฟรย์เชื่อว่าหลังจากที่เขาผ่านมันมาทั้งหมดแล้วเขาจะทนต่อทุกสิ่งได้

แต่มันไม่เป็นความจริง

ทันทีที่เขาเห็นใบหน้าของชไวเซอร์ ทันทีที่เขาได้ยินเสียงของเพื่อนเขา เขารู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนติดอยู่ในมหาสมุทรขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่าอีกครั้ง

ทุกคนที่เขารู้จักตอนนี้ตายไปหมดแล้ว

“ …ไม่”

ทุกคนไม่ได้ตาย

ยังมีเหลืออยู่

ประกายไฟดูเหมือนจะลอยออกไปจากดวงตาของเฟรย์

มันช่างน่าขัน

ครอบครัวเพื่อนและทุกคนที่เขามีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดในอดีตล้วนตายไปแล้วและพวกเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่คือศัตรูที่เขาเกลียดชังมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลก

“ ฉันเกลียดการลากยาวนั้นฉันจะถามทันที!”

ในขณะนั้นเฟรย์รู้สึกเหมือนว่าชไวเซอร์กำลังสบตากับเขาจริงๆ

“ ชไวเซอร์ สโตรว์เกลียดอะไรมากที่สุด?”

แม้ว่าเขาจะยังยิ้มอยู่ แต่ก็มีแสงสว่างในดวงตาของเขาที่แตกต่างไปจากเมื่อก่อน

แน่นอนว่าเฟรย์รู้คำตอบสำหรับคำถามนั้น

ทำไมจะไม่ละ

สิ่งที่ชไวเซอร์เกลียดที่สุดคือสิ่งเดียวกับที่เขาเองก็เกลียด

ใบหน้าของเฟรย์กลายเป็นน้ำแข็ง

จากนั้นเขาก็พูดคำๆหนึ่งราวกับว่าเขาต้องการที่จะทำลายมัน

มันเป็นศัตรูตลอดชีวิตของเขา

ผู้ที่ปิดผนึกเขาลงไปในอเวจี

คนที่ฆ่าเพื่อนของเขาทั้งหมด

“ เดมิก็อด ”