The Great Mage Returns After 4000 Years - บทที่ 20 การเตรียมตัวเพื่อฝึกฝน (6)

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

เฟรย์ดูน่าขยะแขยงมาก

เมื่อเขาพิจารณาได้ว่าจุดของเขาปลอดภัยแล้วเขาก็ตั้งนาฬิกาปลุกสองสามครั้งถอดเสื้อเกราะออกและเริ่มฝึกฝนอย่างสุดใจ

วิธีนี้มีประสิทธิภาพมากขึ้น

อย่างไรก็ตามเคราของเขาเริ่มยาวขึ้นและร่างกายของเขาเริ่มมีกลิ่น

โชคดีทีมีน้ำตกอยู่ตรงหน้าเขาจึงตัดสินใจล้างตัวได้ทุกเมื่อ แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะไม่ทำ

นี่เป็นเพราะสมาธิของเขาจะถูกทำลายโดยน้ำเย็นที่ตกลงมาบนร่างกายของเขา สถานการณ์ที่เขาอยู่ในตอนนี้อ่อนไหวมาก

นอกเหนือจากการดูแลความต้องการทางสรีระของร่างกายแล้วเฟรย์ยังทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับการฝึกฝน

เวลาผ่านไป.

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

หมอกควันสีฟ้าเริ่มก่อตัวขึ้นรอบตัวของเฟรย์ มานาของเขาปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน!

เครื่องหมายนี้หมายความว่าเฟรย์ใกล้จะทะลุถึงระดับ 6 ดาวแล้ว

ความจุมานาของเขาเพิ่มขึ้นมากกว่าสองเท่า ความบริสุทธิ์ของมานาเทียบไม่ได้กับที่เคยเป็นมาก่อน

แม้ว่านี่จะเป็นความสำเร็จที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยในหนึ่งสัปดาห์สำหรับคนทั่วไปแต่เฟรย์ก็ยังไม่พอใจ

มันยังไม่เพียงพอ

มากกว่านี้ มากกว่านี้ มากกว่านี้

เขาหมดหวังราวกับคนที่ต้องโทษตายแต่เขาก็ไม่ได้ใจร้อน

มันเหมือนกับการเดินไต่เชือกแต่เฟรย์ยังรักษาสมดุลและย่อยมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เวลาผ่านไปอีกครั้ง

สามสัปดาห์

แต่ช่วงนี้มันกระตุ้นมากกว่าสัปดาห์อื่นๆ นิดหน่อย

หนึ่งในสัญญาณเตือนที่เขาตั้งไว้แจ้งเตือนเขาในระหว่างการฝึกการต่อสู้

‘นี้…’

การแสดงออกของเฟรย์นั่นชัดเจนมาก

เมื่อทำการฝึกนี้ร่างกายของพ่อมดจะไม่มีพลังป้องกันใดๆเหมือนทารกแรกเกิด เพียงแค่สัมผัสง่ายๆก็เป็นไปได้ที่ชีพจรในร่างกายของเขาจะพันกันและเขาจะตายทันที

เขาแทบจะไม่สามารถทำให้ทั้งสองส่วนของห้องมานาของเขาสงบลงทันที่ได้เพราะมันกำลังยุ่งอยู่ในการต่อสู้ เขาต้องค่อยๆลบคุณสมบัติที่เขามอบให้และรอให้มานาในตัวเขาค่อยๆสงบลง

หลังจากนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นเพื่อมองไปที่ผู้บุกรุก

“…คุณคือ”

ดวงตาสีดำกำลังมองกลับมาที่เขา

มันเป็นนก แต่ไม่ใช่นกธรรมดา

มันจ้องมองอย่างลึกซึ้งด้วยขนที่ดูเหมือนทำมาจากเปลวไฟและความอบอุ่นที่หลั่งออกมา เฟรย์รู้จักสิ่งมีชีวิตนี้

ไม่สิ…ไม่มีใครที่จะไม่รู้จักชื่อของมัน

“ นกฟีนิกซ์”

สัตว์ประหลาดหายากจนถูกเรียกว่านกอมตะได้ปรากฏตัวขึ้น

แสงแห่งความสุขปรากฏขึ้นในดวงตาของเฟรย์

เขาเคยเล่นกับนกฟีนิกซ์มาก่อน โดยทั่วไปแล้วพวกมันไม่ค่อยเชื่องนักแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

อย่างไรก็ตามนี่เป็นเพียงเพราะพวกเขาจู้จี้จุกจิกมากเมื่อเลือกเพื่อนของพวกเขาและเฉพาะคนที่คู่ควรเท่านั้นที่พวกเขาจะก้มหัวให้โดยไม่ลังเล

‘มันคือเทือกเขาอิสปาเนียที่มีสัตว์ประหลาดทุกชนิด’

แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะได้พบกับนกฟีนิกซ์ที่นี่

นอกจากนี้ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?

ไม่มีความเกลียดชังในการจ้องมองจากนกนั่นเลย จากจุดเริ่มต้นสิ่งมีชีวิตที่ศักดิ์สิทธิ์นี้รอเฟรย์อย่างสงบจนกระทั่งเขาลืมตา

ในไม่ช้าเฟรย์ก็เดาได้ว่าทำไม

‘มันต้องถูกดึงดูดโดยมานาไฟที่ฉันใช้ระหว่างการฝึกการต่อสู้แน่เลย’

สิ่งที่เขาสังเกตเห็นคือสภาพของนกฟีนิกซ์คือขนของมันเปียกโชก

เป็นเพราะมันผ่านน้ำตกมาหรือเปล่า?

ไม่ได้มีกลิ่นฝนจางๆ มาจากมัน อย่างไรก็ตามเปลวไฟบนขนของนกฟีนิกซ์ได้ลุกไหม้อย่างรุนแรงและมันไม่ควรเปียกฝน

แต่เปลวไฟของนกตัวนี้อ่อนแอและดูเหมือนจะดับลงได้ทุกเมื่อ

เมื่อมองเข้าไปใกล้เขาก็รู้ว่ามีแผลเป็นขนาดใหญ่ที่หน้าอกของนก ราวกับว่าร่างกายของมันถูกฟันด้วยกรงเล็บขนาดใหญ่

ถ้าบาดแผลลึกกว่านั้นสักหน่อยมันจะทะลุถึงหัวใจแน่

ตรงกันข้ามกับสิ่งที่หลายคนเชื่อว่าสิ่งมีชีวิตนี้ไม่ได้เป็นอมตะจริงๆ

มันถูกเรียกอย่างนั้นเพียงเพราะหากได้รับเงื่อนไขที่เหมาะสมมันจึงจะรอดพ้นจากความตายได้เมื่อเทียบกับสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ

เฟรย์ยิ้มอย่างอ่อนโยนและแสดงท่าทาง

“มานี่สิ”

นกฟีนิกซ์กระพริบตาและจ้องมองเฟรย์

“ นายจะจ้องมาที่ฉันอีกนานหรือเปล่า? นายไม่ได้มาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือหรือ?”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนของเขาคือของลูคัสผู้ซึ่งได้รับการยกย่องว่าเป็นครูที่น่าทึ่งในอดีต

นกฟีนิกซ์หยุดชั่วขณะก่อนจะเดินไปหาเฟรย์

หากใครได้เห็นภาพนี้พวกเขาจะต้องสงสัยว่ามีบางอย่างผิดปกติกับดวงตาของพวกเขา

สิ่งมีชีวิตที่มีชื่อเสียงที่ไม่เคยเชื่อฟังใครกลับถูกดึงดูดด้วยคำพูดและท่าทางง่ายๆเพียงไม่กี่คำ?

เฟรย์ค่อยๆลูบขนของนกฟีนิกซ์ที่กำลังเข้ามาใกล้เขาอย่างช้าๆ การกระทำนี้คล้ายกับการถือลูกบอลเพลิงด้วยมือเปล่า แต่เฟรย์ไม่รู้สึกร้อนใด ๆ

นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่านกฟีนิกซ์ไม่รู้สึกเป็นศัตรูกับเขา

“ นายคงต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังมาสินะ ไม่เป็นไร ฉันคิดว่าฉันสามารถช่วยนายได้”

เฟรย์เริ่มเทมานาของเขาลงในนกฟีนิกซ์ทันที

มานาได้รับคุณสมบัติของไฟอีกครั้ง

การเปลี่ยนคุณสมบัติของมานาเป็นทักษะที่ยากมากซึ่งแม้แต่นักเวทย์ที่รู้จักกันดีบางคนก็ยังไม่กล้าลอง แต่มันง่ายมากสำหรับเฟรย์ ขณะที่เขาแตะคอของนกฟีนิกซ์เฟรย์ก็พึมพำ

“ นายกำลังแย่งผลจากการฝึกของฉันไปนะนี้”

“ กุ…รักกกกกกก…”

นกฟีนิกซ์กระทืบเท้าและส่งเสียงต่ำ เฟรย์หัวเราะ

“ ฉันล้อเล่นน่า เดี๋ยวก็เรียบร้อยแล้ว”

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ

เสียงฝนตกทำให้ฉากนั้นกลมกลืนกันอย่างน่ารื่นรมย์โดยไม่ทำลายความนิ่งของภาพ

เฟรย์สนุกกับช่วงเวลานี้

สถานที่ในอดีตความผูกพันในอดีตความทรงจำในอดีต

รอยยิ้มอ่อนๆ ที่หาได้ยากกระจายไปทั่วใบหน้าของเขา

“ นายทำให้ฉันนึกถึงสมัยก่อน เพื่อนเก่าของฉันก็เหมือนนาย”

เฟรย์ค่อยๆลูบขนของฟีนิกซ์

“ นี่เป็นการตอบแทนที่ทำให้ฉันนึกถึงความทรงจำดีๆเหล่านั้น ครั้งต่อไปที่นายเห็นศัตรูของนายเอาชนะเขาให้ได้ละ”

“ กุ..รักกกกก…”

นกฟีนิกซ์มองเฟรย์ด้วยสายตาที่ลึกล้ำ

เฟรย์ยิ้มให้มันอีกครั้งในขณะที่เขาจ้องมองกลับมา

“ …”

นกฟีนิกซ์ค่อยๆหันกลับมาก่อนจะแยกกระแสน้ำตกและก้าวออกไป

เฟรย์มองดูมันจากไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนมากมายก่อนจะสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างบนพื้นต่อหน้าเขา

“ อืม”

มันคือขนนกฟีนิกซ์

“ นายให้ของขวัญล้ำค่าเกินไป”

เฟรย์หัวเราะเบาๆ

มันเป็นของขวัญที่มีมูลค่าไม่รู้จบเพราะสามารถใช้ได้กับสิ่งต่างๆเช่นการรักษาบาดแผลไปจนถึงการผลิตไอเทมเวทมนตร์

เขามองมันครู่หนึ่ง

จากนั้นเขาก็นั่งลงหลับตาและกลับไปที่การฝึกอบรมของเขา

* * * 

สัปดาห์ที่สี่

ลึกเข้าไปในถ้ำเฟรย์ที่มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาก่อนหน้านี้ไม่สามารถแยกออกได้แล้ว

เขาไม่ได้ทำความสะอาดตัวเองดังนั้นผมเคราและร่างกายจึงมีกลิ่นเหม็นเน่าและใบหน้าของเขาก็กลายเป็นสีดำราวกับถูกทาด้วยถ่าน

อาหารของเขาหมดเมื่อสัปดาห์ก่อน

เดิมทีเขาตั้งใจจะออกไปล่าอาหารหากจำเป็น แต่เฟรย์มุ่งเน้นไปที่การฝึกฝนของเขามากจนเขาตัดสินใจที่จะอดอาหาร

ถ้าเขาไม่ได้ดื่มน้ำเลยเขาก็อาจจะเสียชีวิต

แก้มของเขาบางและดูเหมือนจะเป็นเพียงผิวหนัง

เมื่อดูจากรูปลักษณ์ของเขาแล้วจะเชื่อได้มากว่าเขาเป็นขอทานแทนที่จะเป็นขุนนาง

อย่างไรก็ตามหากมีใครได้เห็นฉากนี้พวกเขาจะไม่สามารถเปิดปากของพวกเขาได้

นี่เป็นเพราะเฟรย์ผู้ซึ่งจดจ่ออยู่กับการฝึกฝนของเขาอย่างเต็มที่ที่กำลังหลับตาทำให้เกิดความรู้สึกที่ลึกลับมาก

“ เอสสส…”

เสียงฟู่ยาวออกมาจากปากของเขา

ใครที่มีสายตาที่ดีจะสามารถมองเห็นหมอกสีฟ้าที่ออกมาจากปากของเขาพร้อมกับเสียงฟู่

เฟรย์ลืมตาขึ้นช้าๆ

ดวงตาของเฟรย์เต็มไปด้วยชีวิตซึ่งแตกต่างจากใบหน้าที่ผอมแห้งของเขา

เขาเข้าถึงอารมของเขาอย่างใจเย็น

‘ฉันเข้าสู่ระดับ 6 ดาวแล้ว’

เขากลายเป็นพ่อมดระดับ 6ดาว!

เป็นความฝันที่พ่อมดทุกคนหวังว่าจะประสบความสำเร็จและมันเป็นเส้นขอบที่ทุกคนคิดว่าจะไปถึงได้หากพยายามมากพอ

7 ดาวและ 8 ดาว ระดับเหล่านี้เป็นระดับที่ไม่มีทางเข้าถึงได้เว้นแต่พรสวรรค์ความพยายามและความสามารถของบุคคลนั้นอยู่ในระดับสูง

ในทางกลับกันระดับ 6 ดาวสามารถทำได้ตราบเท่าที่มีความสามารถเพียงพอและเต็มใจที่จะใช้ความพยายามมากพอ

แน่นอนว่าไม่มีใครรู้ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน

อายุของพ่อมดที่อายุน้อยในยุคนี่ที่มาถึงระดับ 6 ดาวครั้งแรกคือ 35 ปี ในทางกลับกันเฟรย์เบลคเพิ่งบรรลุนิติภาวะ

ถ้าเรื่องนี้ถูกประกาศออกไปพ่อมดและแม่มดทั่วทั้งทวีปอาจจะเป็นลม จากนั้นพวกเขาทั้งหมดจะทำสงครามสอดแนมเพื่อแย่งชิงเขาสุดกำลัง

อย่างไรก็ตามไม่มีความตื่นเต้นบนใบหน้าของเฟรย์เลย

ท้ายที่สุดเขาก็แค่กลับมาเดินบนถนนสายเก่าที่เขาเคยเดินมานานแล้ว

‘ตอนนี้ฉันสามารถรวบรวมมานาได้ง่ายๆด้วยการหายใจ’

นี่เป็นหนึ่งในทักษะที่นักเวทย์ระดับ 6 ดาวที่สามารถทำได้ มันเป็นข้อดีอย่างมากในการดูดซับมานาเพียงแค่ทำตามกิจวัตรประจำวันของคุณ

ถ้าเขาหลับตาและตั้งสมาธิเขาก็จะสามารถรวบรวมมานาที่สมบูรณ์ยิ่งขึ้นได้เร็วขึ้น

เฟรย์พึมพำกับตัวเองขณะมองไปที่ข้อมือผอมของเขา

“ ฉันอดอาหารมาระยะหนึ่งแล้วดังนั้นฉันจึงมีรูปร่างที่แย่มาก”

อย่างไรก็ตามมันไม่ได้เป็นปัญหามากนักเนื่องจากเขายังคงมีประสิทธิภาพแม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในฟอร์มสูงสุดก็ตาม

ไม่ว่าในกรณีใดรูปร่างของเขาก็ยังไม่สมบูรณ์ดังนั้นเขาจึงตั้งใจที่จะกินจนกว่าท้องของเขาจะระเบิดและมีน้ำหนักเพิ่มขึ้น

เฟรย์เดินออกไปแล้วก็หัวเราะออกมา

“ไอ้นกฟีนิกซ์ตัวนี่…”

ร่างของสัตว์ประหลาดกองอยู่นอกถ้ำ

มีมอนสเตอร์หลากหลายชนิดที่มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน พวกมันทั้งหมดมีแผลไฟไหม้บนร่างกาย

เฟรย์รู้ทันทีว่าใครอยู่เบื้องหลัง

นกฟีนิกซ์

“ นายรู้ว่าฉันไม่มีใครที่พึ่งได้ดังนั้นนายจึงคอยดูแลฉัน”

เขาอยู่ในถ้ำมานานมากโดยไม่ได้เห็นสัตว์ประหลาดแม้แต่น้อยนิด

เป็นบริการที่ประทับใจ

เฟรย์มองไปรอบๆ เพื่อหาตัวก่อปัญหานั้น แต่เขาไม่รู้ว่ามันซ่อนตัวอยู่หรือว่ามันออกไปแล้ว

หากโชคชะตาเข้าข้างพวกเขาจะได้พบกันอีกครั้ง

เฟรย์ตัดสินใจเบาๆ

“ ตอนนี้…”

ถึงเวลาบรรลุเป้าหมายในเทือกเขาอิสปาเนีย

สำรวจดันเจี้ยนของชไวเซอร์

เช่นเดียวกับที่เฟรย์กำลังจะออกเดินทาง

อ่า ~

เสียงกรีดร้องดังมา แต่ไกล

นกที่อยู่บนต้นไม้ข้างหน้าก็ตกใจด้วยเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวดังนั้นพวกเขาจึงบินหนีไป

แต่มันไม่ใช่เสียงกรีดร้องของสัตว์ประหลาด ไม่เว้นแม้แต่สัตว์ร้ายทั่วไป

มันเป็นเสียงกรีดร้องของมนุษย์

“ …”

จู่ๆเฟรย์ก็นึกถึงเรื่องราวที่เขาได้ยินในบาร์

เมื่อไม่นานมานี้มีการพบศพใกล้เทือกเขาและมีความเป็นไปได้สูงที่มนุษย์จะเป็นคนทำ

ร่างของเฟรย์ซึ่งหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่งและหายไปโดยไม่เหลืออะไรเลยนอกจากเสียงที่แผ่วเบา