The Great Mage Returns After 4000 Years - บทที่ 15 การเตรียมตัวเพื่อฝึกฝน (1)
น่าสงสารสำหรับคุนสต์ เขาเป็นคนที่อยู่ใกล้ที่สุด
เขาอ้าปากค้างอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเฟรย์หันมาเหลือบมองเขา
“ รอ – เดี๋ยว .. !”
ตึง!!
หัวของคุนสต์ลอยขึ้นไปในอากาศในพริบตา
โจรสลัดจ้องมองไปที่เลือดที่พุ่งขึ้นมาราวกับน้ำพุด้วยดวงตาที่ตกตะลึงราวกับว่าพวกเขาไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น
“อ๊าก!!!”
หนึ่งในนั้นอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงแห่งความสับสนซึ่งกลายเป็นการส่งสัญญาณของการเข่นฆ่าของเฟยร์
“ อึก…”
“ กั๊ก!”
“ ช่…ช่วย..”
ไม่มีการต่อต้านในการฆาตกรรมของเฟรย์แต่อย่างใด
เมื่อ 4000 ปีก่อนและตอนนี้ก็มันก็ยังเป็นเหมือนเดิม
เขาไม่รังเกียจที่จะทำให้มือของเขาสกปรกไปด้วยเลือดแม้ว่าเขาจะถูกเรียกว่ามหาจอมเวทย์ก็ตาม
นอกจากนี้คนที่เขาฆ่าในครั้งนี้เป็นพวกโจรสลัด
เฟรย์รู้ดีว่าโจรสลัดทั้งหมดเป็นพวกขยะที่ไม่มีความรู้สึกเวลาพวกมันข่มขืนและฆ่า ดังนั้นเขาจึงไม่แสดงความเมตตาต่อพวกเขา
* * *
“ นั่นเป็นทักษะที่ยอดเยี่ยม คุณยอดเยี่ยมจริงๆ”
เฟรย์ซึ่งมองออกไปที่ทะเลและหันไปทางขวาของเขา เพเรียนยืนอยู่ที่นั่นและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ
เฟรย์ไม่ตอบสนองและหันหน้าหนีไปอีกครั้ง
“ขอขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ ผมจะไม่มีวันลืมบุญคุณครั้งนี่เลย”
เมื่อเขาพูดเช่นนี้เพเรียนก็โค้งคำนับด้วยความขอบคุณจากใจ
การโค้งของเขาให้ความรู้สึกสดชื่น เขาแตกต่างจากขุนนางทุกคนที่เฟรย์เคยพบมาก่อนแม้ว่าเขาจะมาจากหนึ่งในสามตระกูลที่มีอิทธิพลที่ใหญ่ที่สุดในจักรวรรดิก็ตาม
เฟรย์พอใจกับพฤติกรรมที่ตรงไปตรงมาของเพเรียนและตัดสินใจที่จะเปลี่ยนทัศนคติเล็กน้อย
“ อาการของคุณเป็นอย่างไรบ้าง? มันน่าจะเป็นภาระหนักในการขัดขวางเวทมนตร์ของลิช”
“ คุณรู้หรือ?”
เพเรียนหัวเราะอย่างขมขื่นกับสิ่งนั้น
“ฉันดีขึ้นแล้ว ฉันพ่นเลือดที่เสียในตัวออกมาแล้วหลายครั้ง ตอนนี้ฉันรู้สึกสดชื่นขึ้น”
“ พูดเกินจริงไปนะ”
“ ฮ่าฮ่า”
เขาขยับตัวไปนั่งข้างเฟรย์อย่างเป็นธรรมชาติ
กะลาสีเรือกำลังง่วนอยู่กับการทำความสะอาดเลือดและร่างกายที่กระจัดกระจายไปทั่วดาดฟ้าของเรือ
นักเรียนส่วนใหญ่กลับไปที่ห้องของพวกเขาแล้ว แต่บางคนก็เสนอตัวอยู่เพื่อช่วยกะลาสีเรือทำความสะอาด
เพเรียนมองไปที่ทะเลและพูดหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง
“คุณเป็นใคร?”
“ …”
“ ลิชนั่นอยู่ในระดับ 6 ดาวเป็นอย่างน้อย แม้ว่าจะเป็นนักเวทย์ของจักรพรรดิ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะจัดการกับศัตรูที่น่ากลัวเช่นนี้ได้อย่างง่ายดาย”
เป็นการดำรงอยู่ของลิชที่ทำให้เพเรียนรู้สึกหมดหนทางอย่างท่วมท้น ตายในพริบตาด้วยเฟรย์
เขาจะไม่ได้ประเมินตัวเองสูงเกินไป แต่สิ่งที่ผิดปกติคือความสามารถของเฟรย์ต่างหาก
เพเรียนนึกถึงคำพูดของคุนสต์
“ คุณเป็นบอดี้การ์ดจริงๆหรือ?”
“นายคิดยังไงละ?”
เฟรย์ถามกลับ
เพเรียนส่ายหัวหลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง
“ …มันน่าจะเป็นไปไม่ได้ เป็นเวลาสองปีแล้วที่คุณเรียนอยู่ในสถาบัน”
เมื่อทายาทตระกูลเบลคเข้ามาในสถาบันการศึกษามันก็ทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้น นั่นคือเหตุผลที่เพเรียนรู้ว่าเฟรย์เป็นนักเรียนชั้นปีที่ 2
“ แต่เมื่อไม่นานมานี้คุณโดดเด่นมาก มันเหมือนกับว่าคุณกลายเป็นคนเก่งและมีพลังขึ้นมาทันที”
“ นายพูดถูก”
หลังจากพูดแบบนี้เฟรย์ก็ปิดปากของเขาราวกับไม่มีอะไรจะพูด
เพเรียนตระหนักว่าเขาไม่มีความตั้งใจที่จะพูดต่อไป ไม่มีเหตุผลที่เขาจะตั้งคำถามต่อผู้มีพระคุณของเขาที่ช่วยชีวิตเขาไว้
เขาลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มที่น่าอึดอัด
“ คุณอยากจะไปเยี่ยมครอบครัวของฉันในภายหลังไหม? ฉันอยากจะตอบแทนคุณ”
เขามอบโอกาสในการเป็นแขกของตระกูลจุนซึ่งเป็นหนึ่งในสามตระกูลขุนนางที่ยิ่งใหญ่ในจักรวรรดิ!
สำหรับขุนนางคนอื่นๆ คำเชิญดังกล่าวจะเป็นประโยชน์อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แต่เฟรย์ก็ยังไม่แยแส
“ ถ้าหากพอมีเวลา…”
จู่ๆเฟรย์ก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เพเรียน
ในที่สุดเขาก็แสดงปฏิกิริยาที่แตกต่างออกไป
“ นาย..ฉันขอยืมเงินหน่อยได้ไหม? สักประมาณ 20 ทอง”
20 เหรียญทอง
สำหรับคนทั่วไปนี่เป็นจำนวนที่มาก แต่สำหรับเพเรียนเงินจำนวนนี่เป็นเงินเพียงเล็กน้อย
ดวงตาของเพเรียนเบิกกว้างเล็กน้อยเพราะเขาไม่เคยคาดคิดว่าคนที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะร้องขอความช่วยเหลือในทางการเงิน
“ … 20 ทอง? ฉันมีอยู่ แต่คุณต้องการมันเพื่ออะไร”
“ หินวาร์ปที่เมืองเคาซิมโฟนีมีราคาค่อนข้างสูง”
“ อันที่จริง…นั่นคือเหตุผลที่คุณจะไปเมืองหลวง?”
เขาได้ยินมาว่าครอบครัวเบลคไม่ได้ตั้งอยู่ในเมืองหลวง แต่อยู่ที่เมืองพิลาตที่อยู่ทางตะวันออก
เพเรียนพยักหน้าก่อนจะหยิบเหรียญออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้
“ นี่คือเงินทั้งหมดที่ฉันมีคุณรับไว้ทั้งหมดเถอะ”
มันเป็นเหรียญสามเหรียญ เฟรย์เหลือบมองพวกเขาก่อนจะหันกลับมามองเพเรียน
“ แพลตตินั่ม…นายไม่จำเป็นต้องให้มากขนาดนั้นแค่ 20 ทองก็พอแล้ว”
เหรียญทองคำขาวมีมูลค่าเหรียญละ 100 เหรียญทอง สามเหรียญหมายความว่ามันคือ 300 ทองทั้งหมด
เพเรียนส่ายหัว
“ไม่เป็นไร มันเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ฉันเกือบจะเสียไป แถมยัง….”
“ แถมยัง?”
“ แถมมันน่าเสียดายที่ฉันไม่มีเงินทอน”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเฟรย์ก็หัวเราะอย่างเต็มที่เป็นครั้งแรก
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
