The Great Mage Returns After 4000 Years - บทที่ 2 นักเรียนที่อ่อนแอที่สุด(2)

“ เฟรย์นั่นคืออะไร”

ลูคัสมองไปที่ยาที่เกลื่อนเตียงแล้วตอบ

“ยานอนหลับครับ”

“ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันหมายถึง สิ่งที่ฉันอยากรู้คือ…”

“ การกลืนห้าเม็ดจะทำให้หมดสติในขณะที่สิบทำให้ชีวิตตกอยู่ในความเสี่ยง ผมรู้ว่าศาสตราจารย์หมายถึงอะไร”

“ …”

ดิโอรู้สึกประหลาดใจ เฟรย์ขี้อายที่ไม่มีวันจะพูดแทรกเขา ยิ่งไปกว่านั้นเสียงต่ำของเขาดูมีพลังมากกว่าที่ดิโอจำได้

“ ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องกังวล แต่มันจะไม่เกิดขึ้น”

เสียงของเขาหนักแน่นจะที่ไม่พบในเฟรย์คนดั้งเดิม ดีโอรู้สึกกระวนกระวายใจแต่ในไม่ช้าก็เดาได้

‘มันเป็นการตื่นของพลังอีกครั้งงั้นหรือ?’

บางทีเขาอาจกลืนเม็ดยาและมาถึงความตายเพียงเพื่อที่จะอยู่รอดตามความประสงค์ของสวรรค์

เขาต้องผ่านการเปลี่ยนแปลงภายในมากมาย

หากคนนอกได้ยินสิ่งนี้พวกเขาจะคัดค้านด้วยความร้อนแรง

แต่แม้ไม่บ่อยนัก นักเวทย์บางคนก็มีความแข็งแกร่งมากขึ้นหลังจากผ่านม่านแห่งความตาย

ยิ่งไปกว่านั้นการยกระดับเวทมนตร์ให้สูงขึ้นเพียงหนึงดาวยังส่งผลให้พลังใจของผู้หนึ่งแข็งแกร่ง

ยิ่งเขาคิดเรื่องนี้เขาก็ยิ่งเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง

ความเป็นจริงนั้นแตกต่างกันไป แต่ความคิดของดิโอได้ถูกกำหนด

“ฉันจะต้องเก็บยาพวกนี่”

คนที่มีผมสีน้ำตาลที่ดูถูกเหยียดหยามเฟรย์อยู่ในใจ ชื่อของเขาคือเดวิดสโตนฮาซาร์ด

เมื่อเขานึกถึงใบหน้าของเดวิดเหงื่อก็ไหลออกมาบนฝ่ามือของเขา

เฟรย์ตกใจกลัว แต่ในไม่ช้าความกลัวก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ตัวตนของเขาถูกลูคัสห้ามไม่ให้เขากลับไปเป็นเด็กขี้แยแบบนี้อีก

“ การฝึกซ้อมในวันพรุ่งนี้”

ลูคัสไม่ได้กังวล มีงานที่ต้องทำรอเขาอยู่ข้างหน้า

เมื่อเทียบกันแล้วปัญหาของเด็กตัวเล็กๆ อย่างเดวิดนั้นมันไม่คุ้มค่ากับความพยายามของเขา

เขาจึงตัดสินใจที่จะออกไปข้างนอกก่อนเขาจึงเปิดประตูและออกจากหอพัก

ลูคัสหายใจเข้าลึกๆ อากาศยามค่ำคืนที่พัดเข้าปอดของเขาอย่างรวดเร็ว

มีกลิ่นไม่พึงประสงค์ ความทรงจำของเฟรย์ทำให้เขารู้ว่าเขายืนอยู่ที่ไหน

“หอพักของนักเรียน”

มันเป็นหอพักที่แย่ที่สุดในหมู่พวกเขา

เนื่องจากมันอยู่ใกล้สถานที่กำจัดขยะและคอกม้าอากาศจึงมีกลิ่นเหม็นรุนแรง

ยิ่งไปกว่านั้นมันใช้เวลานานถึง 20 นาทีในการเดินไปยังอาคารใหญ่เป็นผลให้มีผู้คนไม่ถึง 10 คนอาศัยอยู่ในพื้นที่ขนาดใหญ่นี้

ลูคัสสำรวจสภาพแวดล้อมและพบพื้นที่ ที่มานาเข้มข้น

เขาใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อยเนื่องจากบริเวณที่เป็นปัญหาคือสวนหลังบ้านของหอพัก

เป็นสถานที่ที่ไม่ค่อยมีคนมาเยี่ยมและส่วนใหญ่มักไม่ถูกแตะต้อง

ดังนั้นมานาธรรมชาติที่อยู่รอบๆจึงเหมือนกับว่ามันได้รับการอนุรักษ์ไว้

‘แต่ช่างน่าเสียดาย…’

ลูคัสนึกถึงสถานที่ที่เขาเคยฝึกในอดีต

ธารน้ำแข็งที่ไม่มีมนุษย์เหยียบย่ำแม่น้ำลาวาที่ไหลและยอดเขาที่ดูเหมือนจะแทงทะลุสวรรค์…

ทั้งหมดนี้เป็นพื้นที่ธรรมชาติที่ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงมานาที่บริสุทธิ์ที่สุด

น่าเสียดายที่เขารู้ว่าตอนนี้เขาไม่สามารถไปไหนใกล้จากพื้นที่เหล่านั้นได้โดยไม่เสียงชิวิต

“ อย่าเพิ่งใจร้อน”

ลูคัสพึมพำกับตัวเอง เขาอดทนออกกำลังกายอย่างทั่วถึง

ไม่สิ เพียงแค่นั้นมันเป็นสิ่งสำคัญที่เขาจะต้องอยู่ในระดับที่ดี โดยไม่ละสายตาจากความโกรธที่กำลังขับไล่เขา

เมื่อหลับตาเขาก็เริ่มมีสมาธิอย่างต่อเนื่อง

* * *

สิ่งที่ลูคัสฝึกคือเทคนิคการฝึกขั้นพื้นฐานที่สุดที่เรียกว่าการดูดซึม

เป้าหมายคือการเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติผ่านการดื่มด่ำ

เป็นเพื่อนเก่าของเขา ชไวเซอร์สโตรว์ ผู้คิดค้นวิธีการฝึกนี้ การนึกถึงเขาทำให้ลูคัสรู้สึกคิดถึงเพื่อนเก่าอีกครั้ง

คุณลักษณะที่โดดเด่นที่สุดของการฝึกนี้คือผลที่แตกต่างอย่างชัดเจน

มันขึ้นอยู่กับวินัยทางจิตของผู้ฝึก ในอดีตหากเฟรย์จะฝึกแบบนี้ตลอดทั้งวันมานาที่เขาจะสามารถรวบรวมได้นั้นมีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

แต่ในทางกลับกันสำหรับลูคัส…

“ …”

ดวงอาทิตย์ขึ้นเหนือขอบฟ้าเรื่อยๆ อย่างไรก็ตามลูคัสไม่ได้ขยับนิ้วและรักษาท่าทางของเขา

เขาค่อยๆลืมตาขึ้นซึ่งเต็มไปด้วยออร่าที่น่าทึ่ง สำหรับผู้สังเกตการณ์มันคงเป็นภาพที่น่าประหลาดใจ

พลังงานที่มองเห็นได้ชัดเจนในแวบแรกคือมานา ความเข้มข้นที่หนักแน่นเป็นข้อพิสูจน์ที่ชัดเจนว่าลูคัสได้มาถึงระดับห้าดาวแล้ว

“ อึก!”

ลูคัสอาเจียนสิ่งแปลกปลอมจำนวนมาก สารสีดำเน่าเหม็นถูกนำออกมา

ไม่นานของเหลวที่คล้ายกันก็เริ่มไหลออกมาจากรูขุมขนทั่วร่างกายของเขา

มันเป็นสิ่งสกปรกที่สะสมอยู่ในร่างกายตั้งแต่เฟรย์ถือกำเนิด

เพื่อที่จะเคลื่อนย้ายมานาได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้นลูคัสจำเป็นต้องเคลียร์สิ่งสกปรกพวกนี้ก่อน

ความเร็วในการเคลื่อนย้ายมานาจะเพิ่มขึ้นอย่างมากจากการกวาดล้างสิ่งสกปรกออกเพียงอย่างเดียว

นอกจากนี้ร่างกายยังสามารถใช้มานาได้ง่ายขึ้นทำให้สามารถเข้าร่วมการประลองที่ดุเดือดด้วยความคล่องแคล่ว

“ อึก…”

ประมาณหนึ่งสิบนาทีลูคัสนั่งลงและพ่นของเหลวสีดำออกมาจำนวนมากจนคิดไม่ถึงว่าจะออกมาจากร่างเล็กๆ เช่นนี้

เมื่อเสร็จแล้วเขาก็ถอนหายใจด้วยความพึงพอใจ

แม้ว่าเขาจะได้กลิ่นที่น่ากลัวและเสื้อผ้าของเขาก็เปียกโชกไปด้วยสารสีดำ แต่เขากลับเต็มไปด้วยพลัง

เมื่อมองไปที่มวลสิ่งสกปรกที่ออกจากร่างกายของเขาลูคัสก็พึมพำ

“ เส้นเลือดของผู้ชายคนนี้อุดตันอย่างรุนแรง มันผิดปกติ”

แทบไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาเป็นลูกของตระกูลนักเวทย์ที่มีชื่อเสียง

เส้นเลือดของเขาอุดตันแน่นและการสัมผัสมานาของเขาก็สิ้นหวัง

“ …สิ่งสกปรกพวกนี้ไม่สามารถเกิดขึ้นได้ตามธรรมชาติ”

เขาไม่สามารถบอกได้ว่ามีใครอยู่เบื้องหลังหรือไม่

มันไม่น่าจะเป็นไปได้เนื่องจากเฟรย์มีความทรงจำที่ขาดหายไปจากวัยเด็กของเขา

“ อืม…”

เขาตัดสินใจที่จะละทิ้งความคิดของเขาในตอนนี้

ไม่ว่าในกรณีใดๆลูคัสก็ประสบความสำเร็จในการเพิ่มพลังให้เป็นนักเวทย์ระดับ 5ดาว

และนักเวทย์อยู่ในขอบเขตของจิตใจไม่ใช่ร่างกาย แม้ว่าจะเห็นได้ชัดว่าทั้งสองไม่สามารถแยกออกจากกันได้ทั้งหมด

อย่างไรก็ตามตราบเท่าที่เขาจำได้ว่าตัวเองเป็นจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ลูคัสโทรว์แมนมันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่เขาจะกลับไปรับตำแหน่งเดิม

เขามั่นใจว่าใช้เวลาน้อยลงกว่ามาก

‘แต่ตอนนี้ห้าดาวคือขีดจำกัด ‘

ร่างกายของเฟรย์อาจพังทลายได้หากเขามีอาการฝืนจนเกินไป

เขาจะทิ้งร่างนี้ไปเปล่าๆ ได้อย่างไร? ลูคัสส่ายหัวและโบกมือ

เสียงก้องดังขึ้น ในขณะนั้นพื้นดินถูกถอนรากถอนโคนและสิ่งสกปรกลอยขึ้นจากพื้นโลก เมจิกสเปียร์!

มันเป็นคาถาขั้นสูงที่นักเวทย์ระดับ 5 ดาวขึ้นไปเท่านั้นที่สามารถใช้ได้

ลูคัสเอาดินที่หงายขึ้นมาและพอกสิ่งสกปรกบนร่างกายของเขา ยังคงมีกลิ่นเหม็นอย่างรุนแรง

แต่ไม่มีใครพบว่ามันแปลกเพราะเขาอาศัยอยู่ใกล้กับกองขยะ

จากนั้นเขาก็กลับไปที่หอพักในและทำความสะอาดร่างกายของเขา

มันยังคงเป็นเวลารุ่งสางและมีไม่กี่คนที่อาศัยอยู่ที่นั่นตั้งแต่แรก ดังนั้นลูคัสจึงสามารถอาบน้ำคนเดียวได้

เมื่อลูคัสทำเสร็จเขาก็เริ่มเปลี่ยนใส่ชุดนักศึกษา

เมื่อเห็นใบหน้าของเขาสะท้อนอยู่ในกระจกที่เต็มไปด้วยฝุ่นเขาก็พึมพำ

“ โชคดีจริงๆ ที่แกมีหน้าตาที่หล่อไม่เบานะเฟรย์”

ลูคัสพูดอย่างไม่ใส่ใจมากนัก แต่ในความเป็นจริงรูปลักษณ์ของเขาเปลี่ยนไปอย่างมากในชั่วข้ามคืน

เมื่อสิ่งสกปรกในร่างกายของเขาถูกกำจัดออกไปผิวหนังของเขาก็แห้งกร้านในขณะที่ดวงตาของเขาเปล่งประกาย

แม้แต่ผมที่รกรุงรังของเขาตอนนี้ก็ยังสลวยราวกับขุนนาง

เฟรย์ไม่ได้ดูแย่ตั้งแต่แรก ความจริงเขาหล่อมาก

อย่างไรก็ตามเฟรย์ตามปกติมักจะงอหลังโค้งไหล่หดและก้มศีรษะอยู่ตลอด

แต่ตอนนี้เขาแตกต่างออกไป เอวและไหล่ของเขาตรงและดวงตาที่สั่นระริกของเขาก็แน่วแน่อยู่เสมอ

โดยรวมแล้วความประทับใจที่เขามอบให้นั้นเปลี่ยนไปอย่างน่าทึ่ง

ตอนนี้รูปลักษณ์ของเฟรย์เปล่งประกายราวกับว่า เพชรในเนื้อหยาบได้รับการขัดเกลาอย่างละเอียดผ่านช่างที่มีฝีมือ

เขาเปลียนไปมากแต่นักเรียนที่รู้จักเขายังจำเขาได้ไม่ยาก ในแง่นั้นลูคัสไม่แยแส

เมื่อเปลี่ยนเสือผ้าเสร็จเขาก็ตระหนักว่าทั้งท้องและลำคอของเขาปวดอย่างความเจ็บปวดซึ่งเป็นหลักฐานว่าเขาต้องการปัจจัยยังชีพ

ด้วยการที่ออกแรงทั้งคืนตอนนี้ร่างกายของเขาจึงกระหายอาหารอย่างมาก เขาอยากกินทุกอย่าง เขาแค่อยากจะเคี้ยวกลืนและดื่ม

‘โรงอาหารอยู่ในอาคารใหญ่’

เขามุ่งตรงไปที่โรงอาหาร เป็นเวลาเช้าตรู่จึงมีคนเพียงไม่กี่คน

ในอดีตเขาชอบรับประทานอาหารแบบเงียบๆ แต่หลังจาก 4,000 ปีของการจมปลักอยู่ในพื้นที่ที่ไม่มีอะไรทำให้เขารู้สึกอึดอัด

เสียงของเครื่องใช้ในการรับประทานอาหารกระทบกัน เสียงดังของห้องครัวที่พลุกพล่านและเสียงคำรามเบาๆ ของนักเรียนที่พูดคุยกันกลับสร้างบรรยากาศที่เงียบสงบให้แก่เขา

ขนมปังข้าวสาลีและซุปร้อนๆ บางสิ่งบางอย่างที่เรียบง่ายทำให้ดวงตาของลูคัสเกิดน้ำตาคลอขณะที่เขากินอาหาร

‘อร่อย’

นี่เป็นอาหารมื้อแรกของเขาในรอบ 4,000 ปีดังนั้นเขาอาจจะมีปฏิกิริยาคล้าย ๆ กันแม้ว่าเขาจะเคี้ยววัชพืชริมถนนก็ตาม

ลูคัสกินซุปด้วยความระมัดระวังราวกับว่ามันเป็นซุปที่ดีที่สุดที่เขาเคยมี

อาหารที่โรงอาหารของสถาบันเวสต์โร้ดทำให้เขาประทับใจอย่างมากและเป็นที่ยอมรับ

เขาถอนหายใจช้าๆ ลูคัสอยากจะหลับตาและดื่มด่ำไปกับความอิ่มเอมใจ แต่เขาไม่สามารถเสียเวลาได้

เขาฟื้นคืนสติได้อย่างรวดเร็วและมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนที่มีคลาสแรกของเขา เหตุผลที่เขาอยากเข้าชั้นเรียนนั้นเรียบง่าย

‘ความรู้ของเฟรย์นั่นยังไม่พอ’

เนื่องจากเขาชอบเรียนหนังสือเขาจึงมีความรู้มากกว่าคนในรุ่นเดียวกัน

แต่เขาก็ยังเหมือนกบในกะลา ลูคัสจำเป็นต้องค้นหาว่าโลกปัจจุบันดำเนินไปอย่างไร

ในแง่นี้ตำแหน่งของเขาในฐานะนักเรียนของสถาบันจึงจะสมบูรณ์แบบ

เขาตั้งใจที่จะใช้สถานะปัจจุบันอย่างเต็มที่จนกว่าเขาจะเข้าใจสถานการณ์และรวบรวมข้อมูลได้มากพอ

ลูคัสตัดสินใจใช้ชีวิตในฐานะเฟรย์ในขณะนี้

‘นี่ไงละ’

เขาเปิดประตูห้องเรียนและเข้าไป ไม่ใช่ฐานะลูคัสอีกต่อไป แต่เป็นในฐานะของเฟรย์เบลด