The Divine Nine-Dragon Cauldron

ซือหยูเป็นที่รู้จักหลังจากที่ได้ชนะเฉินเฟิง ข่าวแพร่กระจายอย่างรวดเร็วทั้งสำนักเพียงชั่วพริบตา เหล่าศิษย์ระดับเงินต่างได้เห็นสภาพน่าสมเพชของหม้ายอสรพิษ

“โอ้ ศิษย์พี่ซือกลับมาแล้ว กรุณานั่งพักผ่อน ศิษย์น้องจะรินชาให้ท่าน”

เมื่อซือหยูกลับมาที่หอ อูซงก็รอรับใช้เขา เขารินชาให้ซือหยูและกล่าวยกยอไม่หยุดหย่อน

ซือหยูรู้เลยว่าอูซงกำลังเหงื่อแตกพลั่ก ซือหยูที่ชนะเฉินเฟิงกลายเป็นตัวตนที่น่ากลัวต่ออูซง พลังของซือหยูเพิ่มขึ้นมากและเขาก็ขี้คร้านกับอูซงที่ได้แต่รังแกผู้อ่อนแอและสรรเสริญผู้มีกำลัง

“ออกไป! อย่าเสแสร้งต่อหน้าข้า!”

อูซงกลับดีใจแทนที่จะโกรธเพราะมันไม่รุนแรงที่เขาคิดไว้

“เข้าใจแล้ว ศิษย์น้องจะไม่รบกวนศิษย์พี่ซืออีก”

อูซงที่กำลังใจเต้นเช็ดเหลือบนใบหน้าอย่างมีความสุข

“โชคดีที่ซือหยูไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น ด้วยพลังนั่นข้าอาจจะไม่ต้องนอนที่ทางเดินออกแล้วก็ได้”

ซือหยูนั่งคิดอย่างเงียบเชียบ

“ข้าเป็นหนึ่งในร้อยอันดับศิษย์ระดับเงินแล้ว การประเมินทำให้ข้าออกจากสำนักไม่ได้แล้ว แต่ฉินเฟิงจับตาดูข้าอยู่ มันคงไม่ง่ายดายเช่นนั้นแน่”

ซือหยูกัดฟัน

เขาไม่คิดจะเอาชนะใจเจียงซื่อฉิงแล้ว แต่ฉินเฟิงคงจะไม่ให้เขาได้อยู่อย่างสบายแน่

ความแค้นต่อฉินเฟิงนี้…วันหนึ่งเขาจะเอาคืนเป็นสองเท่า! ดังนั้นเขาต้องเร่งบ่มเพาะพลัง! นอกจากเพื่อการป้องกันตัว…ยังต้องทำเพื่อชำระแค้นเรื่องวันนี้

“รอก่อนเถอะฉินเฟิง!”

ซือหยูกำหมัดแน่น

ฉินเฟิงไม่เพียงแย่งคนรักไปจากซือหยู เขายังอยากเอาชีวิตซือหยูด้วย หากซือหยูไม่ล้างแค้นเขาจะต้องเป็นคนเหลวแหลกไปตลอดกาล!

แต่ทั้งพลังและตระกูลของฉินเฟิงต่างแข็งแกร่ง ซือหยูต้องฝึกอย่างหนักเพื่อเพิ่มพลัง!

ข้า! ซือหยูจะขัดขืนโชคชะตา! การประเมินครานี้ทุกคนตะต้องตกตะลึง! ซือหยูนั่งคิดอยู่นานและตั้งเป้าหมายอันหอมหวาน

มันเปี่ยมไปด้วยความทะเยอทะยาน แต่เขาก็ตั้งใจจะทำมัน!

เวลาและวารีมิคอยใคร ฉินเฟิงรู้ว่าซือหยูพัฒนาพลังอย่างรวดเร็วและเขาจะไม่นั่งดูอยู่เฉยๆเป็นแน่

โอกาสเดียวของซือหยูที่จะจัดการฉินเฟิงได้คือการเพิ่มพลังอย่างมากเพื่อสำเร็จระดับยุทธสูงขึ้นก่อนที่เรื่องไม่ดีจะเกิดขึ้นกับเขา

และหลังจากที่เขาได้สร้างชื่อจากพลังอันน่าเกรงขามแล้วเขาจะมีค่าและได้รับการปกป้องจากเหล่าศิษย์ นี่เป็นเรื่องดีกว่าการเป็นศิษย์ระดับเงินที่ไม่มีความสำคัญกับสำนัก สำนักไม่ได้สนใจความเป็นความตายของศิษย์ระดับเงินเลย

“อูซง ข้าจะไม่อยู่แปดวัน หากมีผู้ท้าประลอง ฝากเจ้ารับคำท้าแทนให้ข้าด้วย!”

ซือหยูเตรียมเสบียงก้าวออกจากประตูมุ่งหน้าไปหอยุทธภัณฑ์ของสำนัก

เพื่อการฝึกตำราลับศรทะลวงร้อยศอก เขาต้องการธนู

หอยุทธภัณฑ์ของสำนักสร้างขึ้นเพื่อเอื้ออำนวยอาวุธแก่ศิษย์ให้ฝึกฝน แต่เช่นเดียวกับห้องตำรา ศิษย์แต่ละคนจะเลือกอาวุธได้หนึ่งครั้งต่อปีเท่านั้น หากศิษย์ต้องการอาวุธสองชิ้นจะต้องจ่ายเพิ่มสองตำลึงเงิน

ซือหยูไม่เคยเลือกอาวุธมาก่อน อาวุธแรกจึงเลือกได้อิสระและเหลือเงินเก็บ ศิษย์ระดับเงินในสำนักแต่ละคนจะได้หนึ่งตำลึงเงินทุกเดือนไว้ใช้จ่าย ทำให้มีเงินเหลือเก็บเพียงไม่กี่ทองแดงจนซื้ออย่างอื่นไม่ได้

เมื่อเขาเข้าหอยุทธภัณฑ์ก็พบคนเต็มไปหมด ซือหยูมองทั้งหอยุทธภัณฑ์และพบว่ามีอาวุธหลักๆสี่ชนิดคือ มีด ดาบ ปืน และพลอง ในหอมีอาวุธสี่ประเภทนี้จำนวนมากหลายรูปแบบ

ซือหยูเดินผ่านบรรดาอาวุธหลักเข้าไปยังลึกสุดของหอและพบธนูเพียงไม่กี่ชิ้น มันยังเสียและถูกทิ้งให้ฝุ่นเกาะอีกด้วย เขาไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ซือหยูวัดน้ำหนักธนูและเลือกธนูน้ำหนักเบาที่สายธนูยืดหยุ่นง่ายแก่การดึง ร่างกายของเขาไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก ธนูที่สายไม่ยืดหยุ่นจึงไม่เหมาะกับเขา

พลังของธนูกับลูกธนูขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย อย่างแรกคือคุณภาพของธนู วัตถุดิบ ความยืดหยุ่น ความแข็งแกร่งและความแข็งแรง อย่างที่สองคือพลังแขนที่เพิ่มระยะและความเร็วของลูกธนู สุดท้ายคือสายตาของนักธนู

หากนักธนูมีแขนที่แข็งแกร่งเพียงอย่างเดียวก็ยังใช้ไม่ได้เพราะอาจจะยิงพลาดเป้า แต่ถ้าหากมีแขนที่อ่อนแอธนูก็จะแล่นช้า หากยิงถูกเป้ามันก็ดีกว่านักธนูที่ยิงได้หลายลูกแต่พลาดเป้า

แขนซือหยูอาจจะไม่แข็งแรงแต่สายตาของเขาคือชั้นหนึ่ง สำหรับเขาการใช้ธนูอาจจะไม่แย่กว่าคนที่มีกล้ามเนื้อเต็มตัวเลย

ตอนนั้นเองซือหยูก็ได้ยินเสียงแทรกเข้ามาท่ามกลางความเงียบ เขาหันไปพบสาวสวยสวมเสื้อสีขาวยืนอยู่ตรงพื้นที่สำหรับฝึกธนู

พื้นที่นั้นทำให้ศิษย์ทดสอบพลังของธนูก่อนจะเลือก

ที่ด้านหลังหญิงสาวมีคนยืนถือซองธนูและสอนทักษะธนูด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เซี่ยเอ๋ย เจ้ามีพรสวรรค์จริงๆ ทักษะธนูเจ้ายอดเยี่ยมมาก ข้าไม่มีอะไรจะชี้แนะเจ้าอีกแล้ว”

ชายคนนั้นเป็นอาจารย์สอนธนู

ซือหยูประทับใจเขาเล็กน้อย สำนักมีการสอนให้ศิษย์รู้วิธีใช้อาวุธ ซือหยูเคยเห็นชายคนนี้สอนศิษย์คนอื่นมาบ้าง

แต่เมื่อก่อนเขาอารมณ์ไม่ดีมาก เขามักจะเฆี่ยนตีดุด่าศิษย์ที่โง่เขลาซึ่งตอนนี้เขาสุภาพราวกับคนละคน

อาจารย์คนนี้ยังเป็นคนสกุลเจียงและเป็นพี่น้องกับเจียงซื่อฉี

ซือหยูนึกถึงวันที่เจียงซื่อฉีอยากจะเอาหน้าดยุคฉิน เจียงซื่อฉีลากเขามาหาดยุคฉินอย่างไม่สนใจร่างกายอันอ่อนแอของเขา เมื่อซือหยูนึกถึงตอนนั้นเขาก็ไม่พอใจ

ซือหยูหยุดมองพวกเขาและเริ่มคิดถึงตำราลับศรทะลวงร้อยศอก มันเป็นความรู้ด้านธนูมากกว่าจะบอกว่าเป็นวิชาบ่มเพาะพลังเพราะมันเข้าใจได้ง่าย

แม้ว่าจะผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ซือหยูก็ได้เรียกความทรงจำจากตำราลับศรทะลวงร้อยศอกได้สิบชั่วโมงและจำมันขึ้นใจ

เขาหาธนูเหล็กธรรมดาและไปที่ซ้อมยิงเพราะตั้งใจละลองทักษะของเขา เขาหายใจช้าๆและใจเย็นลง

เขาย่อตัวเล็กน้อยและนิ่งราวกับหิน ท่านี้จะลดแรงดึงตอนยิงธนูและเพิ่มความแม่นยำด้วย

เขาถือธนูด้วยมือหนึ่งข้างและใช้มืออีกข้างเหนี่ยวลูกธนูกับสายธนู เขาเพิ่งสมาธิทั้งหมดไปที่แขนทั้งสองข้างและกลั้นหายไปขณะที่ดวงตามองเป้าหมายที่ห่างออกไปร้อยเมตร

หัวใจของตำราลับศรทะลวงร้อยศอกคือเมื่อยิงธนูออกไป ตัวผู้ฝึกวิชาจะเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติและรีดพลังทั้งหมดออกมาจากธนู

ขั้นตอนนี้ผู้ฝึกจะต้องสอดคล้องกับพลังภายในร่างกายซ้ำไปซ้ำมาจากนั้นจะเข้าสู่ความสงบ ถึงตอนนี้ผู้ฝึกจะเพ่งสมาธิทั้งหมดไปที่ธนูอย่างเต็มที่และยิงธนูได้โดยไม่มีการแทรกแทรงจากสิ่งรอบข้าง

เมื่อซือหยูปล่อยนิ้ว ศรโลหะก็แล่นผ่านอากาศและโดนเป้าหมายที่ห่างออกไปร้อยเตร

แต่ซือหยูก็ยังไม่พอใจ

ลูกธนูปักที่ขอบเป้าและห่างจากกลางเป้าอยู่มาก

การยิงธนูของซือหยูเรียกความสนใจจากหญิงสาวที่กำลังฝึกธนูอยู่พร้อมกับอาจารย์เจียงที่กำลังสอน

อาจารย์เจียงยักคิ้ว

“เจ้าเด็กไร้มารยาทนี่มาจากที่ใดกัน? เจ้าคิดว่าเจ้าทำอะไรอยู่ตอนที่พวกเรากำลังฝึก?”

ซือหยูไม่พูดอะไร

เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวคนนั้นมีอำนาจมาก อาจารย์เจียงจึงต้องออกหน้าเพราะหวังจะสร้างผลงาน

“ข้าทำอะไรน่ะรึ? ข้าก็ฝึกทักษะธนูอยู่นี่ไง หากมีกฎห้ามศิษย์ฝึกธนูที่นี่ ข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้เลย”

ซือหยูใจเย็นและไม่ตื่นตูม เขาเพียงหยิบธนูอีกดอกและเล็งเป้าอีกครั้ง

อาจารย์เจียงวางซองธนูและรีบเดินไปหาซือหยูด้วยหน้าถมึงทึง

“อาจารย์เจียง ท่านไม่ต้องทำอะไรหรอก มาต่อกันเถอะ”

หญิงสาวพูดอย่างนุ่มนวล เสียงนางอ่อนโยนและน่าฟัง

เมื่อนางพูด ดวงตาสดใสของนางก็มองท่าของซือหยู พร้อมรู้สึกว่ามันแปลก

“นี่เป็นครั้งแรกของเจ้าเหรอ?”

ซือหยูที่กำลังตั้งใจฝึกพยักหน้าเบาๆ และตอบโดยไม่หันไปมอง

“ใช่ นี่เป็นครั้งแรกของข้า”

หญิงสาวยิ้มและพยักหน้า

“ไม่เลว เจ้ายิงเป้าร้อยเมตรได้ในครั้งแรก”

อาจารย์เจียงมองซือหยูหัวจรดเท้าพร้อมส่ายหัวและหัวเราะร่วน

“ท่ายืนเขาไม่ดีเลย เขาอาจจะเรียนรู้เพียงพื้นฐานและมาฝึกเลย ข้าเดาว่าเขาแค่โชคดียิงโดนเท่านั้นแหละ”

หญิงสาวไม่คิดจะพูดอะไรกับความเห็นของอาจารย์เจียง ส่วนซือหยูนั้นไม่ได้ยินอะไร

เขารู้ส่วนสำคัญของตำราลับศรทะลวงร้อยศอก แต่เขาก็ยังไม่เชี่ยวชาญทั้งหมด ดังนั้นเขาจึงฝึกต่อไปทีละส่วน

ธนูดอกที่สองแล่นไปยังขอบเป้าเช่นเคย แต่มันก็ใกล้กลางเป้ากว่าเดิมเล็กน้อย

“อะไรกัน?”

หญิงสาวตกใจ

จากท่าของซือหยู มันเป็นโชคจริงๆเหรอที่จะยิงเป้าร้อยเมตรได้สองครั้ง?

ในแต่ละครั้ง ธนูแล่นเข้าใกล้กลางเป้าขึ้นเรื่อยๆใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ครั้งแรกและครั้งที่สองอาจจะเป็นเพราะโชค แต่ธนูที่แล่นถูกเป้าทั้งห้ารอบจะเป็นโชคได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้นท่ายิงของซือหยูยังปรับให้ดีขึ้นเรื่อยๆและเริ่มมีเอกลักษณ์

อาจารย์เจียงกระพริบตาไปมาและจ้องซือหยูที่กำลังฝึกอยู่

ซือหยูกำลังง่วนอยู่กับการฝึก

แต่นับจากดอกที่ห้าซือหยูก็พบว่ามันยากที่จะยิงให้ถูกกลางเป้า ธนูทุกดอกอยู่ไกลจากกลางเป้ามากนัก

ในตอนแรกเขาดีขึ้นเรื่อยๆเมื่อฝึก ทักษะของเขาเพิ่มพูนขึ้นแต่เพราะบางอย่างเขาก็พัฒนาต่อไปไม่ได้ มันมีระยะห่างของลูกธนูกับกลางเป้าเสมอ

มีสองครั้งที่จิตใจเขาไม่สงบจนไม่ได้คิดถึงความแม่นยำ แต่ความสับสนนั้นกลับทำให้เขายิงถูกกลางเป้า

หญิงสาวถอนหายใจและคิดว่านางได้พบกับอัจฉริยะเข้าแล้ว

อาจารย์เจียงตกใจ เขาหัวเราะและหัวเราะต่อแกมดูถูก

“ดูเหมือนจะเป็นพ่อหนุ่มกลัดมันอีกคน เขาจะต้องรู้ว่าเซี่ยชอบคนที่ทักษะธนูดีและมาฝึกที่นี่อยู่เนืองๆ เลยแอบฝึกและแสร้งทำเป็นไม่เคยยิงธนูมาก่อนเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเซี่ย มันมีคนประเภทนี้อยู่บ้าง”

ดวงตาหญิงสาวที่สดใจดั่งวารีเหลือบมองซือหยู นางรู้สึกชิงชังซือหยูและรีบออกไป

“ข้าจะไปแล้ว จิตใจข้าไม่สงบ”

หญิงสาวไม่สนใจซือหยูอีกและก้าวเท้าเบาๆจากไป

ก่อนนางจะไป นางหันมาเห็นธนูของซือหยูโดยบังเอิญ นางตกใจมากและทึ่งกับสิ่งที่ได้เห็น

“ขอดูธนูเจ้าหน่อย”

ใบหน้าหญิงสาวแสดงอาการแปลกๆ

เมื่ออาจารย์เจียงมองมาทางพวกเขา เขาก็ทำใบหน้าแปลกๆเช่นกัน ซือหยูหันมามองและก็พบว่าหญิงสาวที่ยืนข้างเขางดงามมาก

นางดูไร้เดียงสาและไร้ที่ติ นางเป็นคนที่เกิดมาสง่าผ่าเผย สิ่งปฏิกูลที่อยู่ต่อหน้านางพร้อมจะมลายหายไป

นี่เป็นความสวยงามที่ซือหยูคิดต่อนาง นางงดงามราวหญิงสาวที่ไม่ใช่มนุษย์

นางอายุราวสิบสี่ปีเศษเหมือนกับซือหยู

ดวงตาสีขาวหิมะของนางจับใจผู้คนทำให้รู้สึกอยู่ในท่ามกลางความหนาวเย็นสุดขั้ว บัวหิมะที่หายากได้เบ่งบานอย่างบริสุทธิ์ผุดผ่อง

เมื่อเจอกับสายตาบริสุทธิ์ที่ชำระล้างสิ่งแปดเปื้อนออกไป ซือหยูยำเกรงนาง

ซือหยูเหม่อมองนางอย่างไม่เก็บอาการอยู่ชั่วครู่

“ขออภัย ยกโทษให้ความไร้มารยาทของข้าด้วย นี่ธนูข้า”

นางไม่สนใจที่ซือหยูจ้องเพราะคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้และยิ้ม

ความใจดีของซือหยูทำให้นางประทับใจ ในไม่กี่วินาทีที่ซือหยูหยุดนิ้งเพราะความงามของนางทำให้บอกได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบนาง เขาไม่ใช้หนุ่มหื่นกามที่ตั้งใจจะเรียกร้องความสนใจ

นางรับธนูไปตรวจสอบด้วยดวงตาสีขาวหิมะ มืออันนุ่มลื่นราวกับหยกลูบธนูเบาๆ ไม่นานดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

อาจารย์เจียงเดินเข้ามาหาพวกเขาและค่อยๆตรวจสอบธนูเช่นกัน เขาตกใจ

“เป็นไปไม่ได้…..”