The Beginning After The End ราชาผู้โดดเดี่ยว - บทที่ 6 เดินทางสู่ภูเขา

ฉันไม่รู้ว่าเป้าหมายของเขาคือการเอาชนะความรู้สึกบางอย่างของเด็กที่เขาคิดว่ามีอีโก้ที่สูง ตั้งแต่เขาได้ยินว่าฉันเป็นอัจฉริยะหรือถ้าเขาพยายามวัดความแข็งแกร่งของฉันเพียงแค่นั้น แต่ด้วยรอยยิ้มที่ใจกว้างที่เขามีบนใบหน้าของเขาในขณะที่มองลงมาที่ฉัน (แม้ว่าจะเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะมองมาที่ฉัน แต่มันก็ยังทำให้ฉันรำคาญ) ฉันคิดว่ามันอาจจะเป็นเพราะเหตุผลในอดีต

เมื่อได้ดาบไม้ที่ได้รับมาเป็นของขวัญจากพ่อและแม่ ฉันก็เดินไปที่ริมแคมป์ที่อดัมรออยู่ใกล้กับที่โล่งเล็กๆ

“ นายรู้วิธีเสริมอาวุธด้วยมานาแล้วใช่ไหมอัจฉริยะน้อย”

เขาถามโดยเน้นคำสุดท้ายเป็นอย่างมาก

ถึงตอนนี้พ่อของฉันก็รู้สึกได้แล้วว่าอดัมแค่พยายามแสดงความโดดเด่นให้กับลูกของเขา แต่เขาแค่ดูอยู่ห่างๆเพราะรู้ว่าอดัมจะไม่ทำร้ายฉันมากเกินไป

ขอบคุณมากคุณพ่อ

แม่ของฉันดูวิตกกังวลขึ้นเล็กน้อยขณะที่เธอมองไปมาระหว่างฉันอดัมและพ่อของฉัน โดยจับแขนของสามีเธอไว้แน่น

อย่างน้อยแม่ก็รักษาฉันได้ถ้าฉันเกิดบาทเจ็บใช่ไหม

ฉันเพ่งมองไปที่อดัมซึ่งอยู่ห่างจากฉันประมาณ 5 เมตร ภาพชีวิตในอดีตของฉันการต่อสู้กับกษัตริย์อื่นๆ และคนที่ฉันรักเป็นเดิมพันผุดขึ้นมาในหัวของฉัน ดวงตาของฉันหรี่ลงจำกัดให้มองเห็นได้เฉพาะผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉัน ตอนนี้เขาเป็นคู่ต่อสู้

ฉันเสริมมานาที่ขาของฉันและพุ่งไปข้างหน้าโดยใช้มือทั้งสองข้างจับดาบไม้และหันเข้าด้านขวา…

รูปลักษณ์ที่ดูสุขุมของเขายังคงอยู่ อดัมเตรียมที่จะปิดกั้นวงสวิงแนวนอนของฉันเมื่อฉันหลอกและใช้ฟุตเวิร์คพิเศษที่ฉันพัฒนาขึ้นในโลกเก่าที่ฉันใช้ในการดวล เกือบจะในทันทีฉันขยับเท้าไปทางขวาของเขาในแนวมุมทแยง

แต่ให้ตายเถอะร่างนี้! ฉันไม่สามารถใช้ทักษะได้อย่างสมบูรณ์แบบเนื่องจากความสูงและน้ำหนักที่แตกต่างกันเมื่อเทียบกับร่างกายเก่าของฉัน ฉันไม่เคยชินกับน้ำหนัก 40 ปอนด์ และส่วนสูง110 ซ.ม. นี้เลย

ในขณะที่ฉันไปไม่ถึงพื้นที่ที่ฉันเล็งเอาไว้ แต่น่าเสียดายสำหรับอดัมเพราะเขาเตรียมไม้ของเขาไว้แล้วเพื่อปิดกั้นวงสวิงของฉันจากทิศทางอื่นดังนั้นด้านขวาของเขาจึงไม่มีการป้องกัน

ท่าทางที่ดูสุภาพเรียบร้อยของเขาหายไปหมดจดและถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจ

ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อเขาตระหนักว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น

ฉันเหวี่ยงดาบไม้ไปที่ชายโครงของเขาและเสริมดาบไม้ของฉันด้วยมานาในช่วงสุดท้ายเพื่อรักษามานาของฉัน เพราะฉันรู้ว่าฉันเสียเปรียบทหารผ่านศึกอย่างเขาอย่างแน่นอน

ความประหลาดใจของอดัมกินเวลาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่เขาจะหมุนเท้าขวาด้วยความเร็วที่แทบจะเกินขอบเขตของมนุษย

ฉันนั่งยองๆเพื่อหลบวงสวิงขึ้นด้านบนของเขาและเปลี่ยนท่าจู่โจมของฉันจากการเหวี่ยงเป็นการหมุนลงไปที่ข้อเท้าซ้ายโดยใช้โมเมนตัมทั้งหมด

ข้อเท้าของเขายื่นออกมาในขณะนั้นทำให้อดัมเสียสมดุล

หรือฉันก็คิดว่าอย่างนั้น

ขาถูกแยกจากกันและเขาตีลังกาหมุนตัวลงโดยขาข้างหนี่งพยายามจู่โจมก่อนลงมาสู่พื้น

ร่างกายนี้ไม่สามารถรับการโจมตีแบบนั้นได้ฉันจึงกระโดดขึ้นเพื่อหลบขาของเขา

เมื่อมองจากรอบข้างฉันเห็นแสงสีน้ำตาลจากแท่งไม้ของเขา

ไม่มีเวลาใช้ดาบเพื่อปิดกั้นวงสวิง ฉันจีงแทงดาบของฉันแล้วจับเวลาให้แท่งไม้ของอดัมและปลายด้ามของฉันปะทะกัน

จู่ๆกฎการเคลื่อนที่ข้อที่สามของนิวตันก็เข้ามาในความคิด

สำหรับทุกการกระทำมีปฏิกิริยาที่เท่าเทียมกัน

และเด็กชายเป็นปฏิกิริยาที่ตรงกันข้าม ในขณะที่ฉันสกัดกั้นได้สำเร็จร่างกาย 4ขวบของฉันไม่สามารถต้านทานแรงของไม้เท้าได้และฉันก็บินก่อนที่จะไถลไปบนพื้นอย่างสง่างามเหมือนหินราบในทะเลสาบ

โชคดีที่ฉันเสริมพลังไปทั่วทั้งตัวก่อนที่จะรับแรงกระแทกไม่งั้นฉันคงได้รับบาดเจ็บสาหัส

คร่ำครวญฉันลุกขึ้นนั่งและลูบหัวที่กำลังสั่น ฉันมองขึ้นไปเห็นเพียงใบหน้ามึนงงทั้งเจ็ดที่จ้องมองมาที่ฉัน

แม่หายจากอาการเป็นคนแรกและส่ายหัว เธอพุ่งเข้าหาฉันและร่ายคาถารักษารอบตัวฉันทันที

ฉันเห็นเดอร์เดนทุบหัวของอดัมด้วยแรงมากพอที่จะทำให้เขาสะดุดไปข้างหน้า ฮิ~

“ อาร์ตลูกโอเคไหม? ลูกรู้สึกอย่างไร?”

“ ผมสบายดีครับแม่ไม่ต้องกังวล”

เสียงของอดัมตัดบท

“ ยังไม่ได้สอนการต่อสู้ให้เขาว่าหรือไอ้งั่ง! แกสอนสัตว์ประหลาดตัวน้อยนี้ได้อย่างไร?”

เขาคร่ำครวญยังคงถูหัวของเขา

“ ฉันไม่ได้สอนเขาในเรื่องนั้น”

พ่อของฉันพูดพึมพำ

เขาสะบัดตัวออกจากอาการมึนงงและมาข้างๆฉันเพื่อถามว่าฉันโอเคไหม ฉันแค่ผงกหัว

พ่ออุ้มฉันขึ้นมาแล้วค่อยๆย่อตัวลงตรงที่ฉันนั่งอยู่แล้วย่อตัวลงต่อหน้าฉันเพื่อให้เขาอยู่ในระดับสายตาของเขา

“ อาร์ตลูกเรียนรู้การต่อสู้แบบนั้นมาจากไหน”

ฉันตัดสินใจที่จะแสร้งทำเป็นไม่รู้โดยทำหน้าเฉยเมย

“ ผมเรียนรู้จากการอ่านหนังสือและดูพ่อ”

ฉันไม่คิดว่าจะพูดว่า

“ เฮ้พ่อ ผมเป็นตัวแทนของประเทศของผมจากโลกที่มีปัญหาทางการทูตและปัญหาถูกตัดสินโดยการต่อสู้ ผมเพิ่งกลับชาติมาเกิดเป็นลูกชายของคุณ…เซอร์ไพรซ์!!”

เขาจะคิดว่าอย่างไร

“ ขอโทษที่ทำให้นายลำบากนะเพื่อนตัวน้อย ฉันไม่คาดคิดมาก่อนว่าฉันจะต้องใช้พละกำลังมากขนาดนั้นเพื่อที่จะเอาชนะ”

การได้เห็นอดัมขอโทษทำให้ฉันประทับใจเขามากขึ้นเล็กน้อย ฉันเดาว่าเขาไม่ได้เป็นคนขี้เหวี่ยง

ฉันได้ยินเสียงแผ่วเบาจากด้านข้างของฉัน

“ สไตล์การต่อสู้ของนาย… มันไม่เหมือนใคร นายคิดขั้นตอนนั้นได้อย่างไรหลังจากการหลอกคู่ต่อสู้”

ว้าว! ครบทั้งประโยค! นั่นเป็นคำพูดที่ยาวที่สุดที่จัสมินพูดตลอดการเดินทางครั้งนี้

ฉันรู้สึกเป็นเกียรติมาก

“ขอบคุณ?”

ฉันตอบ

ฉันจัดระเบียบความคิดของฉันใหม่ก่อนที่จะพยายามอธิบายเป็นขั้นตอนว่าฉันทำอะไร

“ มันเป็นเทคนิคง่ายๆจริงๆ เนื่องจากฉันหลอกคุณอมัดจากทางด้านขวาฉันจึงวางเท้าขวาไปข้างหน้าเป็นขั้นตอนสุดท้ายก่อนการหลอก ในตอนนั่นฉันมุ่งความสนใจไปที่เท้าขวาทันทีผลักตัวเองไปข้างหลังและในเวลาเดียวกันฉันก็ใช้ขาซ้ายไว้ข้างหลังขาขวาและเล็งไปที่มุมที่ฉันต้องการที่จะไป โดยมุ่งเน้นมานาไปที่เท้าซ้ายในครั้งนี้แทน แต่ต้องใช้พลังมากกว่าตอนที่ฉันใช้ขาขวาเพื่อที่ฉันจะได้ไม่ขับเคลื่อนตัวเองไปข้างหลังแทนที่จะเป็นทิศทางที่ฉันต้องการไปจริงๆ”

นั่นเป็นคำพูดที่ยาว

ฉันมองไปรอบๆ เพื่อดูอดัมเฮเลนและแม้แต่พ่อของฉันก็มุ่งหน้าไปที่โล่งและพยายามทดสอบสิ่งที่ฉันเพิ่งอธิบายไป

เมื่อฉันหันกลับไปเผชิญหน้ากับจัสมินฉันเห็นเพียงด้านหลังของเธอในขณะที่เธอรีบวิ่งไปที่โล่งนั่นเช่นกัน

แม่นั่งลงข้างๆฉันตบหัวฉันด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าของเธอที่ดูเหมือนจะพูดว่า

“คุณทำได้ดีมาก”

แองเจลาก็เข้ามาหาฉันเช่นกันฝังใบหน้าของฉันหรือแทนที่จะเป็นทั้งศีรษะของฉันในอ้อมอกของเธออุทานอย่างร่าเริง

“ทั้งน่ารักและเก่งไม่เบาเลยนะทำไมไม่เกิดมาก่อนหน้านี้เพื่อให้พี่สาวคนนี้ฉกตัวนาย!”

ฉันหน้าแดง ฉันรีบออกห่างจากหน้าอกที่มีแรงดึงดูดเป็นของตัวเอง

หน้าอกพวกนั้น…มันคืออาวุธที่อันตรายดีๆนี่เอง

เดอร์เดนเทวดาผู้พิทักษ์ของฉันที่สงบที่สุดยกนิ้วให้ฉัน เขาเจ๋งมาก

คืนนั้นผ่านไปขณะที่คนโง่ทั้งสี่ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการพยายามฝึกฝนขั้นตอนการหลอกล่อศัตรู ในขณะที่ฉันนอนในเต็นท์กับแม่

________________________________________

สองสามวันผ่านไปและในที่สุดเราก็สามารถไปถึงเชิงเขาใหญ่ได้ซึ่งก็เป็นไปตามชื่อของมัน

ระหว่างทางมีเพียงเฮเลนเท่านั้นที่วางความภาคภูมิใจของเธอและขอคำชี้แจงเกี่ยวกับขั้นตอนการหลอกล่อศัตรูจากฉัน

ฉันอธิบายมันไปอย่างช้าๆโดยอธิบายว่าช่วงเวลาระหว่างเท้าขวาสุดท้ายกับเท้าซ้ายควรเป็นอย่างไรและจะปรับสมดุลของมานาที่ส่งออกไปยังเท้าทั้งสองได้อย่างไร

เพื่อให้คุณไปในทางที่คุณต้องการ ตลอดเวลาฉันแทบจะเห็นหูของคนโง่อีกสามคนที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ขณะที่พวกเขาพยายามดูดข้อมูลที่ฉันให้เธอพวกเขาพยักหน้าขณะจดบันทึกข้อมูลลงไปในความจำ

คนแรกที่ประสบความสำเร็จคือจัสมิน ดูเหมือนเธอจะเย็นชาแต่ก็เป็นอัจฉริยะฉันเดาไม่ผิด

วันหนึ่งเธอดึงฉันออกไปข้างนอกเกือบจะหน้าแดงในขณะที่ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่บนหลังรถม้ากับแม่และขอให้ฉันดู

เราต้องหยุดรถเล็กน้อยเพื่อที่รถม้าจะได้ไม่ทิ้งเราไว้ข้างหลัง หลังจากสาธิตขั้นตอนการหลอกล่อศัตรูให้ฉันเรียบร้อยแล้วฉันก็ปรบมือให้กับการพูดว่า“ สุดยอด! คุณเรียนรู้ได้เร็วมาก!”

นี่เป็นหนึ่งในเทคนิคพื้นฐานที่สุดที่ฉันพัฒนาขึ้น แต่ฉันจะไม่บอกเธออย่างนั้น

เธอตอบอย่างห้วนๆว่า

“ ไม่ได้ยากเย็นอะไร”

แต่ริมฝีปากที่โค้งขึ้นและจมูกกระตุกเล็กน้อยอย่างภาคภูมิใจแสดงให้เห็นเป็นอย่างอื่น

ฮ่าฮ่าเธอกำลังมีความสุข

เมื่อเรามาถึงเชิงเขาใหญ่พวกงี่เง่าทั้งสี่ก็สามารถเรียนรู้เทคนิคได้โดยปรับเปลี่ยนเล็กน้อยเพื่อให้เข้ากับสไตล์การต่อสู้ของพวกเขาเอง

ขั้นตอนต่อไปของการเดินทางคือการขึ้นไปบนภูเขา โชคดีที่มีทางกว้างพอที่จะให้รถม้าสองคันเดินทางรอบภูเขาและในที่สุดก็นำไปสู่ประตูเทเลพอร์ตที่ด้านบน

รถม้าด้านหน้ารวมถึงเดอร์เดนถือบังเหียนอยู่ข้างหน้าโดยมีพ่ออยู่ด้วยเพื่อดูแลเขา

รถม้านี้ส่วนใหญ่มีเพียงสัมภาระของเรา ขณะนี้เฮเลนนั่งอยู่ด้านบนของรถม้าคันที่สองซึ่งเป็นรถที่ฉันนั่่งอยู่เพื่อสอดแนมความผิดปกติใดๆ

แองเจลานั่งอยู่ข้างในรถม้ากับแม่และฉัน ขณะที่อดัมอยู่ข้างหลังเราคอยเฝ้าระวัง

ในขณะที่จัสมินขับรถม้าฉันก็สังเกตว่าเธอหันหน้ากลับมาและจ้องมาที่ฉันและเหมือนจะทำเสียง * จิ * เธอคาดหวังให้ฉันแสดงเทคนิคอื่นๆ หรือเปล่า? ทุกครั้งที่ฉันเจอเธอเธอก็รีบหันหน้ากลับไปด้านหน้า

เธอเป็นเด็กห้าขวบหรือเปล่านั้น?

เมื่อพูดถึงอายุ ฉันอายุได้ 4 ขวบในช่วงของการเดินทางไปที่ตีนเขาใหญ่ ฉันไม่รู้ว่าแม่ได่เตรียมเค้กไว้แล้ว

แต่ฉันก็ไม่บ่นยิ้มกว้างและขอบคุณเธอและคนอื่นๆ ในขณะที่ทุกคนกอดฉันหรือตบหลัง

จัสมินทำให้ฉันประหลาดใจเมื่อเธอยื่นมีดสั้นมาให้ฉันพร้อมกับประกาศว่า

“ของขวัญ!”

เธอแคร์! ฉันน้ำตาซึม

โชคดีที่การเดินทางขึ้นภูเขาของเราค่อนข้างไม่สะดวก ฉันเลยได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการอ่านหนังสือเกี่ยวกับการจัดการมานา

พยายามค้นหาความแตกต่างระหว่างมานาและคิให้มากขึ้น จนถึงตอนนี้ดูเหมือนว่าจะค่อนข้างคล้ายกันยกเว้นว่าในบางกรณีของการใช้มานาของออกเมนเตอร์ มันอาจจะมีผลกับคุณสมบัติของธาตุ

เมื่ออ่านต่อไปฉันสังเกตเห็นว่าสำหรับมือใหม่ที่สามารถทำสิ่งนี้ได้ มันไม่ได้แตกต่างจากคอนเจอะเรอร์ที่ร่ายเวทย์ แต่เหมือนว่าคุณภาพของมันขึ้นอยู่กับธาตุที่แตกต่างกันมากกว่า

ตัวอย่างเช่นออกเมนเตอร์ที่สมมติว่าเขามีความเข้ากันได้กับธาตุไฟโดยกำเนิดจะมีมานาที่แสดงคุณภาพของแรงระเบิด โดยธรรมชาติแล้วน้ำจะมีคุณภาพที่ราบรื่นและยืดหยุ่นได้ ดินจะมีคุณภาพที่มั่นคงและแข็งแกร่ง ในที่สุดลมก็มีคุณภาพของใบมีดที่แหลมคม

มันแปลกมาก ย้อนกลับไปในโลกเก่าของฉันคุณสมบัติประเภทนี้ไม่มีอยู่ในคีและไม่เกี่ยวข้องกับธาตุใดๆ แต่ขึ้นอยู่กับว่าคุณใช้คีของคุณอย่างไร

การสร้างคิให้เป็นจุดและคมจะทำให้ได้สิ่งที่เรียกว่า “ธาตุลม” ในขณะที่เก็บมานาของคุณเป็นจุดเดียวและระเบิดออกในช่วงสุดท้ายจะทำให้เป็น “ธาตุไฟ” เป็นต้น

แน่นอนว่าผู้ฝึกต้องหาธาตุที่เหมาะสมและจะเป็นเรืองที่ดีมากกว่าในการฝึกรูปแบบหนึ่งมากกว่าอีกสไตล์หนึ่ง

แต่ฉันจะไม่พูดถึงขนาดที่ว่ามันหายาก เฉพาะการใช้คิขั้นพื้นฐานที่สุดเท่านั้นที่เกี่ยวข้องกับการเสริมสร้างร่างกายและอาวุธ

ฉันจะต้องทดสอบสิ่งนี้ด้วยมานาในอนาคต การติดอยู่ในร่างเด็ก 4 ขวบโดยมีผู้ใหญ่ที่น่าสงสัยคอยดูแลอยู่ตลอดเวลาทำให้ฝึกซ้อมเป็นไปได้ยากมาก

ฉันอ่านต่อไปเมื่อจู่ๆเสียงของเฮเลนก็ดังขึ้นในหูของฉัน

“ โจรป่า! เตรียมพร้อมการปะทะ!” เธอตะโกนขณะที่เสียงฝีเท้าดังก้องมาจากด้านขวาและด้านหลังของเรา

“ โอ้..ลมเอ๋ยจงทำตามความประสงค์ของฉัน ฉันสั่งและรวบรวมคุณในการป้องกัน กำแพงลม!”

ทันใดนั้นฉันรู้สึกได้ถึงลมกระโชกที่ก่อตัวเป็นพายุทอร์นาโดรอบๆ แม่แองเจลาและฉันจากนั้นลมกระโชกก็โค้งงอเป็นทรงกลมรอบตัวเรา

แองเจลาถือไม้กายสิทธิ์ของเธอโดยมุ่งเน้นไปที่การรักษากำแพงให้ทำงานในขณะที่ลูกศรโจมตีกำแพงอย่างต่อเนื่อง และธนูพวกนั้นถูกทำให้เปลี่ยนเส้นทางไปยังทิศทางอื่น

แม่ของฉันดึงฉันเข้ามาใกล้ๆพยายามที่จะปกป้องฉันโดยใช้ร่างกายของเธอบังสิ่งที่อาจผ่านเข้ามาได้ โชคดีที่ความพยายามของเธอดูเหมือนจะไม่จำเป็นเพราะกำแพงนั้นแข็งแกร่ง

ภายในไม่กี่วินาทีผ้าใบที่คลุมรถม้าก็ถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและฉันได้รับมุมมองที่ดีขึ้นเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี่

เราถูกล้อมอย่างสมบูรณ์แบบ