Chapter 6: ตาย !
“ เป็นไปได้มั้ยว่านางนั้นใช้ด้ายนี้เพื่อควบคุมดาบ ? แต่…คิดจากด้ายที่บางนี้แล้ว นางจะทำให้ดาบเปลี่ยนทิศทางได้อย่างไร ? ”
ก่อนที่เขาจะคิดถึงเรื่องด้ายนี่ต่อ ฉินมู่ก็รีบวิ่งหนีไปทันที
ต่อมาดาบได้พุ่งผ่านเขาไป แทงปักเข้าไปที่ต้นไม้ขนาดใหญ่พร้อมกับเสียงที่ดังอึกทึก
ราวกับว่าดาบนั้นมีชีวิต มันบิดไปมาในต้นไม้แต่ดึงตัวเองออกมาไม่ได้ ไม่นานเด็กสาวก็บินเข้ามาและคว้าที่ด้ามดาบไว้ก่อนจะดึงออกมาด้วยท่าทีหงุดหงิด “ พลังฉีพยัคฆ์ขาวของข้านั้นยังไม่ได้แข็งแกร่งพอที่จะควบคุมดาบได้เหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย… ”
“ ศิษย์น้องฉิง มันถือว่าดีแล้วที่เจ้าสามารถก่อพลังฉีออกมาให้เป็นเส้นด้ายได้และใช้มันควบคุมดาบของเจ้าที่ใช้ต่อสู้ ”
เด็กชายวิ่งข้ามแม่น้ำมาหายืนข้าง ๆ เด็กสาวและยิ้มให้กับเธอ “ เจ้ายังขาดประสบการณ์ไม่ใช่การบ่มเพาะ นี่เป็นเหตุผลที่ทำไมอาจารย์ถึงได้พาเรามาที่นี่ เพื่อฝึกและพัฒนาสิ่งที่เราขาดไป ในอดีตนั้นสิ่งที่เราสนก็แค่การบ่มเพาะ ดังนั้นเราจึงขาดประสบการณ์ในการต่อสู้ ปิศาจน้อยนี่คือโอกาสที่เราจะได้เรียนรู้เรื่องการต่อสู้ เจ้าน่ะจะได้สามารถควบคุมดาบของเจ้าด้วยพลังฉีได้อย่างอิสระยังไงล่ะ ”
เด็กอีกสามคนก็ได้วิ่งเข้ามา คนหนึ่งยิ้มและพูดขึ้น “ ปิศาจน้อยได้เปลี่ยนไปเป็นกวาง เพราะกวางมันว่องไว ทำให้มันหลบการโจมตีไปได้ ”
เด็กสาวที่ชื่อ ฉิง ก็ได้รวบรวมสติคืนและใช้ดาบของเธอในการไล่ล่าฉินมู่ต่อ เธอหัวเราะออกมาและพูดขึ้น “ ศิษย์พี่กู่ อย่าเพิ่งโจมตี ปล่อยปิศาจน้อยนี่ให้ข้าฝึกทักษะการควบคุมดาบก่อน ”
ศิษย์พี่กู่นั้นเป็นเด็กผู้ชายที่วิ่งอยู่บนแม่น้ำกับเธอ เขาพยักหน้าและพูดขึ้น “ มาเถอะศิษย์น้องทั้งหลาย มาชมทักษะดาบของศิษย์น้อง ฉิง กัน ”
มีคำถามวนเวียนอยู่ในหัวใจของฉินมู่ ในตอนที่เขาหลบการโจมตีของดาบที่ไล่หลังมา “ ควบคุมดาบด้วยพลังฉีงั้นหรือ ? งั้นด้ายที่เชื่อมต่อนั้นก็เป็นพลังฉีภายในของนางและคงไม่ได้ยาวเท่าไหร่ ? พลังฉีภายในนั้นสามารถใช้ควบคุมดาบได้ขนาดนั้นเชียวรึ ? ข้าจะทำแบบนั้นได้หรือไม่ ? ”
ในตอนที่เขาเรียนรู้วิธีใช้มีดฆ่าหมู คนฆ่าสัตว์สอนเขาเกี่ยวกับการใช้มือทั้งสองข้างในการควบคุมมีด ปู่ฆ่าสัตว์นั้นไม่เคยสอนเขาในการใช้พลังฉีในการควบคุมมีดเลย ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ถึงเรื่องนี้
เมื่อเห็นเด็กสาวนั้นใช้พลังฉีควบคุมดาบ เขาก็เกิดความคิดขึ้นมา เมื่อพลังฉีสามารถใช้ควบคุมดาบได้ งั้นเขาก็ใช้พลังฉีภายในควบคุมสิ่งอื่นได้ด้วยงั้นหรือ ?
แต่เขาไม่ได้มีเวลามาขบคิดคำถาม เด็กผู้หญิงคนนั้นควบคุมดาบของเธอให้ไล่ตาม ฉินมู่ อีกอย่างเนื่องจากย่าซีได้เปลี่ยนให้เขาเป็นกวางแล้ว เขาเห็นว่าขาของเขาเคลื่อนที่ได้ไม่สะดวก แม้แต่พลังฉีภายในของเขาเองก็ไม่ได้ตอบรับเหมือนปกติเลย
ชี่—- !
ดาบที่ส่องแสงขึ้นมาในตอนที่ปักลงด้านหลังฉินมู่ เขารู้สึกขนลุกขึ้นมาซึ่งไม่นานก็รู้สึกได้ถึงการเผาไหม้ที่เจ็บปวด เขาบอกได้เลยว่า ศิษย์น้องฉิงคนนี้น่ะได้สร้างบาดแผลที่หลังของเขา
“ ไม่เลว ! กวางอาจจะเร็วแต่มันก็ยังช้ากว่าคนที่มีร่างวิญญาณ ถ้าข้าบาดเจ็บได้อีก ข้ากลัวว่ามันคงจะยากที่จะหนีในสภาพนี้ได้.. “
ไม่นานเขาก็คิดเสร็จ เขารู้สึกว่าอยู่ปากของเขาก็เริ่มแยกเศษเสี้ยววิญญาณออกจากกัน
แต่ไม่ใช่ว่าปากเขาเองที่ทำแบบนั้นแต่เป็นผิวกวางต่างหากที่เริ่มลอกออกจากปากของเขา
ฉิมู่จำที่ย่าซีบอกเขาให้วิ่ง ตอนนั้นเธอแอบเอาเข็มออกจากช่องตรงหว่างคิ้วของเขา มันเป็นเข็มที่แทงไว้ในจุดจิตวิญญาณสวรรค์ !
ไม่นานหัวเขาก็เริ่มลอกออกจากผิวของกวาง
ดาบนั้นเฉือนผ่านอากาศเข้ามาฟันเข้าที่ฉินมู่เพื่อที่จะเอาชีวิตของเขา ฉินมู่กระโดดไปข้างหน้าด้วยแรงทั้งหมดที่มีจนสลัดตัวเองออกจากหนังกวางได้ เขาล้มลงไปที่พื้นห่างจากจุดเดิมหลายหลาก่อนจะกลับขึ้นมายืนและเริ่มวิ่งอีกครั้ง
ด้านหลังเขานั้นดาบที่เด็กผู้หญิงควบคุมนั้นได้เข้าตัดหนังกวางออกเป็นชิ้น ๆ การเคลื่อนที่ของมันเหมือนขนนกที่ร่วงหล่นแต่เร็วอย่างกับสายฟ้า การไล่ตามฉินมู่นั้นกลับทำให้ทักษะของเธอพัฒนาขึ้นอย่างมาก
การสลัดหนังกวางออกทำให้เขาเสียเวลาไปนิดหนึ่ง ผลก็คือมีเด็กคนหนึ่งได้มาดักรอเขาอยู่ด้านหน้าตัดทางหนีของเขาไว้
ทั้งคู่ห่างกันแค่ 10 หลา ด้วยระยะห่างเท่านี้ พวกเขาจะสามารถวิ่งเข้าใส่กันได้ในเสี้ยววินาที !
ฉินมู่ไม่ได้มีเวลามาเปลี่ยนทิศทาง ดังนั้นเขาจึงต้องใช้เทคนิคขาที่ปู่ด้วนสอนเขา เหมือนเขาจะเคลื่อนที่ไปข้างหน้า แต่ฉินมู่กลับเอามือลงไปที่พื้นและยกขาตัวเองขึ้นฟ้าพร้อมกับบิดตัวเพื่อเพิ่มความเร็วจนกระทั่งเกิดลมหมุนขึ้นมา เขาหมุนตัวอย่างกับลูกข่างพร้อมกับพุ่งเข้าหาเด็กที่อยู่ตรงหน้าเขา !
เด็กคนนั้นแก่กว่าฉินมู่ไม่กี่ปี เขาได้ยิ้มออกมา
เขายกมือทั้งสองข้างป้องกันเอาไว้และได้มีเกล็ดสีเขียวส่องแสงออกมาเหมือนกับเกล็ดของมังกรเขียวที่โผล่ขึ้นมาบนผิวของเขา
“ แขนมังกรเขียว ! ” เด็กคนนั้นร้องออกมา
เสี้ยววินาทีต่อมา ขาของฉินมู่ได้เข้าปะทะกับแขนของเด็กคนนั้น มีเสียงเหล็กปะทะกันดังขึ้น 2 ครั้งและก่อนที่รอยยิ้มบนหน้าของอีกฝ่ายจะหายไป เขาก็ได้กัดฟันและเสียสมดุลของตัวเองไป การหมุนตัวของฉินมู่ทำให้เขาต้องถอยหลังกลับไป
แขนของเด็กนั่นเหมือนโดนฉีกขาดเป็นชิ้น ๆ พร้อมกับเศษเสื้อผ้าที่ปลิวกระจายว่อนอย่างกับกระดาษ รอยสักกงเล็บมังกรนั้นเผยให้เห็นที่แขนทั้งสองข้างของเด็กนั่น กงเล็บนั้นพันรอบไปที่แขนอย่างกับมีชีวิตและมันชัดเจนแล้วว่าเกล็ดเองก็ออกมาจากกงเล็บพวกนั้น
แต่แขนทั้งสองข้างกลับเป็นสีแดงและปูดขึ้นมาเมื่อรับลูกเตะของฉินมู่
“ เจ้าซ่อนเหล็กไว้ที่ขาด้วยรึ ? ” เด็กคนนั้นอุทานออกมาด้วยท่าทีหงุดหงิดและตะลึง
แขนทั้งสองข้างของเขาสั่นด้วยความเจ็บปวด เขามองลงไปที่เท้าของฉินมู่ – “ แม้แต่รองเท้าเจ้าก็ทำมาจากเหล็กงั้นรึ ? ”
ฉินมู่กลับมายืนและรีบวิ่งต่อทันที
แต่คำพูดของเด็กนั่นทำให้เขาจำได้ว่าเขายังใส่เหล็กถ่วง 2 อันไว้ที่ขาของเขาอยู่
เนื่องจากฉินมู่นั้นเรียนทักษะขามา ปู่ด้วนจึงของให้เขาใส่ที่ถ่วงน้ำหนักไว้ตลอดเวลาและให้เขาสัญญาว่าจะไม่ถอดมัน
เพราะปู่ด้วนคอยติดตามผลตลอดจึงเห็นได้ว่าร่างกายของเขานั้นแข็งแรงขึ้นเรื่อย ๆ จึงได้ทำการเพิ่มน้ำหนักที่ถ่วงเข้าไป อีกอย่างปู่ด้วนได้ไปบอกให้ช่างตีเหล็กทำรองเท้าเหล็กให้กับฉินมู่อีกด้วยเพื่อเพิ่มน้ำหนักขึ้นไปอีก
รองเท้าคู่นี้นั้นหนักรวมกันถึง 5 กก. ส่วนเหล็กถ่วงแต่ละข้างนั้นหนักถึง 10 กก. น้ำหนักรวมทั้งหมดที่ถ่วงอยู่ที่ขาของ ฉินมู คือ 25 กก. !
ปู่ด้วนได้ขอให้ฉินมู่ฝึกจนกว่าเขาจะไม่รู้สึกถึงความหนักของเหล็กพวกนี้อีกต่อไป ถ้าทำได้แล้วปู่จึงจะอนุญาตให้เขาถอดมันออกได้ ฉินมู่นั้นเพิ่งเคยชินกับมันเลยจำไม่ได้ว่าเขาใส่มันอยู่ในตอนที่หลบหนี
แต่ถ้าเขาพยายามที่จะถอดมันตอนนี้ แน่นอนว่าเขาต้องโดนจับได้ ไม่มีทางที่เขาจะหยุดวิ่งได้เลย
‘ การเหยียบย่ำของภูเขาเมรู ! ‘
ในตอนที่ฉินมู่วิ่งอยู่นั้น อยู่ ๆ เขาก็รวบรวมแรงไปที่ขาขวาและใช้ทักษะการเหยียบย่ำของภูเขาเมรูออกมา รองเท้าเหล็กหนา ๆ ได้แหลกออกเป็นชิ้น ๆ อย่างกับโคลนและแตกเป็นเสี่ยง ๆ กระเด็นออกไป
ในเวลาเดียวกันกล้ามเนื้อตรงน่องก็ขยายตัวระเบิดเหล็กที่ถ่วงออกพุ่งเข้าใส่ต้นไม้ราวกับลูกธนู
ฟุซ !
ทันทีที่กระโดดขึ้นไปบนอากาศ ฉินมู่ก็รู้สึกเบาตัวอย่างมาก ! เขาสามารถไปถึงยอดไม้ได้ง่าย ๆ ซึ่งเขาเองก็ตกใจอย่างมากเช่นกัน
เมื่อขึ้นไปบนต้นไม้ด้วยเท้าเปล่าทำให้น้ำหนักที่เขามีนั้นทำให้กิ่งไม้โค้งลงมาเล็กน้อย
ดาบแสงส่องประกายออกมาจากด้านล่างและพุ่งขึ้นมาด้านบน เมื่อมองลงไปแล้ว ฉินมู่เห็นว่าปลายดาบนั้นเปลี่ยนเป็นดาบนับสิบ !
ดาบของเธอนั้นแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่สามารถควบคุมดาบนับสิบได้ แต่เธอสามารถสร้างภาพลวงของดาบนับสิบจากดาบหนึ่งเล่มได้ !
อยู่ ๆ ฉินมู่ก็จำคำพูดของปู่ด้วนได้
“ อย่าคิดสิ่งที่เราเหยียดจะรับน้ำหนักเราได้หรือไม่ ตราบใดที่เจ้าเร็วพอ เจ้าสามารถวิ่งบนน้ำได้เหมือนกับพื้นดิน, หญ้า..อากาศเองก็ไม่ต่างอะไรจากพื้นดิน ! “
เขาใช้นิ้วโป้งเท้าดีดตัวออกจากกิ่งไม้ ฉินมู่ได้กระโดดออกไปข้างหน้า ดาบแสงนั้นระเบิดขึ้นมาฉีกกิ่งไม้นันให้กลายเป็นชิ้นเล็ก ๆ
เด็กสองคนกระโดดขึ้นมาและมายืนอยู่บนกิ่งข้าง ๆ และพบว่าฉินมู่นั้นได้ดีดตัวออกไปข้างหน้าอย่างกับสายลมที่พัดผ่านไป พวกนั้นได้แค่จ้องไปที่อีกฝ่ายด้วยท่าทีอึ้งกับความเร็วที่ฉินมู่แสดงออกมา
“ ทำไมเขาถึงเร็วขนาดนี้กัน ? ” หนึ่งในนั้นถามออกมา “ เด็กนั่นเด็กยิ่งกว่าเราอีก แต่การบ่มเพาะของเขานั้นดูเหมือนจะ..จะแข็งแกร่งกว่าเราเล็กน้อย… ”
ในตอนที่สองคนนั้นคิด พวกเขาก็เห็นศิษย์พี่กู่หายตัวไปราวกับหมอกควันและเริ่มไล่ตามฉินมู่ด้วยความเร็วที่มากกว่า
“ สมกับเป็นศิษย์พี่กู่ ! เขาน่ะแข็งแกร่งยิ่งกว่าเรา เขาไปถึงขั้นจุดสุดยอดของแก่นวิญญาณแล้ว ”
ทั้งสองคนถอนหายใจออกมาด้วยความชื่นชม “ ด้วยการที่ศิษย์พี่ออกไล่ล่าด้วยตัวเอง ไม่มีทางที่ปิศาจน้อยนั้นจะหนีไปได้แน่ ”
ในตอนนั้นเองก็ได้มีเงาดำก่อตัวขึ้นในป่า
มีฝ่ามือที่เต็มไปด้วยขนขนาดพอ ๆ กับที่รองแก้วพุ่งเข้าหาศิษย์พี่กู่ แล้วตบเขาเข้าในตอนที่เขาวิ่งอยู่กลางอากาศ
เด็กชายคนนั้นกระเด็นกลับไปแล้วกลิ้งอยู่หลายรอบก่อนจะหล่นลงไปกองที่พื้น เขาไถลไปสักหน่อยก่อนที่จะหยุดลง เขาไอออกมาพร้อมกับกระอักเลือดก่อนที่จะลุกขึ้นมานั่ง “ อย่าไป ! มีปิศาจลิงอยู่ ! นั่นคือความน่ากลัวของปิศาจลิง ! ”
ทั้งสี่คนเลิกไล่ตามทันที
ในตอนที่เงาที่โผล่มาจากต้นไม้นั้น ทั้งห้าคนก็ได้เห็นว่ามันเป็นลิงสีดำตัวใหญ่ดูน่ากลัว ตาของมันมีสีแดงและเขียวของมันเองก็งอกออกมาจากปาก
มันตีอกตัวเองอย่างกับกลองและร้องออกมา – “ ตายยย ! “
ฉินมู่ที่ซึ่งวิ่งออกไปก่อนหน้านี้แล้วก็ปะทะเข้ากับอากาศที่ลิงนี้สร้างขึ้นมา ตอนนี้เขากำลังนอนอยู่ที่เท้าของลิงนี่ เด็กคนที่ไล่ตามมาบอกไม่ได้เลยว่าเขาตายหรือยัง
เด็กสาวฉิงมองไปที่ ฉินมู่และพึมพำออกมา “ เนื่องจากฝ่ามือเดียวของลิงนี่ยังทำให้ศิษย์พี่กู่ได้รับบาดเจ็บและปิศาจนั่นก็โดนโจมตีเหมือนกัน เขาน่าจะตายแล้ว..ถูกหรือไม่ ? “
ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอก็ต้องสะดุ้งด้วยความแปลกใจ ฉินมู่ที่ซึ่งนอนอยู่ที่พื้นตรงหน้าลิงปิศาจนั้นได้เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อดูสถานการณ์
“ เด็กนั่นยังไม่ตายอีกหรือ ? ” เธอพูดออกมาด้วยท่าทีเหลือเชื่อ
ลิงปิศาจได้คำรามอยู่หลายรอบและได้หยุดลงเมื่อมันเห็นว่าพวกที่ไล่ตามมานั้นไม่กล้าเดินหน้าเข้ามาอีก จากนั้นมันได้มองมาที่ฉินมู่แล้วใช้สองนิ้วเขี่ยดู
“ เด็กน้อย เจ้าตายรึยัง ? ”
เมื่อเห็นว่าตาของฉินมู่เบิกกว้างและมีเลือดท่วมทั้งใบหน้า อีกทั้งลิ้นยังแลบออกมา มันก็ชัดเจนแล้วว่าเด็กนี่น่ะตายแล้ว !
มันฮึดฮัดด้วยความพอใจ ลิงปิศาจได้โยนร่างของฉินมู่ไปข้าง ๆ จากนั้นมันจึงได้นั่นลงและเริ่มเก็บใบไม้จากต้นไม้ใกล้ ๆ แล้วกินมัน
“ แม้ว่ามันจะโหดร้ายแต่ลิงปิศาจนี่มันเป็นสัตว์กินพืช… ” ฉินมู่ยังคงเลือดไหลออกมาที่ใบหน้าและทำตาเบิกกว้างตลอด เขาค่อย ๆ คลานหนีออกมาโดยใช้ศอกของตัวเอง
อยู่ ๆ ลิงปิศาจก็ได้หันกับมามองที่ร่างฉินมู่ซึ่งนอนนิ่งอีกครั้ง มันยังคงมองไปที่ ‘ร่าง’ ของฉินมู่ที่ไม่ได้ขยับใด ๆ
มันเหยียดนิ้วออกมาและเขี่ยดูราวกับคิดว่าเป็นศพ มันพบว่าร่างของฉินมู่นั้นแข็งและเย็นไปเรียบร้อยแล้ว
“ เด็กน้อย ตายแล้ว ” มันพูดขึ้นด้วยความพอใจอีกครั้ง จากนั้นจึงหันหลังกลับไปกินใบไม้ต่อโดยไม่สนสิ่งใด
เด็กสาวที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากไกล ๆ นั้นพูดกลับตัวเอง “ ไอ้ลิงโง่ ! แกไม่คิดว่ามันแปลกหน่อยหรือที่ศพนั้นจะแข็งและเย็นได้เร็วขนาดนี้ ? ”
ดูเหมือนว่ามันจะรู้ความคิดของเธอ ลิงปิศาจได้ตบหน้าผากตัวเองและหันกลับมาทันที ‘ ศพ ’ ของเด็กตรงหน้าได้ยืนขึ้นและเริ่มที่จะหนีไปแล้ว
