Player Who Returned 10,000 Years Later - ตอนที่ 2: ลอร์ดแห่งเก้าพันวังวนนรก, กลับสู่โลก(2)

ตอนที่ 2: ลอร์ดแห่งเก้าพันวังวนนรก, กลับสู่โลก(2)

 

 

—  เตรียมพร้อม!

 

— ท่านลอร์ด… — พอลลอครู้สึกได้ถึงความแน่วแน่ของลอร์ดเลยก้มศีรษะของเขาอย่างนอบน้อม

 

‘มันเป็นการตัดสินใจของท่านลอร์ด’  เขาสาบานว่าจะจงรักภักดีและไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากความประสงค์ของท่านลอร์ด

 

— พอลลอค ฉันต้องทำมันอีกครั้งหรอ?

 

— ข้าขอโทษ… — พอลลอคพยักหน้าอย่างสุภาพและเดินไปหาคนรับใช้เพื่อรวบรวมสิ่งของที่จำเป็น

 

อาวุธของปีศาจที่ยิ่งใหญ่ทั้งเจ็ดที่พวกเขาต่อสู้ด้วยคือสิ่งที่ต้องเตรียมความพร้อม

 

ว่ากันว่าพลังที่มีอยู่ในอาวุธเหล่านี้นั้นยอดเยี่ยมมาก มันอาจทำให้เกิดช่องว่างและเวลาได้

 

เมื่อไม่นานมานี้ โดยการกำจัดผู้ยิ่งใหญ่ตนสุดท้ายลง ในที่สุดคังยูก็ได้รับอาวุธชิ้นสุดท้ายและตอนนี้ทุกอย่างที่อยู่ต่อหน้าของเขาพร้อมสำหรับการใช้งานแล้ว

 

— การเตรียมการเสร็จสมบูรณ์

 

— ยอดเยี่ยม — คังยูยืนขึ้นจากบัลลังค์และเดินช้าๆไปยังถ้วยรางวัลทั้งเจ็ดซึ่งแต่ละใบมีลวดลายประดับด้วยรูปทรงและสีที่แตกต่างกัน

 

เมื่อมีพวกมันทั้งเจ็ดและประกอบไปด้วยพลังของวังวนเก้าพันนรก อาวุธจึงได้เสริมพลังซึ่งกันและกันอย่างสมบูรณ์แบบทั้งในด้านพลังและรูปลักษณ์

 

ถ้าราชาใส่พลังทั้งหมดที่เขาดูดซับเข้าไปในอาวุธเหล่านี้ เขาจะสามารถเปิดประตูมิติเวลาได้จริงๆ

 

— ฮา… — คังยูสูดลมหายใจเข้าลึกๆอย่างเงียบๆ

 

เขารอโอกาสที่จะกลับมายังโลกมานานแล้ว ในที่สุดก็ดูเหมือนว่าเขาจะสูญเสียความรู้สึกนึกคิดในความเป็นจริงเสียแล้ว

 

‘ในที่สุด’

 

ในที่สุดเขาก็สามารถกลับมาบ้านได้

 

พลังงานจำนวนนับไม่ถ้วนอันน่าเหลือเชื่อจากร่างของคังยูได้เริ่มไหลเข้าสู่อาวุธของเขา มันคือพลังแห่งการกลืนกินที่เติบโตขึ้นมาเป็นเวลาหลายร้อยหลายพันปี

 

ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลยที่จะพูดว่าแม้แต่วังวนเก้าพันนรกก็ถูกราชาผู้นี้กลืนกินไปแล้ว พลังของเขายิ่งใหญ่ขนาดไหนกัน

 

Man Ma Jung.

(ป.ล. กล่าวโดยย่อคือพลังของราชาภูติผี)

 

 

นี่เป้นอธิบายที่ใช้อธิบายพลังส่วนหนึ่งของคังยูที่มีพลังมหาศาล

 

และตอนนี้กระแสพลังของMan ma jung ได้เสริมพลังไปที่อาวุธของปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ทั้งเจ็ดอย่างสมบูรณ์แบบ

 

ทันใดนั้นก็มีการเกิดการแยกออกของพื้นที่มิติและทางเดินสีดำก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้าสายตาของเขา

 

‘ในที่สุดฉันก็กลับไปยังโลกได้แล้ว’ ความทรงจำอันแสนสดใดที่หลงเหลืออยู่บนโลกของเขาปรากฏขึ้นในช่วงเวลานั้น

 

แม้เวลาผ่านไปหนึ่งหมื่นปีแล้ว เขาก็ยังไม่เคยลืมบ้านเกิดของเขา

 

ในสถานที่นั้นไม่มีครอบครัวหรือผู้หญิงที่กำลังรอเขาอยู่

 

ถึงอย่างนั้น…

 

‘แม้ว่าเมืองที่ฉันอาศัยอยู่จะเล็ก แต่ก็ยังดีกว่าอยุ่ที่นี่ในสถานที่ที่ไม่มีอาหารและสถานบันเทิงอะไรเลย’

 

เขาเต็มใจที่จะทำทุกอย่างเพื่อออกจากสถานที่แห่งนี้ที่เต็มไปด้วยการนองเลือดและการฆ่าฟัน

 

‘ดังนั้นนี่จึงจำเป็นต้องกำหนดเวลาที่เหมาะสมด้วย’ คังยูไม่ต้องการที่จะย้ายออกไปในตอนนี้ ท้ายที่สุดแล้วหน้าตาของโลกอาจเปลี่ยนไปอย่างมากในช่วงหนึ่งหมื่นปี มากจนแกงกิมจิที่รักของเขาอาจจะไม่มีอยู่ที่นั่นอีกต่อไปแล้ว โลกที่ไม่มีแกงกิมจินั้นเป็นไปไม่ได้ แค่คิดถึงมันก็ทำให้ขนลุกชุชันขึ้นทั่วร่างกายของเขาแล้ว

 

คังยูได้ตัดสินใจที่จะกลับไปยังก่อนช่วงเวลาที่เขาจะมายังนรกแห่งนี้

 

— เอาล่ะ ฉันจะไปแล้ว

 

— ท่านราชา…

 

พอลลอคก้มหน้าด้วยความสิ้นหวังเพราะเขารู้ว่าการตัดสินใจของนายท่านนั้นแน่วแน่เป็นอย่างมาก

 

ดวงตาทั้ง 18 ดวงของลิลิธมีน้ำตาที่ดูคล้ายมูลไก่กำลังไหลออกมาพร้อมพูด

 

—  ท่านจะถิ้งฉันไปจริงหรอคะ?

 

—  อย่างร้องไห้ มันทำให้ดูน่าเกลียดมาก

 

มันจะดูแย่มากจริงๆถ้าวันหนึ่งภาพร้องไห้ของเธอจะไปปรากฏในภาพยนตร์สยองขวัญสักเรื่องนึง

 

ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจคำพูดของลอร์ดคนนี้ผิดเพราะหนวดของเธอสั่นเล็กน้อยและเธอก็ร้องเสียงหลงออกมา

 

—  โอ้! โอ้ ทำไมถึงพูดอย่างงั้นหล่ะคะท่าน! ดูเหมือนว่าหัวใจของฉันจะถูกทำลายลงไปด้วยความรักจากท่านแล้ว

 

และเมื่อเธอพูดจบ หนวดเส้นหนึ่งที่อยู่ใกล้กับหัวใจของเธอก็ระเบิดและมีหนองไหลออกมา

 

“โอ้พระเจ้า”

 

—  โอ้ ราชาของข้า! โอ้ ที่รักของข้า!

 

“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”

 

— ลิลิธต้องการที่จะไปกับท่านราชาเหมือนกันค่ะ!

 

“ไปไกลๆเลย”

 

เมื่อมองไปที่ลิลิธที่เดินใกล้เข้ามาในขณะที่หนองไหลออกมา คังยูรีบไปที่ประตูมิติที่เปิดอยู่โดยไม่มีความลังเล

 

— ท่านคังยู! ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ลิลิธจะติดตามท่านไปด้วย!

 

เสียงกรีดร้องของเธอค่อยๆจางหายไปเมื่อสติของเขาถูกห่อหุ้มไปด้วยความรู้สึกผิดปกติ

 

— ขอให้เส้นทางเราไม่มีวันข้ามมาเจอกันอีก! — เขาโชว์นิ้วกลางไปยังลิลิธ

 

ไม่ใช่เพียงแค่เธอเท่านั้น แต่เขายังต้องเผชิญกับความทุกข์ทรมาณทั้งหมดตลอดหนึ่งหมื่นปีที่ผ่านมาอีกด้วย

 

‘นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเท่าไหร่’ คังยูคิดขณะที่เขาพยายามควบคุมการเดินทางข้ามเวลา

 

‘เวลา’ ได้ควบคุมชีวิตจึงเป็นเรื่องยากที่จะจัดการกับมัน

 

คังยูกำหนดเวลาให้ใกล้เคียงที่สุดกับเวลาก่อนที่เขาจะถูกส่งไปยังนรกครั้งแรก สำหรับข้อผิดพลาดสัก 10-20 ปีคงไม่สำคัญเท่าไหร่

 

นอกจากนั้นเขาเกิดมาโดยเป็นเด็กกำพร้า ดังนั้นเขาจึงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงในอดีตและไม่มีความคาดหวังถึงอนาคตที่ดีกว่า สิ่งเดียวที่สำคัญคือการกลับไปยังโลกที่เขาจำได้

 

เมื่อระบุเวลาได้แล้วแรงกดดันที่ไม่สามารถระบุได้ก็เริ่มดึงเขาเข้าไปในอุโมงค์อันมืดมิดนั่น

 

เมื่อไม่สามารถต้านทานได้เขาจึงได้หลับตาลงอย่างสงบและปล่อยตัวตามแรงที่ลากเขาไป

 

[ ข้อผิดพลาดในการเข้าถึงอนุภาคนิวเคลียส เปิดใช้ระบบรักษาความปลอดภัยแล้ว ]

 

[ ข้อผิดพลาด เกิดข้อผิดพลาด ]

 

[ พลังของคุณมากเกินไป ]

 

[ พลังทั้งหมดมุ่งเน้นไปที่การป้องกันแก่นแท้ ขณะนี้ระบบอยู่ในการรีบู๊ตตนเอง ]

 

[ ข้อผิดพลาด เกิดความผิดพลาด ]

 

[ พลังของคุณมากเกินไป ไม่มีทางที่จะสามารถแก้ไขข้อบกพร่องได้ ]

 

[ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแก้ไขข้อผิดพลาด การปิดผนึกได้ทำงานแล้ว ]

 

[ เกิดความผิดพลาด เกิดความผิดพลาด ]

 

‘นั่นมันเสียงอะไร?’ เขารู้สึกสงสัย เขาสามารถได้ยินเสียงที่ผิดธรรมชาติอย่างแท้จริงดังออกมาจากทั่วทุกที่

 

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถไตร่ตรองเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้

 

— อ่า… — สติของเขาเหมือนทุกสิ่งรอบตัวของเขากลายเป็นมืดมิด

 

* * *

 

ร่างของเขารู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมากจนแทบขยับนิ้วไม่ได้

 

คังยูกรีดร้องครวญครางไปด้วยความเจ็บปวดขณะรวบรวมพลังและพยายามลืมตาขึ้นมา

 

— นี่ฉันอยุ่ที่ไหน? — สิ่งแรกที่เขาเห็นคือป่าทึบ

 

แสงแดดได้สาดส่องผ่านต้นไม้ที่ใบหนาทึบกระทบเข้ากับแก้มของชายหนุ่ม

 

— ฟู่ — คังยูสูดลมหายใจเข้าลึกๆและบังคับตัวเองให้ลุกขึ้น

 

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงได้แล่นไปทั่วร่างและค่อยๆลามไปที่ศีรษะของเขา

 

‘เอาล่ะ ก่อนอื่นฉันควรจะตรวจสอบตัวเองก่อน’ เขาต้องแน่ใจก่อนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับร่างกายของเขา

 

[กำลังดาวน์โหลดข้อมูลสถานะ…]

 

‘อะไรนะ?’ ทันทีที่เขาคิดเกี่ยวกับการตรวจสอบสภาพร่างกายของเขา แผงควบคุมสีน้ำเงินก็ปรากฏขึ้นอยุ่ต่อหน้าของเขา

 

ดวงตาของเขาเปิดกว้างด้วยความประหลาดใจ มีริ้วรอบความประหลาดใจเล้กๆปรากฏบนหน้าผากของเขา หลังจากนั้นเขาก็หันไปสนใจ ‘หน้าต่างสถานะ’

 

[หน้าต่างสถานะ]

 

ชื่อผู้เล่น: โอคังยุ

เลเวล: 1[ระยะที่ 1 – ผู้ปลุกพลัง]

คุณสมบัติเลเวล 1: พลังแห่งการกลืนกิน (การจัดอันดับ: ????)

ในตอนนี้ทักษะพิเศษได้ถูกปิดผนึกเอาไว้

Skills: ไม่มี

ความแข็งแกร่ง: 8

พละกำลัง: 9

ความสามารถทางกายภาพ: 7

Maryok: 0 (Mana that humans use)

มายอค: 0 (มานาที่มนุษย์ใช้)

พลังเวทย์: 12

สติปัญญา: 8

ความฉลาด: 7

 

‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย?’ หน้าต่างสถานะของเขาดูเหมือนกับตอนที่เขามาถึงนรกในครั้งแรก

 

ใบหน้าของคังยูบิดเบี้ยวด้วยความสับสน – เขาไม่เข้าใจว่าำทำไมสถานะของเขาถึงเป็นแบบนี้

 

‘คุณกำลังบอกว่าพลังของมอนสเตอร์ทั้งหมดที่ฉันได้กลืนกินไปถูกผนึกไปงั้นหรอ?’

 

‘พลังแห่งการกลืนกิน’

 

พลังพิเศษที่ทำให้เขาสามารถอยู่รอดในนรกซึ่งเป็นพลังที่ทำให้เขากลายเป็นเจ้าลอร์ดที่แข็งแกร่งที่สุดได้

 

และตอนนี้เขาได้รับการแจ้งเตือนว่า ม่านมาจุงและความสามารถทั้งหมดของเขาได้ถูกผนึกเอาไว้? เขารู้สึกตื่นตระหนกตกใจที่พลังที่เขาสั่งสมมาหมื่นปีไม่อยู่ในการควบคุมชองเขาอีกต่อไปแล้ว

 

—  อั๊ก — คังยูสูดลมหายใจเข้าลึกๆและพยายามสงบสติอารมณ์

 

ความตื่นตระหนกและการปฏิเสธยอมรับความเป็นจริงนั้นมีแต่จะทำให้สถานการณ์แย่ลง เขาเข้าใจเรื่องเหล่านี้เป็นอย่างดี

 

“มีสมาธิเข้าไว้” เขาพึมพัมใกับตัวเอง “ก่อนอื่นฉันต้องรู้เกี่ยวกับสภาพของฉันในตอนนี้”

 

คงยูพยายามเรียกม่านมาจุงซึ่งเป็นพลังที่เขาสะสมมานานนับหลายร้อยหลายพันปีจากการกลืนกินปีศาจออกมา

 

‘ฉันไม่สามารถรู้สึกถึงมันได้เลย’ หรือมากกว่านั้นด้วยสมาธิที่เป็นทักษะของเขาทำให้เขาสามารถสัมผัสถึงม่านมาจุงได้ แต่มันก็อ่อนแอจนน่าอนาถจนชายหนุ่มมองว่ามันไม่มีความสำคัญอะไรเลย

 

ตอนนี้เขาสามารถเปรียบเทียบความแข็งแกร่งของพลังอันไร้ที่สิ้นสุดนั่นแต่กลายเป็นผงฝุ่นนั่น

 

‘ถ้าเป็นอย่างนี้มันจะค่อนข้างยากที่จะใช้ความสามารถอะไรเลยนะสิ’ คังยูรู้สึกรำคาญกับปัญหาที่รับรู้นี้อย่างเห็นได้ชัด

 

ในบรรดาเหล่าปัศาจ การที่เขาได้รับการพิจารณาว่ามีพลังมากที่สุดเนื่องจากพลังของการกลืนกิน

 

ด้วยเหตุนี้เขาจึงสามารถกลืนกินผู้ที่มีพลังพิเศษได้ มีปีศาจจำพวก ‘พิเศษ’ 666 ตนที่เขาได้กินเข้าไป ในหมู่พวกมันมีเจ็ดปีสาจผู้ยิ่งใหญ่รวมอยู่ด้วย หลังจากกลืนกินไปทำให้เขาได้เรียนรู้วิธีใช้พลังของพวกมันอีกด้วย

 

พลังแต่ละอย่างมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แต่ในการใช้พลังนั้น คุณต้องมีพลังจำนวนหนึ่ง

 

พลังงานที่เขาครอบครองอยู่ในขณะนี้ไม่เพียงพอที่จะใช้พวกมันได้

 

‘สถานการณ์ในตอนนี้ การใช้ดาบก้เป็นเรื่องยากอีกเช่นกัน’ พลังปีศาจแช้ปแน็คที่เคยเป็นเจ้าของก่อนหน้านี้เรียกมันว่า ‘พลังดาบ’ มันเป็นความสามารถที่เรียกดาบออกมาจากร่างกายได้

 

‘มันยังไม่พอ’ ด้วยพลังงานที่เพียงพอ ดาบจะสามารถใช้งานได้อย่างต่อเนื่อง แต่ในขณะนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

 

คังยูจดจ่อไปที่มือซ้ายของเขาและเรียกพลังดาบออกมา

 

หลังจากนั้นไม่นาน ดาบสีดำอันแหลมคมก็ถูกดึงออกมาจากหลังมือของเขา

 

ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงพลังงานจากร่างของเขาไหลเข้าไปสู่ดาบ

 

— มันยากที่จะใช้เจ้านี่ — พลังของเขาซึ่งก่อนหน้านี้เข้าใกล้กับความไร้ขีดจำกัดที่ไร้ที่สิ้นสุดทำให้ตอนนี้เป็นเหมือนแอ่งน้ำของมหาสมุทรที่แห้งเหือด

 

การตระหนักถึงข้อเท็จจริงนี้ทำให้รู้สึกหดหู่

 

แต่หน้าต่างสถานะสะท้อนความเป็นจริงของเขา…ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่พลังของเขาถูกปิดผนึกไปยังคงเป็นปริศนา แต่มันก็ชัดเจนว่าม่านมาจุงของเขาแทบจะกลายเป็นศูนย์ ความยุติธรรมบ้าอะไร

 

เขานึกถึงช่วงเวลาที่หน้าต่างสถานะปรากฏขึ้นพร้อมกับรายละเอียดเฉพาะของเขา

 

‘นี่ฉันเข้ามาสู่เกมอีกแล้วหรอ?’ จู่ๆคังยูก็รู้สึกสงสัยว่าเขากลับมาถึงโลกแล้วหรือยัง

 

“คิก คิก!”

 

เสียงโละที่กำลังสั่นสะเทือนไปมาด้วยความน่ารังเกียจดังเข้ามาสู่หูของเขาและเขาก็หันไปที่ทางที่เสียงนั้นดังออกมา

 

“ฮิ ฮิ ฮิ”

 

ในไม่ช้าเขาก็ตระหนักได้ถึงแหล่งที่มาของเสียงและรู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที

 

พวกมันนั้นเตี้ย ความสูงของพวกมันสูงถึงเพียงแต่หน้าอกของชายหนุ่มและมีผิวหนังสีเขียวพร้อมฟันที่แหลมคม พวกมันดูเหมือนสิ่งมีชีวืตที่สกปรกจากวังวนแรกของพันนรก

 

เท่าที่คังยูรู้ ไม่เคยมีสิ่งมีชีวิตแบบนี้อาศัยอยู่บนโลก

 

— นี่ไม่ใช่… โลก? — เขาพึมพัมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

 

คังยูไม่สามารถแม้แต่จะหัวเราะกับความจริงที่ว่าหลังจากการเตรียมการมาเป้นเวลาหมื่นปีของเขาก็ยังไม่สามารถกลับมายังโลกได้

 

“คิ อ๊าา!”

 

มอนสเตอร์หน้าตาหน้าเกลียดฝูงใหญ่ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความยินดีมาที่ตัวของเขา

***