Player Who Returned 10,000 Years Later

ตอนที่ 1: ลอร์ดแห่งเก้าพันวังวนนรก, กลับสู่โลก(1)

วังวนเก้าพันนรกได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุด มันเป็นสถานที่รวมตัวของปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดมาต่อสู้กันอย่างไร้ที่สิ้นสุดชั่วนิรันดร์ ท้องฟ้าประกายไปด้วยสีแดงเลือดและเปลวเพลิงที่แผดเผาพื้นดิน

การต่อสู่ที่ดุเดือดไม่ได้มีไว้สำหรับตำแหน่งของผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด ไม่ ชื่อนั้นถูกยึดครองมาเป็นเวลาหมื่นปีแล้ว

นรกที่ซึ่งถูกแบ่งแยกมาโดยตลอดภายใต้การปกครองของปีศาจที่ยิ่งใหญ่ทั้งเจ็ดได้รวมกันเป็นหนึ่งเดียวโดยมนุษย์ โดยเหตุผลที่ปีศาจทั้งหมดรวมตัวกันเป็นปึกแผ่นนั้นเป็นเพราะผู้ปกครองที่แท้จริง – ราชาผู้ยิ่งใหญ่

——————————————

ชายหนุ่มผมสีดำเข้มนั่งบนบัลลังก์อันงดงามที่สร้างมาจากกระดูกขาวของเจ็ดปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ แม้ว่าเขาจะนั่งบนบัลลังค์โดยขณะที่หลับตา แต่ออร่าที่เปล่งออกมาก็สามารถพัดใครก็ได้ ที่คุกเข่าเป็นแถวต่อหน้าเขาคือปีศาจหลายพันตัวที่กำลังสั่นกลัวพละกำลังอันมหาศาลของเขา

หนึ่งในปีศาจเหล่านี้ค่อยๆเริ่มขยับเข้าหาราชาผู้ยิ่งใหญ่ ด้วยร่างของสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยขนสีแดงเข้มตั้งแต่หัวจรดเท้า มันยืนด้วยขาทั้งสี่ข้างของมันสูงถึงห้าเมตร ร่างกายของมันแน่นิ่งราวกับการแกะสลักจากหินโดยมีเขาอันหนึ่งอยุ่บนหัวของมัน ฟันอันแหลมคมจำนวนมากยืรออกมาจากด้านล่างของปากของมันและปีกค้างคาวขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่ด้านหลัง นี่เป็นลักษณะทั่วไปของกองกำลังปีศาจนั่นเอง

ตัวแทรของกองกำลังปีศาจได้ก้มลงคุกเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าราชา

“โอ้ ราชาของข้า”

พอลลอค

ครั้งหนึ่งเคยกล่าวกันว่าไม่มีใครสามารถปกครองวังวนเก้าพันนรกได้นอกจากเขา แต่ตอนนี้เขาได้คุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัวต่อหน้าชายหนุ่ม

ใครๆก็ต้องตกใจเมื่อมองไปที่ท่าทางเชื่อฟังที่ดู “ผิดปกติ” เมื่อ พอลลอคเข้ามา

อย่างไรก็ตามปีศาจที่อยู่ที่นี่เข้าใจความกลัวของท่านผู้ยิ่งใหญ่

ลอร์ด

หนึ่งหมื่นปีก่อน ชายผู้มีพลังแห่งการกลืนกินได้ตกลงไปในนรก ชายคนนี้เริ่มกำจัดปีศาจทีละตัวในทันที

เขาเริ่มต้นด้วยวังวนพันนรกและในที่สุดก็มาจนถึงวังวนเก้าพันนรก การกลืนกินปีศาจไปตลอดเส้นทางทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆจนกลายมาเป็นลอร์ดที่ทรงพลังที่สุด

ปีศาจนับพัน ไม่สิ นับหมื่นตัวถูกดูซับโดยพลังการกลืนกินของเขาและแม้แต่ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ทั้งเจ็ดที่ไม่เคยมีเอาชนะด้วยความแข็งแกร่งได้ก็ล้มลงคุกเข่าต่อหน้าเขา

สาเหตุจองการรวมตัวของปีศาจทั้งหมดคือ –เจ้าสัตว?ประหลาดที่น่ากลัวที่สามารถดูดกลืนพวกมันทีละตัวได้

แม้แต่พอลลอคที่ไม่รู้จักความกลัวก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปด้วยความกลัว

—จะกลับไปทำไม? คุณไม่ได้มีทุกอย่างในนรกแล้วงั้นหรอ? พอลลอคพึมพำด้วยความกลัวโดยแทบจะไม่เปิดปากออกมา

ดวงตาที่ปิดสนิทของชายคนนั้นเปิดขึ้นเล้กน้อยและพลังงานเริ่มไหลออกมาจากร่างของเขา:

—ฉันมีทุกอย่าง? ฉันมีอะไร?

พอลลอคไม่ได้พูดอะไร

ใบหน้าของราชาหนุ่มบิดเบี้ยวขณะที่เขาพูด

— การจะมีอะไรสักอย่างมันต้องมีตั้งแต่แรก บอกฉันสิว่าเราได้อะไรมาบ้าง? — มีการกล่าวโทษในน้ำเสียงที่กำลังเปลี่ยนไปเป็นโกรธของเขา —ไม่มีอาหาร ไม่มีสถานบันเทิง มีอะไรที่ฉันจะมีได้ในที่บัดซบนี่กัน?

ดินแดนรกร้าง ท้องฟ้าสีเลือดและเปลวเพลิงที่ไม่มีใครสามารถเทียบเคียงได้ ไม่มีอะไรในวังวนเก้าพันนรกนอกจากสิ่งพวกนี้

เมื่อเขาได้ยินแบบนั้น พอลลอคได้กรอกตาไปมา

— ท่านหิวงั้นหรอ? ฉันได้เตรียมสิ่งพิเศษสำหรับท่านไว้แล้ว เฮ้ พวกแก! นำมันมานี่ซะ!

— ครับท่าน!

ปีศาจได้ทำตามคำสั่งพร้อมนำจานขนาดยักษ์มา

บนนั้นปกคลุมไปด้วยเลือดสีดำพร้อมวางศีรษะของหัวปีศาจเอาไว้

— เขาเป็นปีศาจตัวสุดท้ายในหมุ่ของพวกมัน ท่านราชาแม้ว่ามันจะเป็นของขวัญที่เรียบง่าย แต่ก็เป็นการแสดงออกถึงความภักดีของเรา โปรดอย่าปฏิเสธมันเลยครับ — พอลลอคพูด

ภาพที่แสดงอยู่ตรงหน้าของคังยูนั่นดูน่ารังเกียจทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธมากกว่าเดิมและเขาก็พูดออกมา:

—ไอพวกโง่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ! —เขาโยนจานลงบนพื้นและมันก็ลอยออกไปพร้อมกับเสียงแตกดังตามมา

เขาเดินไปข้างหน้าพร้อมมือที่กำหมัดแน่น

— ฉัน! ฉันไม่อยากกินอาหารที่ดูน่าขยะแขยงและจืดชืดแบบนี้ ฉัน ฉัน… —มือของเขาสั่น

ความขุ่นเคืองได้ครอบงำเขามากเกินไปจนเสียงของเขาเริ่มแตกเล็กน้อย

— แกงกิมจิ… ฉันต้องการแกงกิมจิ

— แกงกิมจิ!

— มันคือความต้องการที่แท้จริงของฉัน!

— อาหารนี่เต็มไปด้วยเลือดและเนื้อ!

—ไม่… ไอโง่ นั่นมันไม่ใช่!

คังยูกำหมัดแน่นและกรีดร้องออกมา

มันเป็นอาหารจานสีแดงที่มีเนื้อาัตว์ แต่ไม่ใช่สิ่งที่ปีศาจคิด

พอลลอคมองไปที่คังยูด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความจงรักภักดี:

— มันทำจากหัวอะไรหรอท่าน? หรืออาจจะมาจากอวัยวะภายใน? แค่ท่านพูดคำนั้นออกมา ข้าก็จะทำมันทั้งหมดไม่ว่ามันจะยากแค่ไหนก้ตาม

— แกงกิมจิคืออย่างอื่น! —คังยูพูด้วยน้ำเสียงบ่นพึมพำ

สำหรับปีศาจ การ ”กิน” ไม่ได้มากไปกว่าการกลืนกินผู้ที่พ่ายแพ้

— And, you said you didn’t have enough entertainment? Indeed, you have already killed all the Strongest …

—และท่านบอกว่าท่านมีสถานบันเทิงไม่เพียงพอหรอ? แน่นอนว่าท่านได้สังหารผู้แข็งแกร่งที่สุดไปทั้งหมดแล้ว…

— ตามที่ท่านประสงค์

— เจ้าแห่งการนองเลือดและสังหารหมู่!

— ฉันต้องการอ่านมังฮวาหรือนิยาย!

พอลลอคที่ไม่พอใจได้ชกพื้นอย่างสุดแรงภายใต้แรงกดดันนี้ทำให้เกิดหลุมขึ้นที่พื้น

— ข้าอ่อนแอเกินไปจนไม่สามารถทำให้ท่านพอใจได้… ได้โปรดฆ่าข้าซะ!

— ขอร้อง ฟังฉันก่อนเถอะ — คงยูกลับไปที่บัลลังค์ด้วยความสิ้นหวัง —อย่างน้อยฉันก็ต้องการผู้หยิง ใช่แล้ว อย่างน้อยก็ผู้หญิง…

— หญิงสาว? เรามีลิลิธ

— ลิลิธ!

— ราขินีซัคคิวบัส!

— สาวงามอันดับหนึ่งในนรก!

ปีศาจตนหนึ่งที่อยู่ในแถวก้าวไปข้างหน้าและกล่าวถาม:

— แค่หัวใจของลิลิธยังไม่เพียงพอหรือคะ? — น้ำเสียงของเธอดูแปลกและหนวดหลายเส้นของเธอก็พันไปรอบมือของลอร์ดหนุ่มคนนี้แล้ว

ใบหน้าของเธอที่มีดวงตา 18 ดวงปิดกั้นทุกสิ่ง ราชายังคงนิ่งเฉย

18 ตา มีหนวดหลายสิบหนวดที่เคลื่อนไหวด้วยตัวเองได้ ลิ้นที่ดูเหมือนงู

เธอถูกเรียกว่ามีความงามอย่างไม่น่าเชื่อ แต่คังยูรู้สึกปวดหัวและเอามือก่ายหน้าผาก

“ซัคคิวบัส ทำไมต้องเป็นซัคคิวบัส?!”

มันไม่ได้ดูเป็นไปตามที่เขาจินตนาการเอาไว้ อย่างไรก็ตามซัคคิวบัสที่จะดูดกลืนพลังงานทางเพศของคนอื่นอย่างน้อยก็ควรที่จะดูงดงาม แต่เธอดูแย่กว่าพอลลอคด้วยซ้ำ

และไม่ใช่แค่เธอคนเดียว นี่คือลักษณะของซัคคิวบัสในนรกทั้งหมด

— คืนนี้ฉันจะไปที่ห้องบรรทมของท่าน

— ไม่ ไม่ต้องมา

— โอ้ ท่านต้องรู้สึกอับอายแน่ ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้เพราะท่านเป็นราชาแห่งวังวนเก้าพันนรกงั้นหรอคะ?

— แค่ไม่ต้องมาก็พอ

— โอ้ ช่างหวานเสียเหลือเกิน ท่านไม่ควรหวงเนื้อหวงตัว ฉันจะอยู่กับท่านทั้งชีวิตที่เหลืออยู่เองค่ะ

— ฉันขอร้องให้เธอหายไปซะ…

คังยูเอียงศีรษะลงและเอามือปิดหน้า เขาไม่ใช่คนประเภทที่มองแค่รูปลักษณ์ของใครบางคนด้วยความรัก

ในทางตรงกันข้าม เขาเชื่ออย่างแท้จริงว่าถ้าเขาตกหลุมรักแล้วละก็ภาพลักษณ์จะไม่มีบทบาทสำคัญอะไรเลย

อย่างไรก็ตาม

‘ไม่แย่ถึงขนาดนี้’

ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เธอมีรูปลักษณ์ที่ดู ‘น่ากลัว’ รูปร่างของเธอไม่เข้ากับมาตราฐานความงามของมนุษย์แม้แต่น้อย

‘กลับโลก…’ คังยูคิดอย่างหนักว่าจะกลับไปที่โลก

แม้คนรับใช้จะพยายามเกลี้ยกล่อมให้เขาอยู่ต่อด้วยความสิ้นหวัง แต่การตัดสินใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความแน่วแน่ ตรงกันข้ามกับความตั้งใจของพวกเขา คำวิงวอนของพวกเขาทำให้ความปราถนาของเขากลับมาแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

‘ฉันกำลังจะกลับไป’

ไม่กี่วันก่อนเขาได้กำจัดมหาปีสาจตนสุดท้ายลง — ซึ่งเสร็จสิ้นการเตรียมการของเขา

ในที่สุดก็ถึงเวลาชดเชยความทรมาณหมื่นปีนี่แล้ว