ตอนที่ 78 จับโจร
เกิดความรู้สึกไม่มีความสุขขึ้นมาในใจถังเฟยเฟย แต่เธอก็ยังทักทายเซียวมู่เสวี่ยด้วยรอยยิ้ม และไปหาฉินฟางด้วยกัน
แต่หญิงสาวทั้งคู่ไม่รู้ว่าฉินฟางกำลังประสบกับปัญหา เป็นปัญหาที่พุ่งกระโจนเข้าใส่ ทั้งๆที่เขาไม่ได้มองหามัน
“เด็กน้อยที่รัก ฉันไม่ใช่โจรจริงๆนะ! แจกกันนี้เป็นของฉัน!!!”
ชายรูปหล่อผอมบาง อายุประมาณสามสิบปีกำลังนอนแผ่หงายอยู่บนพื้น ศีรษะของเขาเอียงเล็กน้อย หรือจะกล่าวได้ว่า มันเอียงได้เพราะเข่าของฉินฟาง ภายใต้การกดดันของฉินฟาง ชายผู้นี้ไม่มีทางเลือกนอกจากล้มตัวลงนอน และแจกันที่เขาพูดถึงอยู่ ขณะนี้อยู่ในมือของฉินฟางแล้ว
“แกคิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดของแกจริงหรือ? กลางดึกขนาดนี้ แล้วแกก็กำลังกอดแจกันย่องออกมาจากห้องพักของเจ้าหน้าที่ นอกจากว่าฉันจะเอาหัวไปโขกประตู ฉันถึงจะเชื่อ!!!”
ฉินฟางไม่เชื่อชายผู้นี้ และมองไปยัง “โจร” ที่เขาจับได้ด้วยสายตาไม่พอใจ
หากพิจารณาจากความเป็นจริงแล้ว มีผู้คนมากมายอยู่ใกล้หอพัก และอาจจะเกิดเรื่องอื้อฉาวเมื่อผู้คนเห็นฉินฟางนัดพบกับสาวงามสองคน ฉินฟางจึงนัดพบในจุดที่มีเจ้าหน้าที่หอพักที่บางตา
ถึงอย่างไร เขาก็ไม่ได้คาดคิดว่าขณะที่กำลังนั่งที่ม้านั่งข้างถนน จะมองเห็นชายมีพิรุธ ท่ามกลางฤดูร้อนอันอบอ้าว มันกลับสวมแจ็คเก็ต และใช้แจ็กเก็ตในการซ่อนแจกันขณะย่องออกไปอย่างเงียบงัน
ชายที่มีท่าทางพิรุธ ร่างผอมบาง และมีดวงตาเล็กหม่นหมอง ช่างตรงกับคำจำกัดความของโจร ต่อให้เป็นคนอื่นมาแทนที่ฉินฟาง พวกเขาก็คงคิดว่าเป็น “โจร” จริงๆเช่นเดียวกัน
“ไม่ใช่!!! ฉันพูดความจริง แจกันนี้เป็นของบ้านฉัน! มันคือของพ่อ!!!”
“โจร”รูปหล่อถูกฉินฟางกดเข่าลงจนทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด แม้ว่าฉินฟางจะดูอ่อนแอ แต่เขาก็ยังมีค่าสถานะ +5 ฉินฟางจึงแข็งแกร่งกว่าโจรเลเวลหนึ่งผู้นี้
ยิ่งไปกว่านั้น ฉินฟางก็เพิ่งจะเรียนรู้วิชาต่อสู้จากฟางต้าเฉิงเมื่อเช้านี้ โจรผู้นี้ก็ได้รับรสชาติหมัดของฉินฟางแล้ว หมัดนี้ถึงกับทำให้โจรเลเวลหนึ่งแทบจะอาเจียนออกมา จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาล้มตัวลงไปนอนกองกับพื้น
โชคดีที่ฉินฟางไม่อาจรับรองความปลอดภัยของแจกันในมือได้
“ไม่ต้องมาพ่นวาจาไร้สาระอีก!!! ฉันเรียกตำรวจมาแล้ว ก่อนที่พวกเขาจะมา อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยแกไปนะ!!!”
ฉินฟางไม่ใช่คนที่โดนหลอกง่ายๆ ตั้งแต่จับโจรได้ เขาก็ต้องส่งตัวให้กับตำรวจ ถึงอย่างไร ใบหน้าเขาก็แดงอยู่เล็กน้อยเมื่อเอ่ยปากเช่นนั้น และชายรูปหล่อเองก็มีสีหน้าที่น่าสนใจเช่นกัน
ฉินฟางจับกุมชายรูปหล่อได้ แต่เขายังไม่ได้หยิบโทรศัพท์ออกมาในระหว่างนี้เลย ดังนั้นแล้ว เขาจะโทรหาตำรวจได้อย่างไร? หรือฉินฟางจะมีโทรศัพท์ที่โทรออกได้ด้วยตัวเอง?!!!
“เด็กน้อยที่รัก ถ้าต้องการจะข่มขู่ โปรดทำให้มันแนบเนียนกว่านี้!!! แม้ว่าฉันจะถูกแกจับไว้อย่างง่ายดาย แต่นายก็ไม่ควรทำเหมือนฉันเป็นตัวโง่งม ถูกต้องไหม?”
ชายรูปหล่อพูดออกมาด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว
“นายชนะ! ฉันจะบอกความจริงแล้ว ฉันชื่อเฉินเจียงหนาน เป็นลูกชายของศาสตราจารย์เฉินฟางไห่ ฉันมีโทรศัพท์อยู่ในกระเป๋าเสื้อ นายโทรหาเขาเพื่อยืนยันก็ได้”
“เฉินฟางไห่? ฉันไม่รู้จักเขา”
ถึงอย่างไร ใบหน้าของฉินฟางก็เต็มไปด้วยความระแวงสงสัย แต่สิ่งที่ฉินฟางพูดนั่นก็เป็นจริง เขาเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่ง และยังไม่รู้จักอาจารย์สักคน อย่าว่าแต่ศาสตราจารย์เลย!!!
“อึ้ก!!!”
ใบหน้าของชายผู้นี้แข็งค้างในทันที และสีหน้าของเขาก็นับว่าน่าสนใจจริงๆ เขาคิดว่าถ้าเขาเอ่ยอ้างชื่อพ่อของเขา ฉินฟางจะปล่อยเขาไป แต่เขากลับไม่คิดเลยว่าฉินฟางจะไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ
“ฉินฟาง… นายทำอะไรอยู่?”
ชั่วเวลานี้เอง ถังเฟยเฟยและเซียวมู่เสวี่ยจับมือ และพูดคุยกันขณะมาถึง มองเห็นฉินฟางกำลังนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น เป็นท่วงท่าที่ประหลาดเสียจริง
แสงในบริเวณนี้ไม่ค่อยดีนัก มันจึงมืดอยู่บ้าง ทั้งสองสาวจึงไม่เห็นว่ามีคนผู้หนึ่งนอนอยู่
“เฟยเฟย มู่เสวี่ย ผมจับโจรได้!!! มีใครเอาโทรศัพท์มาบ้าง? ช่วยโทรหาตำรวจให้ผมที”
เมื่อฉินฟางได้ยินเสียงของถังเฟยเฟยก็รีบเงยหน้าแล้วขอความช่วยเหลือ
ถังเฟยเฟยตกใจเล็กน้อย ขณะเดินตรงไปหาฉินฟาง เธอก็นำโทรศัพท์อกมาจากกระเป๋าถือ กำลังจะโทรหาตำรวจ
“อย่า อย่าโทรหาตำรวจ!!! ฉันไม่ใช่โจร!!! อ๊ากกก!!!”
เฉินเจียงหนานตะโกนเสียงดังลั่น ฉินฟางก็ออกแรงกดลงไปที่คอเฉินเจียงหนานอย่างไร้ปรานี ทำให้เฉินเจียงหนานร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ฉันไม่ใช่โจรจริงๆนะ ฉันเป็นลูกชายของศาสตราจารย์เฉิน แจกันนั่นเป็นของบ้านฉัน… อีกทั้งการรายงานความเท็จก็ถูกส่งเข้าคุกได้เหมือนกันนะ!!!”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกลัวตำรวจ หรือกลัวการถูกใส่ร้ายทั้งที่บริสุทธิ์ เฉินเจียงนานทนรับเข่าของฉินฟางและตะโกนออกไป
“ฉินฟาง ทำไมเราไม่…ถามเขาก่อนล่ะ!!!”
ถังเฟยเฟยเกิดความลังเลใจ มองไปยังเฉินเจียงหนานผู้นอนแผ่อยู่บนพื้น เขาดูน่าสงสารจริงๆ หมายเลขถูกกดขึ้นมาแล้ว แต่เธอยังไม่ได้กดโทรออก กลับกันเธอเริ่มปรึกษากับฉินฟาง
“ใช่แล้ว ฉินฟาง ถามเขาก่อนดีกว่า!!! มีพวกเราสามคนอยู่ที่นี่ เขาไม่อาจหนีไปไหนได้หรอก”
เซียวมู่เสวี่ยช่วยถังเฟยเฟยด้วยเช่นกัน ถังเฟยเฟย ฉินฟาง และเซียวมู่เสวี่ยก็เป็นเพียงคนธรรมดา พวกเขาไม่รู้ว่าการรายงานความเท็จจะส่งพวกเขาเข้าคุกได้หรือไม่ ถึงแม้ว่าถังเฟยเฟยจะเป็นลูกสาวของนักการเมืองที่สามารถมองไม่เห็นกฏหมายอยู่ในสายตาก็ตาม
“เอ่อ… ก็ได้”
ฉินฟางคิดชั่วครู่ ก็รู้สึกว่าคำแนะนำนั้นมีเหตุผลอยู่บ้าง เขาจึงยกเข่าที่กดเฉินเจียงหนานขึ้นมา แต่ก็ยังคงล็อคแขนสองข้างไว้ด้านหลังเฉินเจียงหนาน ด้วยความแข็งแกร่งของเขา สามารถจัดการเฉินเจียงหนานอย่างง่ายดาย เสียดายที่ไม่มีเชือก ไม่เช่นนั้นแล้วฉินฟางจะมัดเขาไว้กับเสาไฟแทนที่
“พูด แกขโมยของใครและขโมยอะไรมา?”
หลังจากแน่ใจแล้วว่าเฉินเจียงหนานไม่อาจหนีไปได้ ฉินฟางก็เริ่มสวมบทเป็นตำรวจ และถามเฉินเจียงหนาน“โจรร้าย”
“ฉันขโมยแจกัน… อึ้ก!!! บ้า! บ้า! บ้า! ฉันไม่ได้ขโมยอะไรมาทั้งนั้น! แจกันนี้เดิมทีเป็นของบ้านฉัน และฉันแค่มาเอามันไปเท่านั้น!!!”
เฉินเจียงหนานถูกฉินฟางชักนำให้พูดว่าเขาขโมยของจริงๆ แต่เขาก็รีบกลับคำและพูดอย่างมั่นใจว่าไม่ได้ขโมยอะไรมาทั้งนั้น
“หยุดพล่ามสักที นายเคยเห็นใครหยิบสิ่งของแล้วย่องเบาแบบนี้บ้างไหม?”
ฉินฟางไม่เชื่อคำพูดของเฉินเจียงหนาน เขาเป็นพยาน เห็นเฉินเจียงหนานกำลังทำลับๆล่อๆและย่องเบาออกไปจากหอพัก มันช่างไม่ต่างอะไรกับโจรเลย
“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้ขโมย…. ก็ได้ ฉันจะบอกความจริง แจกันนั้นเป็นหนึ่งในแจกันโบราณที่แพงที่สุดของพ่อฉัน และฉันก็มีนิสัยที่เลวทราม…”
ขณะที่มันกำลังพูด มันต้องการใช้สองมือประกอบท่าทาง แต่ทว่า มือของมันถูกฉินฟางล็อคไว้ และไม่สามารถขยับได้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มันไม่มีทางเลือกนอกจากเล่าต่อไปโดยใช้ปากเท่านั้น
“ไพ่นกกระจอก… ฉันต้องเล่นไพ่นกกระจอกไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม!!! เมื่อเร็วๆนี้ ฉันเสียเงินเล็กน้อย จึงไปยืมเงินมาจากใครบางคนมา ขณะนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องจ่ายหนี้แล้ว แต่ฉันยังไม่มีเงินเลย ดังนั้น….เมื่อไร้ทางเลือก…ฉันจึงวางแผนที่จะใช้แจกันนี้เพื่อ….”
“ติดการพนัน…”
ถังเฟยเฟยและเซียวมู่เสวี่ยตัดสินเฉินเจียงหนานอย่างไร้ความปรานี เฉินเจียงหนานก็ไม่ได้แสดงออกอะไรมากนัก เพียงแค่ยิ้มอย่างขมขื่นเท่านั้น การพนันก็คือความชั่วร้ายของเขาเอง และนั่นก็คือความจริง
“ดังนั้นแกเลยจะขายแจกันโบราณปลอมๆนี้เพื่อจ่ายหนี้ใช่ไหม?”
ท้ายที่สุดฉินฟางก็พูดคำเหล่านั้นออกมา ทำให้ทุกผู้คนต่างตกตะลึงในทันที แจกันโบราณปลอม….?
