มันเป็นเวลา3ทุ่ม20 หลิน ฮวงได้มาถึงวิหารเซี่ยในโบราณสถานเซี่ยก่อนเวลาที่เขาคาดไว้
เมื่อมองไปยังกล้องวงจรปิดที่ไร้จุดบอดทั้งสองด้าน และผู้คนกลุ่มใหญ่ เขาไม่อาจโจมตีได้ เขามองไปรอบๆ และรอโอกาสอย่างอดทน
เมื่อมันเกือบจะ3ทุ่ม50 เสียงก็ดังมาจากลำโพงในแต่ละห้องแสดงนิทรรศการพร้อมๆกัน
“ผู้เข้าชมทุกท่าน….โบราณสถานเซี่ยจะเปิดให้บริการตั้งแต่8โมงเช้าถึง4ทุ่ม พวกเรากำลังจะปิดในไม่ช้า โปรดออกจากโบราณสถานไปเป็นแถว และอย่าอยู่หลังจากที่เราได้ทำการปิดห้องทั้งหมด พวกเราจะมีพนักงานทำความสะอวดห้องในภายหลัง…เราหวังว่าทุกท่านจะมาเยี่ยมชมอีกครั้ง!ขอบคุณสำหรับความร่วมมือของทุกท่าน และขอให้สนุกกับอาหารเย็น”ผู้ประกาศกล่าว
ผู้เข้าชมไม่ได้รับอนุญาติให้เข้าไปในพระราชวังเซี่ยหลัง3ทุ่มครึ่ง แม้ว่ามันจะปิดทำการ4ทุ่มก็ตาม แต่โดยปกติมันจะปิดหลัง4ทุ่มครึ่ง พวกเขามักจะแจ้งให้ผู้เข้าชมออกไปจากที่นี่ล่วงหน้า40นาที
เมื่อฟังการประกาศ หลิน ฮวงก็หลบซ่อนในห้องน้ำทันที
หลังจาก4ทุ่ม มันก็แทบไม่มีใครอยู่ที่โบราณสถานเวี่ยอีกและพนักงานรักษาความปลอดภัยก็เริ่มตรวจเช็คทุกสถานที่เพื่อป้องกันการหลบซ่อน
แต่ทว่า มันกลับแปลกที่เจ้าหน้าที่ไม่ได้ตรวจสอบสถานที่อื่นๆ เลย พวกเขากลับมุ่งตรงมายังห้องน้ำที่ที่หลิน ฮวงกำลังหลบซ่อนอยู่
เสียงฝีเท้าของพวกเขากลายเป็นดังก้องในห้องจัดนิทรรศกาลที่ว่างเปล่า
หลิน ฮวงสามารถได้ยินตั้งแต่ไกล เขาใช้การ์ดแปลงร่างเฉพาะทันที เขาแปลงเป็นวิญยาณและทะลุผ่านกำแพงไป
“เจ้าไม่ต้องหลบซ่อนอีกต่อไป การแปลงโฉมของเจ้าอาจจะหลอกตาเราได้ แต่นายของเรายังคงสัมผัสได้ถึงเจ้า!”ชายไว้หนวดเครากล่าว เขาคือผู้นำของกลุ่ม พวกเขาทุกคนล้วนยืนประจำการอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ
ทันใดนั้น มันก็มีเสียงเปิดประตูดังสนั่น!พวกเขาเตะประตูหน้าห้องน้ำ และตกตะลึงเมื่อไม่มีใครอยู่ข้างใน
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองหน้ากันและถาม”ทำไมจึงไม่มีใครอยู่ที่นี่?”
“ตรวจสอบห้องอื่นๆเร็ว!”ชายไว้หนวดตะโกนออกคำส่าง
พวกเขาเตะประตูห้องน้ำที่เหลือและยังคงไม่มีร่องรอยของหลิน ฮวง
“มันเป็นไปได้ไหมว่า…นายเราจะผิดพลาด?”พวกเขามองหาหลิน ฮวงอีกครั้งในห้องน้ำเล็กๆและหมดหนทาง
“เห้อ การแปลงรูปลักษณ์มันไม่ได้ผล ดีนะที่ฉันจะการ์ดแปลงร่างเฉพาะอยู่”หลิน ฮวงกล่าวด้วยรอยยิ้มเฝื่อนๆ เขาโผล่ออกจากกำแพงช้าๆและลูบหน้าอกด้วยความโล่งใจ
เขารีบมองไปรอบๆและตระหนักว่าคนอื่นๆได้จากไปแล้ว จากนั้น เขาก็ลงไปบนพื้นด้วยร่างวิญญาณของเขาและมุ่งตรงไปยังทิศทางของปรสิต
หลังจากนั้น5นาที หลิน ฮวงก็มาถึงทางเข้าถ้ำใต้ดิน
ถ้ำใต้ดินไม่ได้มีลักษณ์ที่เหมือนกับถ้ำมากนัก มันดูราวกับพื้นที่ที่เกิดข้อผิดพลาดขึ้นเนื่องจากการเคลื่อนไหวของชั้นหินที่ผิดปกติ
พื้นที่เต็มไปด้วยความมืดมิด ต้องขอบคุณเนตรไร้ขอบเขตของเขา เขาสามารถเห็นได้โดยไม่ยากแม้กระทั่งในสถานการณ์เช่นนี้
เนื่องจากตอนนี้เขาอยู่ที่ใต้ห้องน้ำ เขาจึงไม่รู้ว่าเขาควรไปทางไหน จากนั้นเขาก็ร้องถามเสี่ยว เฮยเพื่อขอความช่วยเหลือ
“เสี่ยว เฮย พลังงานที่ผิดปกติมาจากทางไหน?”
“มันมาจากทิศ2นาฬิกา”เสี่ยว เฮยตอบกลับ
“รอก่อน ฉันเดาว่ามันคงจะสัมผัสถึงฉันไม่ได้ด้วยร่างนี้ แต่มันควรจะสัมผัสถึงแกได้ ใช่ไหม?”หลิน ฮวงถาม
“มันเป็นแค่พลังงานที่เหลืออยู่เท่านั้น ดังนั้น ความแข็งแกร่งรวมถึงความสามารถของมันจึงมีขีดจำกัด ข้ามีโล่กันคลื่นพลังงานของข้า ดังนั้น มันจะไม่อาจตระหนักถึงข้าหากเราอยู่ไกลจากมัน100เมตร”เสี่ยว เฮยกล่าว
“ฉลาดมาก!”หลิน ฮวงกล่าวและยกนิ้วโป้งให้
“ขอบคุณสำหรับคำชมเชย แต่ข้าคิดว่าท่านไม่มีสิทธิ์ใช้คำนั้นกับตัวท่าน”เสี่ยว เฮยตอบกลับอย่างเย็นชา
“บัดซบ!ฉันไม่ค่อนจะชมเชยแกมากนัก แต่แกกลับบอกว่าฉันมีสติปัญญาที่ต่ำ!แกเชื่อไหมว่าฉันกล้าที่จะกลับไปเมืองเซี่ยกงตอนนี้?”หลิน ฮวงถามนิ้วทองคำ
“ท่านเชื่อไหมว่าข้าจะเปิดใช้งานการ์ดภารกิจที่เหลืออยู่ทั้งหมดที่ท่านมีในตอนนี้?”เสี่ยว เฮยสวนกลับ
“..แค่พอใช้ก็ได้”หลิน ฮวงกล่าวอย่างจำยอม เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเห็นด้วยกับมัน เขายังคงจำวันเหล่านั้นได้เมื่อเขาต้องปฏิบัติภารกิจจากการ์ดภารกิจ เขาได้กล่าวไว้ก่อนหน้าว่าเขาต้องการจะเปิดใช้งานการ์ดภารกิจใบสุดท้ายที่เขามี แต่ทว่า เขาก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับการฝึกฝนทักษะชีวิตเขาและลืมมันไป
“เมื่อฉันกลับไปเมืองวูหลิน ฉันจะใช้การ์ดภารกิจทันที!”หลิน ฮวงกล่าวอย่างมั่นใจ เขาพูดอย่างหมั่นเหมาะในตอนนี้ แต่ทว่า เขาคงจะได้รับงานที่ยากลำบากเช่นเคยเมื่อเขาเปิดใช้งานการ์ดภารกิจ เขากลัวเกี่ยวกับการ์ดภารกิจมากในตอนนี้ และเสี่ยว เฮยก็รู้จุดอ่อนเขา
เมื่อเดินไปตามทางที่เสี่ยว เฮยบอก หลิน ฮวงก็พบพลังงานที่เสี่ยว เฮยได้บอกไว้ มีตาข่ายเถาวัลย์ขนาดยักษ์โอบล้อมก้อนพลังงานนั่นเอาไว้
แหล่งพลังงานนั้นใหญ่มาก มันมีทรงกลม และมีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ10เมตร มันปลดปล่อยแสงสีขาวเจิดจ้าที่ราวกับดวงอาทิตย์ขนาดย่อมออกมา
แสงได้กระทบกับร่างของหลิน ฮวงและทำให้เขารู้สึกราวกับการหมุนของพลังชีวิตเขากลายเป็นราบรื่นขึ้น เห็นได้ชัดว่า พลังงานดังกล่าวมีผลเชิงบวกต่อมนุษย์รวมถึงมอนสเตอร์ มิฉะนั้น มอนสเตอร์เถาวัลย์คงจะไม่เกาะติดกับพลังงานนี้ราวกับงูจงอางหวงไข่
หลิน ฮวงไม่เคยเห็นมอนสเตอร์เถาวัลย์ในคู่มือแนะนำมอนสเตอร์มาก่อน
มันมีผิวสีเลือดและเถาวัลย์แต่ละเส้นมีขนาดใหญ่เท่าแขนของผู้ใหญ่ อย่างไรก็ตาม หลิน ฮวงไม่อาจประเมินความยาวของมันได้
มันราวกับงูยักษ์ที่เรื้อยพันตัวมันรอบวัตถุทรงกลมราวกับมันกำลังปกป้องสมบัติอันล้ำค่า
หลิน ฮวงสังเกตเห็นว่ามีดอกบานสีม่วงบนเถาวัลย์ทุกๆ10เซนติเมตร
พวกมันดูคล้ายกับดอกแดนดิไลอันเล็กน้อย แต่ทว่า พวกมันมีขนาดที่เล็กกว่าและมีสีม่วง
ดอกไม้สวยอย่างมาก แต่หลิน ฮวงกลับขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นพวกมัน
เขาจำดอกไม้นี้ได้ มันเป็นกลุ่มก้อนของปรสิต ดอกไม้แต่ละดอกจะมีปลิงอย่างน้อยหนึ่งร้อยตัว(จะเป็นเมล็ดๆที่แตกตัวเป็นปลิง)และเขาสามารถเห็นได้ว่ามีดอกไม้สีม่วงที่มากกว่าร้อยดอกในตอนนี้
“มีเพียงระดับทองแดงและมันสามารถครอบงำผู้คนได้มากกว่าหมื่นคน เปลี่ยนพวกเขาให้เป็นโฮสต์สำหรับปรสิต หากมันพัฒนาเป็นระดับหลุดพ้น เมืองเกรดBเช่นเมืองเซี่ยกงคงถึงคราวล่มสลาย…”หลิน ฮวงคิดและสั่นสะท้าน
เมื่อมองไปยังเปลือกของปลิงที่กำลังลอยอยู่ในอากาศรอบๆ เขาก็สังเกตเห็นว่าพวกมันกำลังลอยไปบนรอยแตกด้านบนถ้ำ หลิน ฮวงรู้ว่าสัตว์ประหลาดตนนี้กำลังส่งปรสิตไปบนพื้นผิวดิน แพร่เชื้อใส่ผู้คนในเมืองเสี่ยวเซี่ย
แม้ว่าเมืองเสี่ยวเซี่ยจะเป็นเพียงเมืองเกรดD แต่มันก็ยังมีระบบตรวจจับที่ดีตรงทางเข้าเมือง ทำให้ยากที่ปรสิตจะเข้าเมืองไปได้
นอกจากนี้ สายพันธ์นี้ยังมีชีวิตอยู่ใต้โบราณสถานเซี่ยกง เนื่องจากมันอยู่ที่ใจกลางเมืองเสี่ยวเซี่ย การกระจายตัวของปลิงจึงทำได้ง่าย เมล็ดพันธ์เหล่านี้สามารถถูกส่งไปด้านบนโบราณสถานได้ผ่านรอยแตก แม้ว่ารูจะมีขนาดเล็ก ปลิงก็สามารถใช้พลังชีวิตได้ภายใต้การควบคุมของนายพวกมัน การเปลี่ยนรูปร่างของพวกมันและเส้นทางย่อมไม่ใช่ปัญหา ปลิงสามารถกระจายไปได้ทั่วทุกที่ไม่ว่ารอยแตกจะเล็กแค่ไหน
โบราณสถานเซี่ยกงเต็มไปด้วยผู้คนในช่วงกลางวัน มันจึงเปรียบเสมือนเค้กสำหรับปรสิตที่จะหยิบเลือกโฮสต์ของพวกมัน
ยิ่งไปกว่านั้น ปรสิตสายพันธ์นี้ยังไม่เคยปรากฏตัวมาก่อนและมันถือเป็นปรสิตชนิดใหม่ มันไม่อาจถูกตรวจจับได้ด้วยอุปกรณ์ที่พวกเขามีในตอนนี้ แม้ว่าปลิงจะออกจากโบราณสถานเซี่ยกงไปพร้อมกับโฮสต์ มันก็จะไม่ถูกหยุดที่ทางออก นอกจากนี้ มันยังสามารถกระจายออกไปนอกโบราณสถานเซี่ยกงได้ด้วยลม….
หลิน ฮวงหวาดกลัวเมื่อเขาคิดถึงความเป็นไปได้ทั้งหมดและผลที่จะตามมา หากปรสิตเหล่านี้ได้รับเวลาที่เพียงพอ บางทีประชากรทั้งหมดในเมืองเซี่ยกงอาจจะติดเชื้อ
“พวกเราไม่อาจปล่อยให้ปรสิตเหล่านี้ควบคุมเมืองได้!”หลิน ฮวงกล่าวกับเสี่ยว เฮย
เมื่อสังเกตจากสภาพแวดล้อม หลิน ฮวงก็ไม่เสียเวลาอีกต่อไปและเรียกชาโคลออกมา ชาโคลบินโถมลงไปหาเถาวัลย์ที่ราวกับงูยักษ์ในทันที
