มันเป็นช่วงดึก และถนนก็มีเพียงแสงจากดวงจันทร์ ในซอยที่เงียบสงัดในเมืองเซี่ยกง ชายในชุดคลุมดำได้แทงชายวัยกลางคนที่กำลังเมาเข้าที่อก ชายคนนั้นไม่สามารถพูดอะไรได้ เขาล้มลงบนพื้น คนที่อยู่ในชุดคลุมสีดำดึงมีดออกและกดมือของเขาลงบนบาดแผลของร่างที่ตายแล้ว มือที่สะอาดของเขาดูเหมือนจะถูกปกคลุมด้วยชั้นของยางขณะที่ของเหลวสีดำไหลเข้าไปในบาดแผล
ในเวลาต่อมาชายในชุดคลุมดำก็เอามือออกและลุกขึ้นยืน เขาถอดหมวกออก และดึงผิวหนังบนใบหน้าเขาที่ดูราวกับเปลือกไม้ ใบหน้าภายใต้เปลือกไม้ก็กลายเป็นผิวหนังของมนุษย์
"อ้ายย!" หญิงสาวผู้หนึ่งกรีดร้องเมื่อเห็นชายคนนั้นในซอย ชายในชุดสีดำรีบวิ่งไล่ตามเธอไปทันที
"ช่วยด้วย! มอนสเตอร์กำลังฆ่าคน!" หญิงสาวยังคงกรีดร้อง
หลังจากที่พยายามไล่จับหญิงสาวคนนั้นอยู่สักพักหนึ่ง ชายในชุดคลุมดำก็เห็นใครบางคนกำลังเข้ามาใกล้ เขาจึงวิ่งหนีไป มันก็คือเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนที่กำลังลาดตระเวนมา…
…
ในตอนเช้า หลิน ฮวงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร อ่านข่าวบนเครือข่ายหัวใจหลังมื้อเช้า เขาเห็นบทความในห้องที่เขาอยู่ เขาจึงคลิกเข้าไปอ่าน
"ก่อนเช้ามืดในวันนี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเมืองเซี่ยกงได้จับกุมตัวฆาตกรได้ จากร่างคนตายในสถานที่นั้น ฆาตกรดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในผู้ร้ายของคดีฆาตกรรมล่าสุดในเมือง ลักษณะของฆาตกรและเหตุผลในการฆาตกรรม ยังไม่ทราบแน่ชัดและยังอยู่ในขั้นตอนการสอบสวน … "
"พี่กำลังอ่านอะไรอยู่ค่ะ?" หลิน ซินที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาถามเมื่อเห็นเขาดูไม่โอเคกับข่าวนั้น
"พวกเขาจับฆาตกรที่กระทำความผิดในคดีล่าสุดได้" หลิน ฮวงมองไปที่หลิน ซิน และสังเกตเห็นว่าจานของเธอว่างเปล่า
"น้องอิ่มไหม?ถ้ายังไม่อิ่มกินอีกได้นะ" เขาพูดกับเธอ
"หนูจะกินผลไม้ค่ะ" หลิน ซินกล่าวและลุกขึ้นเพื่อไปหยิบจานผลไม้
"พี่ ทำไมพี่ถึงหน้าบึ้งกับข่าวด้วยล่ะ? มันไม่ใช่เรื่องดีหรอที่พวกเขาจับฆาตกรได้?" หลิน ซินถามอย่างอยากรู้ขณะที่กินผลไม้ที่เธอหยิบมา
"ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่รู้สึกว่าฆาตกรนั่นไม่ใช่มนุษย์ แต่จากสิ่งที่ข่าวรายงานมาผู้กระทำความผิดที่พวกเขาจับมาเป็นมนุษย์" หลิน ฮวงปิดหน้าข่าว แม้ว่าเขาจะคิดว่ามันแปลก แต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะคิดมาก
"บางทีพวกเขาอาจจะจับคนผิด" หลิน ซินพึมพำ เธอไว้ใจในสัญชาตญาณของพี่ชายเธอ
"เลิกพูดถึงเรื่องนี้เถอะ มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเรา" หลิน ฮวงพูดและโยนเบอร์รี่สีแดงเข้าปาก "ดูเหมือนว่าความปลอดภัยของเมืองเซี่ยกงจะไม่ค่อยน่าไว้วางใจ เราจะเดินเล่นในช่วงกลางวัน และกลับมาก่อนมืด เราจะพยายามหยุดการเดินทางประมาณสี่ถึงห้าโมงเย็นและกลับมาทานอาหารค่ำ หากเป็นไปได้เราควรจะอยู่ที่นี่ในตอนกลางคืน "เขากล่าวกับหลิน ซิน
"นั่นคือเราจะต้องเปลี่ยนกำหนดการของเราหรือคะ … " หลิน ซินกล่าวด้วยความผิดหวัง
"เราสามารถเพิ่มเวลาในการทำกิจกรรมได้ มันจะโอเคถ้าเราใช้เวลาในการสำรวจเมืองมากขึ้น น้องมีเวลาพักร้อนในช่วงฤดูร้อนเกือบสองเดือน ถ้าไม่รวมเวลาในการเดินทาง น้องจะมีวันหยุดอย่างน้อยหนึ่งเดือนครึ่ง ไม่มีสถานที่ท่องเที่ยวมากมายนักในกลางเมือง เราสามารถสำรวจได้ทุกซอกทุกมุมแม้ว่าเราจะต้องเพิ่มเวลาการเที่ยวไปอีกสัปดาห์หนึ่งก็ตาม ก่อนที่คดีฆาตกรรมจะได้รับการแก้ไข มันจะดีกว่าถ้าเราอยู่ในโรงแรมตอนกลางคืน "หลิน ฮวง อธิบาย
"อย่างงั้นก็ได้ค่ะ … " หลิน ซินพูด และทำหน้ามุ่ยด้วยความไม่พอใจ แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ เธอก็ยอมรับข้อเสนอแนะของหลิน ฮวงเพราะเธอรู้ว่าไม่ควรออกไปเที่ยวเมืองเซี่ยกงในตอนกลางคืน
ทั้งคู่ออกจากโรงแรมหลังอาหารเช้า ภายใต้การแนะนำของหลิน ซินพวกเขาขี่หมาป่า วิริเดี้ยนและเดินทางถึงสถานที่แรกในใจกลางเมือง – พิพิธภัณฑ์เซี่ยกง
"ของส่วนใหญ่ในพิพิธภัณฑ์เซี่ยกงจะถูกขุดจากโบราณสถาน ส่วนใหญ่มาจากเมืองเก่าแก่ในสมัยก่อน ของสะสมสองชิ้นนั้นนมาจากซากโบราณสถานของเซี่ยกง และมันตั้งอยู่ตรงกลางห้องโถงเลย… " หลิน ซินอธิบายให้หลิน ฮวงฟัง
หลิน ฮวงรู้ข้อมูลทั้งหมดที่เธอพูดเพราะเขาอ่านทั้งหมดบนเครือข่ายหัวใจแล้ว เนื่องจากน้องสาวของเขาดูเหมือนจะสนุกกับการเป็นไกด์นำเที่ยว เขาจึงฟังโดยไม่ขัดเธอ เขาสนใจพิพิธภัณฑ์เพียงนิดเดียว เมื่อตอนที่เขาอยู่บนโลก เขามีความคิดเพียงอย่างเดียวในพิพิธภัณฑ์ – สิ่งของแต่ละชิ้นล้วนมีราคาที่ประเมินค่าไม่ได้! นั่นเป็นเหตุผลที่เขาแทบจะไม่แวะไปเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์ใด ๆเลย อย่างไรก็ตามในโลกนี้มีความแตกต่างกันเนื่องจากมีสิ่งที่น่าสนใจมากมายให้ดู เขาสามารถเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับโลกใบนี้ได้โดยการศึกษาข้อมูลทางประวัติศาสตร์ในพิพิธภัณฑ์
พิพิธภัณฑ์เซี่ยกงสามารถเข้าชมได้ฟรีแต่ต้องมีการยืนยันตัวตน หลังจากเสร็จสิ้นการตรวจสอบที่ทางเข้าพวกเขาก็เข้ามาในพิพิธภัณฑ์และรับรู้ได้ว่ามีผู้เข้าชมจำนวนมาก
"สวัสดีค่ะ พวกคุณทั้งคู่มาด้วยกันใช่ไหมค่ะ?" หญิงสาวคนหนึ่งในเครื่องแบบสีขาวถามขณะที่เธอเข้ามาหาพวกเขา พวกเขาทั้งสองก็พยักหน้าให้
"ถ้าเป็นอย่างงั้น ฉันก็สามารถเป็นไกด์ให้พวกคุณได้" เธอกล่าวต่อ
หลิน ฮวงรู้ว่าไกด์นำเที่ยวนี้เป็นบริการฟรี แต่บางคนก็ชอบที่จะเป็นเยี่ยมชมในแบบของตัวเองแทนที่จะเดินตามไกด์นำเที่ยว เขาหันไปหาหลิน ซินและถามว่า "น้องต้องการไกด์นำเที่ยวไหม?"
"นั่นคงจะดีนะค่ะ … " หลิน ซินตอบขณะที่เธอมองไปที่ของสะสม มีผู้คนมากมายและบางคนก็ไม่เคยอ่านข้อมูลจากเครือข่ายมาก่อน
“งั้นก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”หลิน ฮวงกล่าวและพยักหน้าให้ไกด์
"เชิญตามฉันมาเลยคะ… " เธอนำเขาทั้งคู่เดินชมนิทรรศการต่างๆ
หลิน ฮวงได้รู้อะไรมากมายจากไกด์นำเที่ยว หลิน ซินเองก็เช่นกัน เธอถามคำถามมากมายและไกด์นำเที่ยวก็สามารถอธิบายรายละเอียดได้ทุกคำถาม หนึ่งชั่วโมงต่อมาพวกเขาก็พากันไปที่ห้องโถง ห้องโถงไม่ใหญ่และมีขนาดไม่ถึง300ตารางเมตร หลิน ฮวงเห็นของสะสมที่โชว์อยู่ตรงกลางเมื่อเขาก้าวเข้าไปในห้องโถง สิ่งที่อยู่ตรงกลางได้ดึงดูดสายตาเขา เขาชำเลืองตามองเพื่อยืนยันสิ่งที่เขาเห็น จากนั้นเขาก็เดินอย่างเร่งรีบไปที่ตรงกลางและ ขณะที่เขาเดินเข้าไปใกล้ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นอย่างประหลาดใจ ทั้งสองเห็นเขาและเดินตามมา
"มีอะไรรึเปล่าคะพี่?" หลิน ซินถามหลิน ฮวงอย่างแปลกใจ
"ไม่มีอะไรพี่แค่อยากรู้เกี่ยวกับของเหล่านี้" หลิน ฮวงพยายามสงบสติขณะที่เขาจ้องมองไปยังของสะสมที่อยู่ตรงกลางเป็นเวลานาน
มันเป็นแล็ปท็อป มันถูกเปิดและวางไว้ในกล่องที่โปร่งใส หน้าจอคอมพิวเตอร์แตกระเอียดและมีรูขนาดเท่ากำปั้นที่แป้นพิมพ์ มันถูกเผาที่ด้านข้าง แต่แป้นพิมพ์ยังคงเหมือนเดิม เขารู้สึกทึ่งขณะที่เขาไม่เคยเห็นคอมพิวเตอร์หรือแล็ปท็อปมานับตั้งแต่เขามาถึงโลกนี้
"นี่คืออะไร?" หลิน ฮวงทำอะไรไม่ได้ จึงถามไกด์นำเที่ยว นี่เป็นคำถามแรกของเขาตั้งแต่เข้าพิพิธภัณฑ์
"ของสะสมเหล่านี้ถูกขุดขึ้นจากโบราณสถานเซี่ยกง ของทั้งสองด้านเป็นเพียงของตกแต่ง ส่วนอันที่อยู่ตรงกลาง นักโบราณคดีพยายามขบคิดอย่างหนัก แต่ไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไร เพราะไม่มีใครรู้ พวกเขาจึงเรียกมันว่าสิ่งของลึกลับ " ไกด์นำเที่ยวอธิบาย เธอรู้สึกลำบากใจที่ไม่อาจตอบคำถามแรกของเขาได้
"สิ่งของลึกลับ… " เขาพึมพำ เมื่อได้ยินคำตอบของไกด์นำเที่ยว หลิน ฮวงมั่นใจในทันทีว่าว่าแล็ปท็อปนี้ถูกนำติดตัวมาโดยนักเดินทางคนอื่นที่มายังโลกใบนี้
"ดูเหมือนว่าฉันต้องเดินทางไปยังโบราณสถานเซี่ยกงซะแล้ว!" เขาคิดกับตัวเอง
