เช้าวันเสาร์ หลิน ฮวงถูกปลุกให้ตื่นโดยหลิน ซิน ด้วยการเคาะห้อง
“พี่คะ ตื่นได้แล้ว ถึงเวลาอาหารเช้าแล้ว!”เห็นได้ชัดว่าเธอมีความสุขและตื่นเต้น
“จ้า พี่รู้แล้ว”หลิน ฮวงมองนาฬิกา และมันเป็นเวลา6โมงครึ่งเท่านั้น
หลังจากที่อาบน้ำ เขาก็เปลี่ยนชุดและเดินลงไปที่ชั้นล่าง
มีบางสิ่งที่ดูแปลกตา ไข่เจียวบนโต๊ะอาหาร และจานสลัดที่ดูน่ากิน
หลิน ฮวงเดินไปที่หลังโต๊ะอาหารและมองไปที่ชามโจ๊ก เด็กหญิงได้เรียนรู้จากไข่ไหม้ อย่างน้อย สีของมันดูดีและเธอก็ยังใส่ส่วนผสมเพิ่มลงไปในโจ๊ก
“พี่คะ เร็วสิ หลังจากอาหารเช้า เราต้องรีบเร่งเพื่อไปขี่นกอินทรีนะ!”หลิน ฮวงร้อง
“เก็บเวลาไว้เถอะ เราจะไม่นั่งอินทรีเพื่อไปที่นั่น”หลิน ฮวงเข้าใจว่าทำไมเธอจึงเร่งรีบ
“แล้วเราจะไปเมืองปาฉีได้ยังไงกับค่ะ?พวกเราต้องเดินทางวันนี้ ไม่ใช่หรอ?” “น้องจะรู้เมื่อเราออกเดินทาง”หลิน ฮวงค่อยๆตักโจ๊กเข้าปาก จากนั้น ท่าทางของเขาก็เปลี่ยนแปลงไป เขาฝืนกลืนโจ๊กลงไปในคอ ขณะที่เงยหน้ามองหลิน ซิน
“มันอร่อยไหมค่ะ?”
“มันเข็มมากไป มันจะไม่ดีต่อร่างกายหากกินเกลือมากไปนะ”หลิน ฮวงพยายามที่จะวิจารณ์เบาๆ
“ก็หนูไม่ได้ใส่เกลือไปในไข่ทอดและสลัด หนูจึงใส่เกลือเพิ่มไปในโจ๊กเล็กน้อย”หลิน ฮวงเหลือบมองไปที่ตะแกรงเครื่องเทศขณะที่เธอพูด ก่อนหน้านี้ มันมีเกลืออย่างน้อย3ใน4ขวดแก้ว แต่ทว่า ตอนนี้มันกลับหายไปจนเกลี้ยง
“น้องสามารถโรยเกลือเล็กน้อยหรือเทซอสถั่วเหลืองลงบนไข่เจียวและสลัดได้หากน้องต้องการให้รสชาติมันเข้มข้นขึ้น”หลิน ฮวงอธิบายอย่างอดทน
เพื่อที่จะลดความเค็ม หลิน ฮวงจึงตัดใบสลัดสีเขียวมา
ขณะที่เขากินมันเข้าไป หลิน ฮวงก็รู้สึกราวกับกะโหลกหัวเขาจะแตก เขาฝืนกลืนลงไปและหยิบผ้าเช็ดเพื่อปาดน้ำตาเขา
“ซิน เอ๋อร์ น้องใส่มัสตาดไปมากแค่ไหนกัน?”ลิ้นของหลิน ฮวงชาด้าน
“หนูจำได้ว่าพี่บอกหนูว่าผักบางอย่างต้องเปียกชุ่มเพื่อรสชาติที่ดี หนูจึงใส่มัสตาร์ดทั้งขวดลงในชามและคลุกให้เข้ากัน หนูได้ใช้เวลาไปมากเพื่อเตรียมอาหารจานนี้!”หลิน ซินกล่าวอย่างภูมิใจ
“ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมสีของผักจึงดูน่าสนใจ มันถูกเคลือบด้วยมัสตาร์ดนี่เอง…”หลิน ฮวงคิด
“พี่คะ พี่ยังไม่แตะไข่เจียวเลย”หลิน ซินรู้สึกน้อยใจ
“น้องกินเลย”หลิน ฮวงนั่งบนโซฟ้าและอ่านข่าว
หลิน ซินกินอาหารทั้งหมด – โจ๊กสุดเค็ม สลัดหมักคัสตาร์ดและแม้กระทั่งไข่เจียว เธอยัดพวกมันเข้าไปทั้งหมด!
“เป็นไปได้ไหมว่าเธอจะเกิดมาพร้อมกับต่อมรับรสที่ผิดแปลก?”หลิน ฮวงคิดขณะที่เหลือบมองเธอ
ในเวลาอันสั้น หลิน ซินก็กวาดอาหารทั้งบนโต๊ะเสร็จ หลิน ฮวงปิดหน้าข่าวและเช็ดโต๊ะ
“พี่คะ เราจะไปเมืองปาฉียังไง?”หลิน ซินถาม
“น้องจะใจร้อนไปทำไม?เดี๋ยวน้องก็รู้เองแหละ”หลิน ฮวงถูกรบเร้า
“น้องเตรียมของเสร็จยัง?”หลิน ฮวงถาม
“อื้อ ตั้งแต่เมื่อคืน!”
“พี่จะเช็คห้องพี่อีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าไม่ได้ลืมอะไรไป น้องก็ตรวจดูหน้าต่างและไฟด้วยนะว่าปิดรึยังและโอ้….ล็อคประตูห้องด้วย”
หลิน ซินทำตามเขาทันทีและตรวจสอบทุกสิ่งที่หลิน ฮวงกล่าว
หลิน ฮวงไปห้องของเขา เขาปิดหน้าต่างในห้องและพับผ้าห่ม เขาเหลือบมองไปที่ห้องเขาเป็น
ครั้งสุดท้ายและล็อคประตู หลิน ซินเองก็กำลังลงบันไดมาเช่นกัน
“หนูได้ทำทุกอย่างที่พี่บอกแล้ว เราจะออกเดินทางเลยไหมคะ?”เธอถามเสียงใส
ทั้งคู่เปลี่ยนรองเท้าและเดินออกจากบ้าน หลิน ฮวงเดินไปข้างหน้าสองก้าวและเรียกหมาป่าวิริเดี้ยนออกมาบนถนน101
มันเป็นหมาป่าที่ดูสง่างาม เธอหยุดนิ่งอยู่สักพักและในที่สุดก็พูดขึ้น”พี่คะ พี่เป็นผู้ควบคุม?!”
“ใช่แล้ว พี่ค้นพบมันเมื่อพี่สมัครเป็นนักล่าสำรอง”หลิน ฮวงไม่ได้บอกเธอถึงความจริงเพราะมันยากสำหรับเขาที่จะอธิบายว่าทำไมเขาจึงไม่บอกกับเธอแต่แรก
“มันต้องใช้เวลานานกว่าจะไปถึงเมืองปาฉีด้วยหมาป่าวิริเดี้ยนของพี่…”หลิน ซินอยากรู้
“พวกเราจะขี่มันจนกระทั่งออกจากเมืองนี้ เราจะขี่มอนสเตอร์ตัวอื่นทีหลัง”เขายื่นมือออกไปและดึงหลิน ซินมาบนหลังหมาป่า
หมาป่าวิริเดี้ยนยืนขึ้นและวิ่งไปทางประตูเมืองตะวันออก พวกเขาได้พบกับคนรู้จักในเมืองที่ล้วนเต็มไปด้วยความประหลาดใจเพราะเห็นหลิน ฮวงกำลังขี่มอนสเตอร์! หลังจากนั้นสามนาที พวกเขาก็ออกมานอกประตูเมืองตะวันออก จากนั้นหลิน ฮวงก็เรียกหมาป่าวิริเดี้ยนกลับและเรียกอินทรีอเล็กซานเดรี้ยนออกมา
“มันสวยมาก!”หลิน ซินจ้องมองไปยังอินทรีสีขาวบริสุทธิ์ ที่ปรากฏตัวออกมา
“ความเร็วของอินทรีอเล็กซานเดรี้ยนจะเร็วกว่าอินทรีทั่วไป”
“พี่เป็นคนที่น่าทึ่งมาก พี่สามารถอัญเชิญมอนสเตอร์ได้ถึงสองตัว!”หลิน ซินชื่นชมหลิน ฮวง
“ขึ้นมาได้แล้ว น้องสามารถนั่งบนเบาะต้านสภาพอากาศนี้ได้เพื่อที่น้องจะได้เห็นทิวทัศน์ที่ดีขึ้น”หลิน ฮวงช่วยหลิน ซินขึ้นมาบนนกอินทรีและขึ้นไปนั่งซ้อนเธอ
“ไปเมืองปาฉี”หลิน ฮวงสั่งมัน
อินทรีอเล็กซานเดรี้ยนกูร้อง กระพือปีกมันและบินไปบนฟ้าพร้อมกับคนทั้งสองที่อยู่บนหลังมัน….
