เมืองไร้กังวลสดชื่นด้วยกลิ่นดินหลังจากฝนที่ตกปรอยๆลงมา มันเกือบจะแปดโมงเช้าและดวงอาทิตย์กำลังค่อยๆหายไปในยามเช้า เมืองกำลังตื่นขึ้นจากการหลับใหลยามค่ำคืน อย่างไรก็ตามหลิน ฮวงกลับเกียจคร้านเพราะเขาไม่อาจจองตั๋วยานบินคริสตัลปีศาจในคืนก่อนหน้านี้และต้องรอเที่ยวบินต่อไปซึ่งจะมีขึ้นในวันจันทร์หน้า
เขาโทรหาหลิน ซินและไม่แปลกใจ เธอรับสายโทรศัพท์ขึ้นก่อนที่โทรศัพท์ของเธอจะเริ่มสั่นเสียอีก ภาพวิดิโอถูกฉายตรงหน้าเขา
‘’พี่คะ มันสำเร็จใช่ไหม? " หลิน ซินมองไปที่หลิน ฮวงด้วยความตื่นเต้น
"ใช่ ตอนนี้พี่เป็นนักล่าระดับเหล็กแล้ว!" หลิน ฮวง พยักหน้าด้วยความตื่นเต้นเช่นดียวกัน
"นับตั้งแต่ที่พี่ไป หนูได้เรียกดูข้อมูลเกี่ยวกับปีศาจหกแขนบนเครือข่าย และดูเหมือนว่ามันมีทรงพลังมาก แต่พี่ พี่กลับมีทรงพลังมากยิ่งกว่าปีศาจตนนั้น!" เธอตะโกน หลิน ซินมักคิดว่าพี่ชายของเธออยู่ยงคงกระพันและนี่ทำให้เธอเชื่อเข้าไปอีกว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นถูกต้อง
"แน่นอน!" หลิน ฮวงยิ้ม
"พี่ พี่จะกลับมาตอนไหนคะ?" หลิน ซินถาม
"จริงๆมันควรจะเป็นยานที่ออกเดินทางไปยังเมือง ปาฉี วันนี้ แต่พี่พึ่งจะตัดสินใจหลังจากจัดการแยกอุปกรณ์ของพี่เมื่อวานนี้และไม่สามารถหาตั๋วได้ พี่จึงต้องกลับในสัปดาห์หน้าแทน … " หลิน ฮวงอธิบาย "อย่างไรก็ตามพี่มีบางอย่างที่จะต้องจัดการให้เสร็จ เมื่อพี่ไปถึงที่เมืองปาฉี ดังนั้นมันจะใช้เวลาสัก 1 – 2วัน พี่จะจัดการมันให้เรียบร้อยที่เมืองไร้กังวลซะเลยเนื่องจากพี่อยู่ที่นี่แล้ว ‘’ เขาเล่าต่อ
"โอ้ … " หลิน ซินร้อง น้ำเสียงฟังดูผิดหวัง
"เมืองไร้กังวลเป็นสวรรค์ของอาหาร พี่จะเอาอาหารที่ดีที่สุดกลับไปฝากน้องนะ น้องอยากกินอะไรล่ะ?" หลิน ฮวงยิ้มและถาม
"หนูอยากกินทุกอย่างเลย!" หลิน ซินกล่าวอย่างสนุกสนาน
"เอาล่ะ พี่จะเอาไปฝากอย่างละจาน" หลิน ฮวงพยักหน้า
"ไม่ หนูต้องการอย่างละ2เลย!’’ หลิน ซินกล่าว
"น้องจะกินอาหารเยอะเกินไปรึเปล่า เจ้าตัวตะกละน้อย?" หลิน ฮวงยกคิ้วขึ้น
"แน่นอน! เราจะกินข้าวด้วยกัน หนูอยากให้พี่กินข้าวกับหนู!" เสียงของหลิน ซินยังคงขี้เล่น
"เอาล่ะ พี่จะเอากลับไปอย่างละสองจาน … " หลิน ฮวงส่ายหัว
"พี่ พี่จะอยู่กับหนูนานกว่าเดิมได้ไหมถ้าพี่กลับมาแล้ว?" หลิน ซินถามหลังจากลังเลอยู่เล็กน้อย
"มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ทำไมละ?" หลิน ฮวงตอบ และสงสัยจากคำร้องขอของเธอ
"สัปดาห์หน้าเป็นช่วงฤดูร้อน หนูจะเบื่อมากๆถ้าไม่มีพี่อยู่บ้านด้วย … " หลิน ซินอธิบายพลางกลอกตาของเธอและทำปากยื่นแสดงความเบื่อหน่ายเมื่อคิดถึงมัน
มีสี่ฤดูในเขต7 ทุกคนไม่ว่าเด็กในโรงเรียนหรือผู้ใหญ่ที่ทำงานจะมีวันหยุดยาวการหยุดยาวอยู่สี่ครั้งในทุกปี ช่วงฤดูฝนซึ่งปกติแล้วจะมีวันหยุดประมาณ 15 ถึง 20 วัน อย่างไรก็ตามมันไม่ได้มีฝนตกในทุกพื้นที่และวันหยุดก็ไม่สามารถใช้ได้กับบางพื้นที่เช่นกัน ช่วงฤดูร้อนคล้ายกับประสบการณ์บนโลก มันเป็นช่วงที่ร้อนที่สุดของปี ช่วงพักนี้ปกติจะประมาณ1เดือนหรือเดือนครึ่งและถ้ามันร้อนเกินไป วันหยุดสามารถยาวขึ้นจนถึงสองเดือน วันหยุดฤดูใบไม้ร่วงจะเป็นวันสถาปนารัฐบาลกลาง วันหยุดจะมี 10 วัน สุดท้ายคือฤดูหนาวซึ่งคล้ายกับบนโลก วันหยุดที่หนาวที่สุดนี้จะกินเวลาประมาณหนึ่งถึงสองเดือน บางพื้นที่ที่เย็นกว่าจะได้รับวันหยุดที่ยาวนานกว่าสองเดือน
หลิน ฮวงตกใจเมื่อได้เรียนรู้เกี่ยวกับวันหยุดยาวสี่ฤดูในโลกนี้ สิ่งแรกที่คิดออกคือ "เรามีวันหยุดพักผ่อนในโลกนี้ห้าเดือน คนเหล่านี้ได้รับการเอาใจใส่เป็นอย่างมาก!" หลังจากนั้นเขาพบว่าสำหรับคนธรรมดา มันไม่ใช่วันหยุดจริงๆสำหรับผู้ที่ทำงานในช่วงหน้าร้อนและฤดูหนาว มันเป็นเหมือนการทำงานจากบ้าน
"อืม พี่เกือบจะลืมช่วงพักในฤดูร้อนไปเลย … " หลิน ฮวง เกาหัว "มันน่าเบื่อที่จะอยู่บ้านเป็นเวลา 1-2 เดือน ทำไมน้องถึงไม่เลือกที่ที่อยากจะไปและเราก็เดินทางไปที่นั่นกัน?"
"วันหยุดพักผ่อน?ใช่ไหม ให้ตายเถอะ!" หลิน ซินกรีดร้อง เธอยังไม่เคยไปจากเมือง วูหลินเลย ตั้งแต่เธอเกิดมา เธอรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อหลิน ฮวงเสนอวันหยุดพักผ่อน
"น้องเลือกจุดหมายมาภายในไม่กี่วันหลังจากที่พี่กลับไป พี่จะพักผ่อนสองหรือสามวัน แล้วเราออกเดินทางกัน" หลิน ฮวงบอกเธอ เขารู้สึกโล่งใจเมื่อเขาพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอออกจากอารมณ์เบื่อหน่ายของเธอ
"ตกลง" หลิน ซินพยักหน้าอย่างถี่ยิบ
หลังจากที่เขาวางสายโทรศัพท์ เขาก็ลงไปกินอาหารเช้าที่ชั้นล่าง จากนั้นเขาก็ไปแผนกต้อนรับและจองห้องพักของเขาอีกหนึ่งสัปดาห์และออกไปสมาคมนักล่า มีแผนกของสมาคมนักล่าอยู่ตรงกลางของแต่ละเมือง หลิน ฮวงวางแผนที่จะขายซากมอนสเตอร์ที่ตายแล้ว เพื่อให้ได้เครดิตเมื่อเขากลับไปยังเมืองปาฉี แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถออกไปได้ เขาจึงคิดว่าเขาจะทำมันที่นี่แทนเพราะมันเหมือนกัน ในความเป็นจริงราคาของซากมอนสเตอร์ที่ตายแล้วได้ถูกกำหนดไว้อยู่แล้ว ดังนั้นมันไม่สำคัญว่าเขาจะไปขายที่เมืองไหน
สมาคมนักล่าจะก่อตั้งขึ้นในใจกลางของแต่ละเมือง มันอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมที่หลิน ฮวงพัก มันใช้เวลาแค่ 10 นาทีเท่านั้นที่จะไปถึงที่นั่น เป็นเวลา 8:30 น.ในตอนเช้าที่เขาไปถึงที่นั่น หลิน ฮวงเดินตามฝูงชนไปที่ห้องโถงใหญ่และเดินไปที่แผนกต้อนรับที่ด้านซ้ายของทางเข้า มีหลายคนต่อคิวอยู่ที่เคาน์เตอร์และหลังจากที่รอสักพัก ในที่สุดก็ถึงคิวเขา
"สวัสดี ผมอยากรู้ว่าจะขายซากมอนสเตอร์ที่ตายแล้วได้ที่ไหน" เขาถาม
"มันอยู่ที่คลังสินค้าซากมอนสเตอร์หลังห้องโถง ฉันจะให้คนพาคุณไปที่นั่นค่ะ" พนักงานต้อนรับในชุดสีแดงโทรไปหาใครสักคนและวางสายทันทีหลังจากการพูดคุยเพียงสั้น ๆ
"เดี๋ยวจะมีคนมาพาคุณไปนะคะ โปรดรอสักครู่" เธอบอกกับเขา
หนึ่งหรือสองนาทีต่อมาชายหนุ่มที่ดูบึกบึน ก็เดินเข้ามาหาหลิน ฮวงเมื่อเห็นเขายืนอยู่ข้างๆพนักงานต้อนรับ
"คุณคือแขกที่ต้องการขายซากมอนสเตอร์ที่ตายแล้วใช่ไหมครับ?"
"ใช่ ผมเอง" หลิน ฮวงพยักหน้า
"มีกี่ตัวครับ?"
"ผมคิดว่ามีประมาณ 300 ถึง 400 ตัว ผมไม่ได้นับมัน" จริงๆหลิน ฮวงไม่มีความคิดเกี่ยวกับจำนวนเงินที่แน่นอน ขณะที่เขาเก็บรวบรวมซากศพได้จำนวนมากเพราเขาติดตามหลี่ เอี๊ยนซิง ไป่และชาโคลก็ได้ฆ่ามอนสเตอร์ไปจำนวนมากเช่นกัน แต่ทว่าช่องเก็บของเขามันเต็มเสียก่อน เขาจึงไม่สามารถนำซากมอนสเตอร์พวกนั้นกลับมาได้อีก
"งั้นก็ โปรดตามผมมา" ชายหนุ่มพูด และนำหลิน ฮวงไปที่ด้านหลังของห้องโถง
มันเป็นสนามหลังบ้านขนาดใหญ่ ชายหนุ่มพาหลิน ฮวงข้ามสนามหลังบ้านไปจนสุดทาง มีบ้านหลังใหญ่ที่ดูเหมือนคลังสินค้า ชายหนุ่มหยุดที่ทางเข้าคลังสินค้าและหันกลับไปหาหลิน ฮวงและบอกกับหลิน ฮวงว่า "คุณสามารถนำซากมอนสเตอร์ทั้งหมดออกมาไว้ที่นี่ได้
ชายหนุ่มเดินเข้าไปในคลังสินค้า หลิน ฮวงหยิบเอาซากมอนสเตอร์ทั้งหมดออกจากช่องเก็บของในแหวนของเขาและในไม่ช้าซากนั้นก็ถูกซ้อนขึ้นไปในกองเล็กๆ ที่ทางเข้าคลังสินค้า
ครู่ต่อมา มีชายชราตัวเล็กๆคนหนึ่ง เดินออกมาอย่างช้าๆ ชายหนุ่มเดินไปอยู่ข้างหลังเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ ชายชรามองที่หลิน ฮวงขณะที่พยักหน้าและเดินไปรอบๆกองซากมอนสเตอร์ จากนั้นเขาก็กล่าวกับหลิน ฮวงว่า "มีทั้งหมด 421 ตัว 187 ตัวเป็นระดับทองแดงขั้นที่ 3 และ 234 ตัวเป็นระดับทองแดงขั้นที่ 2 นั่นถูกต้องหรือไม่"
"ผมไม่ได้นับพวกมันด้วยตัวเอง ดังนั้นผมจึงไม่ทราบว่ามีกี่ตัว" หลิน ฮวงตอบอย่างตะลึงในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาคิดว่ามันแปลกที่ชายชราคนนั้นเดินไปรอบซากมอนสเตอร์และเขาก็สามารถนับมันได้อย่างถูกต้อง อย่างไรก็ตามเขามั่นใจว่ามันมีเพียงมอนสเตอร์ระดับทองแดงขั้น2 และระดับทองแดงขั้น3 เพราะเขากำจัดซากของมอนสเตอร์ระดับทองแดงขั้นที่1 ทั้งหมดออกไป เพื่อจะได้เก็บซากมอนสเตอร์ที่มีมูลค่ามากกว่าได้
" เฮอร์คิวเลส ช่วยเขานับพวกมัน" ชายชราสั่งและโบกมือให้ชายหนุ่มอย่างลวกๆ จากนั้นเขาก็เดินกลับเข้าไปในคลังสินค้า
"เป็นไปไม่ได้ที่นายของผมจะคำนวณผิดพลาด ผมจะนับพวกมันให้คุณอีกครั้ง" ชายหนุ่มที่บึกบึน กล่าว จากนั้นก็ยกขาของมอนสเตอร์ขึ้นและโยนมันไปข้างๆ
หลิน ฮวงตกใจมาก ชายหนุ่มเพิ่งยกจะยกแรดสามเขาขึ้น แม้ว่ามันจะไม่ใช่มอนสเตอร์ขนาดยักษ์ แต่ก็มีน้ำหนักไม่น้อยกว่า 5 ตัน แต่ชายหนุ่มสามารถยกมันขึ้นด้วยมือข้างเดียว สิ่งที่หลิน ฮวงตกใจมากกว่าคือไม่มีสัญญาณพลังชีวิตบนร่างของชายหนุ่มเลย
"เขาเกิดมาแข็งแกร่งหรือมีเหตุผลอื่น?" หลินฮวนมองเขาอย่างกระวนกระวายในขณะที่เขานับซาก ตัวเลขเป็นดั่งที่ชายชรากล่าว
"เจ้านับเสร็จหรือยัง?" ชายชรากลับมาและยิ้มให้หลิน ฮวงขณะที่ยืนอยู่ที่ทางเข้าคลังสินค้า "ราคาของซากมอนสเตอร์ที่ระดับทองแดงขั้นที่2อยู่ที่ 300,000 ถึง 500,000 เครดิตในขณะที่ระดับทองแดงขั้นที่3 จะอยู่ที่ 500,000 ถึง 800,000 เครดิต โดยราคาที่ถูกต้องสำหรับซากเหล่านี้จะเท่ากับ 215.15 ล้านคะแนนเครดิต ข้าสามารถให้ได้ได้ถึง 215.2 ล้านเครดิตสำหรับเจ้า "เขากล่าว
"แน่นอน ขอบคุณมากปู่" หลิน ฮวงตอบ เขาคิดว่าคงเป็นเรื่องที่ดีมาก ถ้าเขาได้รับเครดิตอย่างน้อยหนึ่งร้อยล้านเหรียญจากซากเหล่านี้ แต่นี่มันมากกว่าที่เขาคาดไว้
"เฮอร์คิวเลส ช่วยโอนเงินให้เขาด้วย"จากนั้นชายชราก็ส่งกระดาษโน้ตขนาดเท่าฝ่ามือที่เขียนว่า '215,200,000'บนกระดาษ หลิน ฮวงประหลาดใจ แต่เขาก็หยิบกระดาษโน้ตนั่น
“ไปเถอะ เราต้องไปที่แผนกการเงินใกล้ๆกับห้องโถง" เฮอร์คิวเลส กล่าวและนำหลิน ฮวงออกจากคลังสินค้าและเข้าไปในห้องโถง
ขณะที่พวกเขากำลังเดินอยู่ หลิน ฮวงก็อดที่จะถามไม่ได้ "สมาคมนักล่าทำอะไรกับซากมอนสเตอร์มากมายเหล่านั้นหรอ?"
เฮอร์คิวเลสอธิบายว่า "ส่วนใหญ่จะกลายเป็นอาหารในตลาดในขณะที่ชิ้นส่วนหายากจะถูกส่งไปเพื่อการวิจัย’’
"สมาคมนักล่าร่วมมือกับบ้านแห่งอาหารและองค์กรอื่น ๆ นั่นทำให้มีการสั่งซื้อซากมอนสเตอร์มากมาย" เขากล่าวต่อ
"อ่าพวกเขาร่วมมือกับบ้านแห่งอาหาร … " ในที่สุดหลิน ฮวงก็เข้าใจว่าทำไมสมาคมนักล่าจึงต้องการซากมอนสเตอร์มากมาย
บ้านแห่งอาหาร เป็นองค์กรที่มีนักล่าอาหารหลายรายเข้าร่วมองค์กร องค์กรจะคัดเลือกเฉพาะผู้ที่ต้องการเป็นนักล่าอาหารเท่านั้น ดังนั้นมันจึงจำเป็นต้องร่วมมือกับองค์กรอื่นเพื่อหาแหล่งทรัพยากรต่างๆ เพื่อความปลอดภัยของส่วนผสมของอาหารพวกเขาไม่ได้ซื้อส่วนผสมมาจากตลาด การคัดสรรส่วนผสมอาหารทำโดยสมาคมนักล่าและ สวรรค์ของนักผจญภัย ซึ่งช่วยเหลือบ้านแห่งอาหารเป็นเวลานาน
เฮอร์คิวเลสนำหลิน ฮวงไปที่ออฟฟิศการเงิน จากนั้นหลิน ฮวงก็ส่งกระดาษโน๊ตที่ได้ให้ผู้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ข้างหลังเคาน์เตอร์ ผู้หญิงมองไปที่โน๊ตและมองไปที่เฮอร์คิวและ หลิน ฮวง "215,200,000 ใช่มั้ยคะ?" เธอยืนยัน
"ถูกต้อง." หลิน ฮวงพยักหน้า หน้าต่างสีขาวก็ปรากฏตรงหน้าเขา
"โปรดสแกนที่มุมขวาล่าง การโอนจะใช้เวลาประมาณสามนาที" หญิงวัยกลางคนกล่าว
หลิน ฮวง สแกนบาร์โค้ดที่มุมขวาล่างด้วยแหวนหัวใจจักรพรรดิทันที ขณะที่เขาเอามือของเขาออก เขาก็ได้รับการแจ้งเตือนการโอนเงิน มันเป็นข้อความจากสำนักเครดิต
"ถึงคุณหลิน ฮวง คุณได้รับโอนเครดิตจำนวน 215.2 ล้านคะแนนเครดิตแล้ว"
เมื่อมองไปที่ตัวเลข หลิน ฮวงก็รู้สึกราวกับบินได้ "ใครสนใจชนิดของสกุลเงินนี้กันล่ะ ในที่สุดฉันก็มีเงินมากกว่าหนึ่งร้อยล้านในบัญชีของฉัน… "
