'ต้องระวังหน่อยแล้ว การที่จะผ่านเป็นอันดับ1 คงต้องมีฝีมือแน่ๆ'
หลังจากลู่เหมยผ่านไปไม่นานก็มีอีก20กว่าคนเริ่มสิ้นสุดบททดสอบที่2 คนเหล่านี้ต่างเป็นหัวกะทิทั้งนั้นถังเฟย กู่เฉินเป็นหนึ่งในนั้น
แต่สภาพที่ส่วนใหญ่มีสภาพไม่สู้ดีนัก คนที่อาการหนักสุดหน้าซีด หน้าขวาประหนึ่งคนตายที่เลือดออกหมดตัวแล้ว
หลายๆคนที่ออกจากห้องทดสอบแล้วรวบรวมสมาธิ บ้างนอนหลับ
หวังฉายที่เห็นว่ามีคนจำนวนมากแล้วจึงเริ่งเร่งความเร็วมากขึ้น
อาจารย์ที่กำลังปล่อยปลดปล่อยจิตสังหารอยู่นั้นเห็นว่าหวังฉายไม่รู้สึกสะทบสะท้านเหมือนนักศึกษาคนอื่นๆ
การเดินของหวังฉายเร็วขึ้นกว่าตอนแรกที่ทดสอบ
'ไอนี้มีแวว'อาจารย์กล่าวก่อนจะรวมจิตสังหารพุ่งไปที่หวังฉายคนเดียว
ทำให้จุดอื่นๆของห้องทดลองแรงกดดันน้อยลง
"หืมทำไมรู้สึกแรงกดดันมันหายไปเยอะเลย สบายเลยดิอย่างงี้"
"นั้นดิ สงสัยอาจารย์หมดแรงแล้วมั้ง"
"ไปรีบลุยเข้าไปเถอะ ก่อนที่จะกลับมาเหมือนเดิม"
นักศึกษาที่อยู่หน้าห้องต่างได้ยินว่าการทดสอบง่ายขึ้นต่างกรูเข้ามาทดสอบ
คนอื่นๆนั้นสบายขึ้น แต่สำหรับหวังฉายนั้น เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังteen
ความรู้สึกจากเดินบนพื้นกลางแดดเมืองไทย เป็นเดินแบกหินหนักร้อยกิโลอยู่กลางทะเลาทราบซาอุ
"ทำไมถึงเป็น.."หวังฉายยังบ่นไม่ทันจบได้ยินเสียงประหลาดจากด้านหลังด้านหลัง "เฮ้ย ฝูงซอมบี้"
นักศึกษาประมาณเกือบๆ200คนที่ติดอยู่ด้านทดสอบที่2 ต่างวิ่งมาไม่ต่างกับเจอของsaleลด90%
ฝูงซอมบี้เบียดเสียดกันเพื่อหวังจะผ่านการทดสอบในช่วงที่พลังอ่อนแรงเช่นนี้
หวังฉายที่จะรีบวิ่งหนีก่อนที่จะถูกกลืนกิน
หวังฉายจึงจำเป็นต้องใช้จิตสังหารของตัวเอง เพื่อที่จะต้านการทดสอบนี้ แต่ยังไม่ได้ทันใช้ จิตสังหารก็หายไป
จากนั้นมีเสียงกริ๊ดดังมาจากด้านหลัง ตอนนี้ฝูงนักศึกษามากกว่าครึ่งที่วิ่งมาสลบ ส่วน
"แย่แล้วพลังกลับมาใช้ได้อีกแล้ว ถอยก่อน"
"เห้ย ถอย อย่าบังดิว่ะ"
"กดสัญญาณขอความช่วยเร็ว"
ตอนนี้เกิดเหตุวุ่นวายเป็นอย่างมากใน วิ่งหนีหน้าซืดเป็นไข่ต้ม บางคนกดสัญญาณมีเงาดำวิ่งพาตัวออกไป
"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทางมหาลัยต้องรับผิดชอบกับเหตุการณ์นี้นะ"
"ใช่ๆไม่งั้นผมติดอันดับ1-10แนาๆถ้าไม่มีเหตุการณ์นี้"
"เราต้องการคำอธิบาย"
ตอนนี้ทุกคนร้องเรียกความเป็นธรรม ทั้งที่ตัวพวกเขาเองใช้ช่องโหว่ในส่วนนี้เพื่อกระทำการทดสอบ
มีอยู่2คนที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นคือ หวังฉายและอาจารย์
ตอนนี้คนที่หน้าซืดที่สุดไม่ใช่นักศึกษา แต่เป็นอาจารย์ ต้องบอกว่าด้วยความอยากรู้อยากเห็นเป็นเหตุ
การทดสอบที่2กลับสู่ปกติ คนยุ่งอยู่กับการประท้วง มีหลายสิบคนที่ต้องสงบหรือหมดสิทธิ์ทดสอบกับเหตุการณ์นี้
ระหว่างที่ชุลมุนกันอยู่ หวังฉายก็แทนที่จะเดินผ่านการทดสอบ ต้องแวะข้างทางก่อนนั้นคือ อาจารย์นั้นเอง
"อาจารย์ครับ เหตุการณ์เมื่อสักครู่" หวังฉายเอ่ยยังไม่ได้เสร็จ อาจารย์สวนพูดกลับมา
"ไม่ต้องพูดมากเดียวข้างให้รางวัลเป็นการขอโทษแล้วกัน" ก่อนที่อาจารย์จะลุกขึ้นยืนและกล่าวต่อ
"ข้าต้องพูดเลยว่าถ้าไม่มีสิ่งของนี้เจ้าจะผ่านการทดสอบต่อไปลำบาก"
ตอนนี้หวังฉายคิดแล้วว่าอาจารย์ต้องมอบของอะไรดีๆสักอย่างหนึ่ง
อาจารย์ได้ถอดรองเท้าของตัวเองพร้อมยื่นให้ "เห็นเจ้าไม่มีรองเท้าใส่ ไม่ต้องเกรงใจ อ่ะ"
"มันทำให้ผมผ่านการทดสอบได้ง่ายขึ้นอย่างไร"หวังฉายถาม
"เจ้าไม่รู้สะแล้วนี้มันรองเท้ารุ่น easy V2" แค่ชื่อก็ผ่านง่ายแล้ว
หวังฉายอึ้งกับการแถของอาจารย์แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามั่วมาเถียงกับอาจารย์ เพราะคนนำหน้าเขา 50กว่าคน ตอนที่เกิดเหตุชุลมุนคนที่อยู่ใกล้ทางออกได้ผ่านไปหมดแล้ว
"มันมีแต่ yeezy กลิ่นนี้ลอยมาก่อนเลยนะครับอาจารย์" หวังฉายรับรองเท้าจากนั้น ใส่ทันที "ไปแล้วนะครับ"
ระหว่างที่วิ่งออกไปรู้สึกตัวเขาเองวิ่งได้ไวขึ้น
"หรือว่านี้มันรองเท้าวิเศษจริงๆ"
————————————-
ตอนนี้ไรท์ติด atc rovจึงทำให้เขียนได้น้อย ขออภัย
