"ก่อนจะเข้าไปขอเตือนไว้2อย่าง 1.ข้างในมีบางการทดสอบค่อนข้างอันตรายหากต้องการยอมแพ้ให้กดส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือที่นาฬิกา จะมีรุ่นพี่ปี2ให้ความช่วยเหลืออยู่แต่ละจุด ถ้าไม่กดสัญญาณต่อให้ บาดเจ็บแค่ไหนก็จะไม่มีการช่วยเหลือใดๆทั้งสิ้น
2.เมื่อเข้าไปแล้วข้างในแล้วพลังพิเศษไม่สามารถใช้ได้
ในเมื่อทุกคนพร้อมแล้วขอให้ทุกคนโชคดี" อาจารย์เหากล่าว
นักศึกษาพันกว่าคนต่างวิ่งกรูเข้าไปในอุโมงค์ทำให้อุโมงค์ดูแคบไปทันที หลังจากวิ่งไปประมาณ 10นาทีก็เจอการทดสอบแรก
เส้นทางข้างหน้านั้นเป็นเหวลงไปโดยมีแค่เสาขึ้นมาให้กระโดดเหยียบ บางเสาอยู่สูงกว่าพื้น บางเสาอยู่ต่ำกว่าพื้น เมื่อมองไปข้างหน้ายังไม่เห็นทางสิ้นสุดเลย
สิ่งที่ทางอาจารย์ต้องการทดสอบของบททดสอบนี้คือ สมดุลร่างกายและการวางแผนล่วงหน้าในการเลือกเส้นทางที่จะก้าวข้ามไป
หวังฉายมองไปที่เหวข้างล่าง "ยังดีนะที่ข้างล่างทางมหาลัยยังใจดีมีเบาะไว้สำหรับคนที่ตกลงไป"
เหวข้างล่างนั้นลึกประมาณถึง4 ชั้นแต่มีเบาะลมนิรภัยไว้อยู่ และมีทางขึ้นบันไดมาจุดเริ่มต้นใหม่ สำหรับคนที่ตกลงไป ก็จะเสียงแรงกับเสียเวลา
"ว้ายย" "โอ้ย" ระหว่างที่หวังฉายและถังเฟยกำลังตัดสินใจอยู่นั้นก็มี ชาย หญิงกระโดดชนกันเองทำให้ตกลงไปทั้งคู่
จากนั้นทั้งคู่ก็ทะเลาะกันต่อที่ก้นเหว "นายมาชนฉันทำไม"
"เธอนั้นแหละ เรากระโดดมาถึงแท่นนี้ก่อน"
หวังฉายหันไปคุยกับถังเฟย "จากที่เห็นเราว่าแยกกันไปคนละจุดโดนดีกว่า เพราะมีโอกาสชนกันเอง"
"ok ตามนั้น ใครถึงก่อนไม่ต้องรอนะไปก่อนเลย" ก่อนที่ถังเฟยจะพุ่งไปอีกฟาก
หวังฉายกำลังเลือกเส้นทางที่ต้องข้ามแต่ละจุดไปอยู่ ถ้าเลือกทางที่ง่ายไปในส่วนนั้นจำนวนคนที่ใช้เส้นทางนั้นก็เยอะ
ถ้าเลือกทางที่ยากมีโอกาสมากที่จะตกลงได้ข้างล่าง
หวังฉายเลือกจุดที่มีกำแพงอยู่ซ้ายมือ ข้อดีของมันคือไม่ต้องระวังคนจากด้านที่มีกำแพงด้านซ้าย ส่วนข้อเสีย ในทางข้างหน้าที่จะกระโดดไป
มีทางเลือกให้จัดสินใจน้อยกว่าเส้นทางตรงกลาง
การกระโดดขึ้นแท่นเสา จุดสำคัญอย่างหนึ่งขึ้นการกระโดดครั้งแรก บางคนกะแรงกระโดด บางคนออกแรงมากไปจึงเลยแท่นเสา
บางคนออกแรงน้อยไปก็ไม่ถึง จุดที่คนร่วงมากที่สุดนั้นคือจุดแรกเป็นสาเหตุเช่นนี้
ซึ่งหวังฉายรู้ในจุดนี้จึงทดลองกระโดดในพื้นปกติก่อนเพื่อรู้ระยะก่อนที่จะกระโดดไปแท่นแรกอย่างสวยงามพื้นที่เท้าทั้งสองข้างพอดีกับแท่นเสาพอดี
คนแถวนั้นที่เห็นหวังฉายทำแบบนั้นจึงเลียนแบบกัน แต่ไม่ใช่สำหรับบางคน
"ไปให้พ้น เกาะกะขว้างทางจริงๆ"กู่เฉินขี่ร้องเสียงดัง กระโดดไปทางง่ายที่สุดที่มีคนจำนวนเยอะ
แต่เขานั้นไม่สนใจผู้คนแถวนั้นเลยให้อยู่ข้างหน้าจุดหมาย กู่เฉินได้กระโดดชนหมด ด้วยความที่กู่เฉินฝึกร่างกายมาตั้งแต่เล็กไม่มีใครต้านพลังได้ทำให้คนแถวนั้นร่วงไปหลาย10คน
"ทำอย่างนี้ได้อย่างไร จะไปบอกอาจารย์" หนึ่งในนักศึกษาสาวที่ถูกชนร้องเรียกความเป็นธรรม
"จะฟ้องก็ฟ้องไปในกฏไม่มีบอกว่าห้ามชนหรือขัดขว้างคนอื่น" กู่เฉินกล่าวอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะกระโดดไปข้างหน้า
คนที่อยู่ข้างหน้าต้องกระโดดหลบไปแท่นข้างๆก่อน ถ้าพวกเขาร่วงไปจะเสียเวลาเป็นอย่างมากเพราะมาไกลระดับหนึ่งแล้ว
ตอนนี้กู่เฉินได้แซงหน้าหวังฉายไปเป็นที่เรียบร้อย ก่อนจะไปหันมามองพร้อมเอานิ้วบาดคอ
หวังฉายก็ไม่ได้สนใจอะไร หลังจากนั้นสักพัก ก็เลยมีคนกลุ่มนึงกระโดดมาใกล้ๆพื้นที่แถวๆหวังฉาย
หวังฉายรับรู้ได้เลยว่ากลุ่มที่มามีจุดประสงค์ไม่ดีแน่นอน ก่อนจะมีคนด้านหลังกระโดดมาแท่นเสาเดียวกับหวังฉายที่ยืนอยู่
หวังฉายตอบสนองโดยกระโดดไปแท่นข้างหน้าที่เตรียมพร้อมไว้ก่อนหน้านี้ก่อนจะหันหลังไปมองว่าเป็นใคร
"พวกลูกน้องของกู่เฉินนี้เอง"หวังฉายรู้ได้จากก่อนหน้าได้เห็นพวกนี้คุยกันกับกู่เฉินในห้องเรียน
แต่ยังไม่ทันได้พวกก็มีอีกคนกระโดดมาจากด้านข้างจะรวบให้ตกไปด้วยกัน หวังฉายก้มตัวเกาะเสาก่อนกะเตะสูงจากข้างล่างไปโดนกับหน้าอก
" เหลืออีก 4 คน" หวังฉายหันไปพูดหลังจากทำลูกน้องกู่เฉินตกไปแล้ว1คน
ลูกน้องของกู่เฉินรู้แล้วว่าหวังฉายนั้นไม่ใช่มือใหม่จึงเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้น
หวังฉายคิด 'การสู้ตรงๆอาจจะไม่ใช้ทางเลือกที่ดีเพราะคนพวกนี้พร้อมที่จะตกลงไปพร้อมกับเรา' หวังฉายขึ้นกระโดดไปบนแท่นเรื่อยๆก่อน
ระยะห่างระหว่างหวังฉายและลูกน้องกู่เฉินค่อยๆสั้นลงเรื่อยๆ คนตามได้เปรียบเสมอในเรื่องไล่จับ
หวังฉายต้องใช้สมาธิอยากมากในตอนนี้ทั้งคิดเส้นทางที่จะโดดต่อไป ทั้งต้องพะวงด้านหลัง เส้นทางที่เลือกอาจจะไม่ดีนักแต่ช่วยให้เขาหลบลูกน้องของกู่เฉินมาเรื่อยๆ
ตอนนี้ทางข้างหน้ามี2ทางให้เลือก ทางเลือกแรกเป็นแท่นเสาที่สูงกว่ามากจำเป็นกระโดดขึ้นไปใช้มือเกาะแล้วปีนขึ้นไปต่อ กับใช้เส้นทางด้านขวาที่ง่ายดายแต่อ้อมหน่อย
หวังฉายหันหลังก่อนจะตัดสินใจไปทางเลือกแรกไม่งั้นมีโอกาสสูงที่จะถูกตามทัน หวังฉายกระโดดไปเกาะแท่นเสาหินได้และกำลังใช้มือยันตัวขึ้นไป
แต่แล้วลูกน้องกู่เฉินก็ตามมาทันมี1คนที่กระโดดตามที่เหลือใช้เส้นทางอ้อม คนที่กระโดดตามนั้นด้วยความที่รีบมากเกินไป แรงส่งตัวไม่มาพอ แต่ยังเกาะขาหวังฉายได้
"เรามาร่วงไปด้วยกันเถอะ"ลูกน้องกู่เฉินยิ้มเหมือนฆาตกรโรคจิต
"ร่วงไปคนเดียวเถอะ"หวังฉายตอบพร้อมสบัดขาข้างที่ถูกจับ พร้อมเอาอีกเท้าถีบหน้า
มือค่อยๆไหลลงไปเรื่อยๆจนจับอยู่ที่รองเท้าหวังฉาย ก่อนที่จะร่วงลงไปพร้อมรองเท้า
หวังฉายปีนขึ้นแท่นเสาเรียบร้อยก่อนจะบ่น "ใส่รองเท้าข้างเดียวอีกแล้วหรอเนี่ย"
