"เฮ้ ปีหนึ่งแบบพวกเราชนะรุ่นพี่ได้ด้วยว่ะ"
"นั้นดิโคตรสุดเยอะเลย โดยเฉพาะท่าอิปปงนะ แก้กระบวนท่าของรุ่นพี่ได้ด้วย"
"ได้ยินว่ากรงเล็บเหยี่ยวเป็น กระบวนท่าสอนเกือบๆปี3เลยนะ"
ปี1ที่ต่อคิวและมุงดูต่างพูดคุยกันอยากเมามัน เพราะตั้งแต่เช้ายังไม่มีปี1คนไหนชนะรุ่นพี่ได้เลย แค่ไม่บาดเจ็บก็มีน้อยจนนับนิ้วได้
ต่างกับรุ่นพี่ชมรมการต่อสู้มือเปล่า ทุกคนเงียบกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
เด็กใหม่สามารถชนะรุ่นพี่ได้ยังไม่พอ แต่เกาจางเป็นถึงรุ่นพี่ปี3พวกเขารู้อยู่เต็มอก แล้วยังโกงที่ไม่ใช่ท่าพื้นฐานอีก
"ทำผิดกติกาแล้วยังแพ้อีก" จินป๋วยซานจากชมรมดาบที่อยู่ชมรมติดกันพูด
ตระกูลจินเป็นตระกูลชั้นนำด้านดาบ เมื่อลูกหลานเกิดมาจะให้ฝึกดาบตั้งแต่อายุ2 ขวบ และทุกคนในตระกูลมีพลังเกื้อหนุนกับดาบทุกคน
"นั้นมัน จินป๋วยซานนิ อันดับที่8ของชั้นปีเมื่อปีที่แล้ว ได้ข่าวว่าตอนนี้เป็นหัวหน้าชมรมดาบแล้ว"
"เห็นว่าเป็นว่าที่ผู้นำตระกูลคนถัดไปด้วยนะ"
จินป๋วยซานเดินไปฝั่งชมรมต่อสู้มือเปล่าพร้อมหันไปถามคนในชมรม "ไอ้เด็กกระ…นั่นอยู่ไหน?"
รุ่นพี่ปี4รู้ว่าจินป๋วยซานหมายถึงอะไรพร้อมชี้ไปตรงต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ห่างประมาณ40เมตร
ซึ่งมีเด็กผู้ชายตัวเล็กน่ารักสูงประมาณ150นอนหลับ พร้อมกอดตุ๊กตาหมี อยู่ใต้ต้นไม้
จินป๋วยซานก้าวเหมือนสล๊อต แต่แค่กระพริบตาเดียวก็อยู่ห่างจากต้นไม้ไม่ถึง10เมตรแล้ว 'ชิ้ง'เสียงชักดาบที่แยบแก้วหูดังขึ้น พร้อมประกายแสงสะท้อนตัวดาบ
เตรียมที่จะฟันใส่เด็กน้อยที่นอนหลับอยู่
"ไม่นะ" นักศึกษาหญิงปิดตาพร้อมพูดออกมา
ตัวหวังฉายกระโดดลงเวทีพร้อมจะไปช่วยเด็กคนนั้นแต่ระยะทางไกลเกินไป
ก่อนดาบจะถึงหัวของเด็กน้อยที่นอนหลับ จินป๋วยซานสลับจากด้านคมมาเป็นด้านสัน "โป๊ก"
เด็กน้อยสะดุ้งพร้อมตะโกน "เจ็บๆๆๆๆๆ" จากนั้นมีเลือดซึมเล็กน้อยออกมา จากความแรงที่ฟันลงไป
เด็กน้อยรู้สึกได้ว่ามีน้ำไหลจากหัวลงมาพร้อมไปจับดู และมองที่นิ้วตัวเอง "ตาย ตาย หมอ หมอ หมออยู่ไหน ข้ากำลังจะตาย หมอช่วยด้วย แงๆๆๆ"
เลือดนั้นไหลออกมาเหมือนน้ำ3 4 หยดเท่านั้นเอง แต่โวยวายชิบXาย
"เลิกโวยวายได้แล้ว" จินป๋วยซานกุมขมับ พร้อมลากคอเสื้อมาโยนที่หน้าเวที
"จินป๋วยซานเลิกทำเหมือนข้าเป็นเด็กสะที " เด็กน้อยกล่าวก่อนทำปากป่องเหมือนเด็กงอน
นักศึกษาบางคนสงสัยเลยถามรุ่นพี่ที่อยู่ข้างเวที"นั่นใครหรอ"
"นั่นหรอ พี่ฉีฟง เป็นหัวหน้าชมรมเราเองแหละ"
"ให้เด็กแบบนั้นมาเป็นหัวหน้าชมรมจะดีหรอ"
"เด็กอะไร พี่ฉีฟังอยู่ปี 4 แล้ว อีกทั้งยังอยู่อันดับ5ของชั้นปีด้วยนะ"
ถ้าสังเกตุดีๆ เด็กน้อยคนนั้นใส่ชุดเครื่องแบบปี4แล้ว
"แล้วมีอะไรถึงต้องมาปลุกเราด้วย" ฉีฟงกล่าวพร้อมเช็ดน้ำลายที่ไหลออกมาตอนนอน
จินป๋วยซานชี้ไปที่หวังฉาย "เด็กในชมรมโกงแล้วยังแพ้เด็กปี1"
ฉีฟงมองไปที่เวที พร้อมเห็นเกาจางที่อยู่บนเวทีในสภาพบาดเจ็บ จึงถามเหตุการณ์กับคนในชมรม
หลังจากฉีฟงรู้เรื่องราว จงเดินหาหวังฉาย
"ต้องขอโทษด้วยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น"ฉีฟงกล่าว
หวังฉายยังไม่รู้ว่าฉีฟงที่เข้ามาคุยด้วยเป็นหัวหน้าชมรมและอยู่ปี4"ไม่เป็นไรครับน้อง" พร้อมลูบหัวด้วยความนิสัยดีของเด็ก
ตุ๊บ!!
หวังฉายรู้ตัวอีกทีก็นอนอยู่ใต้ต้นไม้ และมีอาการปวดต้นคอ
"เกิดอะไรขึ้นว่ะเนี่ย" หวังฉายจำเหตุการณก่อนหน้านี้ไม่ได้ จึงเดินไปถามรุ่นพี่ที่ชมรม
"อ๋อ นายโดนหัวหน้าชมรมสับต้นคอนะ หัวหน้าชมรมมีปมเรื่องโดนลูบหัว"
หวังฉายคิด 'นั้นหัวหน้าชมรมหรอวะนั่น เราว่าเราตอบสนองไวแล้วยังรับรู้ไม่ทันเลย สมแล้วอันดับ5ของชั้นปี'
หวังฉายรู้ว่าตัวเองผิดเองที่ไปลูบหัวฉีฟงเอง จึงไม่ได้โกรธเคืองอะไร
หวังฉายได้กรอกข้อมูลเพื่อเข้าชมรมเรียบร้อย
ตู๊ด… ตู๊ด… เสียงนาฬิกาดังขึ้น หวังฉายเห็นว่าถังเฟยเป็นคนโทรมาจึงรับสาย
"หวังฉาย นายทำไรอยู่เนี่ย ยังเข้าชมรมไม่เสร็จอีกหรอ"
"อะไร รีบอะไรนักหนาเพิ่ง 10โมงกว่าเอง"
"10โมงอะไร นี้มันจะเที่ยงแล้ว ไปทำอะไรมา"
หวังฉายที่ได้ยินว่าจะเที่ยงแล้วจึงกดดูนาฬิกา "เxย!! นี่สลบไปเกือบ2ชั่วโมงเลยหรอเนี่ย"
