ขณะที่หวังฉายและหวงหวงเดินอยู่นอกอาคารเพื่อที่จะไปห้องพยาบาลที่อยู่อาคาร5ข้างๆนั้น ผู้คนข้างนอกก็เริ่มมองมาทางหวังฉาย
"นั้นหวงหวงนิ ทำไมถึงเดินข้างเด็กปี1ได้"
"นั้นสิหรือเป็นเพื่อนกัน แต่ว่าไม่น่าใช่เดินใกล้กันขนาดนั้น"
ผู้คนแถวนั้นเริ่มมโนกันไปต่างๆนานา ถึงขนาดบางคนร้องไห้เพราะอกหัก คิดว่าหวงหวงมีแฟนแล้ว (มโนได้สุดยอดจริงๆ)
หน้าอาคาร5 มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา
"มันเป็นใคร" เกาจางได้ถามหวงหวง เกาจางคือคนที่ตามจีบหวงหวงมาแล้ว2ปี ซึ่งหวงหวงได้ปฏิเสธมาตลอด
หวงหวงที่โดนเกาจางตามตื๊อมาตลอด จึงตอบแบบไม่ใส่ใจ"ฉันกับลังรีบอยู่ หลีกไปได้แล้ว"
เกาจางมองหน้าหวังฉาย "เฮ้ย หวงหวงเป็นของกู มึงอย่ามายุ่ง"
หวังฉายอยากจะปฏิเสธใจจะขาดแต่พูดไม่ได้เพราะโดนพลังของหวงหวงอยู่
"ฉันจะรักใครก็มันเรื่องของฉัน นายอย่ามายุ่ง" หวงหวงตอบแบบนี้เพื่อที่จะให้เกาจางจะได้เลิกจีบเธอซะที
หวังฉายที่ได้ยินแบบนั้น เลยคิดไปไกล 'รึว่ารุ่นพี่หวงหวงรักเราตั้งแต่แรกเห็น แต่ก็ดีรุ่นพี่ออกจะน่ารักขนาดนี้ ถ้ารุ่นพี่สารภาพรักกับเรา เราจะตอบยังไงดี'
จากนั้นหวงหวงบังคับหวังฉายให้เดินผ่านเกาจางไปเลย
ไอ้นี่มันหยิ่งจังวะ ถามไม่ตอบ เดินผ่านกูไปเฉยๆอย่างนี้ได้ไง ไม่รอช้าเกาจางได้ใช้พลังเปลี่ยนพื้นดินตรงนั้นให้มีหลุมที่เท้าหวังฉาย
หวังฉายที่โดนบังคับอยู่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของพื้นดินจึงรีบตะโกน "อ้างอัง" พูดโดนปากไม่ขยับ
หวงหวงที่มัวแต่คิดเรื่องที่พูดไปถือเป็นการสารภาพรักหวังฉายหรือเปล่า ไม่ได้สักเกตถึงพื้นที่เปลี่ยนไป "ห่ะ"
ทำให้การบังคับก้าวเท้าตกลงไปไหนหลุม หวังฉายได้ล้มลง "อึกก"เสียงร้องเจ็บในปาก"
เท่านั้นยังไม่พอ หวงหวงที่ถูกเส้นใยที่ตึงร่างหวังฉายนั้นถูกดึงเข้าไปหา หวงหวงได้ค่อมตัวหวังฉายไว้ แล้วทำให้พลังของหวงหวงได้คลายออก
หวังฉายพอขยับตัวได้ ก็เริ่มขยับตัวเพราะตอนนี้เค้าเริ่มเจ็บที่เอวจากก่อนล้มเมื่อสักครู่
"อย่าเพิ่งขยับ" หวงหวงที่ค่อมอยู่ด้านหลังรีบกล่าว แต่ไม่ทันแล้ว
หวังฉายได้ไปโดนแขนหวงหวงที่ยันพื้นไว้อยู่
"อ๊ายย" หวงหวงร้องพร้อมล้มลงไปกอดแผ่นหลังหวังฉาย หวังฉายจึงกระแทกพื้นอีกครั้ง
เกาจางที่ได้เห็นภาพบาดตา จึงรีบเข้ามาแยกทั้ง2คนออกจากกัน ยื่นมือไปเพื่อดึงหวงหวงขึ้นมา "หวงหวง เดี๋ยวผมช่วย"
"ไม่ต้องเลย ฉันรู้ว่านายเป็นคนทำหลุม ไปไกลๆเลย ก่อนฉันจะไปบอกอาจารย์ว่านายใช้พลังทำร้ายคนอื่นนอกสนามประลอง" หวงหวงพูดพร้อมปัดมือออก
"ขอโทษด้วยนะหวงหวงผมไม่ได้ตั้งใจ" จากนั้นเกาจางได้เดินจากไปเพราะถือว่าผิดกฏมหาลัยที่ทำร้ายโดยใช้พลัง
หลังจากที่เกาจางได้จากไป หวังฉายได้พูดขึ้น "โทษทีนะรุ่นพี่หวงหวง ช่วยลุกออกจากหลังผมได้ไหมครับ?"
หวงหวงที่ได้ยินอย่างนั้นได้หน้าแดงทันทีพร้อมลุกออก "ขะ ขะ..ขอโทษด้วยที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ว่าแต่นายเป็นอย่างไรบ้าง"
ระหว่างนั้น แพทย์ศึกษา ได้วิ่งมาจากอาคาร นี้คือหน่วยแพทย์ที่หวงหวงได้กดปุ่มฉุกเฉินก่อนหน้านี้
"ไม่ทราบว่ามีอาการบาดเจ็บที่ไหนครับ"หน่วยแพทย์กล่าว
หวังฉายชี้ไปที่เอว "น่าจะเอวเคล็ดนิดหน่อยครับ"
"แค่เอวเคล็ดเองหรอ ไม่ได้กระดูกร้าวเพราะโดนหุ่นไม้ทำร้ายหรอ" หวงหวงกล่าวอย่างมึนงง
หวังฉายเอียงหัวเล็กน้อยก่อนตอบไป "ไม่นิ"
ระหว่างที่หน่วยแพทย์ทำการรักษา หวงหวงและหวังฉายก็คุยปรับความเข้าใจกันไป
"สรุปว่านายชนะหุ่นไม้ระดับ2"หวงหวงกล่าวอย่างตกใจ เพราะยังไม่มีนักศึกษาปี 1 ที่เพิ่งเข้ามาใหม่เคยทำได้เลยยกเว้นพวก 7นักรบในตำนานของสถาบัน
หวังฉายพยักหน้าก่อนยิ้มให้หวงหวง
หวงหวงเห็นรู้ถึงความสามารถของหวังฉาย "นายสนใจเข้าร่วมปาตี้เราไหม ทีมเราขาดแทงค์อยู่พอดี คุยกันตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อกันเลย
เราหวงหวงอยู่ปี3 นายชื่ออะไร"
"ผมหวังฉาย ปี1 ต้องขอโทษผมคงอยู่ปาตี้เดียวกับรุ่นพี่ไม่ได้ ผมอยู่สายพิเศษ" หวังฉายตอบ
'ทำการรักษาเรียบร้อยแล้วครับ' หน่วยแพทย์กล่าว
หวังฉายขยับเอวเล็กน้อยเพื่อดูอาการจากนั้นกล่าว "ขอบคุณครับ รุ่นพี่ถ้ารุ่นพี่ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ"
"เดี๋ยวก่อน" หวงหวงกล่าวพร้อมขยับมาข้างๆหวังฉาย นาฬิกาทั้ง2มาชนกัน "นี้เบอร์ติดต่อฉันเองนะ ถ้ายังสนใจร่วมปาตี้เดียวกันติดต่อมาได้นะ" จากนั้นรุ่นพี่ได้เดินกลับไป
อาคารฝึกต่อเพื่อนจะดูวีดิโอย้อนหลังการต่อสู้ของหวังฉาย
หวังฉายยืนนิ่งสักพักก่อนจะพรึมพรัม 'หอมจริงๆ' พร้อมดูนาฬิกามองเบอร์โทรศัพท์อมยิ้มอยู่คนเดียวกลางแจ้ง 'ตุบบ' เสียงบอลกระทบหัว
"ขอโทษที ไม่เป็นไรนะ"นักศึกษาเตะบอลแถวนั้นกล่าว
หวังฉายจับหัว "ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร" ทำไมพอเราอยู่ใกล้ผู้หญิงน่ารักๆ ที่ไร ดวงซวยตลอดเลย จากนั้นหวังฉายเห็นว่าเวลาใกล้ถึงคาบบ่ายแล้วจะเดินไปอาคารเรียน
หวังฉายเข้ามาในเรียน 612 คนในห้องยังไม่มีมากเพราะเป็นวิชาเลือก สายตาของหวังฉายมองไปเห็นลู่เหมยจึงเดินเข้าไปหา
ลู่เหมยที่เห็นเดินเข้ามาหา ลู่เหมยรู้ทันที่ว่าต้องเข้ามาถามเรื่องแม่ของเค้าที่ลู่เหมยได้กระซิบบอกไปเหมือนตอนกลางวัน เลยชิ่งถามก่อน
เพราะยังไม่ต้องตอบคำถามเรื่องนี้"ได้ข่าวว่าชนะหุ่นไม้ระดับ2มานิ"
"ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย เธอรู้อยู่แล้วว่าเรามาเรื่องอะไร บอกเรื่องที่รู้มา"หวังฉายกล่าว
ลู่เหมยมองหน้าหวังฉายก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงมีอำนาจ "ยังไม่ถึงเวลาที่จะบอก ไว้ติดท๊อป3ของชั้นปีค่อยมา"
หวังฉายอยากที่จะรู้ตอนนี้และสัญญาที่บอกไว้ก่อนหน้านี้ที่จะบอกเรื่องแม่หลังการประลองจบ แต่สถานการณ์ไม่เต็มใจ เพราะอาจารย์ได้เดินเข้ามาในห้องแล้วหวังฉายเดินไปนั่งที่ริมหน้าต่าง
"นั่งที่ได้แล้ว" เสียงดังไปทั่วห้อง "ข้าชื่อหม่อฟูเป็นอาจารย์ประจำวิชาศาสปรุงยา ศาสตร์แห่งการหลอมยาถือเป็นอาชีพรองที่มีความสำคัญมากๆ เพราะปัจจุบันเหล่านักสู้ต่างๆ ต้องการยาเพื่อเพิ่มความสามารถ หรือช่วยในการรักษาอาการบาดเจ็บ
ในการหลอมยาจะช่วยในการฝึก. สมาธิ. ความแม่นยำ. การสังเกต สิ่งเหล่านี้สามารถนำไปใช้กับสนามรบจริงๆได้" จากนั้นอาจารย์ก็พล่ามไปอีกเกือบ1ชั่วโมง
"พูดมาก็เยอะแล้วการเรียนรู้ที่ดีที่สุดคือการทดลองจริงๆ ใครในห้องไม่เคยหลอมยาบ้าง" ในห้องเรียนประมาณเกือบๆร้อยคนไม่มีใครยกมือเลย
เพราะส่วนใหญ่ทุกคนในล้วนเคยมีประสบการณ์มาแล้ว
"ดีๆ วันนี้จะให้ทำยาเกรด1 คือยารากมังกร สำหรับคุณสมบัติของมันจะช่วยให้คนที่พลังอยู่ในขั้นที่1 มีการพัฒนามากยิ่งขึ้น ส่วนผสมอยู่ใต้โต๊ะทดลองแล้ว ส่วนผสมหลักมาหยิบหัวใจอนุภาคของสายตัวเองไป"
"สำหรับวิธีหลอมใครที่ยังไม่รู้สามารถดูได้จากบนกระดาน กฏสำหรับวันนี้คือ หลอมยารากมังกรขั้นต่ำระดับสามัญ ใครที่หลอมไม่ได้ก็ไม่ต้องเลิกเรียน " กล่าวจบหม่อฟูก็นั่งบนเก้าอี้หน้าห้องดูเหล่านักเรียนหลอมยา
