INVINCIBLE โลกอมตะ - บทที่ 110: การเปลี่ยนวิญญาณของหยางอัน

หยางอันเรียกสิงโตทองฟ้าคำรณออกมา รู้สึกถึงใบหน้าที่กำลังตกตะลึง ตกใจ และหวาดกลัวของฝูงชนจากสิ่งที่เขาแสดง ด้วยท่าทางของชนชั้นสูงในขณะที่เขายืนอยู่ในขณะที่มือทั้งสองข้างไขว้อยู่ที่ข้างหลัง และหน้าอกพองขึ้น หยางอันมองอย่างภาคภูมิใจไปที่หวงเสี่ยวหลง "แล้วอย่าพูดว่าข้าไม่ได้ให้โอกาสเจ้า เรียกจิตวิญญาณของเจ้าออกมา!"
หวงเสี่ยวหลงส่ายหัวด้วยใบหน้าที่ไม่แยแส "แม้ว่าข้าจะไม่เรียกจิตวิญญาณของข้าออกมา ข้าก็ยังคงสามารถเอาชนะเจ้าได้เช่นเดิม!"
"อะไรกัน!?" คนที่เฝ้าดูต่างอ้าปากค้างอยู่ในความสับสน กับเสียงที่ดังพอที่จะไปถึงท้องฟ้า
พวกเขารู้สึกว่าหวงเสี่ยวหลงโอ้อวดมากเกินไป แม้แต่นักรบระดับสิบแรกเริ่มก็ไม่ได้เป็นฝ่ายตรงข้ามของหยางอันหลังจากที่เขาเรียกจิตวิญญาณสิงโตทองฟ้าคำรณออกมา!
นอกจากนี้พวกเขาส่วนใหญ่รู้สึกว่าหยางอันไม่ได้เตรียมพร้อมในการปะมือในก่อนหน้านี้เนื่องจากหวงเสี่ยวหลงได้เปิดฉากการโจมตี มันเป็นเพียงเพราะเหตุนี้ที่ทำให้หวงเสี่ยวหลงสามารถที่จะต่อสู้กับหยางอันได้!
ความโกรธของหยางอันปะทุเขึ้นเมื่อได้ยินเสียงนี้ และเสียงคำรามของสิงโตทองฟ้าคำรณก็ดังสนั่น และแสงไฟที่ส่องประกายกระพริบเป็นจิตวิญญาณของหยางอันได้เปลี่ยนไปในพริบตา หลังจากการเปลี่ยนแปลงจิตวิญญาณของร่างกายหยางอันขยายออกไปถึงสามเท่า และผมสีดำของเขากลายเป็นสีทองสดใสประดุจภาพของสิงโตที่กำลังโกรธ
ตอนที่หยางอันใช้การเปลี่ยนวิญญาณ เขาก็พุ่งเข้าหาหวงเสี่ยวหลง แต่วิธีที่เขาขยับตัวก็ดูสั่นไหว และดูไม่มั่นคงมันช่างเหมือนคนเมา ถึงกระนั้นก็ตามทุกขั้นตอนที่เขาแสดงแสงพราวเป็นประกายถูกส่งออกมาจากร่างกายของเขาแล้วเกิดเป็นรัศมีของวงกลมขนาดใหญ่ และในขณะเดียวกันอากาศที่ล้อมรอบก็เหมือนกำลังจะเดือดพล่าน
"ขั้นตอนของจักรพรรดิ!"
นี่คือความสามารถโดยธรรมชาติของจิตวิญญาณการต่อสู้ของหยางอัน
ขั้นตอนของจักรพรรดิ ทุกขั้นตอนจะกระตุ้นให้เกิดพลังของพื้นที่รอบ ๆ ซึ่งส่งผลให้แรงโน้มถ่วงเพิ่มมากขึ้น และแต่ละขั้นตอนจะเพิ่มแรงโน้มถ่วงที่ทับซ้อนกัน สุดท้ายเมื่อปะทะกับศัตรู ๆ เหล่านั้นจะรู้สึกเหมือนว่ามีภูเขาหล่นทับ
เมื่อหยางอันขยับไปถึงขั้นตอนที่สิบห้าแรงโน้มถ่วงที่ทรงพลังทำให้ฝูงชนต้องหลบหนีด้วยความตื่นตระหนก ในขณะที่ร้านค้า และอาคารบนถนนเดียวกันสั่นสะเทือนแตกร้าว และเริ่มพังทลายลงสู่พื้นดิน
อยู่ห่างออกไปบ้างเล็กน้อย เฟยหรงก็เฝ้าดูด้วยใบหน้าที่ตึงเครียด
เขาเป็นเพียงนักรบระดับสิบ แต่หากต้องเผชิญกับความสามารถในการต่อสู้ของหยางอันเขาจะเสียเปรียบเป็นอย่างมาก
เมื่อมาถึงจุดนี้หยางอันอยู่ห่างจากหวงเสี่ยวหลงเพียงสามก้าว เขาก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งแล้วเตะไปที่หน้าอกของหวงเสี่ยวหลง!
ยังคงยืนอยู่ที่เดิม หวงเสี่ยวหลงทำท่าราวกับว่าการกระทำของหยางอันเร็วเกินกว่าที่จะทันได้รู้สึกตัว เขาเพียงแค่ยืนอยู่ที่นั่นเฉย ๆ
เมื่อทุกคนคิดว่าหวงเสี่ยวหลงได้รับผลกระทบจากแรงโน้มถ่วงของหยางอัน หวงเสี่ยวหลงจึงทำได้แต่ยืนนิ่งจนถึงบัดนี้
"หมัดพิฆาต!"
ปราณฉีพุ่งสูงขึ้น และพลังที่ทับซ้อนกันหมุนไปข้างหน้าเหมือนคลื่นขนาดยักษ์
"บูม!" เสียงระเบิดดังขึ้น
หยางอันถูกผลักกลับไปหนึ่งก้าว แต่หวงเสี่ยวหลงต้องถอยออกไปถึงหกก้าว
เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่งในขณะนั้น
สายตานับไม่ถ้วนเบิกกว้างขึ้น และจ้องมองไปที่หวงเสี่ยวหลง- เขาสามารถ!
การโจมตีอย่างเต็มกำลังของหยางอันถูกปิดกั้นโดยหวงเสี่ยวหลงโดยไม่ได้เรียกจิตวิญญาณของเขาออกมา!
แม้ว่าหวงเสี่ยวหลงจะถอยกลับไปมากกว่าหยางอันถึงห้าก้าว แต่ก็ต้องเน้นย้ำว่าหวงเสี่ยวหลงไม่ได้เรียกจิตวิญญาณของเขาออกมา และเขาไม่ได้ใช้ความสามารถในการต่อสู้ของเขา
มีใบหน้าที่น่าเกลียดบนใบหน้าของหยางอัน และเขาก็ดูมืดมนมากขึ้น เขายกมือขวาของเขา และทำการเคลื่อนไหวที่ดูแปลกตาของทุกคน มือขวาของเขาค่อย ๆ ขยับวาดเป็นวงกลมวาดในอากาศ และเมื่อวาดเสร็จแขนขวาของเขาระเบิดวงกลมออกเป็นชิ้น ๆ เผยให้เห็นแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีทองสดใส หลอดเลือดสีเขียวพองขึ้น วิ่งไปตามแขนของเขาเหมือนไส้เดือนสีทอง และยังมีกลิ่นอายที่กดดันออกมาจากมัน
"หมัดราชันย์เทวะ!"
แขนขวาของหยางอันถูกชกออกไปยังหวงเสี่ยวหลง
เมื่อมือขวาของหยางอันถูกใช้ในการโจมตีส่วนที่เหลือของร่างกายของเขาไม่ได้เคลื่อนที่ออกไป กำปั้นขนาดยักษ์ทะลุผ่านอากาศออกไปอย่างรวดเร็ว จนแม้แต่เฟยหรงที่อยู่ในขั้นนักรบระดับสิบก็ไม่สามารถตามวิถีการโจมตีได้ทัน
หวงเสี่ยวหลงเห็นกำปั้นขนาดใหญ่พุ่งมาที่เขา และปรากฎมีดคู่เทพอสูรอยู่ในมือของเขา คมมีดของเขาถูกเฉือนออกไป
แสงของคมมีดนับไม่ถ้วนบินออกไปเปลี่ยนเป็นพายุไซโคลนที่มีพลังลมรุนแรงสองลูกที่เปล่งเสียงโห่ร้อง และเสียงร้องดังมาจากนรก พายุไซโคลนสองลูกกระแทกเข้ากับกำปั้นที่ถูกส่งออกมาจากหยางอัน และพลังของทั้งสองฝ่ายสลายหายไปกลายเป็นฝุ่น
หลังจากที่ใช้ความวุ่นวายของนรกแล้ว หวงเสี่ยวหลงก็กระโดดขึ้นไป และในช่วงกลางอากาศแสงจากคมมีดก็ตกลงไปที่หยางอันอีกครั้ง
คราวนี้แสงของคมมีดนับไม่ถ้วนกลายเป็นพายุฝนฟ้าคะนอง และเกิดเสียงร้องที่ดูย่ำแย่ของหยางอัน ในขณะที่เขาถอยกลับด้วยความหวาดกลัว อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เขากลัวมากที่สุดคือหยดฝนที่มาจากแสงของคมมีดจำนวนมาก! หยางอันก้าวถอยหลังไปเรื่อย ๆ ในขณะเดียวกันก้าวถอยเขาเอาดาบยาวออกมาไว้ในมือของเขา และเขาก็ทำการฟันในทันที
ภาพดาบขนาดใหญ่หล่นลงไปในสายฝนของคมมีด และในสายตาของกลุ่มผู้ชมการโจมตีด้วยดาบของหยางอันก็แตกเป็นชิ้นเล็ก ๆ เมื่อเข้าสู่บริเวณของสายฝน
หยางอันยังเดินถอยหลังต่อไป และหลังจากการโจมตีด้วยดาบมากกว่าสิบครั้งผ่านไปพายุแห่งความตายก็หยุดลง
เมื่อเห็นผลลัพธ์นี้หยางอันกำลังจะหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ เมื่อมุมมองของเขาเห็นได้ชัดว่าหวงเสี่ยวหลงกำลังตีลังกาอยู่กลางอากาศอย่างรวดเร็ว หลังจากที่สายฟ้าอีกชุดได้ฟาดลงสู่พื้นกลายเป็นมังกรขนาดเล็กที่กลืนกินพื้นดิน และกลิ่นอายของการทำลายล้างกระจายออกไปตามถนน
หยางอันที่เฝ้าดูความสยดสยองของพยุหะมังกรที่กำลังพุ่งมายังเส้นทางที่เขายืนอยู่
เขารีบขยับดาบของตัวเอง แต่มังกรสายฟ้าก็คลอบคลุมตัวเขาอย่างรวดเร็ว แม้ใช้แสงดาบจากปราณฉีของหยางอันก็ไม่สามารถปิดกั้นมังกรที่พุ่งมาอย่างรวดเร็วได้
ไม่สามารถหลบหนีได้ทันเวลา หยางอันได้ถูกมัดจากสายฟ้าที่ฟาดใส่ และร่างกายของเขาสั่นไหว แผลไหม้สีดำปรากฏบนหน้าอกของเขาซึ่งความเสียหายจากฟ้าผ่ารุนแรงที่สุด
ในขณะที่มึนงงมังกรอีกสายหนึ่งก็โจมตีไปที่หยางอันอีกครั้ง
หยางอันตกใจกลัวมากพยายามที่จะหลบ และมันก็ประสบความสำเร็จ แต่เขาก็ไม่สามารถหลบการโจมตีอีกสองครั้งที่มาจากมุมที่แตกต่างกัน
เกิดขึ้นอีกสองครั้งหยางอันไม่สามารถหลบได้ เขาส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
อย่างไรก็ตามการโจมตียังมาไม่หยุด ในช่วงเวลาสั้น ๆ มังกรน้ำอีกหลายตัวก็พุ่งไปที่หยางอัน และหยางอันถูกทำลายลงโดยร่างของเขากระแทกเข้ากับอาคารบนถนน อาคารเหล่านั้นถูกถล่มลงกลายเป็นซากปรักหักพัง
"คุณชายใหญ่!"
"พี่ใหญ่!"
จูยี้ และคนอื่น ๆ ของคฤหาสน์ตระกูลหยางก็รู้สึกโกรธ และต้องการที่จะรีบไปหาหยางอัน แต่เมื่อฝ่ามือหนึ่งพุ่งออกมาด้วยพลังพอที่จะโค่นล้มภูเขา และพลิกมหาสมุทรได้ทำการปิดกั้นจูยี้ และเส้นทางของคนอื่น ๆ จูยี้จึงหันไปมอง และพบว่าเป็นฝีมือของเฟยฮาว
"เฟยฮาว, เจ้า!" จูยี้โกรธมาก
"นี่เป็นการต่อสู้ของคนสองคน ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปแทรกแซง! " เฟยฮาวกล่าวอย่างเย็นชา 
จูยี้เกือบจะโกรธขึ้นเพราะความกระวนกระวายใจ แต่เขาเข้าใจได้ดีถ้าเฟยฮาวตั้งใจขัดขวางพวกเขา แม้จะรวมพลังกัน พวกเขาก็ยังไม่สามารถทำลายการป้องกันของเฟยฮาวได้
ในเวลานี้เท้าของหวงเสี่ยวหลงสัมผัสกับพื้นถนนอย่างแผ่วเบา ในขณะที่หยางอันดิ้นรนต่อสู้พยายามจะลูกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ เฝ้าดูหยางอันในฉากนี้ หวงเสี่ยวหลงต้องยอมรับว่าหยางอันผู้ครอบครองจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับสิบสองมีความแข็งแกร่ง ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ผู้ครอบครองจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับสิบแทบจะไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อีกหลังจากถูกฟ้าผ่าไปหลายหน
เมื่อยืนขึ้นได้สำเร็จหยางอันสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด และดวงตาของเขาเป็นสีแดงที่ดูน่ากลัว ในขณะที่เขาจ้องมองอย่างหงุดหงิดไปที่หวงเสี่ยวหลง ความเกลียดชัง และความตั้งใจในสายตาของเขาทำให้ฝูงชนที่อยู่เบื้องหลังหวงเสี่ยวหลงต้องตัวสั่น
หยางอันที่เป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งอาณาจักรยู้จิงได้รับความพ่ายแพ้โดยไม่สามารถต่อต้านชายหนุ่มที่มีอายุเพียงสิบห้าหรือสิบหกปี! นอกจากนี้ในสถานการณ์เช่นนี้ที่ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้เรียกจิตวิญญาณการต่อสู้ของพวกเขาออกมาสู้กับหยางอัน นี้เป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา!
ดวงตาของผู้คนรอบ ๆ รู้สึกเหมือนหนามที่เจาะเข้าไปในเนื้อของเขาทีละชิ้น!
"ตาย! ตาย! ตาย! " ความปรารถนาที่จะฆ่าท่วมเต็มหัวใจของหยางอัน
ขนของสัตว์สีทองยาวขึ้นบนร่างของเขาซึ่งคล้ายกับผมของสิงโตสีทอง
"การเปลี่ยนวิญญาณเป็นจักรพรรดิสิงโต!"
นี่คือจิตวิญญาณของเขา สิงโตทองฟ้าคำรณ ความสามารถในการปลุกอย่างที่สองหลังจากที่เขาก้าวผ่านนักรบระดับเจ็ด และได้รับการวิวัฒนาการเป็นครั้งที่สอง
หลังจากเริ่มดำเนินการการเปลี่ยนวิญญาณเป็นจักรพรรดิสิงโต ร่างกายของหยางอันก็โตขึ้นอีกครั้งเกือบเท่าตัวจากในขนาดปัจจุบันของเขา ผิวของเขาสว่างไสวด้วยแสงแดดราวกับผิวของเขาเคลือบด้วยสีทอง ตาสีทองดวงตาสีแดง และกลิ่นอายที่น่ากลัวมากยิ่งขึ้นกว่าก่อนก็ถูกกวาดออกจากร่างกายของเขาในทันที