INVINCIBLE โลกอมตะ - บทที่ 106: ข้าเป็นพ่อของเขา!

เป็นเวลานานหลังจากที่หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวจากไป ในปัจจุบันนางรีบออกจากที่นั่นและเมื่อนางวิ่งออกไป นางก็วิ่งผ่านศพของเลียวมู่ และล้มลง
ในขณะที่ล้มลงน้ำตาของนางไหลออกมาผสานกับดิน และทรายที่สกปรก นางพยายามที่จะไม่ร้องไห้ ในขณะที่พยายามดิ้นรนลุกขึ้นมา นางรีบหนีไปในทิศทางเดียวกับหวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวที่จากไปในก่อนหน้านี้เพื่อเดินทางไปยังเมืองหลวงยู้จิง
…
สองวันต่อมา
หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวกำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตูเมืองขนาดใหญ่ และเฟยฮาวคิดอย่างตื่นเต้นภายในใจของเขาว่า ในที่สุดข้าก็ได้กลับมา!
ประตูของเมืองหลวงยู้จิงเป็นเหมือนเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ เลย
"ไปกันเถอะ!" ครู่ต่อมาหวงเสี่ยวหลงก็พูดออกมา
เฟยฮาวพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น
คนทั้งสองเดินผ่านประตูเมืองเข้าไปด้านใน
ทั้งสองเดินผ่านประตูเมืองแล้ว คนทั้งสองเดินไปตามถนนที่พลุกพล่านในลักษณะผ่อนคลายระหว่างเดินผ่านคลื่นของผู้คน การดื่มด่ำในบรรยากาศที่มีชีวิตชีวา เฟยฮาวมีอารมณ์ที่อ่อนไหว เจ็ดปีที่ผ่านมา และเมืองหลวงยู้จิงเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขายังจำได้ แต่หลายร้านค้ามีการเปลี่ยนแปลง และอาคารบางส่วนได้รับการบูรณะ และต่อเติมขึ้นมาใหม่สิ่งเหล่านี้ค่อนข้างแปลกตาสำหรับเขา
หวงเสี่ยวหลงพยักหน้าอย่างลับ ๆ ในขณะที่เขาสังเกตเห็นถนนที่เต็มไปด้วยความร่ำรวยของเมืองหลวงยู้จิง เมื่อเทียบกับเมืองหลวงของอาณาจักรหลัวถง เงื่อนไขที่นี่ดีกว่า นอกจากนี้การตัดสินจากอาคาร และโครงสร้างพื้นฐานของเมือง พวกเขามีระดับสูงกว่าเมืองหลวงของ อาณาจักรหลัวถง 
กว่าจะถึงงานแต่งงานยังมีเวลาอีก 2 วัน เมื่อพวกเขามาถึงเมืองหลวงแล้ว พวกเขาก็ไม่รีบไปที่ ตระกูลเฟย โดยใช้เวลาอันแสนหวานของพวกเขาที่จะเดินเล่นไปตามถนน
สองชั่วยามต่อมาก็ถึงเวลาเที่ยงแล้ว ขณะที่พวกเขาเดินผ่านร้านอาหารขนาดใหญ่ เฟยฮาวหยุดเดิน และกล่าวอย่างมีความสุขกับหวงเสี่ยวหลง
"นายน้อย ร้านอาหารแห่งนี้อร่อยมากมันเป็นหนึ่งในสามร้านอาหารที่ดีที่สุดของที่นี่ ความพิเศษของที่นี่อยี่สุราที่ชื่อว่าสุราคะนองมันอร่อยกว่าสุราจันทราหิมะของร้านอาหารเลิศรส เราควรจะไปลองดื่มกันไหม?
(TL : สุราคะนองในเรื่องนี้รสชาติร้อนแรงต่างจากสุราจันทราหิมะ)
หวงเสี่ยวหลงพยักหน้า "สุราคะนอง? ดีไปกันเถอะ ข้าชักอยากจะลองชิมดูแล้ว "
ดังนั้นโดยไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไป, หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวเดินเข้าไปในร้านอาหาร
เมื่อเขาเดินเข้าไปหวงเสี่ยวหลงเห็นว่าชั้นล่างประกอบไปด้วยโต๊ะกว่าร้อยโต๊ะที่เต็มไปด้วยลูกค้า ในเวลานี้คนที่มีการแต่งกายของเจ้าของร้าน และรูปลักษณ์ที่โดดเด่นกำลังรีบมาหาเฟยฮาวถามอย่างกระตือรือร้นว่า "ท่านคือ ท่านโฮเฟยฮาว?"
(แก้บรรดาศักดิ์ชั้นโฮ = Marquis และชั้นกงหรืออ๋อง คือ Duke)

เฟยฮาวพยักหน้า “เถ้าแก่เฉินหลายปีมานี้ที่ข้าไม่ได้กลับมาดูเหมือนว่าการค้าของเจ้าเจริญรุ่งเรืองขึ้นมาก!”
คนวัยกลางคนนี้เป็นเถ้าแก่ของร้านอาหารแห่งนี้ ในอดีตเฟยฮาวมักจะมาอุดหนุนร้านอาหารแห่งนี้ และมักจะมากินอาหาร และดื่มสุราคะนองของที่นี่ สองคนนี้ถือได้ว่าเป็นสหายเก่ากัน
"ฮ่าฮ่า, ท่านโฮเฟยฮาวล้อข้าเล่นแล้ว ไม่กี่ปีที่ผ่านมาแม้ว่าพวกเราไม่ได้เจอกัน แต่ท่านก็ยังดูอ่อนวัยกว่าข้ามาก" เถ้าแก่ร้านอาหารหัวเราะ "เหมือนว่าข้าแก่ขึ้นทุกวัน " ในขณะที่เขาพูดอย่างนี้มือของเขาทำท่าทางที่สุภาพ" ท่านโฮเฟยฮาวโปรดขึ้นไปที่ชั้นสอง ข้าจะบอกเสี่ยวเอ้อจัดโต๊ะ และจัดเตรียมอาหารของท่าน! "
เฟยฮาวพยักหน้า และเดินขึ้นไปพร้อมกับหวงเสี่ยวหลง
ชั้นที่สองก็มีเสียงดังอึกทึกเหมือนเช่นชั้นล่าง และดูเหมือนจะไม่มีโต๊ะว่าง แต่เถ้าแก่ก็จัดเตรียมไว้ให้อย่างรวดเร็ว
ไม่นานหลังจากที่ทั้งคู่นั่งลงจานอาหารก็ถูกนำมาวางไว้
มีสุราสองขวด พร้อมกับถ้วยสุราสีแดง 
สุรามีกลิ่นหอมยั่วเย้าจมูกของหวงเสี่ยวหลง ในขณะที่เขาเทลงในถ้วย และดื่มลงไปในปากของเขา รสหวานท่วมท้นของความรู้สึกของเขาในขณะที่สุราวิ่งผ่านลงไปที่ลำคอของเขาเปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่รุงแรงกระตุ้นการเผาไหม้ที่แผ่กระจายออกไปในทันทีเช่นเดียวกับถ้าเซลล์ทุกเซลล์ในร่างกายกำลังมึนเมา และรู้สึกอิ่มเอมกับอารมณ์ไปตามหัวใจของผู้ดื่มสุรา
"สุราดี!" หวงเสี่ยวหลงพูดออกมาเสียงดัง
การดื่มเริ่มต้นขึ้นอย่างไม่รู้จบระหว่างหวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาว
ในขณะที่หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาว เพลิดเพลินกับสุราอาหาร เสียงการพูดคุยของโต๊ะที่อยู่ใกล้ ๆ ได้ผ่านเข้าไปในหูของพวกเขา
"เจ้ารู้หรือยัง กษัตริย์ของเราได้อวยยศให้หยางอันด้วยบรรดาศักดิ์ชั้นโฮ!"
" หยางอัน อายุเพียง 21 ปี และเขาก็ได้รับบรรดาศักดิ์ชั้นโฮแล้ว นี่เป็นครั้งแรกสำหรับอาณาจักรยู้จิงของเรา ในความเห็นของข้าในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า หยางอันอาจจะได้รับการยกย่องให้เป็นอ๋อง! "
"นี่เป็นเพราะหยางอันเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งของอาณาจักรของเราซึ่งเป็นอัจฉริยะที่ยิ่งใหญ่! ในหนึ่งปีที่ผ่านมาเขาได้ผ่านไปสู่จุดสูงสุดของนักรบระดับเก้าขั้นปลายแล้ว และด้วยความเร็วในการบ่มเพาะของเขา ข้าสามารถบอกได้ว่าเขาจะสามารถพัฒนาไปสู่นักรบระดับสิบได้ภายในปีนี้! "
"นักรบระดับสิบภายในสองปีด้วยอายุเพียงยี่สิบเอ็ดปี สัตว์ประหลาด! ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าหยางอันจะเป็นตัวแทนอาณาจักรยู้จิงไปเข้าร่วมการต่อสู้ของเมืองจักรพรรดิ และพรสวรรค์ของเขาเช่นนี้….. "
เสียงพูดคุยอย่างออกรสเต็มไปทั่วชั้นที่สอง และในแทบทุกโต๊ะพูดเกี่ยวกับเรื่องที่เกี่ยวข้องกับ หยางอัน
"หยางอัน?" การฟัง และการพูดคุยเหล่านี้ หวงเสี่ยวหลงเริ่มสงสัย
ในตอนนี้เฟยฮาวถอนหายใจ: "ปีที่ข้าจากไป หยางอัน พิ่งผ่านไปถึงขั้นนักรบระดับแปด" เขากล่าวต่อว่า "ข้าไม่เคยนึกถึงเกี่ยวกับเรื่องของหยางอันเลย เดี๋ยวนี้เด็กคนนั้นได้รับบรรดาศักดิ์ชั้นโฮแล้ว!"
หวงเสี่ยวหลงมองไปที่เฟยฮาว
เฟยฮาวอธิบายให้วงเสี่ยวหลงฟังว่า "นายน้อย จิตวิญญาณการต่อสู้ของหยางอันนี้เป็นจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับ 12 ขั้นสูงมันเป็น สิงโตทองฟ้าคำรณ และเขาเป็นอัจฉริยะที่มีพรสวรรค์มากที่สุดภายในอาณาจักรยู้จิง ซึ่งปัจจุบันกำลังเรียนอยู่ที่สถาบันยู้จิง บางทีในวันข้างหน้าเขาจะมีส่วนร่วมในการต่อสู้ของเมืองจักรพรรดิร่วมกับนายน้อยอย่างแน่นอน "
"0b9วิญญาณระดับสิบสองชั้นสูง, สิงโตทองฟ้าคำรณ " หวงเสี่ยวหลงพยักหน้า
ยกเว้นเจียงเต็ง ศิษย์พี่เฉินเทียนฉี และจักรพรรดิของจักรวรรดิต้วนเริน คนผู้นี้เป็นบุคคลที่สี่ที่เขาได้รู้จักถึงความสามารถในการต่อสู้
แต่จิตวิญญาณของเจียงเต็งคือจิตวิญญาณชั้นยอดระดับสิบเอ็ดที่มีชื่อว่า พยัคฆ์แสงสีชาด ในขณะที่จิตวิญญาณของหยางอันเป็นระดับสิบสอง ซึ่งเหนือกว่าเจียงเต็ง
หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวยังคงดื่มกินต่อไปในขณะแอบฟังบทสนทนารอบ ๆ ตัว หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็จ่ายเงิน และจากไป เมื่อเฟยฮาวจ่ายเงินเถ้าแก่ก็ออกมา และดำเนินการลดราคาลงครึ่งหนึ่งก่อนที่จะออกมาส่งหวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวด้วยตัวเอง
หลังออกจากร้านอาหารทั้งสองก็เดินตรงไปยังตระกูลเฟย
………………………
ประมาณครึ่งชั่วยามต่อมาพวกเขาก็มาถึงถนนสายหลักที่นำไปสู่ตระกูลเฟย แม้ว่าวันแต่งงานของเฟยหมิงยังคงมีเวลาเหลืออยู่ 2 วัน แต่ประตูหลักของคฤหาสน์ก็เต็มไปด้วยสีสันพร้อมกับผู้คนที่ร่าเริง และมีม้า และรถม้าเป็นจำนวนมาก
เห็นได้ชัดว่านี่คือคนจากคตระกูลที่มีค่านิยมเยี่ยมชมการแสดงความยินดีเนื่องจากมีโอกาส
ตระกูลเฟยตั้งอยู่บนถนนพร้อมมีป้ายของตระกูลบ่งบอกถึงสถานที่ และเมื่อเขาเดินเข้าไปใน ตระกูลเฟย พร้อมกับหวงเสี่ยวหลง ความตื่นเต้นของเขาเกือบจะรั่วไหลออกมา
อย่างไรก็ตามขณะที่พวกเขากำลังจะก้าวข้ามประตู ยามทั้งสองที่ยืนอยู่ที่ด้านข้างของประตูก็ยกมือขึ้นเพื่อสกัดกั้นเส้นทางของพวกเขาเอาไว้และกล่าวว่า "เจ้าเป็นใคร? เจ้ามาที่ตระกูลเฟยด้วยเหตุใด? "
เฟยฮาวกระพริบตาสักครู่ก่อนที่จะถามว่า "พวกเจ้าทั้งสองไม่รู้จักข้า?"
ยามทั้งสองมองเฟยฮาวตั้งแต่หัวจรดเท้า และคนหนึ่งหัวเราะออกมาว่า "ก็แค่ชายชราคนนึงคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน? ทำไมพวกข้าต้องรู้จักเจ้า? "
เฟยฮาวมึนงงกับคำตอบ และรอยย่นโผล่ขึ้นมาบนหน้าผากของเขาดูเหมือนว่าทั้งสองคนนี้ได้รับการว่าจ้างหลังจากที่เขาจากไป ดังนั้นทั้งสองจึงไม่รู้จักเขา
เขาหันกลับไป และรู้สึกอายเล็กน้อยเมื่อมองไปที่หวงเสี่ยวหลง
เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีเรื่องอะไรที่น่าอึดอัดใจเช่นเรื่องนี้เกิดขึ้นกับเขาเมื่อกลับมาที่ตระกูลเฟย
หวงเสี่ยวหลงยิ้มให้เขา และไม่ได้พูดอะไร แค่เฟยฮาวคนเดียวก็สามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้
เมื่อถึงจุดนี้เฟยฮาวบอกกับยามทั้งสองคนว่า: "เรียกผู้นำของเจ้าออกมา"
ยามคนเดียวกันยิ้มกว้างขึ้น และพูดว่า "เรียกผู้นำของเราออกมา? เพื่อชายชราเช่นเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าไม่ได้ตระหนักถึงสถานการณ์ในเวลานี้ เจ้าคิดว่าท่านผู้นำของเราจำเป็นต้องออกมาพบเจอกับพวกเจ้า เมื่อเจ้าพูดเช่นนั้น? "
"ข้าเป็นพ่อของเขา!" เฟยฮาวเริ่มมีอารมณ์ไม่พอใจออกมา!
แต่ในหูของทั้งสองยามที่ได้ยินราวกับว่า เฟยฮาวแช่งผู้นำของตระกูลของพวกเขา และทำให้การแสดงออกของพวกเขาเย็นชาในทันที
"เจ้าแก่ เจ้ามาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาหรือไม่? ตาก็ไม่ได้บอด เจ้ากล้ามาหาเรื่องที่นี่ มองให้ดีว่าที่ที่เจ้าอยู่ตอนนี้มันเป็นที่ไหน! "