INVINCIBLE โลกอมตะ - บทที่ 105: วิ่งเข้าสู่ปัญหาอีกครั้ง

"ลุงเลียว นี่เป็นเจ้าจริง ๆ!" ใบหน้าของเฉินลี่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ในขณะที่นางจ้องไปที่เลียวมู่ แม้ในขณะนี้นางก็ยังไม่สามารถจะทำใจเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง
"หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวกล่าวได้ถูกต้อง" ถึงจุดนี้เลียวมู่ไม่กลัวที่จะยอมรับมัน และเขาพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา และกล่าวว่า "กลุ่มโจรก่อนหน้านี้ถูกสั่งการโดยข้า"
เฉินลี่สั่นด้วยความโกรธ แต่นางก็รู้สึกกลัวในเวลาเดียวกัน นางกัดฟันถามออกไปว่า 
"ทำไม ?"
เลียวมู่หัวเราะเยาะ "ทำไม ? เจ้าควรถามพ่อของเจ้าถึงหตุผลนี้ เฉินลี่อย่าได้โทษข้าเลย สาเหตุที่เจ้าต้องตายในวันนี้ เจ้าจะตำหนิใครสักคนก็ควรตำหนิพ่อของเจ้าเอง! "
"ตำหนิพ่อของข้า ?" เฉินลี่ยังคงไม่เข้าใจ
"ถูกตัอง พ่อของเจ้าได้ฆ่าล้างตระกูลของข้า แต่น่าสงสารเขาไม่ได้ตระหนักว่าทุกคนจากตระกูลหลงไม่ได้ตายไปทั้งหมด! " เลียวมู่เล่าให้ฟังอย่างเย็นชา
"พ่อบ้านเลียว จะไปเสียเวลาพูดคุยกับนางทำไม? นายน้อยกำลังรอรายงานของพวกเราอยู่ " โจรสวมหน้ากากกล่าวกับเลียวมู่ 
เลียวมู่พยักหน้าเห็นด้วย และส่งสัญญาณด้วยมือของเขา โจรที่ล้อมรอบก้าวไปข้างหน้า และเตรียมที่จะจับกุมเฉินลี่
"พวกเจ้าต้องการอะไร? พวกเจ้าจะพาข้าไปที่ไหน? " เฉินลี่รู้สึกกลัว และเสียงนางสั่นออกมาในขณะที่นางตะโกนออกมาด้วยความกลัว
"พาเจ้าไปที่ไหน?" เลียวมู่หัวเราะเยาะ "อย่าได้กังวล นี่ยังไม่ใช่เวลาตายของเจ้า นายน้อยบอกว่าจะไม่ให้เจ้าตายอย่างง่ายดายมันจะไม่สาสมต่อความเกลียดชังในหัวใจของเขา นายน้อยสั่งให้พวกเรานำเจ้ากลับไปสร้างความเพลิดเพลินแก่เขาสักเดือนหรือมากกว่านั้น และเมื่อเขาเหนื่อยและเบื่อจากนั้นเราก็จะส่งเจ้าไปตามทางของเจ้า หลังจากนั้นเราจะส่งมอบร่างกายของเจ้ากลับไปที่ตระกูลเฉินเพื่อให้พ่อของเจ้าสามารถชื่นชมกับทัศนียภาพอันงดงามของเจ้าได้"
ดวงตาของเฉินลี่มีประกายความโกรธ ในขณะที่นางจ้องมองไปที่เลียวมู่ "เลียวมู่ พ่อของข้าดีกับเจ้ามากขนาดไหน แต่เจ้าก็ยังทรยศกัดมือเจ้าของที่เลี้ยงเจ้ามา! "เฉินลี่ถ่มน้ำลายลงไปบนใบหน้าของเลียวมู่
เลียวมู่เช็ดน้ำลายออกจากใบหน้าด้วยนิ้วมือ และใช้ลิ้นของเขาเลียนิ้วมือของเขา ไฟราคะเผาไหม้ออกมา ในขณะที่ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ร่างกายของเฉินลี่ และหัวเราะอย่างโหดเหี้ยม 
"ข้าไม่ได้คาดหวังแม้แต่น้ำลายของเจ้าก็มีกลิ่นหอม แม้ไม่ใช่คำสั่งของนายน้อย แต่ข้าจะให้บริการแก่เจ้าในตอนนี้!"
เฉินลี่โกรธมากจนผิวของนางขาวซีด
"พานางไป!" เลียวมู่ตะโกน
"ไม่จำเป็นต้องจัดการศพเหล่านี้ ปล่อยมันทิ้งไว้อย่างนี่แหละ และปล่อยให้เป็นอาหารของสัตว์ป่า"
"ขอรับ ท่านพ่อบ้านเลียว!"
เลียวมู่ และกลุ่มโจรเตรียมพาเฉินลี่ออกไปจากที่นี่ 
ครึ่งวันต่อมาพวกเขาก็มาถึงเส้นทางผ่านภูเขาในถิ่นทุรกันดาร
แต่เมื่อกลุ่มโจรต้องการที่จะดำเนินการเดินทางต่อไป เลียวมู่ก็รีบสั่งให้หยุดเดินทาง เขาจ้องมองไปข้างหน้าที่ปรากฎสองเงาที่กำลังเดินตรงมาในทิศทางของเขา
ทั้งสองคนนี้คือหวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวผู้ซึ่งจากไปเมื่อสองวันก่อน!
ในเวลานี้เฉินลี่ยังได้สังเกตเห็นหวงเซี่ยวหลง และเฟยฮาวที่อยู่ด้านหน้า และความสุขก็สว่างขึ้นบนใบหน้าเล็ก ๆ ของนาง หัวใจที่กำลังหมดหวังของนางก็เริ่มเห็นประกายของความหวังอีกครั้ง อย่างไรก็ตามในขณะที่ปากของนางถูกปิดเอาไว้ทำให้ไม่สามารถร้องเรียกออกมาได้ เพียงทำเสียง 'อู้อี้' เพื่อดึงดูดความสนใจของพวกเขาได้เท่านั้น!
ระยะทางที่ห่างออกไป หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวผู้ซึ่งกำลังเดินมาได้เห็นเฉินลี่, เลียวมู่ และกลุ่มโจร และพวกเขาก็ประหลาดใจ ทั้งสองคนคิดว่าพวกเขาจะไม่ได้พบกันอีกครั้งหลังจากแยกตัวออกจากกลุ่มของเฉินลี่
หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวได้แลกเปลี่ยนรูปลักษณ์อย่างรวดเร็ว และจับม้าของพวกเขาให้หยุดตรงด้านหน้าของพวกเขา
"พ่อบ้านเลียว นี่เรื่องอะไรกัน?" โจรที่อยู่เบื้องหลังเลียวมู่ถามหลังจากเห็นเขาหยุดกระทันหันด้วยท่าทีตกใจ รู้สึกงงงวยเขาเดินไปข้าง ๆ เพื่อสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้
เลียวมู่วิ่งถอยออกมา เขาชี้ไปที่หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวที่เข้ามาใกล้พวกเขา 
"พวกเขา…..เป็นพวกเขา!"
"พวกเขา?" พวกโจรต่างรู้สึกสับสน
เขาเห็นคนสองคนกำลังเข้ามาใกล้พวกเขา แต่เขาไม่สามารถเข้าใจได้
หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวทำให้ม้าหยุดลงที่ตรงหน้าของเลียวมู่ ดวงตาของหวงเสี่ยวหลงกวาดผ่านกลุ่มโจร และหยุดลงที่เฉินลี่ ก่อนที่เขาจะหันไปหาเลี่ยวมู่ "ข้าไม่คิดว่าจะได้เจอกับพ่อบ้านเลียวผู้นี้? ข้าไม่คิดว่านั่นจะเป็นเรื่องบังเอิญที่ทำให้พวกเราวิ่งเข้ามาสู่ปัญหาอีกครั้ง มันดูคล้ายกับชะตากรรม! "
เลียวมู่ยังคงไม่ได้พูดอะไร และการแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็ยิ่งดูน่าเกลียดมากขึ้น
"นี่ไม่ใช่แม่นางเฉินลี่หรอกเหรอ?" หวงเสี่ยวหลงหัวเราะ "อืม….เจ้าจะเดินทางไปทำไมเจ้าต้องมัดมือ และปิดปากของนางด้วย"
เลียวมู่ยังคงรักษาความเงียบของเขาเอาไว้ แต่พวกโจรที่อยู่ข้างหลังของเขากำลังโกรธมาก
"เด็กน้อยนี่ไม่ใช่เรื่องของพวกเจ้า ถ้าเจ้าฉลาดพอก็หลีกออกไปให้ห่าง มิฉะนั้นข้าจะฟันเจ้าให้ขาดออกเป็นสองชิ้น! "
อย่างไรก็ตามเมื่อเสียงของเขาจบลง แสงเรืองจากดาบกระพริบผ่านออกมา และดวงตาของโจรแทบจะยื่นออกมาจากเบ้าตา ในขณะที่แสงในดวงตาของเขาพังทลายลง ภายในเวลาไม่ถึงเสี้ยวอึดใจร่างของเขาก็ร่วงลงไปที่พื้นโดยมีเลือดไหลออกมาจากคอของเขาเหมือนน้ำพุที่กำลังพุ่งออกมา
พวกโจรที่เหลือก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก และจากนั้นทุกคนก็รีบชักดาบของพวกเขาออกมา ในขณะที่พวกเขาแสดงความโกรธออกมา และมองไปที่หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาว
"ทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้!" เลียวมู่ตะโกนไปที่พวกโจร
เขาเข้าใจได้ดีว่าถ้าหวงเสี่ยวหลงกับเฟยฮาวต้องการจะจัดการกับพวกเขามันคงเป็นเพียงไม่กี่อึดใจเท่านั้น
โจรที่กำลังเตรียมที่จะพุ่งตรงไปที่หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวได้หยุดการกระทำในทันที หลังจากได้รับคำสั่งจากเลียวมู่
เลียวมู่มองไปที่หวงเสี่ยวหลง ขณะที่เขาเผยรอยยิ้มที่ดูสดใสออกมา "นายน้อยหวง, ท่านผู้อาวุโสเฟยฮาว เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของพวกท่าน ถ้าพวกท่านไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวนายน้อยของข้าจะตอบแทนความกรุณาของพวกท่านในอนาคต! "
"นายน้อย" หวงเสี่ยวหลงกล่าวว่า "ไม่อ้างว่าพวกเราสองคนเป็นคนบงการเบื้องหลังเหตุการณ์อีกแล้วเหรอ? เจ้าไม่ได้บอกเอาไว้ว่าเจ้าได้ติดตามเจ้านายของเจ้ามานานมากกว่า 10 ปีแล้ว และเจ้าภักดีเป็นอย่างมาก ? เจ้าไม่ได้กล่าวหาว่าเราสบประมาทเจ้าด้วยหรอกหรือ? "
เลียวมู่ไม่ทราบว่าจะตอบคำถามหวงเสี่ยวหลงอย่างไรดี ในขณะที่เฉินลี่ก็รู้สึกละอายใจ ในเวลานั้นนางได้ประกาศอย่างภาคภูมิใจว่านางไว้ใจเลียวมู่ แต่นางไม่ได้คาดหวังในพริบตาที่นางถูกจับโดยเลียวมู่ และคนเหล่านี้
"พวกท่านต้องการอะไร?" ครู่ต่อมาเลียวมู่ถามด้วยท่าทางโหดเหี้ยม เขาหยิบกระเป๋าใส่เงิน และโยนออกไปข้างหน้า
"มีตั๋วเงินหนึ่งแสนเหรียญทองอยู่ข้างในซึ่งสามารถแลกได้ที่ร้านแลกเงินที่ใดก็ได้ในอาณาจักรยู้จิง"
หวงเสี่ยวหลงจับกระเป๋าเงิน แต่การแสดงออกบนใบหน้าของเขายังคงเฉยชา "เหรียญทองหนึ่งแสน?"
เมื่อเห็นแบบนี้เฉินลี่เริ่มเป็นกังวล และส่ายหน้าอย่างแรงพร้อมส่งเสียงอู้อี้ซึ่งหวังจะระงับหวงเสี่ยวหลง
"ร้อยเหรียญทองสามารถทำทานให้แก่คนขอทานได้" หวงเสี่ยวหลงจ้องมองไปที่เลียวมู่โดยตรง
คิ้วของเลียวมู่เริ่มขมวดเข้าหากัน และกัดฟันกราม และโยนถุงเงินอีกถุงออกไป "ในถุงนี้มีอีกหนึ่งแสนเหรียญทอง!"
หวงเสี่ยวหลงส่ายหัว "มีคนประมาณร้อยคนที่อยู่ที่นี่ ชีวิตของพวกเจ้าไร้ค่า? แม้ว่าข้าจะไม่ใช่คนโลภมาก แต่การค้าครั้งนี้หนึ่งชีวิตต่อหนึ่งแสนเหรียญทองเท่านั้น "
หนึ่งชีวิตต่อหนึ่งแสนเหรียญทองถ้ารวมคนทั้งหมดก็จะมีจำนวนมากกว่าสิบล้าน!
มากกว่าสิบล้านเหรียญทอง!
เมื่อเลียวมู่เข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของหวงเสี่ยวหลง ความโกรธของเขาปะทุขึ้นกล่าวว่า "เจ้าสวะเจ้ากล้าล้อข้า?" ในที่สุดเขาก็ตระหนักว่าหวงเสี่ยวหลงกำลังล้อเล่นกับพวกเขาในตั้งแต่แรก!
"แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าข้าจะล้อเล่นกับเจ้า? " หวงเสี่ยวหลงยักไหล่ แต่สายตาของเขามองไปที่ เฟยฮาว และไม่ต้องใช้คำพูดใด ๆ เฟยฮาวเข้าใจความหมายของหวงเสี่ยวหลง เงาของเฟยฮาว กระพริบ และหายตัวไปจากบนหลังม้า ไปปรากฏตัวตรงหน้าของเลียวมู่ ดวงตาของเลียวมู่ปรากฎความกลัวออกมา ทำได้เพียงมองดูภาพฝ่ามือของเฟยฮาวผ่านลำคอของเขาที่คมกริบมากกว่าอาวุธใด ๆ
แม้จะตกใจ แต่เลียวมู่ยังยืนอยู่ในจุดเดิม ในขณะที่เฟยฮาวขยับมือของเขา เลียวมู่ และพวกโจรล้มลงนับสิบคน ในขณะที่มีเสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองดังอยู่ภายในป่า
ไม่ต้องใช้เวลานานเสียงกรีดก็ค่อย ๆ หยุดลงโดยเหลือเพียงเฉินลี่ที่ยังหายใจอยู่ ในขณะที่นางยังยืนนิ่งอยู่ในจุดเดียวกัน
หลังจากที่เขาได้จัดการกับเลียวมู่ และกลุ่มโจร เฟยฮาวมาที่ด้านข้างของเฉินลี่แล้ว ใช้มือของเขาฟันออกไป เฉินลี่หลับตาลงด้วยความกลัว มือดาบของเฟยฮาวตัดเชือกที่มัดมือของนาง
เมื่อทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว เฟยฮาวกลับไปยังด้านของหวงเสี่ยวหลง
"ไปกันเถอะ" หวงเสี่ยวหลงพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ เขากับเฟยฮาวขี่ม้าของพวกเขา
หลังจากนั้นเฉินลี่ก็ได้สติ และลืมตามองไปที่ด้านหลังของหวงเสี่ยวหลง และของเฟยฮาวที่กำลัง หายไปจากสายตาของนาง แล้วเมื่อมองไปที่ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น นางก็มีน้ำตาไหลออกมา